'Εγνοια

Στομα με στόμα γυριζει το πινέλο 

βάφει τις στέγες κόβοντας φέτες ουρανού 

ανάβοντας το κερί της ψυχής 

φωλιάζουν τα πουλιά στη φλόγα !

Λάμπα θυέλλης

Φόρεσε το χτενάκι του ήλιου 

Στις μύτες ήταν εκείνα 

που είχαν ένα κρινο να παίζει η άνοιξη

ένα φλάουτο 

να χορεύουν οι κόρες των κάστρων

ένα ριχταρι 

να σκεπάζει τα αγκάθια της τριανταφυλλιάς 

το γαλάζιο φόρεμα 

με τις κορδέλες των άστρων 

τη μικρή νεραΐδα 

που γήτευε τους σπόρους της παπαρούνας

κι εκείνο ω! εκείνο

το μαθητούδι της θάλασσας 

που της μάθαινε 

το φως των αγριολούλουδων 

και το λεύτερο τραγούδι των κυμάτων 

παίζοντας

με τα δάχτυλα τους κρίκους 

δεμένους στα νερά των ανθρώπων 

Λάμπα θυέλλης

στην ανταριά της αμμου 

Αψηλή που στέκεις 

της ίριδας πορφυρό φιλί !

  

Άτιτλο

Μαζεύουν λουλούδια τα σύνορα

στον πηγαιμό για την Ιθάκη
κρατούν τον μίσχο του Ρόδου!

Αφιέρωμα

Ψιθύριζαν τόσα γαρύφαλλα

Μα πως να ιστορήσεις τον κάμπο

με τις παπαρούνες.

Κι αν μένει κάτι να σου πω ειναι ο ψίθυρος

που έμαθε σωπαίνοντας να φωνάζει !

Ηλιαχτίδα

Άνοιξε τα χέρια

στο λιβάδι του κάμπου
στάχυα τα πόδια του
ζυγωμένα χρυσές φυλλωσιές

Ένα μάτσο πεταλούδες μάζεψε
μπουκέτο παιδιών
χωρατά και πηδήματα
γιόμισαν το καπέλο του ήλιου

μια σταλιά.. νάνος
να ζουζουνίζει στην κολυμπήθρα
που πέλαγο έμοιαζε
να κολυμπά στα βήματα του χορού
διπλωμένος με φως !

Άτιτλο

Κοίτα τώρα πόσο σου μοιάζω 
σωπαίνω στη σιωπή σου .. άνθρωπε 
φοβάσαι;

 

Γυμνές πεταλούδες

Ψυχές
που αιωρούνται  

στο ανέμισμα της νύχτας 
γυρεύοντας μια φωνή  
απλώνοντας μια κραυγή
στο κιλίμι του ουρανού 
μικρές λεπτομέρειες , 

αερικά του νου 
πευκοβελόνες  που τρυπούν 
τα σπάργανα της αορτής 
πέταλα που μοσχοβολούν

αγιόκλημα και γιασεμί

λαβωμένες 
απ την ασχήμια της μέρας 
ξεκουρντισμένες κιθάρες 
κουρασμένες 
από την ηχώ του χρόνου 
μηνύματα  μίσους ,αγάπης  
χαράς ,πόνου ,

στοχασμού κι ονείρων  
γραμμένα  με ανεξίτηλη βαφή 
στα χείλη του φεγγαριού 
τόσες ψυχές …. χυμένα άστρα 
κεντημένα στη βεντάλια του απέραντου 
τι ναναι αληθινό ; που κρύβεται το ψέμα; 
τι ψάχνουν τι γυρεύουν  τι ζητούν; 
γράμματα που μάθαν να μιλούν 
στο σχολειό της σιωπής 
ποιο να πιστέψεις ποιο να λατρέψεις 
κοινά μυστικά  ξεδιπλωμένα 
στο τίποτα και στο πουθενά
δεμένα 

πίσω απ τις γρίλιες των αισθήσεων 
κάτω απ το παραθύρι

των  παραισθήσεων 
σε ένα κόσμο  αθέατο φωτεινό 
γεμάτο από δάδες  βυθών 
με κοράλλια εικόνες στιγμές 

τους χωρίζει η ζωή 
η χροιά της λαλιάς 
το χρώμα των ματιών  
η άποψη  

που χει τα χρώματα της ίριδας
η  ουσία που κολλά στον ουρανίσκο 
πότε σαν μέλι  λάβδανο  
και πότε φονικό
παράλληλοι δρόμοι 

σε σοκάκια φιλιών
αντίστροφοι νόμοι 

σε συρτάρια πνοών 
παρέες στην άμμο της γραφής 
μοναχικές ψυχές  

σε θάλασσα  αναπνοής 
κύματα ορμητικά  
που πνίγουν σε πέρασμα λεπτού
στην άκρη του χαμού 

το σεβασμό ψυχής 
λιμάνια απάνεμα 
σαν ξαποστάσια μιας γιορτής 
μ ανθόσπαρμα αγάπης , φιγούρες  
γαλέρες θαλπωρής 

τους ενώνει  .. η ίδια ανάγκη 

 σ ένα ταξίδι  ζεστό ..  στον ίδιο ουρανό! 

Σταματημένα παπούτσια

-Μαμά σήκω να βάλεις τη σημαία

στο μπαλκόνι της φώναξε ,

γιορτάζει η Ελλάδα μας .

Ένα σπασμένο χαμόγελο υγρό ακόμη 

από τις βραδινές  βελονιές που χώραγαν στο νου

και τρύπαγαν την καρδιά , αποκρίθηκε 

-Ναι μάτια μου σε λίγο θα κρεμάσουμε

τη σημαία. Μόλις χθες με την ψυχή 

που έκλαιγε εξηγούσε στο μικρό της 

κρινολούλουδο, πως δεν θα μπορούσε 

να συμμετέχει στο δρόμο της παρέλασης 

γιατί δεν είχαν τα απαραίτητα ρούχα.

Προσπαθούσε να θάψει τις κρυμμένες ενοχές

που της φόρτωσαν οι καιροί, 

μη και το βλαστάρι της αντικρίσει 

τα αγκάθια στο βλέμμα της

μη φανεί το μάτωμα της καρδιάς της 

σαν αυλακιά στο μέτωπο
Όχι δεν θα μπορούσε να τη στείλει όπως 

άλλα παιδιά. Μια παρήγορη σκέψη

την επισκέπτονταν χτυπώντας το μυαλό,

φωνάζοντας μα .. θα χει κι άλλα  χρόνια

Μα αυτή πονούσε για τούτες τις μέρες .
Σαν ιχνηλάτες που έψαχναν τα μύχια 

της ψυχής της οι φωνές μέσα της
στροβιλίζονταν γύρω της αφήνοντας χαρακιές.
-Πόσα παιδιά ταΐζονται με τούτον τον χορό;
-Πόσα άστεγα κεφάλια θα φορούσαν 

για λίγο τον σκούφο του κεραμιδιού;
-Πόσα χέρια της παλιάς σκάφης 

θα γέμιζαν το πιάτο τους 

στο άδειο της  τραπέζι;
κι εκείνα τα σχολειά πως θα έμοιαζαν 

με σπίτια που αγκαλιάζουν την ζεστασιά

Ένας άγρυπνος χτύπος χτυπούσε 

ανελέητα μέσα της αφήνοντας τις ματιές 
στο πεζοδρόμιο που σκορπά η ανάσα , 

στη γέφυρα που κρύβει γυμνά κορμιά
στα σκαλάκια της απόγνωσης ξεραμένων

γιασεμιών και μόνο ένας ήλιος 

φανέρωνε τα χρώματα της μέρας .
Μικρό το κακό σκέφτηκε η μικρή μου 

έχει φαγητό μια αγκαλιά κι ένα ταβάνι
που κάθε βράδυ κλείνει τα όνειρά της .
Μα εκείνες οι μικρές πιρουέτες που ξέμπαρκα

ανοίγουν τα πανιά τους στα φανάρια;
Τι κι αν τα μάτια εκστασιαστούν 

απο τη βοή των αεροπλάνων ,

αν η μικρή καρδούλα χτυπήσει στο πέρασμα

της αρματωσιάς το ψωμί στα χέρια λειψό .
Στη φούστα του τσολιά αρμενίζουν χρόνια

παλληκαριάς κι αντρειοσύνης
Μέσα της φτερούγησαν εκείνα 

τα απρόσωπα κορμιά που στόλιζαν

τις δάφνες, κείνα τα αμούστακα 

που χόρευαν στο όνομα της λευτεριάς

πριν να την καλομάθουν

-Μαμά ξεχάστηκες; σε περιμένω ..έξω είμαι
-Ναι καρδούλα μου βγαίνοντας για το μπαλκόνι 

είδε εκείνα τα σταματημένα παπούτσια 

που με ένα τους νεύμα να την καλούν 

να προχωρήσει .
Όχι δεν θα της έπαιρνε το θάρρος 

μήτε θα τσάκιζε τα φτερά της .
Κρέμασαν μαζί την σημαία και εκείνη 

παίρνοντας στην αγκαλιά την Μαρία της ,
της είπε ναι .. γιορτάζει η πατρίδα μας 

για όσα της έδωσε το χθες
-Μα να θυμάσαι για να αρχίσει ο ήλιος να γελά

 κι η πατρίδα να μιλά  θα πρέπει να αντικρίζει 

χαμόγελα στα δέντρα, στόματα με φιλιά
και χέρια που να κρατούν καλάθια 

που να χορταίνει η καρδιά
Τα σταματημένα παπούτσια την άκουγαν 

σιωπηλά κι ένα μικρό χάδι κύλησε
στα κορδόνια τους !

Κι όταν με ρώτησαν ...

Κι όταν με ρώτησαν 

τι είναι ποίηση είπα πως
Ένα μωρό που άνοιξε τα μάτια του

και απαιτεί ζωή
Το παιδί που μέσα στο παιχνίδι
 χτυπάει τα γόνατα και γρατζουνάει πληγή
Ο έφηβος που ερωτεύεται όλες τις εποχές
με χτύπο δυο γαρύφαλλα 

και τρεις τριανταφυλλιές
Ο νιός και το κορίτσι που επαναστατεί
με γράμματα από ένα γιατί και ένα μπορεί
Ο άντρας που χει γνώση από τον άνεμο
στο σπέρμα που κατανοεί τη ρίζα στη ρυτίδα
Η γυναίκα που βύζαξε ανθρωπότητα
και με θολά και γελαστά τα βλέφαρα
βλέπει την όαση και ξεδιψά σ άγονη γη
Ο σμιλευτής του βράχου
που ανθίζει κρίνο της φωτιάς 

και ήλιος της πηγής
Ο γητευτής της ομορφιάς , 

αντάρτης του άδικου ,
της μοιρασιάς ζωγράφος με πινελιές ψυχής
Χαρταετός μοναχικός 

που κρύβει μέσα στα σωθικά
του ανέμου όλα τα παιδιά ,
Ο μουσικός που ανοίγει τα παράθυρα
και στήνει γέφυρες στου γαλανού τις νότες
να ακουστεί η ζεστασιά

 από κηρήθρες και πουλιά
Γη της επαγγελίας του αφορισμένου η πνοή
στις ράχες η αγάπη στα τσίνορα λευκό πανί
Τα αλόγατα του κάμπου , 

της πράσινης κοιλάδας
που στάχυ έχουν τα μάτια 

και παπαρούνα την αυλή
Ταξίδι δίχως προορισμό με ένα ατέρμονο φιλί
το χάδι απ τη Δύση, το κάτασπρο το μίλι
στο φως να γεύεται νεράντζι η Ανατολή
Τα χίλια περιστέρια που σαν ενώσουν τα φτερά
κρατά στη αγκαλιά ο ουρανός ζουμπούλια
η θάλασσα σπέρνει ελεύθερα πουλιά
κι η γη κωπηλατεί

τον άνθρωπο στον άνθρωπο να βρει !

Ακριβή μου ηχώ

Έψαχνα τα μάτια μου

στο θαλασσινό αεράκι
στη μυρωδιά του κάμπου
σε κείνο το σκαρί
που σκάλιζα τ αυλάκι
να ανταμώνουν οι ψυχές μας
Χαμογ-έλα μου φώναξες
κι εγω το μόνο που άκουσα
ήταν το έλα μου από την ηχώ μου
Τα γδαρμένα μου γόνατα άλειψαν
ζεστές μυρουδιές γιασεμιών
Το πέλμα μου σήκωσαν φτερά
να πετάξει στα χρώματα
Μάκρυναν τα δάχτυλα μου
να αγγίξουν ουρανό χαράς
Δίχως βλέμμα συναντιόμαστε
έτσι σαν άγραφα σινιάλα
πνοές που αποκρυπτογραφούν
τα λόγια που εσυ κι εγω
μονάχα διαβάζουμε
Σιωπή τη σιωπή κεντήσαμε
αγάπης υφαντό
Ακριβή μου ηχώ
χαμόγελο μου διαλεχτό!

Άτιτλο

Τα βράδια

να αφήνεις δυο λόγια περιστέρια

να ξεδιψούν οι θάλασσες

χτυπώντας τα φτερά τους !

Κι όπως γύριζα..

Κι όπως γύριζα ένα φεγγάρι

ίδιο με χίλια πρόσωπα
περπάταγε στο πλάι μου
Με ρώτησε τι κρατώ στα χέρια
αγριολούλουδα του αποκρίθηκα
με γήτεψε τόσο η ομορφιά τους
που δεν αντιστάθηκα
σκαρφάλωσα στον ουρανό
κι έκοψα ένα μπουκέτο
Βλέπεις είναι που θέλω
να τα χαρίσω

σιγανα να ακουστεί 

η μουσική των λουλουδιών

γλυκονανούρισμα  

απ' τα παιδιά των άστρων !

Άτιτλο

Αν ακουστεί δυνατά η φωνή μου

κλείσε το στόμα μου στα μάτια σου

τόσα νυχτέρια κράτησε ο ουρανίσκος

γεμάτα χείμαρρους αγάπης !

Ατέρμονη πορεία

Πως δασκάλεψαν 

οι καιροί τα μάτια σου ψυχή

ακόμη 

και στην ομίχλη 

να ακούγεται το φως

σφυρίζοντας 

τα χείλη της φυσαρμόνικας

ζεστά που νυχτώνει!

Άτιτλο

Να μιλάς με τα μάτια του ήλιου 
να ανθίζουν 

οι στέγες των σπιτιών ανεμώνες 
ζεστό φιλί !

Χαρταετοί αστεριών

 

Άρχισαν να καλπάζουν τα άλογα της ψυχής
κείνα που ησυχασμό δεν έχουν .
Χτένισαν τη χαίτη τους με το απαλό αγέρι
κι έτρεχαν στα λιβάδια με τις παπαρούνες
Γελούσαν στο υγρό φιλί της πρωινής
λαλιάς . Αντάμωσαν τα μάτια της θάλασσας
κι αυτή φτερούγησε  στα βλέφαρα τους
ανοιγοκλείνοντας τις γρίλιες απ τα ανθισμένα
στόματα . Χαιρέτισαν τις πέργκολες
που ύψωναν στο πηγάδι τις ακρογιαλιάς
με νότες που σκαρφάλωναν τη  σκάλα να φτάσουν
Ουρανό . Αχ αγάπη μια ανάσα στη σκέψη
κι ανοίγεις χαρταετούς αστεριών να ταξιδέψεις .
Και  πως φτερώνουν οι χτύποι στο γλυκοξύπνημα σου!

 

Πολύχρωμα φτερά

Δεν γίνεται μάτια μου

ο κόσμος με τα χέρια
με την ψυχή γίνεται
Χτίζεις ..χτίζεις
και πάντα ένα φιλί
και μια αγκαλιά
περιμένει
να κλείσει τη σκεπή
του ουρανού
να ανάψει το φως
να γεννηθούν
πολύχρωμα φτερά
να περπατούν
στη θάλασσα και στη φωτιά!

Άτιτλο

 

Στις στάλες μεγαλώνουν ηλιόπετρες 

βυζαίνοντας σε ακριβή μου θάλασσα!

Φιλία

Κι εκεί που νομίζεις πως είσαι μόνη

να σου και ξεπετάγομαι
από ένα φύλλο του βασιλικού
Βαθιά από τ αρωμα του έκλεψα τα χέρια μου
να σ αγκαλιάσω μ ολη τη μυρωδιά του κόσμου
Έπλεξα τα δάχτυλα μου στις μπούκλες σου
κι από τη σκουλαρικιά πήρα τις χάντρες
να σου στολίσω τις μακριές σου φυλλωσιές
Θέλω να γελάς σου είπα κι άρχισα
να χορεύω .
Μπαλαρίνα δίχως μύτες
μονάχα με κείνο το σκέρτσο
από το θαλασσί σου φόρεμα
Έλα σήκω να χορέψουμε σου ειπα
κράτησα σφιχτά τα μάτια σου
σβούρες που παίζανε στο φουρό του ουρανού
Τούτες οι μπίλιες σου χτυπούσαν στην καρδιά μου
Άρπαξες τα πόδια σου από τη στέρνα
πιτσίλισες τόσο τις μαργαρίτες
που ξύπνησες τα όνειρα
Μικροί παιχνιδιάρικοι σταλακτίτες
που γύρευαν την άκρη των χειλιών σου
Ελα στάξε μου ένα χαμόγελο
κι εγω θα το πιάσω με τα δάχτυλα
Κρύφτηκα στη σπηλιά σου
γράφοντας στη χρυσή αμμουδιά
ει ! είμαι εδώ ...σ αγαπάω!

Άτιτλο

 Να ξεφυλλίζεις τα φύλλα της καρδιάς 
 στα παιδικά γράμματα διαβάζεται η αλήθεια !

Απέναντι στο απέναντι

 Καλό το παιχνίδι λοιπόν και με μεγάλη επιτυχία 

Δίκοπο και πάλι το μαχαίρι της ευθύνης στα χέρια του δρόμου 

Οι μονόλογοι της επανάστασης έπαιρναν και εδιναν και από τις δυο πλευρές 

Έμεινα να διαβάζω χωρίς να παρακολουθώ συζητήσεις μονόλογων 

με ολα τα ωραία της πάντα επίθετα όπως , ανίδεοι , αδιάφοροι και και και.

Ενας διάλογος που ξεκινούσε από εναν μονόλογο βρισιάς κι ανάλογα το χειροκρότημα του χρώματος μάζευε τον κορβανά του .. ποιου;

Ποιος ενάντια σε ποιόν ; Ανάθεμα σε εξουσία πάλι γελάς .

Φόρτωσες τα τερτίπια σου σε άλλες πλάτες και συ χασκογελάς .

Γυρίζεις τον τροχό εκεί που θες και τα μπαλάκια βρίσκουν το στοχο τους 

Με τυραννούσε αυτό το 24ωρο αντε το πολύ 48ωρο  μνήμης 

Ο ιος του θανάτου , φόβος θάνατος και πάλι φόβος . Κι ο μόνος που είχε 

επιτυχία σε κάθε επανάληψη Μετα ο φόβος του πολέμου . Αντε λίγα παραπάνω φεγγάρια  κέρδισε  . Μετα, μετα ο ασκός του Αιολου με ολες τις  πτυχές της βιας . Κινούμενες στραπατσαρισμένες ψυχές και βόλια δυο πλευρών . Κέρδισε χρόνο . Ξεκίνησε με μύριες παραστάσεις για να φτάσει στο σκαλοπάτι του παιδιού . Αυτό ξεπεράστηκε γρηγορα. Λίγοι πρόσεξαν πως ετούτο το θαυμαστο ψεγάδι στο ρολο των ΜΚΟ.  Ποιος το έθαψε στο χωμα;  Και ήρθε απρόσμενος σεισμός μπααα αυτος έμεινε στη μνήμη λίγο. Τα ερείπια δε μιλούν και το κέρδος βολεύει να  ζητούν τις αιτίες σε άλλες μορφές. Τα παιδια κρυώνουν οι παππούδες ανήμποροι να σηκώσουν τα πόδια . Το χαμένο μερτικό ζωής καιόμενο πέρασε . Και να πως βόλεψε η πασα της τρομοκρατίας . Ο αδιάντροπος εξευτελισμός ανθρώπου από άνθρωπο. Βουβές και σκουριασμένες ιδέες στο έδρανο του ομιλητή . Μα να που η Θεσσαλία πήγε στο ράφι . Φόρτωσαν οι πλατείες το έγκαυμα . Σήμερα γυρνώντας από τη δουλειά το τοπίο νεκρό .

Μαγαζιά κλειστά , χρεωκοπημένες αφίσες χωρίς στάλα κι αύριο αργοί θάνατοι πεινας , ανέχειας και αυτοκτονιών . Οι φοιτητές στη φωνή τους ζωντανό κομμάτι ζωής που πάντα σηκώνει στις ράχες μια νεκρανάσταση να ξεδιψάσει ο ήλιος . Τα παιδιά κι ο ρόλος της κονσερβοποιημένης πατέντας που ετοιμάζουν για το καλό τους . Τα παιδιά η λάβα που καίει κι ας καίγεται . Μόλις σουρούπωσε η σιγή της γειτονιάς στα πόδια της θλίψης . Κι αυτή η μνήμη τι να πρωτοκρατήσει; Μα αν αρχισω να μιλώ για ένα κρίκο μόνο, θα χάσω την αλυσίδα . Αν ανοίξω εναν κρίκο θα μείνουν παρακαταθήκη για επανάληψη .Μα αν κοπώ στη μέση θα χάσω τον άνθρωπο . Μα αν μονολογώ θα μ ακουω εγω , μερικοί εμεις και οι απέναντι μονόλογοι.

Απέναντι όμως εχω .. τις χρωματιστές κορδέλες που αν ήταν αυτοί θα γινόταν κατι άλλο διαφορετικο από τότε που ήταν αυτοί .

Απέναντι εχω το χρήμα και τα συμφέροντα που γυρίζουν την ρουλέτα του κόσμου 

Απέναντι εχω το σκούρο των μαύρων βιβλίων της άγραφης ιστορίας 

Απέναντι εχω την τυφλή , κουφή δικαιοσύνη που επιλεκτικά βρίσκει την γιατρειά της 

Απέναντι εχω τον δράκο του διαιρεαι και βασίλευε 

Απέναντι εχω την ασελγια ενός υποταγμένου κράτους σε δίχτυα μαριονέτας 

Απέναντι εχω το νόμισμα της απανθρωπιάς του αποπροσανατολισμού της φασκιωμένης πληροφόρησης 

Απέναντι εχω την κάθε είδους εξουσία 

Λείπω από μονόλογους και τοίχους βουβούς . Στους δρόμους , στη δουλειά, στην παρεα ,στα παρκα στο παντού εκεί θα είμαι. Διαβάζω, ακουω, νιώθω , ψαχνω το ολο που ειναι ο άνθρωπος . Διδάσκομαι από τις αιχμηρές βελόνες , από τα βήματα της ανθρωπιάς , από τις γνώσεις της γραφής  Κι αν σήμερα ξεσπώ πάνω σε ένα χαρτί ειναι γιατί δε θέλω να ξεχάσω για τίποτε από ολα τουτα δω . Μα θα επιμένω πως υπάρχει κάπου ένα φως κι ο άνθρωπος ειναι οδηγός .

 Δραπετεύω , ονειρεύομαι , δυω κι ανατέλλομαι .

Ταξίδι //

Τούτη την ώρα κοιμούνται τα πουλιά

Οι ηλιόπετρες σωπαίνουν
Αρχίζει το νανούρισμα
στα λουσμένα βότσαλα
των λίκνων η ζεστασιά της άμμου
Ανοίγει τα φτερά της η φλόγα
απ άκρη σ άκρη
στις μύτες φωλιάζουν φυσαλίδες
έτοιμες να σπάσουν το κενό
να πεταχτούν πεταλούδες
Στο φτερωτό της  έγνοιας η αγάπη ..ταξιδεύει !

Άτιτλο

Γυρεύουν το δίκιο τους τα όνειρα 

διεκδικούν την αγκαλιά της άνοιξης !

Δροσουλίτες νικητές

Σε δρόμους δράκους περπατάμε

αγκάθια δίχτυα τριγυρνούν
ανάσα μιας στιγμής ζητάμε
δυο στάλες να μας ξεδιψούν

μελαγχολικό μου βλέμμα
θάλασσα μου ακριβή
δεν έχει αρχή και τέρμα
όσο η ψυχή μας ζει

θα ταξιδεύουμε μαζί στο αγνάντεμα του ήλιου
σε γη απάτητη στων έλατων την κορυφή

σε άστατους καιρούς κοιτάμε
σύννεφα γκρίζα ερημιά
του ανέμου την πνοή κρατάμε
κάλμα να νοιώσει η καρδιά

μη μου ματώνεις μάτια μου
το χέρι κράτα μου σφιχτά
ειν΄ όλα τα παλάτια μου
φύλλα μες τη δική σου αγκαλιά

θα ταξιδεύουμε μαζί στη μυρωδιά του δυόσμου
στο φύτεμα μιας ελιάς στο γήτεμα της μυγδαλιάς

στου χρόνου τ απόρθητο το κάστρο
σα φωτεινοί δροσουλίτες νικητές
με στέμμα λευκό αγάπης άστρο
να ξεπεράσουμε το χθες

στο βραχο της αυγής γόνιμοι διαβάτες 

στου δέντρου το κλωνάρι κελάηδημα απο μαχητές  !

Άτιτλο

 Ζεστά που νυχτώνει στη σκέψη σου !

Χωρίς ίσκιους

Ερχόταν ενας ίσκιος γυμνός σαν παντιέρα 
κι υστερα ενας άλλος βαμμένος με τ αστρα 

άλλος ..υγρός πικρός με απόσταγμα μελιού 
κι άλλος  σκεπασμένος με δάκρυα Ιανού 
ίσκιοι  με νύχια και πεταλούδες 
μακρύ το μονοπάτι 

μέχρι που να βρεθούν σε έναν κοινό δρόμο 
αθόρυβα .. γελαστά .. χωρίς ίσκιους

και μύριζε τόσο όμορφα η άνοιξη ! 

Ατιτλο

 

Ο κύκλος

 Κάποτε ρώτησε ο ήλιος το συννεφο 

-πως γίνεται κι όταν μελαγχολώ 

 να σαι πάντα κοντά μου ;

     απάντησε το σύννεφο

-κοίτα στο γέλιο σου εχεις ολο τον κοσμο

 μα όταν σκουραίνουν τα μάτια σου

 κανεις δεν ειναι εδώ  

 έρχομαι πλαι σου χτυπώντας

 τις χάντρες στις τσέπες 

 σκιτσογραφω πουλιά , 

 νεραιδες , αγκαλιές , βουνα

 μονάχα για ένα χαμόγελό σου 

 ακόμη κι αν δακρύσω

 ο κύκλος άγραφα μύριζε αγκαλιά!

Δίχως χρόνο

Πως γέλασε

στα βλέφαρα
κείνο το μεσημέρι
καθώς με άκουγε
να του εξηγώ
πως έσπασα
στα χέρια μου
ένα παγόβουνο
και ήπια τη φωτιά του

- τι λες μου μήνυσε
πως γίνηκε
λιώνει ο πάγος τη φωτιά;
- και τι θαρρείς
πως είναι η συντροφικότητα
απάντησα
χύνεται το βουνό
να δέσει στην πεδιάδα

ορθές παπαρούνες
γέρνοντας τα κεφάλια
στους ώμους
ζευγαρώνουν
δίνοντας το φιλί τους
βλέπεις μεσημέρι ;
δεν έχει ώρα η ζωή
κι αν η αγάπη
ειναι εκεί
στα σπάργανα
χορεύουν
κι η δύση κι η ανατολή!

Βιός

Κράτησα στα χέρια μου 

ένα κερί 

να μη φοβάται το παιδί

μια θάλασσα 
να κολυμπούν τα ψάρια μου 
σαν σκέψεις 
που λαχταρούν 
το γαλανό μίλι 

κι έναν αέρα
να φυσά στο απέραντο
να αρμενίζουν οι φάροι 
τα χρώματα του ουρανού
λιασμένα  στα καμώματα
μιας μικρής βιολέτας  !

 

Απάνεμο σούρουπο

Είναι κάποια σούρουπα  

όπως τούτο εδώ

που θέλεις να μπάσεις την ομορφιά

σε ένα τάσι και να γευτείς

το πιο ακριβό κρασί

να κρύψεις την ομίχλη

πίσω απ το μαξιλάρι του ουρανού

να στύψεις τα αγκάθια

και να γενούν ζουμπούλια

Μιλημένα αποσπάσματα
που χώρεσαν σαν φύλλα
στο πιο βαθύ σου κιτάπι
οι πολύχρωμές σου μπίλιες
μοιάζουν με το παιδί που γελά μέσα μου
σαν ένα κουτάβι που απορημένα
κοιτά το ηλιοβασίλεμα

είναι κάτι ζεστές
ανοιξιάτικες ακρογιαλιές
που περνούν τροχοφόρα
με πλάτες συναισθήματα
και θες να χορέψεις
να τραγουδήσεις στις θέσεις
ακολουθώντας το σινιάλο
των δακτύλων .

κι εσύ που κάνεις
να ακούγονται τα χρώματα
κι εγώ που αγκάλιασα
τον ήχο της σιωπής τους

κι εκείνοι που μπουκέτα γινήκαν
να φροντίσουν τους κήπους
κι οι άλλοι που ζέσταναν τα χέρια
να μην κρυώνει το σκοτάδι
μικροί νάνοι που ανοίχτηκαν στο δάσος
να ξυπνήσουν τ απάνεμο νησί
χορεύοντας , τραγουδώντας
όμορφα που μοιράζεις

τον ίσκιο σου .. νοιάζομαι !

Άτιτλο

 Γράφει η στιγμή τη γιορτή της 
 και ανεμώνες γεννά ο χρόνος!

Ανοιξη

 Άνοιξη

Ξύπνησε η γη απο φωνές αγγέλων

έπλυνε το πρόσωπο στη λάμψη του ήλιου 

Έπεσαν άστρα ουρανού μες την ποδιά της

κι άνθισαν ρίζες να τραγουδούν 

την ομορφιά της 

Σέπαλα έστησαν χορό στο χάνι του καιρού 

Οι γλάροι νιοι φόρεσαν την  γιορτή 

στα κύματα να πλέξουν την άχραντη μορφή

Κοπέλες σαν πετούγιες 

το φέγγος σου εχουν ορμή

κι απ το πιθάρι της μουσικής 

ξεσπάθωσε πολύχρωμη ανατολή.

Αχ άνοιξη ποια πινέλα να σε βρουν

το άρωμα σου σε πίνακα να στολίσουν

κόρη απο χώμα κι ουρανό 

κελάηδημα εξωτικό

εσύ απλωμένη ζωγραφιά σε πέλαγα 

και σε βουνά στα μάτια σου γελούν παιδιά

Κόντρα στο γκρίζο σπειρε ζωή 

να απαλύνει το φως σου κάθε πνοή στη γη! 

Πιστεύω μου ακριβό

Κι οσο θα ζω θα παλεύω

κι οσο παλεύω θα ζω 

οσο θα βλέπω 

δε θα πάψω να κοιτώ 

οσο αγαπώ 

θα ζωγραφίζω 

τον κόσμο μας  σε ένα Ιανό 

που ακροβατεί 

να σταξει ένα χαμογελο 

από τη γη στον ουρανό 

ελεύθερα 

με ανοιχτά τα μάτια 

ονειρεύομαι 

πιστεύω μου ακριβό

πως μέσα της η στάχτη 

κρύβει ένα ρόδο ανοιχτό !

Άτιτλο

 Δεν χάνουν το δρόμο τους 
κείνα που βηματίζουν σε άσβηστες διαδρομές !