Θα αλλάξει Κερέμ; //

Να μαι πάλι να αναρωτιέμαι θα αλλάξει
τούτος ο κόσμος Κερέμ ;

Πάλι στην ίδια στάση με το ίδιο λεωφορείο

της πίκρας που πέρασε πριν χρόνια.

Εκεί που η διαδρομή του σκόνη μπαρούτι

κι αδικοχαμένες ψυχές μοίρασε

σ άλλα χλωρά φαντάσματα .

Στα τώρα ακόμη κοιτώ κλουβιόσπιτα

που ακόμη δε ξέρω αν άνθρωποι και πληγές

ζητούν την ίδια μοιρασιά . Κι αν πάω πιο πίσω

πάλι η γιαγιά θα μου φωνάζει να προσέξω

τα χόρτα μη βρουν τη φωτιά .

Κι ήμουν παιδί κι έγινα γυναίκα κι ήρθαν

τ άσπρα μαλλιά και πάλι αναρωτιέμαι μάθαμε;

Μάθαμε ‘’αδελφέ μου να λέμε τα σύκα σύκα

και τη σκάφη σκάφη

ή μείναμε στο δε βαριέσαι αδελφέ

Κάποτε θα ρθουν να σου πουν ακούγαμε

και είπαν . κι ύστερα βροχή και σήμερα. πνιγήκαμε

μια κουταλιά όλο κι όλο κι αυτή τόσο παραμύθι

χώρεσε που μήτε η μνήμη κράτησε τα πανιά της

μήτε ο γιαλός τα χνάρια του .

Φταίει η φλόγα , το χώμα , ο άνεμος ,

φταίνε τα δεντρα που γεννήθηκαν στην γη .

Φταίει το σπουργίτι που ψίχουλα έψαχνε να βρει.

Κι ο ύπουλος καιρος που έπνιξε τη φωνή .

Ως πότε;

Θα χτυπάμε το βότσαλο να πονέσει η θαλασσα

Θα ξεριζώνουμε το βλαστάρι

μη γίνει δάσος και καει

Ως πότε; Θα θρυμματίζεται ο ήλιος

μη πληγώσει το σκοτάδι

Θα κρύβουμε τις πατούσες του

μη δει τα ιχνη ένα παιδί

Ως πότε

Θα δίνει η κάθε εξουσία το γυαλί

κι εμεις σαν αλλοι υπήκοοι στον ανθρωπο

θα ανοίγουμε ουλή .Τι μας χωρίζει τι;

Ποιοι είναι οι αφέντες και ποιοι οι δουλικοί;

Κι απόψε πάλι αναρωτιέμαι μάθαμε;

Και κάθε φορά η απάντηση …σιωπή.

Κοιτώ το μικρό γλαστράκι στο παράθυρο

Ξετσουμίζει ένα μπουμπούκι . πάνω του πέταξε

μια πεταλούδα που μύρισε τα άρωμα

μιας δροσοσταλιάς .

Δεν μπορεί ..δεν μπορεί ..δεν έπαψε δεν παύει

να ανθίζει ζεστά το γιασεμί !

Κύματα αγάπης ( Στην κόρη μου )

 Αυτά τα άγραφα γραματα λάτρεψα

αυτά που ακούν τη μουσική δίχως ήχο 

που κάθε φεγγάρι κουβαλά τα ματια σου 

που ενα κλωναρι βασιλικού 

γεμίζει μοσχοβολιά απ το άρωμά σου 

αυτά που το γελιο σου κουβαλά 

ένα μικρό ανεμάκι 

που όπου κι αν εισαι μένεις εδώ 

τα χερια σου απάνεμα κλωνάρια 

στο σφιχταγκάλιασμα της γης με ουρανό 

αυτόφωτα αστερια που ασύνορα πετούν

μικρή ακριβοθώρητη πατρίδα η καρδια 

που με ένα χτένι 

στολίζει τα βρεγμένα σου μαλλιά 

κι απλώνει των καστρων τα μικρά πουλιά 

να κελαηδούν στης νυχτας σου τη σιγαλιά !

Άτιτλο

 Τίποτα πιο ζεστό από τα δάχτυλα

που ακουμπούν την σκέψη της καρδιάς !

Άνεμος

Εκεί που ανταμώνουν 

ενας μικρούλης άνεμος 

δένει τα φτερά τους 

στόμα με στόμα

στο φιλί της θαλασσας!

Τόσο μακριά τόσο κοντά

 

Η  Δανάη ήταν ενας λιλιπούτειος άνεμος

με σγουρά μαλλιά και κόκκινα μάγουλα 

που πέρναγε αθόρυβα και από παντού
Της άρεσε να χώνετε ανάμεσα 

στους μεγάλους να ακούει τις ιστορίες τους. 

Τα γελια , τα ζεστά πειράγματα, κείνες τις

γαλάζιες διάφανες ακρογιαλιές που έπαιζαν 

ζωγραφίζοντας στο πάτωμα λέξεις.

Κι  άλλοτε εκείνα τα μελαγχολικά μάτια 

που ιστορούσαν και της ξύπναγαν τη δίψα,

την πείνα της αθώας περιέργειας

και  του αυθορμητισμού της μικρής εισβολής

στον κόσμο των μεγάλων.
Ενας μικρός τρυποκάρυδος σαν να λέμε 

που χτύπαγε το δέντρο να ακούσει τη φωνή του.
Έτσι κι εκείνη τη μέρα η γιαγιά είχε καλεσμένες 

τις φιλες της .Ολο και κατι ενδιαφέρον 

θα χε να ακούσει. Οι καλεσμένες είχαν φθάσει .

Τα προεόρτια της μέχρι τώρα συζήτησης 

δεν της γαργάλαγαν καθόλου το νου. 

Μη σου πω ότι δεν τη συνέφεραν κιόλας, γιατί κατι
έπιασε το αυτι της κατι τις για τις μικρές 

σκανταλιές των εγγόνων τους . 

Μπααα δε θα έμενε.Άρπαξε τα παιχνίδια της

και χώθηκε στη μικρή της σπηλιά .

Πιο καλά εκεί ο μικρόκοσμος της 

δε μαρτυρούσε και δεν εκανε παρατηρήσεις .

Πέρασε αρκετή ωρα και κατι άκουσε 

για μια μικρή ιστορία .Έτρεξε σαν σίφουνας 

να πάρει θέση. Ήσυχα καθώς βολεύτηκε 

δεν ενοχλούσε κανέναν. Η κυρία Μαρια 

δασκάλα καθώς ήταν αρχισε να εξηγεί

πως αληθινό δεν είναι μόνο ότι είναι κοντά μας 

αλλά αυτό που μας κανει να νιώθουμε κοντά 

με αληθινά συναισθήματα .

Ούτε που καταλάβαινε η Δανάη τι εννοούσε

αλλα περίμενε αυτό το λαχταριστό παρακάτω

που έπαιζε στη γλώσσα και στα μάτια της .
Η μικρή ιστορία είχε αρχισει . 

Η κυρία Μαρία εξηγούσε. 

Κάποτε γνωρίστηκα με κάποια φίλη 

από μια συνταγή για μπακλαβά. Ναι μη γελάτε. 

Στο περιοδικό του δήμου τότες γράφαμε 

και κάποιες συνταγές . Μαζί με μενα λοιπόν 

έγραψε και η Κατερίνα για το ιμαμ. 

Κάποια στιγμή λοιπόν ανταλλάξαμε κουβέντες

για το σιρόπι , για το τσιγάρισμα της μελιτζάνας 

κι αρχισαμε να έχουμε επαφές. Εγω από την Πόλη 

εκείνη από το Ικόνιο δύσκολα κείνα τα χρόνια 

να βρεθούμε . Έτσι λοιπόν αρχισαμε 

την αλληλογραφία. Αργότερα όταν είχαμε 

και τηλέφωνο μιλούσαμε σχεδόν κάθε μερα . 

Ανοίξαμε τα σπλάχνα μας η μια στην άλλη . 

Γίναμε φίλες. Γίναμε αδερφές . 

Κάθε χαρά και λυπη την μοιραζόμασταν 

σαν να κοιμόμασταν πλάι πλαι. 

Η Κατερίνα εφυγε από το Ικόνιο . Μετακομίσανε

στην Αυστραλία μαζί με την οικογένεια της . 

Έχουν περάσει 10 χρόνια κι ακόμα βρε 

μαζί είμαστε . Κάθε φορα λέμε ίσως

κάποια στιγμή βρεθούμε να αγκαλιάσουμε 

η μια την άλλη. Να κοιταχτούμε στα μάτια. 

Μα αυτό για λίγα δευτερόλεπτα. 

Μετα το ξέρουμε πως έτσι είναι και τώρα . 

Κοιταζόμαστε ψυχή με ψυχή κι αυτή τα λέει όλα .

Γελάει στα ματια , κρύβεται στο φως της καρδιάς.
Κατάλαβες βρε τώρα ; Αληθινό δεν είναι μοναχα

ότι ακουμπάμε αλλα αυτό που νιώθουμε
πως ακουμπάμε και ζεσταίνετε ο κόρφος . 

Αυτό που σ αγγίζει με τη λαχτάρα της καρδιάς .
Πέρασαν χρόνια η Δαναη μεγάλωσε .  

Και πως τα φέρνει ετούτη η ανέμη της ανάσας.
Κρατά τις πολύχρωμες κλωστες της 

και πλέκει ξανα και ξανα υφαντά 

να στολίσουν παράθυρα . 

Η καρδιά της χτυπούσε σε τόπους μακρινούς

ίδιοι ρυθμοί , ίδιος χορός   . 

Μονολογώντας ψιθύρισε ..θύμησες
Αχ κυρια Μαρία ... Αληθινό ..Ναι ..αληθινό

και πως να κρυφτείς από ένα άχρονο παιδί !

 
 
 

Άλαλοι τόποι

Κι ετσι τυφλά κι απόκοσμα 

όπως κυλούν 

ξερολιθιές στο χωμα 

θα ξεχαστούν τα δάκρυα 

μέχρι που να ρθουν αλλα 

και τι ειρωνεία η ιδια λέξη 

τα ιδια σύμφωνα 

αγκαλια με φωνήεντα παιδια 

σε αγονη γη να καρπίζουν

 

Καληνύχτα παλληκάρι 

κοιμήσου ελεύθερος !

Ατιτλο

Τόσες απουσίες 

κι ουτε μια στιγμή 

δεν έλειψες

από την αγκαλιά μου!

Συν - οδοιπόροι

 

Γύρισα σπίτι με τα αποκαΐδια στην πλάτη 

και κρεμασμένες στα αυτιά μου 

δυο - τρεις κερασιές 

από εκείνα τα μισοφαγωμένα σπίτια 

Καθώς βάδιζα ανάμεσα τους 

τα ματια μου γέμισαν φως 

Ηξερα πως θα αναστηθούν τους άκουσα

 να λένε πόσο αγαπάνε την ρίζα τους 

Τι δύναμη θεε μου ζωές , τόσες ζωές με σάρκα,

φωνη, δεμένα σαν κρίκοι . 

Πολεμιστές που χύθηκαν στο δρόμο 

με σύνθημα τη μνήμη . 

Πως θαυμάζω το θάρρος τους 

Η ζεστη σφυροκοπά τους τοίχους 

Βγήκα στο μπαλκόνι . 

Ένα δροσερό αεράκι πέφτει στους ώμους μου 

Ήρθες με γκρίζα μάτια γεματα καπνούς 

Είδες κι εσυ ε; ρώτησα. 

Κουνώντας το κεφαλι 

μου απάντησες ένα αχνό ναι 

Ξαφνικά ένιωσα πως ηθελα να σου μιλήσω

μόνο για τα μικρά φυντάνια που συνάντησα , 

για κεινους τους ελαιώνες που κράτησαν 

τους καρπούς τους , 

το ζευγάρωμα των κύκνων

στη μικρή λιμνούλα, κι εκείνα τα παιδια 

που παίζανε στο πάρκο της ελπίδας.

Έβλεπα στα ματια σου τη θολούρα 

της άγνωστης πόλης .

Κι ας καταφέρω Θεε μου 

να πάρω την ομίχλη σου.

Θέλεις να παίξουμε με τη νυχτα; σε ρώτησα . 

Χαμογέλασες . Κι αυτό το χαμόγελο 

μετράει τα άστρα στα μάτια σου .

Κι ήρθαν εκείνα τα κλωνάρια του δέντρου

να σμίξουν με τα χερια μας 

Μικρός ο κόσμος κι ειναι εμεις 

ή μήπως εμεις κι ο κόσμος 

ποιος ξεχωρίζει την μοιρασιά;  

Χωρίς όρια

Έμαθα να αγαπώ 
χωρίς όρια 

όπως η θάλασσα το βυθό της 
το στάχυ το χώμα του 
το ασημένιο φεγγάρι
τη φλόγα της σκιάς του
η βροχή τη ρίζα που ψηλώνει 
το απαλό χάδι του αέρα
τη μυρωδιά του βύσσινου 
το αγκάθι το τριαντάφυλλο του 
το δάκρυ 

στη ζεστασιά του μάγουλου 
το φως βγαλμένο από το σκοτάδι 
την σιωπή των πουλιών
στο άκουσμα της ψυχής
τη νότα του φιλιού
που ξεδιψά τα χείλη
όχι ένα κομμάτι από σένα 
αλλά εσένα !