Αυτα που εσυ αυριο θα λες λέξεις λευκές
είναι εκεινες οι πολύχρωμες κορδέλες
που σε σκεπάζουν να μη σε βρει το αγιάζι
Κεινα τα κρύσταλλα που κρέμονται στα μάτια,
το ποτηστήρι γέρνουν για να ψηλώνουν οι ροδιές
Το ροδοκόκκινο μίλι που τρέχει στο γυαλό της αυλής,
γεννηκε θαλασσα να ακους τους παφλασμούς
τις ωρες που τραγουδά η ψυχή .
Το ανείπωτο που χει καλό το λόγο
κελαηδά σαν το αηδόνι στο πιο ζεστό κλαδί
κάθε που εσυ γελάς .
Χορταίνουν τα φτερά του ξάστερου αέρα
καθώς κοιτάς τη στεριά, με πλώρη
τα κύματα του ουρανού μέλι κι αγράμπελη
μαζί, σε μιας χούφτας το λευτερο σπαθί
Ορθώνονται στις γειτονιές μπιγόνιες να περασεις
κι απο το λιοπύρι της φωτιάς το χρώμα τους να πιάσεις
Αυτα που γίνονται πουλιά τα τρέφει η ελπίδα
μήτε αστραπή φοβήθηκαν μήτε άγνωρη πατρίδα
Εχουν στο νου τους κείνα που δίνουν να χρωστούν
κι ατέλειωτα να μοιάζουν σαν να μη φτανει
ο ωκεανός κι εχουν το άπειρο φωνή να την μοιράζουν
Μην πεις δεν αγαπήθηκες στα περατα του κόσμου
εγινες γη κι απέραντη πηγή , φως απ ακρη σ ακρη
να χει λαμπρή η ανατολή κι η δύση το αμαραντο τραγούδι
Κοίτα πως άνθισε το χώμα σε ένα κλαράκι δυόσμου
και πες πως απ το πέτρωμα σπάει η άσφαλτο γυαλί
σε ένα μικρούλικο δεντρί κι απ τις μπουκιές
ξυπνούν γλυκοί καρποί με άμορφη μορφή
του πιό απλού αγάπης δρόμου!
