Μωβ

Η προσμονή εχει το χρώμα του μωβ 
ειναι που βλέπεις ρομαντική κι ονειροπόλα 
γλυκαίνει το φιλί της στη θάλασσα 
ροδίζοντας το μπλε στην αγκαλιά του ουρανού! 

Άτιτλο

Όταν έπαψε να ακούει τη βοή 
τότε τον ήχο του βρήκε 
να γελά στον άνεμο 
ψιθυρίζοντας το τραγούδι 
της άγουρης νιότης !

Απ τη γωνιά που ήλιος είχε φανεί

Θυμόταν ακόμη

την πρώτη τους συνάντηση
σε κείνη τη μικρή κρεπερί τον γνώρισε .
Λιγομίλητος και σοβαρός πάντα
στο καθημερινό του μενού
βρισκόταν ένας ελληνικός καφές
κι ένα κουλούρι σουσαμένιο .
Είχε μάθει πια τις συνήθεις του
μα να ειναι που εκείνη η καρδιά της
κάθε φορά χτύπαγε το ίδιο δυνατά .
Ούτε που ήξερε γιατί
ίσως το βλέμμα του ίσως εκείνη
η τόσο τρυφερή του ματιά .
Καλημέρα σας το γνωστό; τον ρώτησε
με ένα χαμόγελο
κι εκείνος κούνησε το κεφάλι
με ένα σκίρτημα των χειλιών
που έμοιαζε με θάλασσα .
Απ τη γωνιά ο ήλιος είχε φανεί
Μα σήμερα λες και ήθελε να του πει τα πάντα
ότι δεν ήξερε για κείνη .
Θαρρούσε πως αυτά τα μάτια τα χε μαζί της
από τότε που γνώριζε .
Τον πλησίασε δειλά ρωτώντας του
έχετε λίγο χρόνο ;
Για σένα πάντα της απάντησε
Κι αυτό την έκανε να σηκώσει ψηλά το μπόι
κι αναθάρρεψε. Λύθηκε ακόμη κι ο κόμπος
που της κρατούσε το λαιμό .
Άρχισε να του διηγιέται την χτεσινή της μέρα
πόσο δύσκολη της έγινε όταν κάποιοι νόμιζαν
πως μαζί με το χαμόγελό της μοιράζει 
και την ψυχή της .
Του είπε λοιπόν για κείνο το περιστατικό
της φούστας της που ήταν πάνω απ το γόνατο .
Στο μπροστινό τραπέζι κάποιοι βιάστηκαν
να της πουν πως πρέπει να ντύνεται σεμνότερα .
Κυρίες βλέπεις που συνόδευαν τα μικρά τους
κι είχαν ακόμα το νου πως η γάμπα ειναι το κακό .
Στο απέναντι τραπέζι κάποιος της είπε πως αδικείται
με τέτοιο σώμα να κουβαλάει δίσκο με ένα ποτήρι και νερό .
Στο πίσω της φώναζε το αφεντικό
πως αν δεν το γεμίσει πάλι το μόνο που θα έβλεπε
θα ταν το λογιστήριο με ένα ασήμαντο μερτικό.
Την άκουγε να του μιλά το ειναι του γελούσε .
Μη γελάς ψιθύρισε με πνίγει που σαν άνθρωπο 

μου κρύβουν το ήλιο και προχωρώ τα χτένια του να βρω
και κλέβω φως από τα στήθια μου με ένα μπορω 
Τι όμορφες οι θύμισες κι ακόμα η στιγμή ξυπνά
κείνη τη μελωδία που άκουσε απ τα χείλη να πηδά .
Μην νοιάζεσαι μην απαντάς εγώ ξέρω ποια είσαι
για αυτό είμαι εδώ . Κάνε αυτό που νιώθεις
κι εγώ στο πλάι σου θα αρμενίζω τον καιρό
με ένα καφέ κι ένα κουλούρι τα δυο σου μάτια θα κοιτώ .
Πως έγινε δρόμος κοινός και  οδηγός  κι ο κόσμος όλος
βγήκε απο το κελί κι αυτή ελεύθερο πουλί
κρατώντας του τα χέρια να σεργιανά με ήλιο και βροχή!

Επειδή έμεινα παιδί

Επειδή έμεινα παιδί 

γλιστρώ και πέφτω στα βράχια

κι ανασηκώνομαι λευκό κύμα  

μπορώ να βλέπω 
τους κήπους στα μάτια

αναγνωρίζοντας απ το χώμα τα αγκάθια

δωρίζω τους κόπους μου 
χωρίς ανταλλάγματα

επειδή έμεινα παιδί 

κλαίω στο ψέμα 
και γυμνώνομαι στην αλήθεια 

βυζαίνω στο στόμα 
τη ρόγα της λεύτερης ανάσας
απλώνω τα χέρια 
να αγκαλιάσω πουλιά στον άνεμο
στολίζω το δώμα της ψυχής μου 
με κοριτσιστικες κορδέλες 
που φτάνουν στα συνεφα 
επειδή έμεινα παιδί 
λάτρεψα 
τα ανέγγιχτα μάτια του ουρανού 
την ώρα που έραβα 
τ άστρα στο προσκεφάλι σου !

Άτιτλο

Μη φωνάζεις 

ακούω ..

τους ψίθυρους !

Άτιτλο

Τόσο όμορφα που ανάβει
απόψε το φεγγάρι
νυχτερινό χαμόγελο
που τόσο ζεστά γελά
και που ακόμη κείνες
οι μικρές ρυτίδες
στα μάτια των άστρων
έσβησαν στο φως του!

Ανορθόγραφες γραμμες

Όλα ήρθαν όπως έπρεπε να ρθουν
Τόσο βολικά και τόσο ανέγγιχτα στην ουσία,
αναίμακτα στο βυζί της αλήθειας ,
που τόσο πια ησυχία τρόμαζε ακόμα
και κείνο το απόλυτο σκοτάδι.
το Πατρίς , Θρησκεία, Οικογένεια
επέστρεφε εξελιγμένο και νεόπλουτο γνώσεων.
Ο ψεκασμός του φόβου στο νου έκαμε πάλι 
την δουλειά του. Βήμα το βήμα , γουλιά τη γουλιά 
θα σκορπούσετο μελάνι της η μέδουσα 
με τα παλιά της γλιστερά πλοκάμια. 
Ο ήλιος σιγοντάριζε το Πατρίς βλέπεις κάτι 
λουσμένο στα χορτάρια και τις παπαρούνες
έπρεπε να μένει από τούτη την άδολη αγάπη του
στο σώμα των λιβαδιών , στο πέπλο της θάλασσας ,
στα μάτια μη σβήσουν στο κατακάθι του καιροί .
Η πατρίς έψαχνε να βρει το στέκι της .
Αλαφιασμένη βλέπεις απ το τρεχαλητό να τραβήξει 
το μανίκι της από καιροσκόπους έχασε το χέρι της . 
Στο φόβο μην την καταπιεί ο ορυμαγδός 
του πλιάτσικου έκοψε την γλώσσα της .
Κι εκεί που σκιαγμένη αποκοιμήθηκε 
τις πήρανε το κορμί κάτι λεφτάδες που θελαν 
την δική προβολή να λάμπει στο μπαλκόνι
κει που ο παράς μετρά ποιος ειναι το παγόνι.
Τα πόδια της ξερά κι ένα κεφάλι αδειανό 
αφού την ιστορία της την κλέβουν τέρατα 
που τρώνε λαούς και πίνουν αίμα για χυμό.
Φάνηκε και η θρησκεία γυμνή απ των παιδιών της
τη λεηλασία. Την ζέψανε σε ένα στασίδι από χρυσό 
και στησαν γύρω της βωμό, κιτάπια να χορταινουν
παγκάρια από ασήμι τιάρες από διαμάντια
και ράσα από βελούδινο σκοπό . 
Να σβήσουν απ την μνήμη κάθε φτωχού το μερτικό
Γίνανε και πολιτικοί για να εχει έδρα η σιωπή 
σαν μπαίνει στο κομποσκοίνι η κραυγή.
Κι έτσι φάνηκε και η οικογένεια . 
Αυτή παρόλο το σακατιλίκι της από τους ίδιους 
προφέσορες που χρόνια τώρα διαφεντεύουν 
το άρμεγμα των αξιών τη σάπια καρδάρα 
των συμφερόντων και κείνων των πλαστικών 
ονείρων που κρεμιούνται στα μπαλκόνια τους 
ακόμα βαστά. Τα τρύπια παπούτσια κυνηγουν 
τους χωματόδρομους , τα άδεια πουγγιά μυρίζουν 
μια στάλα γέλιου ,δυο τρεις γραμμές σμίγουν 
να δέσουν ένα γέλιο ναι αυτή κρατά. 
Με σπασμένα μάτια ,
με γδαρμένα γόνατα αλλά κρατά. 
Τα μοντέλα της βαφτισμένης ελευθερίας 
στα σίδερα της αποξένωσης λίγα ρούχα κρατούν.
Είναι που βλέπεις τα ασπρόρουχα της έχουν ακόμη
τη γεύση του σαπουνιού.Εξελιγμένα ολα λοιπόν 
ένα καινούργιο υφαντό με τόσο σαθρές κλωστές .
Περπατά ο Γιωργής του φωνάζει ο Κωστής 
που πας που γυρνάς μάσκα φοράς ;
Τι να σου κάνει κι αυτός τρύπιος καιρός .
Κρύβει τα φονικά με ένα απαγορεύεται 
κι οι ενοχές βαγόνι στις πλάτες του μικρού 
να φορτωθούν ,να αδειάσουν οι γραμμές 
να στήσουν κάλπικες στολές 
στης λαϊκής την αγορά.
Περάστε κόσμε μισοτιμής η εργατιά .
Ποιος θα το λεγε πως θα πρεπε να φορώ
μάσκα να μη μυρίζω τους μασκαράδες !

Άτιτλο

Σφραγισμένα χείλη 

ποτίζουν το..είμαι εδώ

κι εκείνη η ψυχή
σαν αντίλαλος ακούγεται !

Κατάθεση ψυχής

Έτσι είμαι μάτια μου εγώ των άκρων

Αγαπώ δυνατά , θαυμάζω πολύ , εκτιμώ βαθιά 

λατρευω ως το μεδούλι της ψυχής μου 

για αυτό μη με ψάχνεις στα μέτρια 

Δεν θα με βρεις να σκορπίζομαι 

χαρίζομαι μόνο .

Τα σκόρπια και τα δανεικά δε μου ταίριαζαν ποτέ

μήτε η μιζέρια τα άδεια και τα κούφια ιδανικά 

ειναι το μερτικό μου .

Πίσω απ τα χάρτινα τα  παραβάν δεν θα με δεις να κόβω 

βόλτες ανοχής γυρεύοντας κύκλους κενής βολής

Η αντοχή ειναι βροχή που σκάει στο μέτωπό μου 

μα δε ζω με πλαστικά λουλούδια ούτε και μ αναμνήσεις 

της στιγμής , άνεμος γίνομαι , φτερό , φωτιά 

και αλμυρό νερό, γελώ σαν ήλιος κλαίω σαν αστραπή 

κι ότι αισθάνομαι καθρέφτης γίνεται να δεις 

κρυφά κι απόμερα δε μένει σε με κανείς .

Μα ότι κερνώ εχει ψυχή 

από καρδιάς ενός παιδιού φωνή 

που ψιθυρίζει σιγανά ..

πρόσεχε μη μου πατήσεις την καρδιά 

γιατί δεν εχει γυρισμό η φυγή 

που ήπιε αλμύρα κι έντυσε τ άρμπουρα 

λευκό κατάρτι για σταυρό  !

Άτιτλο

Άναψα τα φώτα απ το φεγγάρι
μη χαθείς
στον δρόμο των άστρων !

Μικροί ναυτίλοι

( Για τη φίλη μου Εφη )

Θα βρεθούμε κάποτε εκεί αντικριστά

σε έναν αχνιστό καφέ που θα πίνει τα χείλη μας
Τα λόγια σκαλοπάτια
να περνούν τα μάτια σ εκείνα τα ανείπωτα
που σιωπηλά ειπώθηκαν
Πόσες ανταύγειες περάσανε
μέχρι να σηκωθεί ο ήλιος
Πόσα χαράματα δεν είδαμε
τον κόσμο να ανασαίνει
Στολίσαμε ελπίδες σε χάρτινα καραβάκια
μη χάσουμε την πυξίδα
Ζαλίζοντας το νήμα γυρίζουμε την ανέμη
στη ρότα του καιρού με τρικάταρτα φτερά
Λαθρεπιβάτες που βρεξαν τα πόδια στη στεριά
και πότισε το όνειρο βάλσαμο και νεράντζι
Μικροί ναυτίλοι του ουρανού και της φωτιάς
Θα σου χαρίζω την άνοιξη θα μου μετράς το ποτάμι
έτσι θα πορευόμαστε ,ψυχή τη ψυχή .
Ακούγοντας τα βότσαλα της άμμου
να κουβεντιάζουν στο πλατύσκαλο
της αιώνιας ομορφιάς.
α! και πως τα κοράλλια λογάνε
το φόρεμα της μοιρασιάς στο δρόμο
που μοσχοβολούν τα ρόδα της αγάπης!

Παράθυρο με θέα

Κάποια γράμματα ειναι ανεξίτηλα 
γεμάτα φως , αναλλοίωτη αγάπη , 
κρυστάλλινα νερά
χυμοί στο δέντρο των χρόνων 
Δροσερές πηγές να ρίχνει 
τα βλέφαρα του ο ήλιος 
Κάποιοι άνθρωποι 
γράφουν την ιστορία τους μέσα σου 
στις ζεστές καλημέρες , 
στο τίναγμα του χαμόγελου 
από ένα μπαλκόνι , 
στη γειτονιά των λουλουδιών 
και στα απλωμένα ασπρόρουχα 
Κάποιες μικρές πινελιές 
γεμάτες ονείρατα και στοχασμούς 
τούτες οι αλήθειες ζωγραφισμένες στιγμές 
που ανέφελα φυλούν τα αστέρια 
Μικροί υάκινθοι που πάντα μοσχοβολούν
στο πέρασμα τους,
κι εχει ομορφιά να ταξιδευεις τον καιρό 
με τα κουπιά της καρδιάς! 

Μελωδία ψυχής

Βραδάκι πια
Κείνο το φεγγάρι έσκασε μύτη
στο μπαλκόνι κορδωμένο
για την ομορφιά του
Σαν άλλος επόπτης γυρνά
κοιτώντας τις ανέμελες
σειρές των αστεριών
Μικρά σχολιαρόπαιδα
που τρέχουν στο γύρω γύρω του ουρανού
χαρούμενα που όλη η αλάνα του
δικιά τους να παίξουν ,
να αναβοσβήσουν τα φώτα τους
κάνοντας σινιάλο στα ήρεμα κύματα
Ένα γλυκό αεράκι τυλίγει τους ώμους
και τραγουδά στα μαλλιά της γαρδένιας
Η φτέρη άπλωσε το αραχνοΰφαντο νυφικό της
να ξεγελάσει τα μάτια του τζίτζικα
Εκείνος με τη σειρά του, θαυμαστής
του ωραίου, φόρτωσε τον αυλό στα χέρια
κι άρχισε το τραγούδι του
Να ταν η μελωδία που κένταγε
τούτο το γλυκοφίλημα της σιγής
ή μήπως έφτανε να ακούσω
να με φωνάζεις την ώρα που
ξεκλείδωνα την πόρτα της ψυχής σου
Εδω είμαι σου μήνυσα απλώνοντας
το χέρι να κρατηθεί το όνειρο
κι όλα πως μύρισαν
σαν φρεσκοφτιαγμένο γλυκό κεράσι! 

Αύρα

Σκερτσόζες ώρες

κωπηλατούν στα νερά του δειλινού
Μοιάζουν κηλίδες που φόρεσαν πόδια
να σεργιανίσουν την αντίκρυ γειτονιά
Χαμηλώνουν τα στόματα
να φιλήσουν τις πολεμίστρες
των κάστρων
που αγέρωχα τα μυστικά τους κρύβουν .
Αμέθυστος φαντάζει να ναι
σε ζυγιασμένο ουρανό
κείνο το ξεπεταρούδι που αναπαμό
δεν έχει κι όλο μελώνει το φιλί
και τρέφει το φιτίλι.
Ω !! αύρα μου εαρινή
ποια να ναι η νόνα σου
τίνος ευχή με αστρολούλουδα
τύλιξε το λαιμό σου
και γιόμισε η νύχτα φως
κι η μέρα πλέκει σ' αργαλειό
πολύχρωμο υφαντό !

Ακατέργαστο διαμάντι

Πυρπόλησαν

τα δάχτυλα ποιητές
να σμιλέψουν το σώμα της

Βούτηξαν τα μάτια
στα χρώματα ζωγράφοι
να βρουν  τα χείλη της

Χαράκτες έγραφαν
σε σμαράγδια
να αγγίξουν τα ακροδάχτυλά της

Έκαψαν τους χειμώνες
οι άνοιξες
να ζεσταθούν στη φλόγα της

σώθηκαν περγαμηνές
να ψιθυρίζουν
τα ανάλαφρο βήμα της

κι εκείνη α! εκείνη
‘’αγάπη ‘’
ακατέργαστο διαμάντι
έμεινε στο βράχο
να μεθά
στη μελωδία μια λέξης
.. νιώθω !

Στο συμπόσιο της γης

Ερχόταν η άνοιξη κι έπρεπε να συναντηθούν
να μοιραστούν τo χώμα .
Μαζεύτηκαν όλα . Τόσα λουλούδια διαφορετικά
Μικρές ιστορίες με πανοπλίες πολύχρωμες δαντέλες.
Το καθένα κι ένα στολίδι που άρπαζε τη μυρουδιά
απ τα χέρια του ήλιου .
Σκέπη τους ο γερό πλάτανος που πάντα φώτιζε 
με τη σοφία του.
Λοιπόν είπε το τριαντάφυλλο εγώ θα γυρνώ
στους κήπους
Δυο μικροί πανσέδες ψιθύριζαν εμείς θα σεργιανάμε στα σιντριβάνια
Ψιλόκορμες φωνές το κυπαρίσσι κι η λεύκα
εμείς τα μεγάλα θα σφουγγίζουμε τον ιδρώτα .
Είπαν .. είπαν και τι δεν είπαν .
Κανένα δεν ήθελε να πάρει τη θέση του άλλου
Μήτε να αλλάξει κορμοστασιά και χρώμα .
Μονάχα ότι για πρώτη φορά κοιτούσαν το ρωτούσαν να μάθουν
Ποιο είναι από που ήρθε κι ύστερα απλά αγκάλιαζαν την ρίζα του .
Ένα περίεργο χαλίκι που βρέθηκε στο δρόμο του φώναξε .
- Ε !! γερό πλάτανε πως όλους τους ακούς;
- Αιώνες τώρα περπατώ απ άνεμο σε άνεμο
μα ένα μου μήνυσε η ζωή αντί να προσπαθώ 
να αλλάξω τη φορά του έμαθα κείνα 
που κρύβει στο στέρνο να μετρώ 
κι έτσι γνωρίζω πια τα βήματα του
- Για λίγο σκεφτικό έμεινε το χαλίκι  μα δίπλα χαμογέλασε ένα μικρό σπουργίτι.
Συνέχισε το δρόμο του με ένα του μουρμουρητό 
μαθαίνω όσο ζω κι ύστερα κοίταξε τη γη  
τι όμορφα  που ανθεί !

Αγιόκλημα

Μια ψιλή βροχούλα

ροκάνιζε τα σκαλοπάτια
κι αυτά κουνούσαν τα πόδια
σκουντώντας τη να φτάσει
κει που κοιμόταν η ρίζα
χτυπώντας την πόρτα της
Οι στάλες στα φύλλα του
πέταξαν το σκέπασμα της νύχτας
δρόσιζαν τα χείλη του
Κι εκείνο το χτύπημα
σαν μελωδία που ηχούσε
στα αυτιά του ρουφούσε τα ψεγάδια του
Άνοιξε τα μάτια πετώντας
τα λευκά του λεπτά στηρίγματα
που κράταγαν στον κόρφο τους
το απόσταγμα από μέλι
Άπλωσε τα κλαδιά του
μοιράζοντας την ευωδιά της γαλήνης

τη ζεστασιά του νωπού πρωινού
Ω ! γη .. τι όμορφα.. ποιείς !

Ακινησία

Περίμενε το δέντρο να έρθει το αηδόνι 
το αηδόνι περίμενε να απλώσει 
τα κλαδιά το δέντρο 
....χάθηκαν !

Έγνοιες

Κείνες τις μικρές σχισμάδες

που αναβοσβήνουν
τα φώτα των άστρων
ζεσταίνουν τον ουρανό
με το χνώτο τους
φορώντας
την πανοπλία του Άγγελου
που στα χέρια κρατά
την ομορφιά του κόσμου
τα χρώματα τις ίριδας

γίνονται μικρές φυσαλίδες 

που σπάνε ανοίγοντας χαμόγελα 

μονάχα να συντροφεύουν 

το κάθε βήμα σου 

τις ένιωσες ;

μικρές που ειναι 

σαν μόλις να ξύπνησε 

μια φτέρη χρυσαλιφουρφουρου

την ώρα που 

οι έγνοιες μου 

στην παλάμη τους κρατούν τις μοίρες

για να χει τόπο να σταθεί 

το πέλμα σου 

να ανεβεί στην κορυφή

να σεργιανάς στον άνεμο

και να γεννιέσαι απ την αρχή 

κάθε πρωί μπουμπούκι του ουρανού

τριαντάφυλλο στη γη!

Λουλουδάκι μου μικρό

Μόνο για την αγάπη μου

Και καμιά φορά 

θα σκίσει τη σάρκα της η ψυχή μου 

και θα πετάξει τα βόλια της 

φύλλα από τριαντάφυλλα πάνω σου 

να σκεπάσουν το στόμα τα μάτια σου 

τα χέρια σου ,να κλείσουν το στέρνο σου 

ακίνητες να μένουν ακόμα κι οι σκέψεις σου

παραδομένος στη μυρωδιά τους να μένεις  

Έτσι να πω πως .. σε πόνεσα

μιλώντας σε μόνο ... για την αγάπη μου !

Απάνεμο καρτέρι

Αν άνθιζαν τα στάχυα 

τι χρώματα θα φορούσε ο κήπος
εκεί πίσω απ τα κύματα
κρέμονται τα τσαμπιά της στεριάς

φυλαγμένα σαν μικρά ρουμπίνια
κοιμούνται αταίριαστα τα άστρα
κυοφορούν τις νύχτες νάματα
πλένουν κηλίδες της ξεχασμένης μέρας

και τούτο τ απάνεμο καρτέρι
κορφολογά τις στράτες της πνοής
λύνοντας τα σχοινιά απ το σκοτάδι
να τρέξει φως σαν άτι στο λαγκάδι

μη του γυρνάς του τρυγητή
της στάχτης το αλμυρό καμίνι
υψώθηκε απ τη γη για να λογά
αν φύγουν τα πουλιά φτερά κρατά

να λογαριάζει αχτίδες στον καιρό
με δίχτυ πολύχρωμη παλάμη ,
κι ένα φουλάρι στο λευκό λαιμό
να αρμενίζει πρώτο φιλί στη κορυφή

πρώτο σκαλί για να κοπεί το νήμα
ηλιόπετρας ήχος να ακουστεί
κι απ της ψυχής το ηφαίστειο λάβα
αγάπης να χυθεί στο νεογνό του βήμα!

Πολλαπλό είδωλό

Ελευθερία 
ειναι να είσαι ο εαυτός σου 
αυτός ο ένας 
όχι οι πολλοί στον έναν !

Αθανασία

Πόθησες μάνα 
τον Πόντο λευτερο να κοιτάς 
Λαχτάρησες γιέ μου 
να ξεδιψάσεις στης Σμύρνης τα νερά 
Κόρη μου την Κύπρο 
γαλαζοπράσινα αρμενίζεις 
στα μάτια σου να λυτρωθεί 
Τόσοι σταυροί 
πως να σηκώσουν τα πανιά 
στο χώμα πλαι 
φυτρώνει ακόμα η φωτιά 
Σπαθί της μνήμης 
το στερνοπούλι που γεννά 
ηλίανθους και γιασεμιά 
Αθανασία στο όνειρο 
που καρτερά τη λευτεριά !

Σκέψεις απλά σκέψεις

Τόσα μήπως τοσα άραγε
κολλημένα στις φτέρνες
και στις κορδέλες του μυαλού
Ένας κόσμος αμφισβήτησης
και ερωτηματικών.
Και πως αλλιώς
αφού το κάθε μας ξημέρωμα
μοιάζει με ρουλέτα που παίζουν
κάποιοι για μας χωρίς εμάς .
Πνιγμένοι σε δυο λίστες
η μια του πρέπει και του μη
η άλλη του μπροστά
με ραγισμένη τη ματιά
που κρύβεται πίσω απ τη θημωνιά
μη και τη βρει η αλήθεια που πονά.
Μα άραγε να αξίζουν τα ανθρώπινα αισθήματα
να ζουν με ένα μακιγιάζ;
Μιλάμε , μελετάμε τα λόγια της αγάπης
μα αναρωτιέμαι αξίζει
καμιά απ τις κορδέλες των θαυμάτων της
να περπατούν στο δρόμο μας
χωρίς το βασικό της υλικό ..χωρίς εμπιστοσύνη
Ας μετρήσουμε την πίστη στο πρόσωπο
στο λόγο , στον φίλο στο συμπαθέστατο άτομο,
σε αυτόν που θαυμάζουμε σε αυτόν που αγαπάμε
Α γ α π α μ ε με όποιο χρώμα της αγάπης .
Δεν έχουμε την πολυτέλεια του χρόνου
Αυτός λογάει κείνα που του ζητούν
οι αγύρτες που σαν νούμερα μας γράφουν
και σαν μηχανές μας υπολογίζουν .
Ας δούμε πως το θέμα δεν ειναι ,
εσύ ,εγώ και ο Μηνάς
Μα κείνο το σπάσιμο της ανθρωπιάς
ετούτο θέλουν να χαρούν και στη σκακιέρα
τα πιόνια τους να μοιράσουν
Ας αφήσουμε λεύτερο ότι δεν μας αγγίζει
κάθε πουκάμισο έχει τα κουμπιά του
κανείς δε κατηγορεί το γιακά που μένει ίδιος
Ο κορμός ειναι ο καθένας από μας
δεν εχει σημασία που ακουμπάνε τα κλαριά του
Το δάσος μ α ς υπάρχει !

Ολόφωτος δρόμος

Η νύχτα εχει την δική της ηθική
καμιά αλήθεια δε της κρύβεται
Στο φως της διαγράφει 
τα αγκάθια της μέρας
να γεννηθούν τριαντάφυλλα
στον κήπο της καρδιάς 
Στον τόπο της ήσυχα 
αποκοιμιέται η συνείδηση!

Πέρασμα

Πηγαίνω 

στα ανθισμένα κύματα

τύλιξα τα πόδια
στο φιλί της κερασιάς

σκουπίζω τα μάτια του ήλιου
να περάσεις

στα αποτυπώματα
που αφήνει ο άνεμος

..να ρθείς!

Ανάγνωση βυθού

Καμιά φορά ειναι ωραίο να σωπαίνεις 

έτσι μαθαίνεις τις φωνές όλων των πουλιών 

ακούς .. κι ειναι γλυκό το μάθημα 

στο θρόισμα των φύλλων !

Αλληγορικό

Όμορφα
που μοσχοβολούν
τα λαμπερά μάτια 

απ όπου κι αν κοιτούν 

μια στάλα άνοιξη φυτρώνει
ειναι που ..
στο φως τους
ζωγραφίζει
ο ήλιος! 

Γαλάζιες χρυσαλίδες

Αστάρωσε ο ουρανός το πέπλο
να χωρέσει η νύχτα τη φλόγα
που σπίθισε το βλέμμα σου
γυμνός περπατητής ανασαίνει
κρύβοντας το ζεστό φιλί
αντάμα στα χείλη της θάλασσας

Το στόμα μου κύμα καλοκαιριού
περπάτησες μέσα μου
μηλιά που άπλωσε κόκκινα φύλλα

ανοίγουν τα νυχτολούλουδα
μονάχα γιατί τα χέρια σου 

κράτησαν τ άστρα ! 

Δαντελωτά

Δαντελωτά γεννήθηκαν τα όνειρα
να πλέξουν το Μάη  

χρύσισε η άμμος κι εσύ ακόμα 

λευκό κύμα κοχύλια ξυπνάς  

πετά το χελιδόνι κρατώντας μονάχα
στο ράμφος την άκρη της φωλιάς 
ανάψαν τόσοι λύχνοι 

να κρεμαστεί το κοραλί φιλί 

κι ειναι τόσο ζεστό
το σούρουπο που κλέβει τα μάτια σου !

Άτιτλο

Άνθισες τόσο που ζήλεψε η άνοιξη
τον κήπο των χειλιών σου ! 

Να σ αγαπούν για αυτό που είσαι

Να σ αγαπούν για αυτό που είσαι
ναι έτσι απλά χωρίς τα πως και τα γιατί
Γιατί κανείς δεν έσυρε τα χρόνια σου
γιατί κανείς δεν ήταν πλάι στις ουλές σου
Κι αν δεις τον κόσμο τόσο ίδιος μοιάζει
Να επιμένεις στο όνειρό σου στις αξίες σου
στα δικά σου θέλω.
Δεν γεννιέται ο κόσμος για να γεμίζει γιασεμί
μα για να φτιάχνει κήπους 
από αγριολούλουδα βουνών,
από φύκια της θάλασσας , λεπτεπίλεπτα και άγρια
Δένει τις φωλιές κουβαλώντας 
στην άκρη της πλάτης
πότε ένα πούπουλο και πότε ενα αδράχτι .
Το ίδιο όμορφα κυλα στο τζάμι η βροχή
ίδιο φυλά το μάγουλο το δάκρυ .
Στα δικά σου πόδια στάθηκες χωρίς πατερίτσες
κουτσός ακόμα απ τ αγκάθι .
Τα πέλματα γίνανε θεριά που σκόρπισαν
ένα γιατί απ το χαγιάτι του φυγά 
μέχρι του λάβαρου την κορυφή
Να σ αγαπούν για αυτό που είσαι
όχι για κείνο που ζητούν . 
Δεν είσαι μια νερομπογιά που όποιο πινέλο
την κρατά στήνει δική του ζωγραφιά .
Χρωστούμενα έχεις πολλά .. 
χρωστάς το γέλιο της ζωής
του βότσαλου την μυρουδιά , 
το ίχνος της αστραπής ,
του ονείρου σου το χάδι του έρωτα τα μυστικά
τα βράδια τα αξημέρωτα που αλαφροισκιωτα
Πετούσες στο φεγγάρι , του μίσχου το παράστημα
και της αυγής το μίλημα στο πιο ακριβό σου φίλημα
Να το τολμάς να σαι εσύ κι όχι ένας στους άλλους
το θυμιατό σου σε σκαλί 
να βρίσκει δρόμους ανοιχτούς
κι Αχέροντες της δρασκελιάς 
με ένα σου βήμα να περνάς
Κι αν την αγάπη συναντάς τα φύλλα σου 
κράτα ανοιχτά,δέντρο που άπλωσε κλαδιά
να μπει ο ήλιος κι η φωτιά
να του ζυγιάσουν την καρδιά .
Είναι η αγάπη μουσική με νότες από άγνωστη γη
μα σαν την μελωδία βρεις γράψε στον ίσκιο 
της σιωπής ,πως άγγελος σε βρήκε 
και έπεσε ουρανός στη γη .
Για όλους υπάρχει ένα νησί άγραφο απ το χάρτη
μα ακούει την ρότα της ψυχής και στέλνει
τα σινιάλα απ άκρη σ άκρη της πηγής .
Να σ αγαπούν για αυτό που είσαι 
στο μπλε σου , στο γαλάζιο,
στο κόκκινο της σαϊτιάς,
στο γκρίζο του λυγμού , 
στο πράσινο χορτάριασμα να πλένεται το βλέμμα, 
κι αν θολά τα μάτια σου φανούν
να χεις δυο μάτια να γελούν .
Αποθυμιά και δειλινό λαχτάρα να σου δίνουν 
που να χει ούριο άνεμο,κι οι πειρατές της άνοιξης 
τα στήθια σου με ανεμώνες να στολίζουν .
Να σ αγαπούν αληθινά για να το νιώθει η καρδιά
μα μην ξεχάσεις ''να αγαπάς'' για να γευτείς ότι ζητάς !

Βελούδο

Τόσο μακρινή κόρη πια η τρυφεράδα 

απ το θολό του καιρού 

που μονάχα τα πουλιά

κι εκείνος ο γιος του ανέμου 

που κουρνιαζε στην αγκαλιά της

γνώριζαν τα απαλά φτερά της !

  

Άτιτλο

Βάφτισε άνεμος το χάδι
και φάνηκε το φως από ηλιόπετρα !

Άτιτλο

Κοιτούν τα μάτια το γύρω του κόσμου 
ρυάκια , φλόγες , ανθούς και άσπρα νήματα 
μα η καρδιά το βλέμμα της μ αγάπη το κεντά 
σκεπάσου αστεράκι μου γελά ενα χελιδόνι !

Πρωινό φιλί

Ξύπνησε σε μια πόλη
ξεφλουδισμένη στον ήλιο

Μικρά μπουμπούκια
φύτρωναν στα χείλη
η πεταλούδα γύρευε το φιλί της

Φόρεσε το πιο ακριβό της άρωμα
κι ύστερα πέταξε
στη φωλιά των ονείρων

Πόσο ζεστά φιλούν τα μάτια σου!

Άτιτλο

 Ολάκερο φεγγάρι σε μια νότα
 Δυνατή που είσαι αγάπη !

Διάφανα

Δεν είχε να κρύψει τίποτα 
ποιος άραγε φοβόταν ; 
Πάνω στην πέτρα άνθισε ένα τραγούδι 
Απ τη μουσική διέκρινε το βλέμμα 
Εδω .. εδω βαδίζουν τ αστέρια του είπε
Ξενυχτάνe ανέμελα μικρές νεράιδες
στη αγρύπνια της λύρας 
Φουσκώνουν τα μπαλόνια τους 
ερωτευμένα σπουργίτια 
κι αφήνουν στις κορδέλες τους 
την μυρωδιά του γιασεμιού.
Τυχεροί που είμαστε 
να ακούμε τα πολλά των λίγων 
σκαρφαλωμένοι στο  όνειρο 
μα με δεμένα τα χέρια 
να φτερουγίσουν χελιδόνια 
Ακούς; ακούς 
μια κιθάρα σιγοντάρει το ηλιοβασίλεμα 
να δεις που ήρθαν στην πόρτα 
παιδιά της άνοιξης !

Αναγέννηση

Είναι εκείνη η ώρα

που η μέρα
αφήνει το κτενάκι της
στα μαλλιά της θάλασσας
Τούτη την ώρα
σιγοντάρει το λιανοτράγουδο
ένα νυχτερινό κανάρι
κι ότι αφήνεται
λευκά φτερά σκορπούν
να στρώσουν το φύλλωμα
της ζεστασιάς
Κι εγώ κανένας
που είμαι
σπλαχνίζομαι το φως
ανάμεσα στα νερά της γης
στο ασβέστωμα του ουρανού
αγέννητος καρπώνομαι
να γεννηθώ
σπυρί στο λεύκωμα
των κήπων!

Άτιτλο

Και θα έρχεσαι και θα φεύγω 
θα γυρνάς θα πηγαίνω 
και πάντα θα συναντιόμαστε 
στο ίδιο κρησφύγετο 
αυτό .. της καρδιάς !