Άτιτλο

Μικρός  ο χειμώνας 
πως να βαστάξει τόσο φως 
πέταξε κόκκινο πουλί 
ζευγαρωμένο με την αγάπη!

Άτιτλο

Βουβές μπαλάντες

ροκ συλλαβές των άστρων 

κι έχει μια γεύση η νύχτα
κόκκινο σταφύλι!

Δάχτυλα

Θαυμάσαμε τις γραμμές 

ανάμεσα 

στα υπόστεγα και τη βροχή

χωρισμένα τα βήματα

μήτε που δέχτηκαν 

το χωμα με την άσφαλτο  

κι ενας ουρανός 

έκρυβε τα μάτια του

ευτυχώς τα παιδιά 

δεν ξεχωρίζουν δάχτυλα ! 

Αλληγορικό

 Να μιλώ με μια άνοιξη να γελά ο χειμώνας !

Άτιτλο

Με ονόμασες νύχτα 
κι έμεινα 
να γενώ αστέρια 
να φωτίζουν τον δρόμο σου !

Άτιτλο

Πέρασα 

μέσα στον κόκκινο ήλιο 
ξέφυγα 

από τον ιδρώτα του άνεμου 
σκέπασα

τα μάτια μου με τη θάλασσα 
νανουρισμένη

από την αιώνια φορεσιά 
απάνεμα 

κοιμήθηκα στη ζεστασιά της 
τυλιγμένη στο φιλί σου !

Άτιτλο

Μετρούν  μάτια τα αστρα 
κι η νυχτα κρυφές αγάπες σκεπάζει!

Πέρα απ ' τα μάτια

 Τα πράσινα μάτια 
 κοιτούν τη σκια του πάγου 
 τα γκρίζα  τον άδειο δρόμο 
 τα μελιά 
 κείνες τις ξερολιθιές του νεκρού κήπου 
 τα μαύρα 
 την ομίχλη του ουρανού 
 μοναχα η φλόγα της καρδιάς 
 έψαξε , βάθυνε  
και βλέπει τον χορό της πεταλούδας 
στη γέννα των ονείρων της 
το φως στον πηγαιμό. 
Περα απ τα μάτια κοιτά η καρδιά! 

 

Λύπη

Γεμίσαμε πρόβατα 

άσπρα - μαύρα 

βουβούς υάκινθους

φοβισμένους 

κι άραγε 

πως ματώνει το φεγγάρι ;

Ατιτλο

Για οσα ευχαριστώ δεν είπαμε 

για εκείνα που δεν λυτρώσαμε

μια σταγόνα σιωπής!

Ενας άγνωστος δικός σου άνθρωπος

Ενας άγνωστος δικός σου άνθρωπος 

Δεν άκουσες το γέλιο μήτε το κλάμα 

μήτε τον ήχο της φωνής 

δεν ξέρεις τίποτα για τη ζωή του 

Γνώρισες μόνο στιγμές απο την ψυχή του

στη σιωπηλή του ηχώ 

χόρταινες την ψίχα του

ξεδιψούσες στα χρωματα του

κι ήταν δικός σου άνθρωπος 

Κάθε μέρα μαζί

Στο πεζούλι του κόσμου 

στη μυρωδιά των αστρων 

στη γεύση του βλέπω και νιώθω 

Εκεί που κανείς δεν υπάρχει παρα μονάχα εσύ 

κι ο δικός σου  άγνωστος άνθρωπος

Σ αγγίζει, σου μιλά, γελά και λυπάται 

αθέατος και ορατός ψυχής 

ντύνεται μαζί σου τα βράδια 

στολίζετε την κάθε πλευρά της μέρας

σου μαθαίνει , μαθαίνεις 

γνωρίζεις δρόμους που ίσως δεν είχες δει 

Αυτός ο αόρατος δικός σου άνθρωπος 

Κι έρχεται ξαφνικά μια στιγμή έτσι όπως 

μπήκε στη ζωή σου να φύγει . 

Και νιώθεις να πονάς να σου πήραν 

ένα κόμματι της καρδιάς σου  

και τότε βλέπεις . 

Βλέπεις τους περιπατητές της ψυχής

αυτούς τους κύκνους που κολυμπούν μέσα σου 

και ξέρεις πως από εκεί θα σε κοιτούν 

Τα χνάρια τους ειναι εκεί 

αγαπημένα χνάρια των άγνωστων δικών σου 

Καληνύχτα Κατερίνα Μακρή .Σε ευχαριστώ !  

Γυναίκα

Μη μου ζητάς 

να κλείσω τα μάτια δεν το μπορώ 

Δεν ζω στην επιφάνεια 

Είμαι στο τώρα στο πλαι σου ,

στην άηχη ανάσα σου 

μα δεν είμαι μονάχα ο έρωτας 

Είμαι αγάπη, θρήνος, βυζί, 

μια γη με χίλιές περικοκλάδες 

ενας ουρανός γεμάτος 

πολύχρωμα πουλιά 

κι είμαι αντάρτης στο αδικο, 

η αγκαλιά των παιδιών 

το δάκρυ του ζεστού φιλιού 

είμαι η ρίζα με τα πολλά χερια 

είμαι η σφεντόνα του αγοριού , 

ο θυμός της έφηβης 

είμαι η γέννα κι ο πόνος του θανάτου 

βροχή και κύμα 

που αγκαλιάζονται στην αστραπή 

είμαι το στήθος που ακουμπάς

γαλήνη για να βρεις, 

η θάλασσα που τραγουδά 

στο τρυφερό σου χάδι 

ο ωμος σου, 

το ένα μάτι σου στο φως,

το της ψυχής σου άτι 

να κολυμπάς στις ρεματιές 

να τρέχεις στα άγρια νερά , 

το κάτασπρο σου στόμα 

που θα σε κάνει να γελάς 

το αστείο σου 

κι ο βραχος που ακουμπάς

Μη μου ζητάς να λέω απλά πως ζω

το χω χαράξει σε μια ατέλειωτη γραμμή .

Είμαι γυναίκα αγάπα με

σαν άνθρωπο όπως σ αγαπώ  !

Άδεια πανιά

Γελά η εξουσία μα κανείς δεν κοιμάται 

Πολύχρωμες σημαίες
άδεια πανιά

νοτισμένα πλακάτ δίχως όνομα
σφυρίζουν να διώξουν τα σύννεφα

ευθύνες γεμίζουν
σ άδεια κοφίνια ρόγες καιρού

στεγνό το πατητήρι

ένα μωρό
ανεμίζοντας τις πλεξούδες
τρέχει φωνάζοντας
βλέπεις ;

χαμήλωσε ο ήλιος
την ωρα κείνη
που λεύκανε η θωριά 

εχε το νου ακούει το παιδί !

Άτιτλο

Δεν είπες τίποτα .. δεν έβγαλα λέξη 
και τι να πεις .. σε μια καρδιά 

που με ένα σφιχταγκάλιασμα 

ενώνει τα κομμάτια της!

 

Στη μουσική της ηλιαχτίδας

Πρωινό Κυριακής 

Η σιωπή καλπάζει το άλογο της

και τρέχει μονάχη στους δρόμους 

Μισοανοιγμένα παράθυρα οι ψίθυροι στη γειτονιά 

Κρυφοκοιτα ένας ήλιος αναποφάσιστος 

μπλεγμένος κι αυτος στα δίχτυα του καιρού 

Τα περιστέρια ελεύθερα τριγυρνούν στο κυμα του γαλανού 

χωρίς δασμούς περιορισμών να τα τρομάζουν 

Τα φυλλα των δέντρων φλερτάρουν με το αεράκι 

Τραβά τον καμβά μια μικρή πεταλούδα 

τη βοηθώ να δέσει στα φτερά τα πινέλα της 

Ζωγραφίζουμε λιβάδια , κρινολούλουδα  

χαμογελα κι ανθρώπους μινιατούρες 

παίζουν , τραγουδούν ,

κολυμπούν στον αφρό της θάλασσας .

Μικρό καλοκαιράκι στη μέση του χειμώνα 

Στη γωνιά ενας βράχος γεμάτος κυκλάμινα 

σηκώνουν το φουρό της γης

να χορέψουν στο αλφαβητάρι της 

Δυο - τρία  φωνήεντα ξεφεύγουν 

και δένονται με δυο σύμφωνα

σχηματίζουν τον κύκλο του κόσμου . 

Κι εμεις σαν αλλοι διαδηλωτές του απέραντου

διεκδικούμε το φως της άγουρης ανάσας,

στη φλούδα ενός μήλου με τη μέντα στο στόμα 

Ακολουθώ το σχήμα της άνοιξης ,

φυσάς τη φλογέρα του κάμπου 

ανήκουμε στη μουσική της ηλιαχτίδας . 

Υπάκουοι στις νότες  της ψυχής  , 

νικητές θα βρεθούμε στο υψος που θέλει

την ιστορία του ουρανού γεμάτη παπαρούνες !

Άτιτλο

Κάτω από σπασμένα φτερά 
κουρνιάζει η αγάπη 
σκεπάσου .. κανει κρύο!

Μεσάνυχτα και κάτι ..

Μεσάνυχτα και κάτι

Ένα ποτήρι κρασί 

το τσιγάρο στο τασάκι 

κι η μουσική να κανει σβούρες 

χορεύοντας το βαλς της καρδιάς 

Δύσκολοι καιροί 

Σκέφτεσαι τις επιλογές σου 

Θυμάσαι 

πως διάλεξες τα δύσκολα 

και τούτη η μοναξιά 

σαν ένα ήρεμο φύλλο

που δε λεει να σαλέψει απ το χωμα 

Μόνοι στην ελευθερία της μοναξιάς μας

Μοναδικοί και μόνοι

Αραγε θα γίνουν ποτέ τα χέρια μας πουλιά; 

 

Άτιτλο

Ανάμεσα στη θαλασσα και στα δέντρα 
εκεί κοιμάται η σιωπή 
και κάθε βράδυ ανάβει τη φλόγα της 

καίγοντας στίχους και τραγουδά  !

Γκράφιτι

Έγραψα στους τοίχους το όνομα σου 

ίσως στο πέρασμα σου .. γνωρίσεις την αγάπη! 

Φόρτωνε ο ουρανός τις κοιλάδες του ,κι εκεί ..

Ζεστά που κυλούσαν οι μέρες .

Όχι ..οχι ποτέ δεν ήταν χαμένες οι ακίδες

σε κάθε τόπο στην ώρα του λεπτοδείχτη

φανέρωναν τις μύτες και έσερναν τη λύπη.

Μα τούτα τα αστέρια άναβαν

με το πρωτοξύπνημα κι έσβηναν τα φώτα τους

στη μοιρασιά του ουρανού.

Μικρές παραφυάδες που ρίζωναν

στο πλάγιασμα του πλάτανου με λόγια

της φλογέρας , στόλιζαν τα κλαδιά του.

Δεμένες στον ίδιο κόπο στον ίδιο ιδρώτα

που ανεβαίνοντας τα σκαλιά προς την κορυφή

των ονείρων, στάλαζαν στο στόμα

κι άπλωναν σαν χαμόγελο.

Φόρτωνε ο ουρανός τις κοιλάδες του ,

κι εκεί ξαστέρωναν οι παπαρούνες ,

φιλιόταν οι λέξεις με τις ψυχές

νανούριζαν λευκά τα σύννεφα τις βροχές

δένονταν τα χέρια σχηματίζοντας

σμήνος χελιδονιών στα δάχτυλα

που βούταγαν στη θάλασσα της μελάνης,

της ροδιάς, της μουσικής

να στιγματίσουν τον επίγειο παράδεισο .

Η ομορφιά ζωγράφιζε το γαϊτάνι του καιρού

με ανεξίτηλα τα χρώματα της συντροφικότητας

Τι έγινε .. που πάνε τα όνειρα όταν στενεύει

ο νους φορώντας το σκούρο σακάκι ;

που χύνονται τα γέλια όταν στερεύει η άνοιξη;

Μα να που ανάμεσα στο χτές και στο σήμερα

πάλι τα δύσκολα απλώνουν

και σμίγουν τα χέρια

Ο Νίκος θα παίξει την μονοσάνδαλη κιθάρα ,

ο Πετρής θα αγγίξει τα πλήκτρα του ακορντεόν

κι ένα τραγούδι θα γεύεται τα χείλη

των πολλών

Όπου να ναι έρχεται η Μαρία κρατώντας

το φεγγάρι ,έχουν ανάψει τα φώτα του

κι η πολυθρόνα του είναι ζεστή .

Η Γιώτα θα ζυμώσει το ψωμί κι η μυρουδιά

απο το αλεύρι θα μυρίζει τα πρώτα βήματα .

Τα ξύλα στο τζάκι θυμίζουν τον κορμό

του πλάτανου και πως !

ετούτος έμαθε να μιλά κι ανάμεσα

απ τα φύλλα του να σιγοψιθυρίζει

είναι στυφός ο δρόμος κι η λύπη ερημιά

μα η ανθρωπιά μια λέξη ζεστασιά

που τη φορά η καρδιά κι απλώνει δίχτυα

στα δύσκολα χτυπά πιο δυνατά!

Άτιτλο

Έπλεξα στα δάχτυλα τα αστέρια 

θέλω να χουν 

την ζεστασιά της ψυχής μου 

όταν σε βρουν!

'Ατιτλο

Ποιος ουρανός σε σκεπάζει 
κι έπεσε τόση ομίχλη στα μάτια σου!

Απόηχος

Κι έτσι ομορφα 

έκλεινε η μέρα τα χέρια της 

ξυπνώντας  στη θύμηση

το άρωμα του γαρύφαλλου

φυτεύοντας στα στήθια

το κελάηδημα μιας ροδιάς 

με κατακόκκινους σπόρους !

 

Πανδημία .. με πόσους κρίκους ;

Είναι τρομακτικό πια 

Ποτε άλλοτε δεν μιλήσαμε τόσο για το θάνατο 

Ποτε δεν μας είπαν τόσα για κείνον

Τα κατάφεραν πάλι να σπείρουν τον φόβο 

κι η αγωνία , ο χαμένος χρόνος , ο εγκλεισμος 

να ναι το μόνο που βλέπουν τα μάτια μας 

Χάθηκαν κάθε άλλες αιτίες θανάτου. 

Τέλειωσαν οι χαμένοι από την άσπρη σκόνη 

τέλειωσαν οι καρκίνοι , τέλειωσαν ολα οσα υπάρχουν

Μια πανδημία που τρώει τα πάντα 

Ενταφιασμός ζώντων και νεκρών .

Και μεις άθελα μας αναπαραγωγοί του σκότους 

με άλλες αιτίες. Πόνος για τον συνάνθρωπο 

που χάνεται ,αγωνία για εκείνους που παλεύουν

να ξεφύγουν, φόβος για τις ζωές μας , 

φόβος για τα παιδιά .

Τα παιδιά αυτούς τους μόνιμους χρεώστες 

κάθε γενιάς που μαθαίνουν πως να σωπαίνουν , 

πως να αναπτύσσουν το εγώ δίχως την αγκαλιά

της συλλογικότητας , δίχως το παιδικό φιλί ,

το κόρτε της αθωότητας , το γελιο από 

το στόμα με τα καινούργια δοντάκια . 

Την εφηβεία που ανταρτικη γεννήθηκε

και φίμωτρο της τάζουν . 

Το πρωτοφίλημα του ρίγους που αναπτύσσει

το συναίσθημα , την άποψη, την αμφισβήτηση,

τη γεύση του πρώτου κρασιού της παρέας,

το σφιχταγκάλιασμα του έρωτα. 

Τους νέους και τις νέες που πάρκα χτίζουν 

με τις φωνές τους κελιά μοιράζουν . 

Μαθήματα χωρίς το χέρι του δάσκαλου

να τους χαιδευει τα μαλλιά χωρίς σκολειό 

να αγαπάνε . Τυποποιημένα γράμματα

γνώσης χωρίς το χαδι της έντασης

δίχως φωνή για διεκδίκηση .

Κρυα πιάτα σερβιρισμένα 

σε ιλουστρασιόν πληκτρολόγια. 

Και που καιρός για αγάπη, που καιρός

για κύλισμα στο χορτάρι . Πειθήνιους εργάτες

μιας παγκόσμιας κασετίνας των λιγων . 

Αυτων που δεν χρειάζονται χέρια μα οθόνες

συγκατάβασης μιας επιφάνειας τυφλής . 

Φοβάμαι αυτά που θα ρθουν 

φοβάμαι το βάρος που πέφτει στα παιδιά  .

Και μεις τι; θα σωπάσουμε ; πάλι; 

θα ξεχάσουμε πως κάποτε ήμασταν παιδιά; 

Μας βολεύει ετούτος ο αργός θάνατος; 

Μας βοηθά να αναπαράγουμε τον τρόμο ; 

Όχι δεν είμαι άτρωτη. 

Μα διαλέγει κανείς την αιτία του θανάτου του; 

γνωρίζει το πότε; κερδίζει μέρες με ανοχή; 

Κι αλήθεια τι εγινε η Σάμος πόσοι ξυπόλητοι

γυρνούν στις λάσπες πόσοι γερόντοι χάθηκαν 

στην πικρία του χαμένου βιός τους ; 

Που πήγαν ολα τα άλλα που κοιτούσαμε 

Γιατί ξεχνάμε πως παντού χρωστάμε 

απλωμένα χέρια; Που πάει η ανεργία; 

που σκαρφαλώνει η φτώχεια; 

που πήγε το νοιάζομαι της προσφυγιάς; 

Προσέχουμε τον συνάνθρωπο 

μα ας σταματήσουμε να κατηγορούμε

τα παιδιά , ας θυμηθούμε τα παρτυ

και τα γλεντια μας σε όποιες εποχές 

ας διεκδικήσουμε την ανάσα μας . 

Ο ήλιος λαμπυρίζει . Το φεγγάρι φέγγει 

η θαλασσα ήρεμη κυλά τα λουλούδια μυρίζουν ,

ποτίζεται η γη απ τον ουρανό . 

Ας σταματήσουμε τον λόγο για το θάνατο

ας δώσουμε πνοή να μεγαλώσει μια στάλα ζωής 

Έχουμε δρόμο σκληροτράχηλο 

ας αγκαλιάσουμε τα παιδιά να μην ξεχνάμε

πως δεν είναι στάσιμη η ζωή τρέχει γάργαρη πηγή

κι είμαστε άνθρωποι με νου και με ψυχή . 

Αλήθεια τι δώρο η πνοή !

Στο πισω του χρόνου στη γεννα του τώρα

Που πάνε τόσα καμιόνια Αντρέα;

στρατιωτική άσκηση είπαν
Γιατί κλείνεις τα παντζούρια γιαγιά;
σσσ θα μας ακούσουν

κι είχε έναν ωραίο ήλιο

Μάνα μάνα ξύπνα σε λίγο θα ρθούν
κρύψου γιε μου να πα στο πατάρι
Γιατί τραβούν οι μπάτσοι τον Μηνά
κλείσε την κουρτίνα Δημήτρη θα μας δουν

κι ήταν τόσο γλυκιά η φθινοπωρινή άνοιξη

Τι γύρευαν οι στρατιώτες
στο σπίτι του Πετρή;
Ποιος είναι αυτός που τραβάει
απ τα μαλλιά την Ερμιόνη ;

κι η αυλή μοσχοβολούσε βασιλικό

που το παν αμούστακο παιδί
μήτε που πρόλαβε να βάλει μακρύ παντελόνι
τρέξε τρέξε να προλάβεις την Ειρήνη
πες της πες της να φύγει

κι εκείνη η βιολέτα πως άνοιγε τα φτερά της

Βαρύς ο αποχωρισμός .Τι ακούστηκε
σκότωσαν την Ελευθερία
και στο κλουβί δεμένη γονάτισε η Δημοκρατία
Ανάθεμα ο χρόνος βουβός και μόνος

κι ο ουρανός..πως μαύρισε ο ουρανός

Αν δεν γυρίσω να μιλήσεις στα παιδιά
να μάθουν ακούς ; Πετρής
Να προσέχεις να προσέχεις τη μάνα
τα πουλιά να ταΐζεις μην ξεχνάς . Μάρω

δεν ξέρω που πάω μα τούτο δω
ανάποδα θα γυρίσει . Γεράσιμος
κι αν πάψω να μιλώ θα γράφω
τ ανείπωτα να ακουστούν . Κανένας

Σκυλιά .. σκυλιά δίποδα σκυλιά
Μαύρες κουκούλες .. χαμένα κεφάλια
Αδειάστε ρε τους συμμορίτες να ξεβρωμισουμε
πετάξτε τους στις βάρκες καθίκια ειναι

κι έκλαιγε η θάλασσα τόσο ήσυχα

Σιωπή .. παγωμένα βλέμματα
στριμωγμένες ζωές στο πουθενά
Ει συντρόφια τραγουδάμε μωρέ
τραγουδάμε .. τίποτε δεν πάει χαμένο! 

Εκφραστές της παπαρούνας

Και μεις που δεν ποδοπατήσαμε Μαρία 
δεν ράψαμε πάνω στις ράχες των ανθρώπων 
αγκάθινα στεφάνια με περιτύλιγμα ομορφιάς 
μείναμε εκφραστές της παπαρούνας 
καθώς απαλά ακουμπά το μάγουλο 
Γλυτώσαμε Μαρία γλυτώσαμε 
ζωντανοί θα κρύψουμε τα μάτια !

 

Θα θελα να μουν μια Κυριακή

Θα θελα να μουν μια Κυριακή σου  

Να σε ξυπνούσα σα γλυκοχάραμα 

που κουβαλά τα χρώματα του ουρανού 

να σε φιλήσω

σαν πρώτη δροσοσταλιά 

που ξεχάστηκε στις τσέπες του φθινόπωρου, 

κι ύστερα να παίξουμε .. 

να παίξουμε παιδιά που κυνηγάν τις ηλιαχτίδες,

μέσα στα δάχτυλα του ήλιου ,

Να πλυνω το πρόσωπό σου στα χέρια μου

με ένα χαμόγελο του κρίνου 

Ηθελα να σβησω 

σαν να ταν κακογραμμένα γράμματα 

σε λευκές σελίδες, τις κηλίδες του καιρού

που μουντζουρώνουν τα όνειρα. 

Να σκίσω απ το βιβλίο της ανάσας 

ολους τους κόμπους που κρύβουν την μέντα 

Να ανοίξω τις κουρτίνες των πρωινων αστρων 

να γνωρίσουν το βλέμμα σου 

κουβεντιάζοντας 

με τις κυράδες των λουλουδιών 

να δένω τις μπούκλες της άνοιξης 

που ράβουν τα πέταλά τους στο στέρνο σου 

Να σε χτενίσω με τα φτερά του γλάρου

να χωρά η θάλασσα

στα κυματα των μαλλιών σου

Θέλω να πω, πόσα χωρα μια Κυριακή 

ρουφώντας ολες τις μέρες 

στο άγγιγμα της αγάπης !

Μια χούφτα ήλιος

Μια χούφτα ήλιος από ψυχή αρκεί

να παίζουν τα παιδιά στις αλάνες 

να ντύνεται ο τόπος με παπαρούνες 

Μια στάλα δροσιάς αρκεί 

να νιώσω το φιλί σου 

στο πέταγμα μιας πεταλούδας 

μια ψίχα της σκέψης μου αρκεί 

να σε κρατάω στην αγκαλιά μου 

σπορο που φύτρωσε στην καρδιά μου

και σε οποία μπόρα κι αστραπή 

βλέπει ουράνιο τόξο και ανθεί!

Σκιά

Πότε γινόμουν ήλιος χρυσός 

να βλέπει το δρόμο 

πότε φωτιά να μην κρυώνει 

να 'χει τη ζεστασιά 

και τώρα πλαι 

πλαι του αθέατη σκιά 

να τον προσέχω 

όταν εκείνος .. εκείνον τον ξεχνά !

Άτιτλο

Ο ψίθυρος σου .. φλάουτο 

στη μουσική της ψυχής μου! 

Μοναδικά τριαντάφυλλα

Και να που ήρθε ο καιρός 

να δούμε πως 

τα αγκάθια γυμνούς μας άφησαν 

Nα που μετράμε τα πέταλα 

όπως τους έπρεπε 

τους μίσχους σαν ψήλωναν στο μωβ 

τις ρίζες κουκούλια

που σπαν στις αυλές μας 

πολύχρωμες πεταλούδες 

Κι ας από την γέννα μας 

ένα τριαντάφυλλο στον κόρφο

θήλαζε τον ήλιο 

να σπείρει μπουμπούκια 

να σκορπιστεί το δάσος της άνοιξης 

Και να που πριν από το στόμα 

άρχισε να μιλάει η καρδιά

Κάθε φεγγάρι κάτι έχει να πει !

Άτιτλο

Η πιο μικρή απόσταση 
η σκέψη σου στην καρδιά μου !

Ακινησία

Μας λείπει το θάρρος 
κι ας φωνάζουμε 

για τόλμη 
Εκείνο που γράφει

τα ανείπωτα 
αυτά που κάποτε 

θα μας βρουν 
ξεχασμένους ,

με δεμένα μάτια 
να σεργιανάμε 

τον ουρανό που χάσαμε 

ψιθυρίζοντας τους σπόρους 

των αστεριών του !

Άτιτλο

Θολό το φεγγάρι 
που να ναι τα μάτια σου !

Διάφανο

Ήταν  η θλίψη  που τόσο καλά ήξερε 

να δίνει ένα χαμόγελο 

ίσως γιατί γνώριζε  πόσο κοστίζει

το λευκολούλουδο 

δίχως  συρματοπλέγματα !

Άτιτλο

Κι αν με ρωτούσαν 

ποια ειναι η πιο όμορφη στιγμή
αθεράπευτα
θα έλεγα πως ..
κείνη η ωρα που οι ψυχές
μιλούν σαν άνθρωποι !

Όπου ειμαι .. εισαι

Σπυρί σπυρί χτίσαμε τη φωλιά του 

Διψάσαμε στο στόμα του 

ώσπου να ανατείλει

Σπάσαμε τα δάχτυλα 

κρατώντας τον βράχο στα χέρια

Όπου είμαι .. είσαι 

Τρώγοντας φύκια 

γευτήκαμε την θαλασσα του 

Μην αφήσεις 

μην αφήσεις να μας το κλέψουν 

ακούς ; 

είναι δικό μας , δικό μας δάκρυ 

το χαμόγελό μας 

ακους;