Ένα γλυκό σκαστό φιλί

Και  θαρρείς πως ο έρωτας κι η αγάπη

κρεμιούνται μοναχα 

από δυο χείλη κι ένα σφιχταγκάλιασμα ;

Όχι μάτια μου. Ο έρωτας είναι εδώ ,

ένα τζιτζίκι όταν λαλεί

σπουδάζοντας αγάπη στου ήλιου τη φωνή .

Γέρνει τα μάτια του σε κάθε ηλιοβασίλεμα

στέλνοντας την ψυχή του 

στο απέναντι ακρογιάλι

Κυματίζει στα σύννεφα να ποτίσει

το στεγνό κουλούριασμα της μέρας  

που το άδικο έχει δει.

Γίνεται άστρο και βυθός 

 με φως μπροστάρης οδηγός

να σβήσει τα μελανά σημάδια της άμμου

Πέφτει σαν κεραμίδι 

να αγκαλιάσει τη σιωπή

να στάξει πέπλο ζεστασιάς 

σε κρύα φύλλα μοναξιάς

Μιλά όσο πιο δυνατά μπορεί

με άηχη κόκκινη φωνή

που ξέρει ανάγνωση και γραφή 

μονάχα η καρδιά

Με μουσική που αδιάκοπα σκορπά

βότσαλα γέλιου την θλίψη όταν κοιτά  

Γίνεται άσκεπη φυλή που ξέρουν μόνο

όσοι βαφτίστηκαν τρελοί .

Αυτοί που έμαθαν να τραγουδούν

με δάκρυα στα μάτια ,

Τούτοι που πιάνουν τους χορούς

μες’ σε καμίνι σε καπνούς .

Για αυτό όταν με βλέπεις να γελώ

είναι που αισθάνομαι 

πως ένα γλυκό σκαστό φιλί

αφήνει η θάλασσα στο βράχο της

που μένει εκεί !

Άσε με να μαι εσύ σε κάθε μου κρυφό εγώ

 

Άσε με να πιστεύω

πως γευόμαστε μια άνοιξη με ώριμους καρπούς

μέσα από το πικραμύγδαλο που λιώνει μες το στόμα

Άσε με να πιστεύω πως από μια ρωγμή

σταλάζει μια ακτίνα ήλιου

Να τρέχω στα λιβάδια της ψυχής

Κι εσύ κι εκείνοι και οι άλλοι

να δένουμε τον κύκλο του εμείς

Να βαφτίζω το φύλλο του βασιλικού

χρυσάνθεμο που ζει στα σπλάχνα του βυθού

Άσε με να πιστεύω πως

όσο κι αν αλλάζουν οι καιροί μένει

στο τόπο της η ψυχή

το γιοματάρι της έχει στα χείλη θαλασσί

Πως ο αποσπερίτης της φέγγει μονάχα

όταν κοιμούνται οι άθεοι θεοί

Άσε με να πιστεύω πως

κι αν πέσουν κεραυνοί στη γη

ένα σπαρτό θα στέκει ορθό

για να ραντίζει την πνοή

Άσε με να θυμάμαι

πως είσαι κι είμαι ένα παιδί

που αρνιέται να του κρύβουν

ήλιο κι Ανατολή .

Να μαι οχτρός του βολικού

κι άγουρα επαναστάτης

σαν γιός του φεγγαριού

Άσε με να πιστεύω

το σ’ αγαπώ με το είμαι εδώ,

το νιώθω, το αγγίζω σε διάφανο σκοπό

Άσε με να μαι εσύ σε κάθε μου κρυφό εγώ

μια σταγόνα από κρυστάλλινο νερό

Άσε με να δακρύζω

στα μάτια σου σύννεφα όταν δω

Άσε με να γυρίζω σε πέλαγα , σ ωκεανούς

γλάρος μονόφθαλμος με την ψυχή κοιτώ!

Γέφυρα ζεστασιάς

Και το πιο όμορφο απ όλα 

είναι να θυμάσαι να ζεις

τις μικρές μας στιγμές

Εκείνες που καταρακτες γίνονται 

να ξεπλύνουν τις ωρες τις σκοτεινές 

γεννημένες νεραιδες , ξωτικά 

Μικρές ρωγμές να διδάξουν το πέρασμα 

της γέφυρας με μήνυμα δροσιάς 

Παιδια που χύνονται στους δρόμους 

να σπάσουν τις παγωμένες σκιές 

Χαρούμενοι πολλαπλασιαστές

στον κρυο τόπο της διαίρεσης 

Να πολεμας , να πολεμας για όσα αγαπάς 

ακούραστα να λυγάς μα να μη σπας 

Να μην ξεχνάς να αγαπάς 

κι οτι κραταω οτι κρατας 

δύο φύλλα ανοιχτά καρδιάς 

που απλώνουν κλαρια 

το δάσος να φυτέψουν 

Και περπατώ και περπατάς 

στις κερασιές που ανθούν 

κόκκινα χείλη ζεστασιάς !

Μικρές αποταμιεύσεις

 Γιατί πληγώνεσαι;

Ένας μικρός σπόρος είσαι που γύρευες

να ανθίσουν ζεστές παραφυάδες

που κατακτούν το δάσος με θαματα δροσιάς

Μα κι όταν έβρεχε

το σύννεφο που μάζευε τα κυματα

σου το λεγε πως το κοφίνι είναι μικρό

Πως τόσες κερασιες ξάγναντο θε να καρπίσουν;

Μένεις αυτοεξόριστος στη γη που απαγγέλουν

οι ανηφόρες μοιρασιάς

στοίχους της μιας περπατησιάς

Κι εκεί που θωρείς την έρημο κενή και μόνη

ένα απαλό κελάηδημα του τζίτζικα ζυγώνει

Άκους ; ακούς πως πετούν βρεγμένα τα πουλιά;

Το βάρος το σώμα τους βαστά ,

μα είναι ανάλαφρη η ψυχή

κι αυτή κρεμιέται σε λόφους σε κλαριά

γυρίζει τα ποτάμια κι απ τη αρχή ξαναγυρνά

Πεινά για ήλιο διψά για μια γουλιά

της νιότης με τα ασπρα στα μαλλιά .

Κι εκείνοι που απέναντι το βλέμμα σου ακουμπούν

περάσαν χίλιους τόπους

μα το όνειρο στα ματια τους κρατούν.

Κι αφού εγω είμαι εσυ κι αυτός ο άλλος μου εαυτός

θα βρουν δρόμο τα χέρια να δέσουνε στο φως !

Άτιτλο

Είναι και εκείνες οι α-γραφτες λέξεις 

που σκυμμένες στην ψίχα τους 

με ένα νιώθω σ αγκαλιάζουν !

Έτσι είναι μάτια μου

Έτσι είναι μάτια μου

μάθαμε να κρατάμε στις ανηφόρες

τα δίχτυα της θάλασσας

Γελάσαμε την βροχή με ένα ποτήρι του ήλιου

Κ ι έτσι καθώς κατεβαίνουμε την άνοιξη

φυτρώνουν πλάι μας

μικρά πολύτιμα αγριολούλουδα

που γέρνουν στα ενωμένα δάχτυλα.

Τόσο σφιχτά τόσο αγκαλιασμένα

σαν πως στην πέτρα

γιορτάζει μια ανεμώνη

γεμάτη φύλλα μοιρασιάς !

Ευθύνες

Και να που οι ευθύνες γυρίζουν στο τόπο τους

Δεν έχουν άλλο από τα γρανάζια τους

Μυρίζουν ξενόφερτα χατίρια κι άγριες μοιρασιές

Κουφά ακολουθούν τον ήχο

Μα κείνος λαλεί

Κουβεντιάζει της μνήμης

Συθέμελα ταρακουνά τον ίσκιο της λεύκας

Το πατάρι γέμισε άκαρπες σελίδες

Μουντζούρες του χρόνου που ασφυκτιούν

Φιγούρες που ναι γραμμένες στις ράγες , στα δέντρα ,

στο άσκεπο , στις γλώσσες τη φωτιάς ,

στο βρεγμένο χορτάρι

Θυμάσαι;

Ρήτορες την σοδειά μας πουλούν

Θυμήσου !

https://youtu.be/M-mssfebZkE?t=6

Άτιτλο

 

Κι αν όλα ζεσταίνουν

σε ένα ηλιοβασίλεμα

Πες μου εγώ που σε ξέρω

πώς να αθροίσω το πέταγμα του ήλιου

με τόσες ανατολές στα μάτια σου;

Ανορθόγραφα //

Oι δρόμοι φωτογραφίζουν 

πτώματα ιδεών 

Αναμασημένες ταμπέλες 

καπηλεύονται την μυρωδιά των χρωμάτων 

Ένας μικρός σκίουρος ξέφυγε 

κι έριξε τα βελανίδια 

στις κουπες των μικρών παιδιών

Περαστικοί χειροκροτάνε 

το κενό της πλατείας 

Κουρνιάζει στη γωνιά της η επανάληψη 

αλλάζοντας τη γάζα από το στήθος της 

Φουγάρα διαλαλούν 

τον κήπο της Γεσθημανής 

βυζαίνοντας τα χνώτα του καπνού 

Ξαρμυρίσανε οι μέρες τα τρένα 

Τα βουνά θυμούνται τις καμένες τους ράγες

τις φωνές των πουλιών 

χαμένα στην ομίχλη αναζητούν την λύτρωση 

Καινούργιες πατέντες πουλούν τον αερα 

να αναπτυχθεί το κούφιο κουφάρι 

Η σκυτάλη γυρίζει 

πισω μπρος και πάλι πίσω

Δοσμένη στον κόσμο της 

απαντά σε ερωτήσεις με εύκολο τέλος 

Διαβάτες κοιτούν το άδειο πιάτο 

το σπίτι με το σβησμένο φως 

στα χέρια τους λιγοστά κεραμίδια 

Στοιβάζονται πλειστηριασμοί του πάγου

να κάψουν το χώμα του κόπου 

Οι ρήτορες αγορεύουν 

πουλούν σοδειές δίχως ιδρώτα 

κοιλάδες που δε γνώρισαν 

Κυκλάδες που δεν άγγιξαν 

πουλούν , πουλούν ανέξοδα ταξίδια 

δίχως ταξιδευτές με μόνο άγκυρες

 Αμίλητες οι πράξεις 

πεινούν , διψούν, 

καίγονται για ένα καινούργιο φως 

κρυώνουν από γλώσσες φωτιάς 

σμίγουν τα δάχτυλα 

να θρέψουν τον ήλιο

Κι είναι ντυμένη με τόσα χρωματα η άνοιξη!

Αρνούμαι τον χορό των ψευδαισθήσεων

καλω τους φίλους στο λιβάδι 

που μάχονται παίζοντας τα παιδιά 

Μια ειρωνεία κοιτά το παράθυρο  

θα τραβήξεις την κουρτίνα 

να μπει το φως βγαίνοντας απ' τα χέρια σου;

Χρώματα σιωπής

Κι από ένα μικρό ηλιοβασίλεμα 

μαθαίνεις  να ακους , 

να εκτιμάς 

τον ήχο του ισκιου 

το χάδι της ζεστασιάς

το βελούδο της απαλης φωνής 

μαθαίνεις .. μαθαίνεις 

τα χρώματα της σιωπής !

Άτιτλο

Μια ρίζα τόπος 
και γεννήθηκε η άνοιξη!