Τετάρτη 30 Σεπτεμβρίου 2020
Στο στόμα μιας γαρδένιας
Κάθε που κλείνω τα μάτια μ ακους
Τα σκαλάκια του κήπου μας δε χορταριάζουν
Φυλάνε οι μπιγκόνιες τις ροζ μας κορδέλες
το μπλε ζωγραφίζει τους γιούς του ανέμου
τα παιδικά μας όνειρα δε μεγαλώνουν
παίζουν , χαμογελούν στην αλάνα
Κατεβαίνω στον υπνο του ήλιου
με περιμένεις το ξέρω .
Ακούω την ανάσα σου
στο στομα μιας γαρδένιας
Ο δρόμος χορεύει με τα κύματα
κι εκεί στο δρόσο των λουλουδιών
θηλάζουν τα νυχτερινά περιστέρια
Δυο φυσαλίδες πετούν στα μάτια σου
ισα που με χώρεσαν .
Κι εχει ένα ασημί χαμόγελο ο ουρανός !
Τρίτη 29 Σεπτεμβρίου 2020
Ο κήπος της γαζίας
Ασε με εδώ που γεννήθηκα
στον κήπο με τις γαζίες
Πλάι σου θα μαι να προσέχω
τα στόματα των λουλουδιών σου
Κυλω στα δροσερά νερά
γελούν τα μικρά παιδιά των πουλιών
Ανασαίνω τον κόσμο της ρίζας
κι έπειτα φτάνω στην άκρη του ουρανού
να κεντήσω στα κρόσσια του
την ομορφιά της αγάπης
Γυρίζω τα δάχτυλα στον άνεμο
να σταματήσω τη βροχή του κόσμου
Ασε με να ψηλαφίζω το θρόισμα των φύλλων
στις αγουρες γωνιές των ονείρων
Μαζεύω τις νότες στο πιθάρι
της μουσικής του έρωτα
Σ ανταμώνω σαν πρώτο φιλί της αυγής
στο πέταγμα των αστρων στο σκοτάδι
δεν έχει τόπο ο παράδεισος
όταν μιλάει η αγάπη
οπου και να ναι τραγουδά
άκου .. άκου χορεύει και γελά !
Μοναχικός καβαλάρης
Ζύμωσε έναν τοίχο από δέντρα ελιάς
να χει το ξαποστάσι της λευτεριάς το φίλημα
έστρωσε τα χαρτιά του να λιάζονται
οι παπαρούνες και οι λευκοί υάκινθοι
και πέταξε στο φως
Μοναχικός καβαλάρης γεννημένος
στην κοιλάδα της καρδιάς !
Κυριακή 27 Σεπτεμβρίου 2020
Άνθρωποι
Υπάρχουν άνθρωποι εκεί έξω
που τη ζωή στα σύρματα κρεμάσαν
ψάχνοντας τον ήλιο να τους βρει
Παιδιά που ζητιανεύουν
ότι τους υποσχέθηκε η ζωή
υπάρχουν άνθρωποι εδώ
στα πεζοδρόμια των πολλών
που αναζητούν την ψίχα
σε φλούδες μανταρινιών
μες σε σακούλες σκουπιδιών
υπάρχουν άνθρωποι αλλού
ανάσα σε πολέμου τη βοή
Στο πέρασμα άδικου καπνού
που η φυγή τους έταξε
να ναι μονάχα αυτή Ανατολή
υπάρχουν άνθρωποι εκεί μέσα
που στα κρεβάτια και στους τοίχους
ζωγράφισαν αναπνοή
να τους κρατήσει αγκαλιά
άλλη μια φλόγα από ψυχή
κι εσύ με βλέμμα μελαγχολικό
να με κοιτάς να σε ρωτώ που ναι το τέρμα
κι εγώ που μέσα μου σε κουβαλώ
να σ αντικρίζω να αποζητάς
το γαλανό από ουρανό
άνθρωποι
μονάχα η αγάπη κρατάει το σχοινί
σαν να ναι ατέρμονο φιλί
κι είμαστε ακόμα .. ζωντανοί!
Στον πατέρα μου
Α βρε πατέρα
τόσα μου μήνυσες για τις αξίες
μα ξέχασες να μου πεις
σε μια ξεφλουδισμένη γη
τι αξία έχουν οι αξίες !
τόσα μου μήνυσες για τις αξίες
μα ξέχασες να μου πεις
σε μια ξεφλουδισμένη γη
τι αξία έχουν οι αξίες !
Σάββατο 26 Σεπτεμβρίου 2020
Παρασκευή 25 Σεπτεμβρίου 2020
Υγρές και άνυδρες σελίδες
Η λύπη γλυκαίνει
κουρνιάζει , θηλάζει ζεστασιά
χορταίνει απο το πιάτο του ήλιου
νανουρίζει το βλέμμα της
σε ρόδα που φυλούν τα αμάραντα
τραγούδια των ποιητών
βυζαίνει την ομορφιά του χόρτου
ξαναγεννιέται απο το κουκούλι της
κι ανθίζει χαμόγελο
η κακία δεν παρατά τα αγκάθια της ποτέ
στροβιλίζει τα μάτια της στο κενό
και διψά για πέτρινο χώμα
η πονηριά της σγουραίνει σε ξερολιθιές
μιλά με στείρο στόμα γης
γελά με Κύκλωπες που βλέπουν
κάστρα με σπαθιά
κι αντλεί ανάσα από άνυδρο φιλί
μέδουσα που αποσπά το αίμα από τα βαθιά
μέσα από τα σκοτάδια γνωρίζεις το φως
κι αν η αγάπη σου γελά μέσα απο την καρδιά
τίποτε ξένο απο αυτή δεν σε ακουμπά !
Πέμπτη 24 Σεπτεμβρίου 2020
'Ατιτλο
Όταν ολα σωπαίνουν
ακούγεται εκείνο να κελαηδά
κι ετούτο το γέλιο του
πουλί στο στόμα του ανθρώπου
ακούγεται εκείνο να κελαηδά
κι ετούτο το γέλιο του
πουλί στο στόμα του ανθρώπου
Τι θάμα η ζεστασιά!
Τετάρτη 23 Σεπτεμβρίου 2020
Ενα μικρό ανθισμένο χαμόγελο
Ευνουχισμένος ο λόγος πια
ακούγεται με μύριες σκιές
μαυρισμένα γόνατα
κι ένα ανείπωτο κατακλυσμό
με κατεύθυνση την γρήγορη αστραπή
βροχή σε πλάτες πουλιών
λίγο πιο κει
στο διπλανό τραπεζάκι
παίζει φλάουτο ενας μουσικός
μαγεύει τον αγέρα
δροσίζεται η φυλλωσιά
κι απλώνει το φουστάνι της
να χορέψουν τα στήθη των ανθρώπων
απέναντι κουβεντιάζουν δυο ερωτευμένοι
χαμογελάνε . πειράζουν ο ενας
τα μαλλιά του αλλου
ενας μοναχικός τύπος κοιτά τα περιστέρια
κι αυτά τιτιβίζουν λες κι ακούν τα μάτια του
κουράστηκαν οι λυγερόκορμες κυρίες
ξαποσταίνουν σε ένα παγκάκι
στο πεζοδρόμιο αρκούν δυο ταμπέλες
να δώσουν το όνομα του δρόμου
σταματούν οι διαβάτες εκεί που φωνάζουν
άνυδρα τα νερά , γυρίζουν την πλάτη
στη λάσπη
και πως τους λάτρεψα ολους αυτούς
αυτόν τον απλό διαβάτη
που περνά από δίπλα σου
δίχως όνομα δίχως χέρια
μα με κείνο το νεύμα
που θαρρείς κι από στόμα σου
βγαίνει '' θα τα καταφέρουμε ΄΄
μυρίζει δυόσμο, βασιλικό
δεν παραιτείται , περπατά
γυριζει τον ήλιο , αγκαλιάζει τη θάλασσα
μεθοκοπά σε ένα ποτήρι κρασί
μαζεύει στις τσέπες τις ανεμώνες
να ανθίσουν τον χειμώνα
ένα μικρό ανθισμένο χαμόγελο
να γεμίσει ο κήπος αγκαλιές λουλουδιών !
Τρίτη 22 Σεπτεμβρίου 2020
Δευτέρα 21 Σεπτεμβρίου 2020
Υφαντό
Κάθε βράδυ με κείνο
το αραχνοΰφαντο ύφασμα
από τον αργαλειό της ψυχής
από τον αργαλειό της ψυχής
λευκό με δαντελλένια τριαντάφυλλα
με ζωγραφιές πουλιών στο στέρνο του
κεντούν τα κορίτσια των αστεριών
να σκεπάσει τα βλέφαρα του
κείνο το άστρο που λαχταρά
το φιλί της αιώνια άνοιξης
Πόσο όμορφα κελαηδούν !
Κυριακή 20 Σεπτεμβρίου 2020
Κλωστές μεταξωτές κι άγριες οι λέξεις
Λίγος καιρός έμεινε
θα συνηθίζονταν κι αυτός ο κόμπος
θα συνηθίζονταν κι αυτός ο κόμπος
στο στόμα ,μαζί θα έρχονταν και το τσούξιμο
στα μάτια από τα νύχια της συνήθειας
Η πανδημία της εσχατιά του καιρού
Οι λοιμώξεις μια μια κατέβαιναν .
Αποξένωση, ατομικισμός,
εσωτερικός φράχτης στο τίποτα.
Σωρός δακρύων στα ταρσανά της λύπης
Κι εσυ ψάχνεις να βρεις
που ειναι το κουκούτσι της πηγής
Ο γλάρος κατέβαινε στα βράχια του
γυρεύοντας το πανί του
Ο Κωστής είπε ένα τραγούδι .
Η παρέα έβρισκε το ταξίδι της
μέρευε η θάλασσα .
Ο Γιάννης άρπαξε τα κύματα
κι από τα μαλλιά τους έγραψε ποίημα .
Κλωστές μεταξωτές και άγριες οι λέξεις
γαντζώνανε το κόκκο της άμμου
στις βέργες της λεύκας .
Γεννιόταν ξανά το αηδόνι και φτερουγούσε
στις μύτες του κυπαρισσιού
στην κορυφή του φθινόπωρου
Ο έρωτας καμώνεται πως δεν βλέπει
μα συλλογιέται το ταίρι του
Ένα πιάτο σταφύλια και δύο φέτες τυρί
Τσιμπολογάει ο Πέτρος παίρνοντας
απ το στόμα της Φανής τη ρόγα του φιλιού.
Κρυφογελά το χτυποκάρδι .
Φιλιώνουν δροσοσταλιές
της άνοιξης και της βροχής
Το παράθυρο σπιτικό του παντού
με μύρια μάτια αστέρια
πετούν το σεντόνι της ομίχλης καταγής
να δουν τον ήλιο την ωρα που κοιμάται
Παράφορη αγάπη
το φως της ομορφιάς δονεί
Μυρίζοντας τα λουλούδια του κήπου
ανεβαίνω τα σκαλιά ένα ένα .
Τα στήθια μου προχωρούν
τα μάτια μου κολυμπούν .
Στο πλάι μου κορίτσια που γελούν
αγόρια αβάφτιστα χορεύουν το φεγγάρι
Κείνα που δε γεννήθηκαν
μιλούν για το ηλιοβασίλεμα
κυκλάδες σηκώνουν τα πόδια από τα νερά
Κατά πως λέει κι ο ποιητής
'' δε παραδέχτηκα την ήττα ''
με κομμένα τα δάχτυλα
χτίζω φωλιές χρωματιστές κι αφήνω
του στέρνου τα πουλιά στον άνεμο
προσκυνητής στο πέλαγο ,
βαρκάρης του βουνού
αρμενιστής στο άγουρο κεράσι ,
λάμπα θυέλλης στο ξάγναντο,
ψηλαφίζοντας το όρος της ψυχής
κι εσύ που μέσα μου γυρνάς
σαν πεταλούδα της χαράς
κι εγώ που δίχως να κοιτώ
βλέπω τον κρυμμένο σου βυθό
Από όποια πλευρά κι αν δεις το ρόδο
την ίδια ανάσα εχει !
Σχήμα ανάσας
Έγειραν τα αστροπαίδια
έλαμπε και το φεγγάρι
τεθλασμένες στιγμές ζωγράφιζαν
το ανάκλιντρο της Αφροδίτης
Απόψε το σώμα της
έχει το σχήμα μιας σταγόνας
Πρόσφορο στον ήλιο
γυμνά να μοιράσει το φως !
Σάββατο 19 Σεπτεμβρίου 2020
Άγγιγμα
Κι όταν έρθει εκείνο το όνειρο
μη του πεις πως με είδες
άνοιξε μόνο τα μάτια σου να με βρει
ψηλαφίζοντας το όνομά σου !
μη του πεις πως με είδες
άνοιξε μόνο τα μάτια σου να με βρει
ψηλαφίζοντας το όνομά σου !
Καληνύχτα μαμά
Τρια χρόνια στην απουσία
και στην παρουσία σου
Θυμάμαι εκείνα τα βράδια
Θυμάμαι εκείνα τα βράδια
που για να κοιμηθείς μια ιστορία σου έλεγα .
Μα τελευταία μου ζητούσες να σου πω
κατι που θα γνώριζες τους πρωταγωνιστές
Μα τελευταία μου ζητούσες να σου πω
κατι που θα γνώριζες τους πρωταγωνιστές
του παραμυθιού .
Προσπαθούσες μανούλα μου προσπαθούσες
Προσπαθούσες μανούλα μου προσπαθούσες
να θυμάσαι
- Πες μου πες μου τι κάνουν τι είπαν τα μικρά.
Εκείνα τα μικρά ήταν τα δισέγγονά σου .
Η περηφάνια σου η ζεστασιά και η στοργή σου .
Κι έτσι φόρτωνα το βαγόνι του ταξιδιού σου
σου μίλαγα για τις σκανταλιές τους ,
τα γέλια τους τα λόγια τους
- Πες μου πες μου τι κάνουν τι είπαν τα μικρά.
Εκείνα τα μικρά ήταν τα δισέγγονά σου .
Η περηφάνια σου η ζεστασιά και η στοργή σου .
Κι έτσι φόρτωνα το βαγόνι του ταξιδιού σου
σου μίλαγα για τις σκανταλιές τους ,
τα γέλια τους τα λόγια τους
και χαιρόσουν τόσο ,
γελούσες ακόμη κι όταν δεν θυμόσουν
κι ανάμεσα τους βρισκόσουν παιδί .
Χαλάρωνες κι έτσι γλυκά σε έπαιρνε ο ύπνος .
Να ετούτο το γέλιο σου
γελούσες ακόμη κι όταν δεν θυμόσουν
κι ανάμεσα τους βρισκόσουν παιδί .
Χαλάρωνες κι έτσι γλυκά σε έπαιρνε ο ύπνος .
Να ετούτο το γέλιο σου
το χαμόγελό σου κράτησα
κι όταν μικραίνω και κρυώνω
κι όταν μικραίνω και κρυώνω
και μου λείπεις
σκεπάζομαι μ αυτό
Προσέχω μαμά .. προσέχω .
Καληνύχτα μαμά κοιμήσου . Σ αγαπώ !
Προσέχω μαμά .. προσέχω .
Καληνύχτα μαμά κοιμήσου . Σ αγαπώ !
Παρασκευή 18 Σεπτεμβρίου 2020
Ψίθυροι
Όχι μάτια μου
δε χάθηκαν τα αστέρια
ειναι που κρεμάστηκαν
βαρίδια οι γλώσσες
στις ουρές τους
ειναι που τενόροι πια
δεν ειναι οι βιολέτες
ειναι που βύζαξαν το γάλα
ξοδέματα της άοσμης σοδειάς
δε χάθηκαν τα αστέρια
ειναι που κρεμάστηκαν
βαρίδια οι γλώσσες
στις ουρές τους
ειναι που τενόροι πια
δεν ειναι οι βιολέτες
ειναι που βύζαξαν το γάλα
ξοδέματα της άοσμης σοδειάς
και κρύφτηκαν
των χρωμάτων τα ξωτικά
των χρωμάτων τα ξωτικά
ειναι που όμως
το μελτεμάκι
δεν έπαψε να τραγουδά.
υφαίνει ήλιο .γελά
ξάγρυπνα δένει αγκαλιά
κουκούτσι βρίσκει γιασεμί
κι οτι γεννά
του έρωτα ειναι παιδί
υφαίνει ήλιο .γελά
ξάγρυπνα δένει αγκαλιά
κουκούτσι βρίσκει γιασεμί
κι οτι γεννά
του έρωτα ειναι παιδί
και της αγάπης το φιλί
του πρωινού
χαμόγελου η αυγή !
του πρωινού
χαμόγελου η αυγή !
Πέμπτη 17 Σεπτεμβρίου 2020
Τετάρτη 16 Σεπτεμβρίου 2020
Ποτέ δε θα μάθεις
Ποτέ δε θα μάθεις
πως ανθίζει ένα λουλουδι
αν δεν το αγκαλιάσεις όπως ο ήλιος
να απλώσει
τα φύλλα του στα χέρια σου
αν δεν του τραγουδήσεις
να σου πει για τα πουλιά
που παίζουν στα κλαδιά του
αν δε του γελάσεις
να σου δείξει τα κρυφά του δάκρυα
αν δε κοιτάξεις το χώμα του
να ξεσκεπάσει τις ρίζες του
αν δε το αφήσεις να ανασάνει
να σου χαρίσει το άρωμα του
για αυτό σου λέω άνθρωπε
πρόσεχε .. πρόσεχε
τα δάχτυλα σου !
πως ανθίζει ένα λουλουδι
αν δεν το αγκαλιάσεις όπως ο ήλιος
να απλώσει
τα φύλλα του στα χέρια σου
αν δεν του τραγουδήσεις
να σου πει για τα πουλιά
που παίζουν στα κλαδιά του
αν δε του γελάσεις
να σου δείξει τα κρυφά του δάκρυα
αν δε κοιτάξεις το χώμα του
να ξεσκεπάσει τις ρίζες του
αν δε το αφήσεις να ανασάνει
να σου χαρίσει το άρωμα του
για αυτό σου λέω άνθρωπε
πρόσεχε .. πρόσεχε
τα δάχτυλα σου !
Τρίτη 15 Σεπτεμβρίου 2020
Δευτέρα 14 Σεπτεμβρίου 2020
Πρώτο πέταγμα
Ήθελα να πω .. να προσέχεις
και χαμογέλασες
να σου πω να μη φοβάσαι
κι άνοιξες τα χέρια σου φτερά
να κρύψω τον φόβο
με ύφος κατακτητή με κοίταξες
να διώξω το άγχος μου
μου μίλησες για το αντάμωμα των φίλων
σου μίλησα για κείνο το πρέπει
μου απάντησες με ένα γιατί
που όμως χόρευε στα μάτια σου
πόσα μου δίδαξες μικρό μου
ψέλλισα μόνο σ αγαπώ
κι εγώ απάντησες
κανείς δεν ήξερε τον δρόμο
μα είναι σειρά σου να πετάξεις
Πέτα μικρό μου !
Κυριακή 13 Σεπτεμβρίου 2020
Γη ξάστερη
Γιομάτος ήλιο τούτος ο τόπος
κι ανήλιαγα πουλιέται
Μα θες να ξυπνήσουν οι παπαρούνες του
αλί σε αυτόν που πάνω τους
άπλωνε την αράδα του δίχως φειδώ
στης αυλακιάς το ψέμα
αλί στο μέτρο του άδικου
που αναπαμό δεν βρήκε
Ξάστερα θα βρει το βιολί
αγνάντι το θηκάρι
που κρύβει νιό και κοπελιά
στου δίκιου τους το μερτικό
να στήνει λευτεριάς χορό
με της πορφύρας το φουρό !
κι ανήλιαγα πουλιέται
Μα θες να ξυπνήσουν οι παπαρούνες του
αλί σε αυτόν που πάνω τους
άπλωνε την αράδα του δίχως φειδώ
στης αυλακιάς το ψέμα
αλί στο μέτρο του άδικου
που αναπαμό δεν βρήκε
Ξάστερα θα βρει το βιολί
αγνάντι το θηκάρι
που κρύβει νιό και κοπελιά
στου δίκιου τους το μερτικό
να στήνει λευτεριάς χορό
με της πορφύρας το φουρό !
Παρασκευή 11 Σεπτεμβρίου 2020
Πέμπτη 10 Σεπτεμβρίου 2020
Τετάρτη 9 Σεπτεμβρίου 2020
Κι υστερα μου λες γιατί
Κι ύστερα μου λες γιατί μελαγχολώ
κοιτώ τη θάλασσα καίγεται
κοιτώ τη θάλασσα καίγεται
πετώ στο χορτάρι κι ο κεραυνός το λιώνει
μυρίζω τον άνεμο κι ο Χασαν
τη στάχτη του μαζεύει
να κανακεύει το τσιγάρο στα χείλη
θυμώνω , αστράφτω
σκοντάφτω στον τοίχο , γκρεμίζεται
σπάω το φράγμα της άγονης θάλασσας
με το κεφάλι μια βελόνας
περνώ διάφανα το σκοτάδι
δραπέτης από μένα
την μια ξυλοβεργα κρεμασμένη
στα στήθια του Λευκού Πύργου
ανεμίζω σημαία ανθρωπινή
ποδοπατώ τους γκρίζους λόφους
χαιρετώ μια ανεμώνη
τραγουδώ να ακούσουν οι γλάροι
μη χάσουν το ταξίδι της απάνεμης λύρας
χορδές που φωλιάζουν τα άστεγα μπλουζ
στις ομπρέλες παίζουν πουλιά
δεν ξέρουν τι δίνουν κι απλά το χαρίζουν
στον κόρφο μου ζεσταίνω ένα τζίτζικα
τραβά το πέτο του καλοκαιριού
βρίσκω ακόμα τους μίσχους των γέλιων
δεν παραδίδονται ,δεν παραδίδονται οι ψυχές
βγαίνουμε αγκαλιασμένοι απ τα κουκούλια μας
Φθινόπωρο κι ακόμα οι πεταλούδες ανθίζουν !
Τρίτη 8 Σεπτεμβρίου 2020
Μη μιλάς
Άηχη έτσι χωρίς φωνή
μη μιλάς να σωθείς
κι έχεις τόσα να πεις
να πετάξεις τ αγκάθια ψυχής
τόσες φωνές κραυγές
που θες να αφήσεις λεύτερες
να σπάσουν να ακουστούν πληγές
εικόνες θολές γυμνές
άσπρες χρωματιστές
κυματίζουν στου νου σου το χθες
Σσσσσς μη μιλάς
μη μιλάς να χαρείς
έτσι σου παν θα ζεις
Χαμηλά χαλαρά σαν βιολέτα
που γοβάκια φορά
με τακούνι χρυσό
και ασήμι σε φιόγκο διπλό
δυο γλάροι στη ματιά σου
σου θυμίζουν τα λευκά όνειρα σου
τα φτερά τους δεμένα στα μαλλιά σου
κρύψου στη γωνιά της βροχής
κει που ανθίζουν οι στάλες
στρώσε άσπρο σεντόνι
με φιλί μιας κροτίδας στιγμής
τώρα ο χρόνος σου τρέχει
σαν νεράκι κοραλλένιας πηγής
στο κελάρυσμα ρίξε μια σταξιά
από ατόφιο θυμάρι της γης
να χαράξει το δρόμο
σε στρατί μιας γαλήνης πνοής
σσς….κάνε μόνο σιγή
μη τρομάξει η αυγή
και εσύ θέλεις να πεις
για το γυάλινο κάστρο
που κρατάς μες στα χέρια
σε ένα ανέμελο άστρο
αψηφώντας τ αγιάζι
ξαγρυπνώντας στη μέρα
με του ήλιου φλογέρα
κι απ αστάρι ένα χάδι
στο περβάζι σου μείνε
και αθέατη τα λόγια τους πίνε
μην σκιαστούν και χαθούν οι σκιές
αδειανές και μικρές
πάνω στο άγιο σου σώμα
θα μιλούν για υποσχέσεις
θα μοιράζουν του κόσμου χαρές
φωτοστέφανα δάφνες φορούν
υπηρέτες σε ένα κάλπικο κόσμο
τα ψιχία τους ψάχνουν να βρουν
σου είπαν μη μιλάς να σωθείς
κι απ την τρέλα να βγεις
με αργούς τους ρυθμούς η ζωή
σου αλείφει το σώμα σε βαφτίζει ‘’ Σιωπή ‘’
Αχ να μπορούσες να δεις
την σιωπή την υφαίνουν οι αλήθειες ψυχής
να μπορούν να μιλούν οι φωνές της οργής
μα αν τσακίσει το φράγμα το θυμό θα γευθείς
κι απ την άκρη του τούνελ
ηλιαχτίδα θα φέγγει προς το φως της ζωής
‘’ είναι στιγμές που η σιωπή είναι χρυσός
μα είναι φορές που γίνεται πραμάτεια
για της ψευτιάς το βιός
είναι καιρός να πάψει του άχρωμου ήχου η βοή
να πεις το φτάνει μου σώθηκε η αντοχή ‘’
μη μιλάς να σωθείς
κι έχεις τόσα να πεις
να πετάξεις τ αγκάθια ψυχής
τόσες φωνές κραυγές
που θες να αφήσεις λεύτερες
να σπάσουν να ακουστούν πληγές
εικόνες θολές γυμνές
άσπρες χρωματιστές
κυματίζουν στου νου σου το χθες
Σσσσσς μη μιλάς
μη μιλάς να χαρείς
έτσι σου παν θα ζεις
Χαμηλά χαλαρά σαν βιολέτα
που γοβάκια φορά
με τακούνι χρυσό
και ασήμι σε φιόγκο διπλό
δυο γλάροι στη ματιά σου
σου θυμίζουν τα λευκά όνειρα σου
τα φτερά τους δεμένα στα μαλλιά σου
κρύψου στη γωνιά της βροχής
κει που ανθίζουν οι στάλες
στρώσε άσπρο σεντόνι
με φιλί μιας κροτίδας στιγμής
τώρα ο χρόνος σου τρέχει
σαν νεράκι κοραλλένιας πηγής
στο κελάρυσμα ρίξε μια σταξιά
από ατόφιο θυμάρι της γης
να χαράξει το δρόμο
σε στρατί μιας γαλήνης πνοής
σσς….κάνε μόνο σιγή
μη τρομάξει η αυγή
και εσύ θέλεις να πεις
για το γυάλινο κάστρο
που κρατάς μες στα χέρια
σε ένα ανέμελο άστρο
αψηφώντας τ αγιάζι
ξαγρυπνώντας στη μέρα
με του ήλιου φλογέρα
κι απ αστάρι ένα χάδι
και αθέατη τα λόγια τους πίνε
μην σκιαστούν και χαθούν οι σκιές
αδειανές και μικρές
πάνω στο άγιο σου σώμα
θα μιλούν για υποσχέσεις
θα μοιράζουν του κόσμου χαρές
φωτοστέφανα δάφνες φορούν
υπηρέτες σε ένα κάλπικο κόσμο
τα ψιχία τους ψάχνουν να βρουν
σου είπαν μη μιλάς να σωθείς
κι απ την τρέλα να βγεις
με αργούς τους ρυθμούς η ζωή
σου αλείφει το σώμα σε βαφτίζει ‘’ Σιωπή ‘’
Αχ να μπορούσες να δεις
την σιωπή την υφαίνουν οι αλήθειες ψυχής
να μπορούν να μιλούν οι φωνές της οργής
μα αν τσακίσει το φράγμα το θυμό θα γευθείς
κι απ την άκρη του τούνελ
ηλιαχτίδα θα φέγγει προς το φως της ζωής
‘’ είναι στιγμές που η σιωπή είναι χρυσός
μα είναι φορές που γίνεται πραμάτεια
για της ψευτιάς το βιός
είναι καιρός να πάψει του άχρωμου ήχου η βοή
να πεις το φτάνει μου σώθηκε η αντοχή ‘’
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)