Σταγόνες ήλιου

Πολύχρωμες μικρές γιρλάντες 
τρέχουν στους δρόμους 
κρατώντας απ το χέρι 
το δικό τους άστρο .

Κείνο που θα φωτίσει τα μάτια τους
με ήλιο.
Θα γυαλίσει τα  παπούτσια τους
στο πάτωμα του χρόνου 
βαστώντας στα χέρια τους 
τα μικρά τους όνειρα .

Ντυμένα νεράιδες , πιγκουίνους 
βατραχάκια που παίζουν μαζί τους 
στη λίμνη της ζεστασιάς .

Γέλια που ακούγονται στην πλατεία 
να σιγοντάρουν τις νότες του βιολιού 
χτυπώντας τα τακούνια τους 

στις νότες της χαράς 

Μικροί άτλαντες πως πάνω σας 
κρατάτε τον κόσμο .
με ένα σπόρο.. του γέλιου σας και μόνο !

Αυτό ..το άγνωστο δικό μου

 

Όλα είχαν ένα όνομα
μια εικόνα, έναν αριθμό
μια μέδουσα κι ένα ελάφι
Άλλες φορές μείον κι άλλες
περίσσεμα . Βλέπεις ακόμα κι εκεί
που βαραίνει ο ήλιος κρύβει το φως
να φέγγει το φεγγάρι .
Κ ι εγώ ξέρεις  τι  λάτρεψα ;
Αυτό ..το άγνωστο δικό μου
γνωστό μου οικείο
που σαν κανένας , κι ένα μισό εγώ
βάδιζε μέσα μου.
Στο σούρουπο , 

στην μέθη, στην συντροφιά
Στα ερείπια και στα ντυμένα
γαλάζια παράθυρα
έχεις μια θέση που φωνάζει
σαν ισοβίτης θαμώνας
στον κήπο των ευχών
αδιάβαστο το όνομα σου!

Κι οσα και να μετρήσεις

Κι οσα και να μετρήσεις 
ατέλειωτα τα φύλλα 

γεννούν και γεννούν 

σαν χτένι , χαδι , φιλί 

γεματα μωβ , λευκες έγνοιες 

Μιλήματα που φωτίζουν 

τα βραδια τις μέρες 

ετούτοι οι χτύποι 

ασταμάτητα ριγούν 

τρυφερά , παιδιάστικα , αθώα 

ρήγματα που σπανε την ομίχλη 

καθώς πέφτουν απαλα 

χέρι με χέρι στον ιδιο χορό 

Στη μουσική της ψυχής 

δεν κοιμούνται τα πουλιά !

Ο τόπος μας

 Συναντιόμαστε πίσω 

απ τα κλαδιά της αμυγδαλιάς 

τουτο το πρώτο βήμα της ανοιξης 

που κουβαλάει στις πλάτες του 

κατι απο γελιο παιδιού, 

κάτι απο ενα καινουργιο φυντάνι ,

ενα σοκακι φως σε γκρίζα γειτονια , 

ενα πλευρό χελιδονιού 

που καρτερα το αλλο του μισό για να πεταξει .

Τούτος ο τόπος είναι ο τόπος μας 

Ενα δοξάρι λυρας 

ετοιμο να ξεσηκώσει βήματα 

να παιξει τη μουσική του δρόμου 

χορευοντας σε πολύχρωμα πλακάκια  .

Γραφουμε στους τοίχους 

ονόματα λουλουδιών να ανθίσουν 

ζωγραφίζουμε φλέβες 

να βρουν τα κορμι του μπροστάρη 

κι εκει που απ το παραθυρο 

κοιτούν οι παπαρούνες

να παιζει το φρέσκο χορτάρι 

κι αναλαφρα να γεννα το λιβαδι

Βαραίνουν οι πέτρες 

μα σκαλίζοντας το μεδούλι τους 

ξυπνά στο άστεγο ο ήλιος . 

Τόσους αιώνες 

τα χνάρια ανυπότακτων ακολουθουμε

κι εκει που αλλοι λεν τελειωσε το κουβαρι

βρίσκουμε την κλωστή 

Λαμπερή και ξάστερη , 

λιτή με ανοιχτα τα ματια στο όνειρο ,

στη γευση του βυσσινου  

στο μέλι του ουρανίσκου .

Κι ύστερα σου λένε .. 

δεν κανει θαυματα η αγάπη!  

Δύναμη ψυχής

 

Κι εκεί που γέρνουν οι γαζίες

ακόμα βαστά η τρυφεράδα στο χώμα

Φτάνει μάτια μου μια στάλα μυρωδιάς

να αντέχει στο στόμα

Κι ως ανασαίνει η ρίζα του

μαχητής είναι η αγάπη !

Μια χαραμάδα φως

 Κόπασαν όλα
Ακόμη κι εκείνη η λιλιπούτεια αυγή

σφράγισε το στόμα της

κοιτάζοντας τα λιγοστά φτερά του ήλιου
Τόσο φως πως λιγοψύχα ανάμεσα στα ερείπια.
Μια μικρή τοσοδούλα φωνή

άχνιζε ανάμεσα στον τοίχο και τον άνεμο.
Μια μικρή χαραμάδα που έβγαινε στο φως.
Μια τοσοδούλα μικρή άνοιξη

πως γέμιζε τα μάτια της γης
 -      Θα έρθεις τη ρώτησα
 -       Εδώ μένω , απάντησε.
Να θυμίζω στην επανάληψη

στην κάθε επανάληψη πως το σκοτάδι
φέρνει φως και το φως το σκοτάδι.
Κ ι έτσι γεννιέμαι έτσι γεννιέσαι ξανά και ξανά
Όπως εκείνα τα ξωτικά που μας μεγάλωσαν
και δεν έπαψαν να μεγαλώνουν
γενιές και γενιές σαν πρώτο ,

ανέγγιχτο μοναδικό φιλί.
Κι είναι σπουδαίο να ξέρεις
πως χείλη από δρόσο το καρτερούν !

 

Αποσκευές

 Γύρισα σπίτι γεμάτη από την ησυχία της πόλης

κι εκείνα τα μικρά σκάφανδρα 

με τις σόμπες πετρελαίου. Τόσο σιωπηλά.

Που θαρρείς κι άλλο λόγο δεν εχουν

να πουν πέρα από την μικρή αναμμένη τους φλόγα
Τόσο μικρή που μπαίνει στα στόματα 

των ανθρώπων να ζεστάνει τις ανάσες . 

Τα πουλιά κρύφτηκαν στη σπηλιά τους .

Τόσο γυμνά με ένα σεντόνι του ουρανού , 

αμίλητα πως στέκουν στη μυρουδιά του χειμώνα. 

Να μαι κι εγω στη δικη μου σπηλια .

Το ραδιόφωνο παίζει την μουσική κι ένας φάλτσος

τραγουδοποιός βγαίνει από τα στήθια μου
Σε τούτη τη γωνιά που λες διπλα από το τζάκι

μαζευόμαστε κάθε βραδύ . 

Σαν σε ενα τοσοδούλη 

σπιρτόκουτο μικρά ξυλαράκια 

οι αναμνήσεις , οι παρουσίες , οι απουσίες 

χτίζουν βγαλμένα απο τον κόρφο 

μια ολόκληρη πόλη.

Τα αστεία των φίλων ,

οι σκληρές πικρές αλήθειες 

που μεθούν σε ένα ποτήρι κρασί, 

τα κούτσικα αλλα τσαλακωμένα 

αλλα που μόλις ζωγραφίστηκαν όνειρα ,
κατι λέξεις , ενας χορός συναισθημάτων .

Τα μικρά ξύλινα στρατιωτάκια της μνήμης 

που δεν έπαψαν να επαναστατούν
κι εσυ που σαν άλλος μπροστάρης 

σηκώνεις την παντιέρα της άρνησης 

κι αντιστέκεσαι στη θέση του βολικού 

να σηκώνεις τα μάτια σου κρατώντας 

στα βλέφαρα ολάκερη γη
Πατρίδα γεμάτη πατρίδες 

και γραντζουνιές και κοπάδια ελαφιων 

Μη μου μιλάς για κελιά τα κελιά 

ειναι εκεί που κλειδώνουν οι καρδιές 

Και μεις λιβάδια τις είπαμε . 

Να τρέχουν λεύτερα άλογα στη βροχή ,

δάκρυα που γελούν και φιλια 

μεγαλωμένα στις κερασιές 

Και ξέρεις τι ειναι πολύτιμο ; 

να κουβαλάς ανθρώπους μεσα σου , μαζί σου , 

στη σιγή στη σιωπή κι όταν βραδιάσει 

να αφουγκράζεσαι το γέλιο και την αγωνία . 

Δεν ξέρω να σου πω τι ειναι ποίημα 

ουτε πως γράφεται η ιστορία ,

πως να δαμάσω το μελάνι , 

πως να εξηγήσω την ιδια τη ζωή 

με τα φορέματα της .

Όμως για δες μεσα και εξω από μενα 

βρίσκω εσένα .

Αλήθεια εχει άλλο πιο όμορφο τραγούδι 

από την μυρωδιά των ανθρώπων;