Δίδυμες κόρες

Κουβαλά δυο δίδυμες κόρες στην πλάτη

γυμνές κι απέραντα γεμάτες 

ζωή κι αγάπη 

και κείνος ο κήπος 

σαν το πρωτόγαλα της μάνας 

μεγαλώνει ηλιόφωτα φύλλα δροσιάς! 

'Ατιτλο

Σήκωσα τα γόνατα 
θα περάσει κι αυτό είπα 
και τούτο το χαμόγελο ,
ξύπνησε τη χαρά σου
στην τσέπη της καρδιάς μου 
μήλα και μανταρίνια έφερε 
Κοιμήθηκα στην αγκαλιά σου 
ενας μικρός λιλιπούτειος άνεμος

τους ώμους μου ζέστανε !

Αιφνιδίως

Θα έφτανε ενας απότομος θάνατος 
για να ειπωθούν υμνολόγια αγάπης 
μέχρι τότε θα κάρφωναν οι λέξεις !

Σκέψου λέει ...

Σκέψου λέει 
να σταματούσαμε κάποτε 
να μιλάμε για τους αλλους 
πάνω στους άλλους 
μα να είμασταν πλαι 
σωπαίνοντας 
ακούγοντας 
Γίναμε ολοι για ολα 
καμία ειδικότητα δεν ξεφευγε 
γνωστες του ολου και των πάντων 
μικροί εξουσιαστές 
που αναζητούν την εξουσία 
μπερδεμένοι τραγουδοποιοί 
που έχασαν τις νότες 
μα κοίτα κάπου εκεί , κάποιοι
μιλούν ψιθυριστά 

να ακούσουν τον ήλιο 
σκέψου ..σκέψου λεει 
πόσες ακτίνες του θα μασταν 
αν για λίγο 
αφήναμε  τις κόρες του 
να μας κρατήσουν αγκαλιά 
σκέψου 
κι ακου .. ακου τι όμορφα 
ακούγεται η βροχή !

Άτιτλο

Το θάρρος 
γράφεται με τα ρω του έρωτα 
κι ένα α γεμάτο αγάπη !

Σπουδή κατω απ τον ίσκιο

Τούτη η γωνιά πως μ αρέσει 

Κάτι ανάμεσα από μια πέτρα της γης 

και μια φέτα ουρανού.

Οι φίλοι μου κάθονται 

στην καρδιά μου αναπαυτικά 

κι αρχίζουν να ξεκουράζουν την μέρα τους 

Γεμίζει ο τόπος αγριολούλουδα που αφήνουν

την ευωδιά τους στα κάστρα που γεννήθηκαν 

σπουδάζοντας μονάχα τη γέννα του χαμομηλιού

Κείνες οι γιρλάντες που γύρω μου σώπαιναν

να ακούσω το τραγούδι τους όμορφα

που δένουν τα φτερά τους .

Το ανεμάκι μας βρίσκει να ψιθυρίζουμε 

τραγούδια που γράψαμε τότες 

Τότε που ακόμα οι πένες 

την πρώτη γνωριμιά τους 

με το χαρτί είχαν και δειλά περπατούσαν 

Τα γέλια μικρές αξέχαστες στιγμές των ματιών

κι ότι κουβαλώ σε τούτο το μικρό δισάκι 

αθέατος ίσκιος στο προσκέφαλο τους 

να ζουζουνίζουν πολύχρωμες φυσαλίδες 

Ένα τσαμπί ολόγλυκο σταφύλι 

που μέτρησε τον κόσμο με τα δάχτυλα 

στο αμέτρητο της κολυμπήθρας 

Α τι νομίζεις πως εκείνοι 

που αγαπιούνται χάνονται; 

Γυρνούν βιολέτες , άστρα, 

φυσαρμόνικες, φλάουτα 

χρώματα , πουλιά , νούφαρα , 

μικρές ολόλευκες γρίλιες 

κι άγραφες νότες που ξέρουν 

πως ειναι ριζωμένες στο παντού , 

σε κάθε χορό της στιγμής 

στροβιλίζονται ανέγγιχτα χάδια 

κι άσβηστες αγκαλιές 

Αμίλητοι λογάδες 

που έμαθαν να ξετυλίγουν 

το κουβάρι του ήλιου 

τινάζοντας τα μαλλιά τους 

Κείνοι νιώσαν σου λέω νιώθουν , 

νιώθουμε   . 

Ξέρεις τι ειναι το νιώθω;

Μια κουταλιά νεράντζι 

κι ατέρμονος ωκεανός 

Κι εχει μια γλύκα να κολυμπάς

με ανοιχτά τα χέρια! 

Δώρα ψυχής

Κι ώσπου να μαζέψεις

τα δώρα της μέρας 

να τα τυλίξεις 

στην ποδιά του κήπου .. νυχτώνει

Τουτη την ωρα 

τα αφήνεις λευτερα 

να γίνουν χαδι στα μαλλια ,

ενα απαλό χαμόγελο 

ένα αεράκι 

που συντροφεύει κάποιον ώμο 

ένα μικρό ξωτικό 

που κουβαλά στο άγγιγμα 

ζεστά βατόμουρα της νύχτας!  

Κι αν ολα φίλε μου

    Κι αν ολα φίλε μου μυρίζουν

ομίχλη και άκαπνη στάχτη στα πεζοδρόμια

εμένα ασε με να ζω

εκεί που δεν υπάρχουν σταχτοπούτες

μα μόνο ανοιχτές περγαμηνές

που διαβάζουν το λιόγερμα

εκεί που γεννιούνται ξωτικά

να θρέψουν το στάχυ

σκαλίζοντας τη στείρα γη

ασε με να ζω στους κύκλους

με ταπεινά τα κιτάπια

ασε με να γεύομαι τις μυρωδιές της ρίγανης

την ωρα που ανατέλλουν τα πουλιά

ασε με να προχωρώ

σε αγκαθια και λουλούδια

γυρεύοντας την ομορφιά του δειλινού

να ξεστομίζω κεραυνούς

με τη φωτιά της αγάπης

ασε με να ονειρεύομαι

σε έναν κόσμο ενικό

την γέννα του πληθυντικού

μέσα από ωδίνες λύπης και χαράς

να χορεύω με το μίσχο

ενός κυκλάμινου στα κεραμίδια

που αχνοφέγγει το φως

από την κορμοστασιά τω δέντρων

ασε με να ποτίζω τον ηλιο στα μάτια

μη μαραθούν τα γεράνια

να πιστεύω πως τίποτα δε χάνεται

κι όλα κάτω από την γλάστρα

θα ξαναγεννηθούν

γνωρίζοντας το δρόμο

που σπείραν οι άνοιξες

ματωμένες μα με το κεφάλι ψηλά ι

ίσα με την πλάτη του άνεμου

ίσα με τον άνθρωπο!

Σταγόνες φωνής

Κι έτσι απότομα , απροσδόκητα 

σαν μια κομμένη ανάσα που μόλις 

άνοιξε το κελί της 

έσπασε τη σάρκα και βγήκε στον άνεμο  

Δεν ήξερε αν είχε φτερά πεταλούδας 

ή μήπως ήταν ένα γρηγοποδαρο άλογο

ή ίσως πάλι ένα παιδί που είχε καρφιτσώσει 

στο πέτο ένα καταπράσινο λιβάδι .

Μακριά από σκόνες 

που κρύβουν το λαμπερό πρόσωπο 

μακριά από κουφούς δρόμους 

Σε εκείνα τα δροσερά καλντερίμια 

με τις κρεμασμένες μολόχες 

στα μικρά μπαλκόνια έτρεχε

ανάγλυφα σταγόνα φωνής

Εκεί η βροχή ξεπλένει την ανημποριά,  

φορτώνει τις καθαρές της σταγόνες

να δροσίσει τα διψασμένα στόματα,

φουσκώνει μπαλόνια στα ρυάκια 

να στεγνώσουν τα βρεγμένα όνειρα 

Καθαρά σαν τα ασπρόρουχα της γιαγιάς, 

όπως εκείνο το πρώτο φιλί 

που αγγίζει τον θάνατο γεννώντας τόση ζωή 

γεμίζει τα φύλλα των λουλουδιών 

με δροσοσταλιές ανθρώπων 

σαν το άγουρο χιόνι που λειώνει 

στα μάτια του ήλιου 

Ένιωσε τον αντίλαλο των άστεγων 

κοριτσιών με τα νωπά ρούχα 

ανάγλυφα να χορεύουν στις μύτες 

των ποδιών τους 

τα αγόρια να τυλίγουν στο ζωνάρι

την αρχοντιά της νιότης 

κι εκείνα τα ροζιασμένα χέρια 

να ζεσταίνουν το φθινόπωρο 

με τα πουπουλένια τους δάχτυλα . 

Γύρισε τα μάτια στα δέντρα 

στα χρυσοκόκκινα φύλλα 

Στα μαλλιά τους ανέμιζε απαλό αεράκι 

Ανάμεσα τους είδε τη καρδιά της 

λουσμένη από  τις μυρωδιές της γης,

ντυμένη στα πιο όμορφα χρώματα 

μέσα σε άπλετο φως η δύναμη της αγάπης !

Καθρέφτες

Κι ετσι ολα θα έπαιζαν 

πάλι στην ιδια μπάντα 

Περιμένεις ,περιμένω , 

σκοντάφτεις, σκονταφτω ,

καταλήγοντας 

στο βάθος του τίποτα 

και κοίτα 

πως με ονόμασες πέτρα 

και σένα  ροή

ας ειναι 

να πετας σε γαλάζιους κήπους 

κι ας ξέρεις 

πόσο μου μοιάζεις 

πόσο σου μοιάζω 

καθρέφτες .. σε ακινησία ! 

Άτιτλο

Φθινοπώριασε 

μα ποιος σταματά τη μουσική 

από ένα κόκκινο τραγούδι καρδιάς !