Ο Κυρ Μέντιος

 

Μαχμουρλής ξύπνησε ο Κυρ Μέντιος .

Ετούτο το κοκόρι του είχε πάρει τα αυτιά . 

Κι αυτά μεγάλα καθώς ήταν άκουγαν 

ολη τη φορεσιά του κόσμου. 

Χάραμα και τούτος ξαπλωμένος στο χαγιάτι του 

δεν είχε τίποτε να κάνει. Οι δουλειές για κείνον 

άρχιζαν με το ξύπνημα του αφεντικού. 

Χα χα . Αφεντικό να σου πετύχει. 

Μια ζωή στερημένη κι ανάμεσα 

από την πνοή του αέρα και το σκέπαστρο της βροχής. 

Ο Κυρ Μέντιος γέλασε και τούτα τα μεγάλα δόντια

ξυπνούσαν ακόμα και το βλέμμα του αετού .
Αναπολώντας το βιός του θυμήθηκε . 

Ένα μικρόκοσμο που ακουμπούσε στις πλάτες του.

Φέρνοντας πότε μαναβική , πότε βότανα 

χάρισμα του βουνού .

Ζωσμένος με κείνα τα μικρομέγαλα
που ανθίζανε τα βιολιά και ανάπαυαν κορμιά.

Πόσες και πόσες αγκαλιές δε μέτρησε.

 Στο σκαλί της Λίνδου το κόρδωμα 

θεράπευε τους ξένους . Στις γειτονιές 

οι γνωριμίες με κείνες τις κυράδες 

με το τσουκάλι στα χέρια . Και τώρα; 

Να τώρα ο Μιχαλιός του το αδέρφι του 

όχι ο αφέντης των δουλικών , Ψήλωνε το μπόι του
κι ήθελε κι αυτός να κουμαντάρει 

τα χαλινάρια του δρόμου.
Και πως να του χαλούσε το χατίρι; 

Μικρός μωρέ σκαρφάλωνε να τον φτάσει . 

Κι εκείνος χαμήλωνε μπρός στων ποδιών 

του την πηγή .για να φανεί το στάχυ 

που βγάζει την αρχή . Καμάρωνε το γέλιο του

που χε του αθώου το κορμί. Μύριζε της νιότης του

το γνωστικό και αγκάλιαζε την ορμή 

απο τρεχούμενο νερό . Τώρα αποκαμωμένος 

κοίταζε την λασπωμένη αυλή . 

Που πήγανε τα στάχυα; που χάθηκαν οι μηλιές ;

μπας και τα βρήκε ο ίσκιος κι άρπαξαν σκοτεινιές;

που να ναι η συγκομιδή που αλέτρι είχε κιθάρα 

και φλάμπουρο τη λίρα που έσταζε μέλι και γιορτή;
Σούφρωσε τα φρύδια του. σαν άλλος σκεπτόμενος

Ρομπέν που δάση είχε πιει και μέθυσε 

στης καρυδιάς τη γεύση που ρόδι είχε δει.

Κι αν ερχόταν ο Μιχαλιός με μούτρα ως το πάτωμα 

τι θα χε να του πεί; Ωρα για να σκεφτεί . 

Ενός γαϊδάρου γνώση πως να φτάσει 

τούτη τη λογική .Πέταξε από τα αυτιά του 

εκείνη τη φωνή Άρπαξε από τα μάτια την καρδιά . 

Πες μου της είπε μίλα. Ετούτη την αποκοτιά 

δεν δεν την χωρά ο ναυς. Δώσε μου την μιλιά σου

κι ασε την να με κυβερνά .Εδώ λαός εκεί λαός 

μα απάντηση καμιά. Άκουμε με γαιδαράκο μου 

το φόρτωμα στις πλάτες σου το φεραν ξένοι 

και ντόπιοι με άδεια σωθικά. 

Σήκωσε τις πατούσες σου .

Πέτρωσε στο κύμα του άδικου .
Στησε παντιέρα στον ουρανό και στα βουνά. 

Κι όταν θα έρθει ο Μιχαλιός το νου της γης του

ξύπνα του να θωρεί πως εχεις την καρδιά 

πως εχει την καρδιά κι αυτή ανάχωμα θα γίνει. 

Κι όπου μιλά ο μαύρος ίσκιος αυτή 

θα στήνει του ήλιου τα φτερά. Δεν εχεις άλλη επιλογή.

Στα δόντια των ανθρώπων ένα χαμόγελο μπορεί 

κι εκεί που γέρνει φως τρέμει από φόβο η υποταγή.
Και πέρασε η ωρα κι ο Μιχαλιός την πόρτα ανοίγει

να σπάσει το κλουβί . 

Γεια σου Κυρ Μέντιο τέρμα η στάσιμη πνοή .
Σήκω έχουμε όργωμα 

κι αξίζει το φιλί που βγάζει η Ανατολή !

• 
  

 

Άτιτλο

Κι όμως 

ένα πιστεύω κι ένα εμπιστεύομαι 

από ακρη σ ' ακρη 

δένουν τα χερια αγκαλιά !

Άτιτλο

Ότι αγαπάς με την καρδιά σου 

αναπνέει 

στη βαρκάδα , 

στη βραχνάδα του ήλιου 

στο γέμισμα της νύχτας 

σαν πως κάθε στιγμή 

ζωγραφισμένη με χρωματα!

Αντίλαλοι

 Θέριεψαν τα χρόνια

Γυμνά τριγυρίζουν πληγωμένα 

Της γης οι δροσουλίτες 

άγρυπνα κουβαλούν το χθες

Στο Φραγκοκάστελο στήνουν καρτέρι 

μνήμες νωπές ,ρίζες κι αγέννητες σκιές 

Αντίλαλος απ τα βουνά 

στέκει η Πατρίδα λυγά μα δε σκορπά 

Σκόρπιες αδούλωτες φωνές 

ξυπνούν τα στήθη με κελαηδήματα φωνές

κορίτσια, αγορια χορεύουν κατω απ τη βροχή

δεμένα κυπαρίσσια στου ήλιου την κορφή 

Φυσά χειμώνας μα εχουν την άνοιξη πνοή 

Καπνοί υγροί σκεπάζουν τον θάνατο 

να γεννηθεί η ζωή .

Αναζητούν το σώμα της ευθύνης 

μα είναι απούσα σ ολάκερη τη γη 

Της λευτεριάς μοιράζουν το ψωμί 

μπουκιά μπουκιά στο κάθε πιάτο 

από την μια αυλή το δάσος να φανεί 

Ειρήνη βάφτισαν ένα μικρό κορίτσι 

κι εκείνη άπιαστο πουλί 

τρέχει για να γλιτώσει απ το κλουβί 

Μυρίζει το θυμάρι μοσχοβολάει η ρίγανη 

ανθίζει η γαζία ο σπόρος μη χαθεί 

κι οπου πετάξαν γερανοί 

μηνύματα σφυρίζουν ένα τραγούδι 

ατέλειωτο σε νότες 

κι απ την αρχή η μουσική 

Δε χάθηκε ο ήλιος 

Στο δρόμο παίζει ένα παιδί !

Άτιτλο

 Σε ένα κόσμο με τόση κατήφεια

ας σπείρουμε λίγη αγάπη να δροσιστούμε !

Νυχτερινές ηλιαχτίδες

Κι ετσι δειλά 

κύλησε το φεγγάρι 

στα βλέφαρα των φυλλων  

Ψιθυρίζοντας 

άγγιξε τα μαλλιά του άνεμου 

Έγειρε στο πλάι 

μιας μικρής νυχτερινής ηλιαχτίδας

μια τοσοδούλα 

γλυκιά σταγόνα να ποτίζει το χώμα 

Γυμνός που 

φαίνεται ο ουρανός δίχως αστέρια 

Τράβηξα 

το χτενάκι απ τα μαλλιά μου 

γεμάτο ζεστασιά 

απλώθηκε ένα λουλουδι 

σμίξαν τα χερια τους οι κήποι 

ντυμένοι άνθρωποι φεγγοβολούν !

Άρχισα να γράφω διαβάζοντας

Άρχισα να γράφω διαβάζοντας
ή μήπως να μιλώ και να βλέπω
μπερδεύτηκα .. μπερδεύτηκα σου λέω.
Έκλεισα τις πόρτες μη και το αεράκι 
που πλανιόταν στο δωμάτιο
κρύωνε τις λέξεις .
Γυμνές μακριά από τα ξένα χείλη καθώς ήταν,
τις τύλιξα με το βλέμμα του ήλιου
κι αυτός άρχισε να θολώνει στο θάμπος τους .
Άρπαξα απ το χέρι την τελεία 
τραβώντας την στην άκρη
Μόνο κόμματα ήθελα, 
να μ αφήνουν να ανασαίνω λίγο
καθώς απολάμβανα γουλιά γουλιά 
ετούτο το πιοτί.
Τα μάτια μου μπουσουλώντας στο λευκό χαλί
παιχνίδιζαν με κείνα τα μπαλόνια
που ένα ένα έπιαναν οι αισθήσεις μου .
Η μουσική πλανιόταν στα χέρια μου
χωρίς νότες σαν άυλη μελωδία
που κρυφά τρυπώνει στο δέρμα μου
Πως μου έκαναν το χατίρι οι σιωπές 
κι έπαψαν να χορεύουν.
Ακροβατούσε στα βλέφαρα μου 

μια πεταλούδα.
Χτυπώντας τα φτερά της 

φωτογράφιζε το γύρω
με πιτσιλιές που έβαφαν τους τοίχους .
Κι εγώ σαν άλλος εργάτης 

μάζευα τα χρώματα
να χτίσω το λιόγερμα 
με τις σταξιές του φθινόπωρου
και.. α! θεέ μου πόσο σου μοιάζουν!

Άτιτλο

Και με εναν μικρό ήλιο 
ζει ο άνθρωπος 
μα αλίμονο 
αν δεν αναζητά 

τις ηλιαχτίδες του!

Άτιτλο

 

Κι είναι εκείνη

η φωτεινή σου ματιά

ο λόγος που η ψυχή μου

γεννά αστέρια!

Μαύρο μελάνι

Το θάρρος που ζητήσαμε 
σε χέρια αλλουνού 
ειναι αυτό που δεν κρατούσαμε 
Κι ετσι λευκά 
μουτζουρώνει η ιστορία το γραπτό της !

Έρωτας και πνοή

Πως γίναμε ετσι;

πως καθηλώσαμε τον έρωτα

σε ηδονές και σάρκα δίχως ψυχή ;

πως βγάλαμε ζωή δίχως ζωή;

Ξεχάσαμε να ερωτευτούμε αυτό που λένε πνοή

που μοιάζει να ναι αστρο ,

να ναι φεγγάρι που ποτίζει την αυγή,

ασπίδα κι αγιο φως που ανάβει κάθε μικρή στιγμή

Πως είδαμε τον έρωτα δίχως το δάκρυ

που δένει ανασεμια και ένα χαμόγελο γεννά ,

κεινον τον μαχητή που δεν κοιτα το εγω του

μα κλείνει μοιρασιά , λαχτάρα ,

για οτι υπάρχει και μιλά

με ένα παιδί που παίζει και διεκδικεί η αλάνα του

να δείχνει ξαστεριά

Πως ανέραστους βαφτίσαμε κεινους

που η εγνοια τους σε άλλο προσκέφαλο αγρυπνά ;

με ένα χαμόγελο χτίζουν τη γη

κι αυτή από την αρχή γυρνά.

Πως είδαμε τον ερωτα μακρια απ' την καρδιά

την ωρα που ξεχύνεται φωτιά και θαλασσα πλατιά

να ζωντανέψει μίσχους ,

φύτρες που γέρνουν στα βουνά ;

Γυρίζω το ρολόι κι απ την αρχή του ξεκινά

Θυμήσου , θυμήσου άνθρωπε

δεν βγαίνει η ανατολή αν νυχτα αγκαλια δεν εχει πιει

κι ας θυμηθούμε πως ο ερωτας ειναι παιδι

που χει όλες τις εποχές στον κύκλο του

μα χει λιακάδα σε κάθε τόπο και πηγή

γεμάτο αλήθειες που χτυπά, στο στέρνο του φωτιά

και λάβα στου νοιάζομαι για σένα κι εσυ μαζί

νοιάζεσαι για οτι πετά

κι οτι ανασαίνει σε ένα ζεστό φιλί

που δίνεται από ψυχή!

Του στέρνου μαργαρίτες

Κι όσο υπάρχει
ένα κλωνάρι στα μάτια σου

ένας μικρούτσικος ήλιος

 που ανατέλλει από σένα

κι ένα γλυκό ηλιοβασίλεμα

να σου διδάξει  το φως της τρυφεράδας

τίποτε δεν πάει χαμένο

Ξανά και ξανά ανθίζουν μαργαρίτες

μοιράζοντας 

της θάλασσας ένα γλυκό φιλί !

Ανά - πλαση

Κι ευτύχισε ο τόπος

από ποτάμια υποσχέσεις
και τα νερά ψάχνουν τους τρόπους
απ’ τα στεγνά τους μη μισέψεις
Κι αναρριχήθηκαν βουνά δακρύων
στεγνώνοντας το ρέμα
πως θα έρθει άλλο βαμμένο
πολύχρωμο το ψέμα
να σου χαϊδέψει τις ορμήνειες
κι όλα γυμνά των όσων είδες
Και φρόντιζε η πανδημία
το γιατρικό της για να δώσει
λίγο απ το θρόνο των κυμάτων
ενδόμυχα κούφια σπαρτά να αποδώσει
ξερολιθιές με ανάπλασης το χώμα .
Κι εσύ που στέκεις στο καντήλι
στο άγνωστο να αλυχτάς
μη τύχει κι έρθει το σφοντύλι
πριν απ’ τ’ αδράχτι που αγροικάς ,
γυρίζεις φύλλα στο βιβλίο
και επανάληψη κοιτάς
Μα να θυμάσαι αυτό που σε κοιτά
είναι ότι εσυ ορίζεις
σε έναν καθρέφτη που μιλά!

Αντίλαλοι

Κι οσο βουβό κι αμίλητο 

μένει το φεγγάρι 

εσυ θα τραγουδάς 

να χει ο αγερας μουσική

Κι εγω θα μετραω τα πουλιά 

που αγκαλιασμενα 

κοιμουνται στα κλαρια

Ετσι ωστε καμια σιωπή 

στο γύρο του κόσμου

μη μένει χωρίς να νιώθει 

της σιγαλιάς τη φωνή! 

Μάθαμε

Μάθαμε 

να ταμπελοποιουμε 

να στιγματίζουμε 

να συνηγορούμε στο κενό 

σε τόπο άγνωστο , στεγνό

μα ματια μου 

να ξέρεις 

πως κει στο αγνάντεμα 

της νοτισμένης φυλλωσιάς

θα μάθουμε .. θα μάθουμε 

να αγκαλιάζουμε

χωρίς μιλιά 

μοναχα με τα χέρια 

που απλώνει η καρδιά 

με μόνο άκουσμα

τη μουσική της

που λεύτερα χτυπά!