Εμείς

Και μέσα σ ενα πολύπλευρο ορυμαγδό 
φεύγει κι αυτό το καλοκαίρι .
Μυρίζει καπνό, θυμό , απογοήτευση 
και θλίψη . Χαμένη ταυτότητα κι ο φόβος του αύριο 
Τυλιγμένος στις φωνές, στις στέγες και στις αξίες 
Μα κοίτα που η ανθρωπιά έσπειρε το δεντράκι της .
απλώνει το νοιάζομαι και βγάζει παρακλάδια
Σπάζουν τα προσωπεία και ξεδιπλώνονται τα μάτια 
Αθωα , παιδικά ,γελαστά, μελαγχολικά, δακρυσμένα 
και τόσο ανθρώπινα . 
'' Για να γυρίσει ο ήλιος θέλει δουλειά πολύ '' 
είπε ο ποιητής.Άπατρις ετούτος μοσχοβολά 
στα γιασεμιά του , στις ρίζες και στους καρπούς του 
Και δες τώρα τόσο μικροί σπόροι εμείς 
κρατάμε μπροστάρη της ομορφιάς το θαύμα 
γυρνάμε το βράχο κι αυτός μας δείχνει που μένει η ανεμώνη
μετράμε φεγγάρια κι ανθίζουν μπουκαμβίλιες 
Εμείς πεσμένοι γερανοί της γης 
φωλιές ανοίγουμε τα χέρια να μείνουν περιστέρια  
Και κάνουμε το κύμα , θάλασσα
τη ζεστασιά παντιέρα,να βρουν οι γλάροι την Ιθάκη που γελά
το ανεμάκι φλάμπουρο, να δοξαστούν τριανταφυλλιές 
κανένας Αύγουστος δεν μπορεί να μας φτάσει!

Φύλλο καρδιάς

Κι αν ολα λένε πως η άνοιξη έχει περάσει 

θυμήσου πόσα λουλούδια 
πλαγιάζουν στα μαλλιά σου 

κάθε που οι κόρες της αγάπης 

ζυγώνουν στο φιλί 
να στεφανώσουν τον έρωτα

την ώρα που αγκαλιά
σε κρατά ένα φύλλο καρδιάς !

Άτιτλο

Στα χρώματα της ζεστασιάς,
απλά κι απαλά χτυπούν καμπάνες καλοκαιριού .
Μυρίζει ο ήχος στόματα που γελούν !

Τελάλης του πρωϊνού

Χάραξε 

τα φώτα σβήνουν 

κουρασμένα απ τον περίπατο της νύχτας 

Δροσερό το αεράκι ανοίγει το στόμα του

να βγουν φουσκαληθρες 

στα φύλλα των δέντρων .

Κοιμούνται οι σκέψεις των ανθρώπων 

Η ώρα που ξυπνούν τα πουλιά . 

Μυρίζω τα χρώματα του πρωινού

Δραπέτης του χρόνου φορώντας 

πάνω μου τον ουρανό γυμνώνομαι 

στην πλάτη της ροδιάς 

και που άλλο πιο ζεστό χώμα δεν έχω

πάρα τους κόκκινους σπόρους της .

Τελάλης του δρόμου κρατώντας 

ένα κουκούτσι ροδάκινου στα χέρια 

μοιράζω την ψίχα στην ομορφιά του κόσμου

Α! και πως άνθισε το αγιόκλημα 

τις μελισσούλες να θρέψει !

Αλληγορικό

Τα πουλιά δεν έχουν εποχές 
με την ψυχή τραγουδούν !

Σκιά βολικού

Δεν είχε μάθει να γρατζουνάει τα πόδια του 

ξυπνούσε στις επαναλήψεις της συνήθειας 

κι έτσι απλά ντυμένος στη σιγουριά 

τον έβρισκε κάθε πρωί νεκρό η χαραυγή

τυφλή η ρίζα .. έκαιγε φως  !

Άτιτλο

Μοσχοβολούσε το ζυμωτό ψωμί 
είχε την μυρωδιά .. της αλήθειας !

Σκηνικό εξουσίας

Η αυλαία έπεσε

ευτυχώς 

ο άνθρωπος 

πρόλαβε

να βγει στο φως !

Επισκέπτες της νότας

Χαμήλωσε τους τόνους 

όχι γιατί
δεν μπορούσε να φωνάξει
αλλά
γιατί ήξερε
πως οι κρότοι
μια φορά ακούγονται 

σπάνε

κι ύστερα πετούν τα κομμάτια τους

στα πεζοδρόμιο

μα πόση ομορφιά του χάριζαν 

τούτοι οι μικροί ψίθυροι 

γεμάτοι από γαζίες 

που βάδιζαν στο στέρνο

επισκέπτες της νότας  

σαν άναρχες μπαλάντες !

Αντάμωμα

Να λοιπόν που έφτανε η ώρα. 
Ο χρόνος είχε γεμίσει τα πανέρια του 
αγροτριανταφυλλιές και χούφτες καλοκαιριού .

Φθινόπωρο κι η θάλασσα γελούσε 

Οι κήποι πλήρωναν τους κόπους τους 

στις γλάστρες του ουρανού .

Το τρένο είχε σταματήσει τα φουγάρα του

Τώρα πια μόνο εκείνη η παιδική λαχτάρα 

ακούγονταν απ τα στήθη . 
Είχαν και τι δεν είχαν πει. 

Ξέρουν τις γωνιές του κύκλου της ψυχής τους,

μοίρασαν τα δάχτυλα σε φωνήεντα 
που παπαρούνες άνθιζαν 
και σύμφωνα που σκουντουφλούσαν
στα κύματα των ημερών. 

Μα τούτο το παραμύθι έσπαγε τους καθρέφτες

και πηδούσε στο πάτωμα . 

Σε λίγο θα ήταν μαζί θα γεύονταν 
το τραπέζι της φιλίας .

Τα καλούδια του γεμάτα από την Μαριάννα
την τόσο δικιά άγνωστη. 

Η αγκαλιά της ένα βύσσινο στο πιάτο . 

Ο Στρατής εξομολόγος της ψυχής της 

είχε φροντίσει δανειστεί λίγες πετσέτες 
των στιγμών της κι έτσι γνώριζε κι η Μαριάννα 
τα χέρια της πριν τα κρατήσει . 

Οι βόλτες , το κρασί ,το μίλημα ,
το κέρασμα του πάρκου με τις φωνές των πουλιών,
τα φτερουγίσματα της πάπιας,καθώς καμάρωνε 
το κορμί της στα νερά του απέραντου 

Kι εκείνη η γεύση ..η γεύση ξυπνούσε 
το παιδικό χαμόγελο και την ανέμελη φορεσιά .

Τρυπούσε τη γλώσσα με ρόγες σταφυλιού . 

Πόσα να αξίζει ο δρόμος .. 
σταγόνες που φυτεύουν φιγούρες , 

νότες σε ένα πεντάγραμμο ατέλειωτης ομορφιάς.

Εκεί που σμίγει το κουκούτσι με το δέρμα 
του ροδάκινου,ίσα να ποτιστεί ο ουρανίσκος 

το μέλι μιας αμάραντης στιγμής!

Άτιτλο

Εσείς που κρατάτε 
τους πολύχρωμους ήλιους στα χέρια 
αφήστε ήσυχους 
τους διαβατάρηδες των άστρων 
να σπέρνουν 
στο στόμα τους γιασεμιά 
για κείνους  που χαμηλά κοιτούν 
Κανείς δεν περισσεύει !

Άτιτλο

Υπάρχουν άστρα που πετούν ψηλά στον ουρανό 
και άστρα που τον δημιουργούν 
να ξεκινάς από την ψίχα να βγει γλυκό ψωμί !

Αμάραντα

Είπαμε τόσα 

που σαν φύλλα
μαράθηκαν

κι όταν μάθαμε
τους ήχους της σιωπής
πως αμάραντα
γινήκαμε

και ζωγραφίσαμε
στη φλούδα της πηγής
το πιο ακριβό στεφάνι
με χτύπους της ψυχής!

Φεγγαρόφωτο

Και έρχονται τα βράδια 

και το καλοκαιράκι κερνά τις λιχουδιές του 

ένα ζουμπούλι ποιεί τον έρωτα

τα παιδιά παίζοντας κλοτσούν το φεγγάρι 

μια φέτα καρπούζι δροσίζει τη ροδιά 

περνάνε οι μπάντες των άστρων 

σφυρίζει το ρυθμό του ο τζίτζικας 

και αλήθεια ήξερες ότι ο ήλιος 

κρύβει τα ζαχαρωτά του στη σελήνη ;

ναι .. ναι τούτη μαζεύει στην αγκαλιά της

αγόρια και κορίτσια που δένουν τα κλαδιά τους 

σε ένα δεντρόσπιτο ψηλά .

Έλα πάμε . Αργήσαμε . 

Αρχίζει ο χορός  σε βήματα διπλά!

Άρχισα να γράφω

Άρχισα να γράφω σε ένα χαρτί που δεν ξέρω
αν ποτέ το αφήσω στα χέρια σου
Κι όμως εκεί  πλάι σου είμαι .
Κουρντίζοντας το ρολόι του καιρού 
στα δάχτυλά μου
Κι αυτά κάποιες φορές ματώνουν 
από τα δύσκολα της μέρας
από κείνα που γρατζουνούν το στέρνο μου
μα τα φορτώνω στη ράχη μη τα δεις .
Τα πνίγω στους όρμους των ματιών 
μη και κυλήσουν στις χούφτες σου .
Βλέπεις  εμένα κι εγώ προχώρησα ψυχή μου 
Πέρασα στην αγάπη κι εκεί μέσα απ τα μάτια 
τυφλά αντικρίζω τον κόσμο μου .

Μα τούτη η άλλη ματιά δε λέει να κοπάσει.
Κι έτσι αλλάζω μορφές . Ναι ξέρω τι θα μου πεις 
πως δεν μπορώ να κάνω κάτι .
όμως καρδιά μου μπορώ ..μπορώ

Φωνάζοντας την ασχήμια αναζητάς την  ομορφιά .
Δικάζοντας το άδικο φυτρώνουν σπόροι δίκιου .
Ρίχνοντας δάκρυα λύπης κεντιέται η αξία της χαράς.
Αν δεν γίνεις κουρελής πως θα νιώσεις 
το γυμνό σου σώμα;πως να κοιτάξεις κατάματα 
τον ήλιο αν στο σκοτάδι δε χαθείς

Τόσος κόσμος  τόσος πόνος κι εμείς μαζί 
να τραγουδάμε τ όνειρο
κι είναι φορές που το τραγούδι 
ντρέπεται να ακουστεί,μπλέκεται στα δίχτυα 
της θάλασσας και σιωπά.
Οι μουσικές δεν αντέχουν την συνήθεια

Τι κι αν ακόμη δεν γεννήθηκε στην πόρτα μας 
το αγκάθι,η αγριάδα απλώνει τα πλοκάμια της 
πνίγοντας τη γη .
Μα λεύτερη την ποθούμε οι άνθρωποι .

Πόσα εγώ κοιμούνται μέσα μας και ξυπνάνε
κάθε χάραμα ζητώντας τη ζεστασιά του άστεγου
το κομμάτι που λείπει να δέσει το ζυμωτό ψωμί .
Κοιτώ στα μάτια ένα παιδί και φωνάζω ζωή
κι εκείνη η άλλη μου φωνή αντίλαλος και ιαχή
μου βάζει ερωτηματικά ..ζωή;

Ξυπνάω  με ένα χαμόγελο που η μέρα 
στα βήματα της μου κλέβει
κι ύστερα γίνομαι εκείνος ο ρυτιδωμένος αέρας 
που φυσά στην πόλη,τα άδεια πλακόστρωτα 
που χτυπούν τα πόδια τους μπας και ξυπνήσει
μια καθαρή βροχή  να ξεπλένει την απανθρωπιά
ξετσίπωτη πια να μη γυρνά

Δε ζω με αυταπάτες ....ονειρεύομαι μόνο .
Δυο στάχυα χρυσαφένια 
να στολίζουν τα μαλλιά της γης .
Χαμόγελα να παίζουν στις αυλές των σχολειών,
κι εκείνος ο βασιλικός αμάραντος να στέκει
σαν κύριος της γειτονιάς που άρωμα 
μοιράζει στα στέκια μιας γενιάς

Στην αγορά που στήσαν δεν πουλώ
το βιός και την πραμάτεια μου χαρίζω σ οτι αγαπώ .
Δύσκολοι καιροί μα εσύ ψυχή μου να είσαι εκεί 

Κοίτα εκεί ψηλά πως αγκαλιάζονται 
τα πουλιά ..δε μετρούν φτερά
μα ακούν τους παλμούς  στην ίδια νότα να χτυπά !

Ορφανός που γυρίζει ο ήλιος

Ορφανός που γυρίζει ο ήλιος 

καλοκαίρι κι οι κυδωνιές έχουν ανθίσει 

στυφοί καιροί .

Μα τι στην ευχή θα κουρέψουν και το χώμα ;

κι από πότε οι ρίζες βγαίνουν από κορφή;

αχ άστατο κερί 

και που κρατάς τη φωτιά σου γέρνει η φωνή 

μα τούτο το ρυθμό που από μια στάλα θάλασσα 

γεννιούνται ωκεανοί 

ετούτο τον χορό να τον αλλάξει ποιος μπορεί 

αντάμα δένει το φιλί κι ακολουθεί τον ήχο 

από του βύσσινου το στόμα στάζει γλυκό πιοτί!  

Άτιτλο

Δε φτάνει να μπορείς να δεις  

χρειάζεται και να νιώθεις 

κι εχει τόσο φως το σκοτάδι!

Άτιτλο

Τόσο πολύ που δίψασε την ζεστασιά η θάλασσα 

που στα νερά της άμμου 

φώλιασε το πιο απαλό της φόρεμα !

Το ταξίδι σου

Δύσκολο πολύ δυσκολο να δεις κατω απο λεξεις και εικόνες 

Συναισθηματα σπαρμένα βαθιά και πως να αντικρίσεις 

που να ναι η αλήθεια και που το ψέμα . 

Ειδες σειρές που πότιζαν το μελάνι μ αγιόκλημα 

να κουβεντιάζουν σκληροτραχηλα τους δρόμους 

Ερειπωμενες τελειες να απλώνουν την στοργή 

Ταξιδευτες που γέρνουν γλυκα τα χρωματα του ουρανιου τόξου 

Κυράδες να γελούν με τα καμώματα του ήλιου 

κι άλλες να σου φορτώνουν τις δικες τους κυδωνιές

Εκεινες οι πιωμένες Κυριακές να ψιθυρίζουν τα χρωματα της ψυχής τους.

Αφήνεις τα πανια σου στο πέλαγο και μοναχα η ψυχή σου ξερει

τη ρότα της. Βαρκάρης στο πουθενά και στο όλο. 

Ζυγώνεις τα κουπια που σ αγγιζουν 

Βουτας το μελάνι της καρδιάς σου και θελεις 

να τρέξει προς το ρυακι που αγαπάς. 

Τίποτε δεν ξέρεις σ ενα γνωστο ουρανό ολα αγνωστα .

Ρισκάρεις να κογιονάρουν τη θαλασσα σου

να την αγαπήσουν να τη λερωσουν. Μα το ταξιδι ειναι δικό σου .

Εσυ αγαπάς κι αυτο ειναι το γλύκισμα του ολου. 

Κατω απο ολα να ξυπνα απλα η αγαπη στα στηθια σου 

καθε στιγμή να εισπνεις το καλοκαιρι, 

τη βροχή τον  ανεμο και το αγιάζι. 

Πνοες στα στήθια σου που βγαίνουν στο πρωτοφίλημα

του αποσπεριτη . Θηλάζουν το γαλα του πρωινου , 

χορταίνουν στο καλμα του μεσημεριου 

ξεδιψουν στην αυρα της απογευματινής δροσιάς

πινουν κρασι της νυχτιάς . Κι ετσι συνεχίζεις να αγαπας για σενα 

για αυτο που γινεσαι εσυ μεσα στη μυρουδια του κήπου!

Άτιτλο

Ατίθασα που έσπασε τα κύματα 

και πως η θάλασσα γνώρισε το όνειρό της 

Δροσοσταλιές που φέρνει ο τόπος σου ψυχή!

Άτιτλο

Στα πεζούλια των κάστρων
παίζουν πυγολαμπίδες
κι η αιώνια νιότη θρέφει την αγκαλιά!

Ναι μεν αλλά .. πόση εξουσία να χωρά

Ναι μεν αλλά

και το αλλά γαζώνει πιότερο τα στόματα

ράβει φαρέτρες για ακόμη τρύπια παντελόνια

να ντύσει το άδειο του σώμα

Αγύρτες , πλιατσικολόγοι του καιρού

φορούν χιτώνες με στόμφο άθεου θεού

Κι εγώ που ονειρεύτηκα μια αλήθεια

με ονοματεπώνυμο ανθρωπιά

κι όχι μια μπάσταρδη συνήθεια του καιρού

γεμάτη συνταγές , φόδρες που γέρνουν

στις μέρες αλλάζοντας το πίσω μπρος

Έναν άλλο δρόμο ονειρεύτηκα

κι ούτε που σάστισε σε ένα δάκρυ ούτε ένα κλωνάρι

δε κράτησε να καρβουνιάσει

τα δάχτυλα να καεί στην ψυχρή του ταφή

Έτσι έτσι για να βραχεί το χώμα

να σπάσει το απόστημα ,μια μπάλα να προχωρήσει

κλωτσώντας τα γερασμένα κι αδέσποτα 
σανίδια του πάλκου

Ονειρεύομαι , ονειρεύομαι γελαστά παιδιά 
να παίζουν σε άκαπνους τόπους τυφλόμυγα

με τα κορίτσι α του ήλιου , τους γιους
του ανέμελου αγέρα . Φωνές γιρλάντες
να στέκονται πάνω απ το ύψος της μύτης
αγναντεύοντας το πορφυρό σουσάμι
σε ένα ατέλειωτο κουλούρι
που θα χορταίνει τα στόματα που πεινούν
Να κοιτώ κατάματα τα ρυτιδωμένα χέρια
κι έτσι όπως θα ερωτοτροπούν στο φιλί της άνοιξης
ένα μπουκέτο να ανθίζει στα μάτια τους
Και βλέπω τον βαρκάρη να τραγουδά την ψαριά του
τον μανάβη να διαλαλεί την πραμάτεια του
και ζηλεύω τούτο τον δρόμο που πριν από μένα
περπάτησε που και δεν έφτασε τις χούφτες
του καλοκαιριού
Να συζητούν πουλιά και να σωπαίνουν οι άνθρωποι
μεγάλοι μαθητές των μικρών δασκάλων
που ανοίγουν την ορθογραφία στα φτερά τους
Προσθέτουν το βατόμουρο και το πορτοκάλι
και το ζύγι ισο κι ανάλαφρο τους βγάνει
στο θάμνο που φουντώνει στ αγνάντι του βράχου
Ονειρεύομαι κι όπως αδούλωτος λάτρης 
της ομορφιάς,πλανιέμαι ,φορτώνω την πιρόγα μου
με γράμματα στο σεργιάνι . 
Δε μπορεί θα νιώσουν τα λουλούδια
τη γεύση της ροδιάς κι έτσι όπως πετούν 
οι σπόροι τους, κάτι νιούτσικο θα γεννηθεί 
και σαν παιδί θα τρέξει
να τραγουδήσει άβγαλτη νότα 
που άλλο ρεφρέν δεν έχει πει !

Άτιτλο

Κι είναι φορές 

που θέλω τόσα να σου πω 

και πάλι σκοντάφτω 

επάνω σου ! 

Άτιτλο

Έχουν αλλάξει τα ρολόγια 

περνούν ταχύτητες σοδειάς 

Μονάχα εκεί κάτι ονειροπόλοι 

μετρούν στα δάχτυλα τα αστέρια

απ άκρη σ άκρη 

νικητές του σύμπαντος

Ξέρουν 

οι αποστάσεις .. δεν έχουν ψυχή !

Πραματευτής

Κάποτε από ένα μικρό χωριό πέρασε 
ένας μικρέμπορος .Η πραμάτεια του φανταχτερή 
και απαστράπτουσα. Στα παραθύρια οι γυναίκες 
περίμεναν με λαχτάρα να φορτώσουν τα παρτέρια 
και τις αυλές τις κυδωνιές και τα κεράσια 
του καιρού.Τα παιδιά μεγάλωναν κάτω απ το 
πλατάνι που άνοιγε τα φύλλα του να προφυλάξει 
τις πλάτες τους από τη βροχή και τ αγιάζι 
Ηλιόκαμπος μύριζε τα σπλάχνα των ανθρώπων 
κι ανάλογα κρεμούσε το σκιάχτρο της χαράς 
ή της λύπης. Λογάς ο πραματευτής από πόρτα 
σε πόρτα μοίραζε λαμπερές κορδέλες 
να σκεπαστούν τα συνεφα και πονηρός καθώς ήταν 
έκρυβε στο σακούλι τους κούφιους σπόρους 
στολίζοντας τα μάτια τους με πούπουλα χελιδονιών,
με φτέρη εξωτικών πουλιών,βάζοντας στο ντορβά 
το χώμα να φαίνονται ολα ανθηρά .
Πέρασε κι απ του αγνού του κυρ Μηνά  την πόρτα
και σαν τον είδε να μιλά με μια τριανταφυλλιά ,
ει εσύ δικός σου ειναι ο κήπος ; 
Ναι του ψιθύρισε εκείνος . Κι ακόμα μένεις 
στα παλιά; Ο κόσμος εχει αλλάξει κι εσύ 
με τριαντάφυλλα, βασιλικό και γιασεμιά 
ποτίζεις τον αέρα σου ακόμα .Τόσα κρίνα ερωτικά,
ορχιδέες , άνθη από πέτρα  κι άλλα λουλούδια
ξωτικά,ριξτα στον κήπο σου να ναι η μέρα σου
χαρα. Μονότονα μα και παλιά ετούτα τα 
λουλουδικά. Ο κύριος Μηνάς κοντοστάθηκε. 
Του άρεσε η σκέψη της αλλαγής και βλέποντας 
τις  ξανθές ηλιοκαμένες , κόκκινες πλουμιστές , 
μπλε του ουρανού βαμμένες ορχιδέες ο νους του 
γέλαγε κρυφά . Στο απέναντι σπίτι η κυρα Δήμητρα λάτρευε τις τριανταφυλλιές 
Ε ! θα τη δώσω σε κείνη σκέφτηκε χαρα της θα ναι
και θα ναι εδώ κοντά και τούτο βασιλικό 
κι εκείνο το γιασεμί του Στράτου θα χαρίσω 
που του μαράθηκε ο κήπος που έκλεψαν οι καημοί .
Καθώς ξερίζωνε την τριανταφυλλιά εκείνη σκύβοντας τη ρίζα της να δει πληγώθηκε απ τα αγκάθια της αυτά που τη βοηθούσαν 
σαν χέρια τα φύλλα να σηκώσει κάθε αυγή 
να χει το βλέμμα την ομορφιά φιλί. 
Ο καιρός πέρασε η τριανταφυλλιά πέθαινε και γεννιόταν μα ήταν εκεί. Τα ξωτικά λουλούδια μαράθηκαν δεν του χε πει ο πραματευτής πως ανθίζουν μόνο μια εποχή κι ύστερα χάνονται στη γη. Λυπόταν τώρα ο κυρ Μηνάς κι αγνάντευε την τριανταφυλλια του από μακριά μα κείνη κάθε πρωί ένα χαμόγελο του σκάει στα κρυφά . Ξέρει πως οτι γρήγορα περνά γίνεται αέρας και σκορπά .Μα κείνη την αξία που έβγαινε από το χορτάρι  γένναγε χαμομήλι και πλαι φύτρωνε, ελεύθερο κυπαρίσσι να χει στον ουρανό κορφή, στόλιζε τώρα άλλη αυλή . Θα βρει γιορτές για να γελά κι ετούτη μάνα θα γενεί και θα γεννά τριαντάφυλλα πολλά να κελαηδούν πάνω τους τα πουλιά και πόσο της αρέσει που κάθε χάραμα το γέλιο της σκορπά στην κυρα Δήμητρα που της έδωσε ξανά ζωή ! Μάζευε τώρα ο Μηνας τα αποκαΐδια μιας σοδειάς μα μάθημα το είχε δει Πραματευτές κι αλλους θα δει και θα αγοράσει μπόλια να χει χαμόγελα πλατιά μα θα χε πια στο νου πως τα χρωματα δεν κουβαλάν τα ξωτικά τα χει εκείνη η γη που εχει μέσα της ψυχή δύει και ανατέλλει απ την δική της την πνοή !

Λευκές πνοές

Ρώτησα τον ήλιο
πως βαστά γερά το φως του
και μου απάντησε
τόσες ηλιαχτίδες στα χέρια μου κρατώ
τη γη
πως γεννιέται κάθε μέρα απ την αρχή
μου πε πως πάνω μου κουβαλώ
βήματα σ αγάπης το χορό
τον ουρανό
πως αδιάσπαστος κοιτά δάκρυ αντάμα στη χαρά
δέματα μου δειξε σύννεφο

κι ένα αεράκι που κεντά
τη θάλασσα
για να μου πει που είναι το κάλμα που η αρχή
κύματα μου γνεψε πράσινα μπλε και θαλασσιά
που σπάνανε τη φουρτούνα και δέναν τη χαρά
κι ένας καθρέφτης με κοιτά
θρύψαλα γίνομαι μπροστά του
μα τα κομμάτια του μαζεύει και  κρεμά
μες τη ματιά πολύχρωμα πουλιά
μύρισε κρίνο , γαρύφαλλο και γιασεμί
βάρκα η καρδιά μου με ένα ανεμάκι που απαλά φυσά
κι οι κωπηλάτες μου τυμπανοκρούστες άγγελοι γης 

απλώνουν στο γρασίδι τις φυλλωσιές του δρόμου 

μικροί αποσπερίτες στα κύματα του δυόσμου 

στις στέγες των σπιτιών φυτρώνουν γιασεμιά 

λευκές πνοές του κόσμου που θέλω να γελά!

Κόκκινες μπουκαμβίλιες

Άνοιγε τα χείλη της κι εγώ κρεμόμουν
επάνω τους λες και θα έκλεβα τις εικόνες
που μου έδειχναν να της κρύψω εκεί βαθιά
στα δικά μου νερά που ακόμα φυσαλίδες πετούσαν .
Αχ γιαβρί μου .. να έβλεπες τα κιούπια 
που φύτρωναν οι τριανταφυλλιές
σαν ένας στρατός από χρώματα
που πέρναγε από αυλή σε αυλή.
Ο παππούς σου καμάρωνε που στο δικό του τοίχο,
μεγάλωναν οι μπουκαμβίλιες και κείνες του Ιμπραημ
είχανε μείνει κοντούλες .
Τον πείραζε λέγοντας τον ακούν Ελληνικά για αυτό

Τούτες μιλούσαν του ουρανού 
κι εκεινος τη ζεστασιά μοίραζε .

Μαζευαν μελισσες να αρχινίσουν το λακιρντί 
της γειτονιάς κι υστερα να πιασουν να κεντήσουν
το ριχτάρι της κηρήθρας να χει το μέλι του
ο χειμώνας . Τι όμορφη που ήταν η αυλή μας ..
τίποτε δε χώριζε τα δικά μου παιδιά 
από κείνα των άλλων .
Το ζυμωτό ψωμί στα δύό κι η μαύρη ελιά
φάνταζε όμορφος πλούτος στο πιάτο 
της ντοματοσαλάτας .Τζιγέρι μου ..αχ να σουν εκεί.
Θα φόρτωνες τα νερά του Βόσπορου στα μάτια σου
κι εκεινα θα τρέχαν να δροσίσουν τα πόδια σου 
φιλώντας το χώμα της πατρίδας .
Πόσες φορές μπερδεύονταν στρώνοντας το τραπέζι,
φωνάζοντας μου κουζούμ ,εκμεκ ..
ψωμί γιαγιά ψωμί της απαντούσα 
σαν άλλος διορθωτής της γλώσσας . 
Αει γιαβρίμ ψωμί, εκμεκ την ίδια ψίχα μασάνε .
Σοφή μου γιαγιά πως η αγκαλιά σου ακόμα 
και σήμερα ζεσταίνει της πλάτες μου πλεκτή ζακέτα
της μνήμης που πάνω μου την φορώ,
μύρο και φυλαχτό κι απ τις κλωστές της 
τραβώ τη ζεστασια να γραψω ενα τραγουδι 
να δω γελια και στόματα να ανθούν,
μερακια και αγκαλιές να μοιραστουν 
στις στέγες ολων των σπιτιών φωλιές χελιδονιών !

Αδέσποτες σκέψεις

Κι έτσι άρχισα να καταλαβαίνω 
τους γύρω και την ανάγκη τους 

να θεραπεύσουν κάποιους που δεν γνώριζαν . 

Αθόρυβα ίσως κι άδολα κάποιες φορές. 

Αναρωτιόμουν το πάθος της συμβουλής 

ειναι άραγε η δειλία της αγκαλιάς ,

ο φόβος να πλησιάσουμε τον άλλον 

ή μήπως το βολικό από μακριά 

σου μιλώ καλύτερα. 

Μας λείπει το θάρρος ή περίσσεψε το θράσος ; 

Αγαπάμε τον άνθρωπο ή καμωνόμαστε 

τους αγαπητικούς στην ποδιά της προβολής 

Εμείς , εσείς οι κύκλοι μας οι άλλοι 

ένας μικρόκοσμος του μεγάλου κόσμου 

μα αξίζει να σπουδάζεις την ψίχα του . 

Έστω και αν η αποξένωση έβρισκε το στόχο της ,

έστω κι αν κούραζε η μονοτονία της επανάληψης 

ακόμη κι αν κάποιες φορές με μελαγχολεί η σκέψη 

πως σιγά σιγά νεκρώνεται η φωνή 

και κάτω από ένα γράμμα θα κρύβεται 

ένα κάποτε παλιό όμορφο συναίσθημα 

ίσως για να μην πάψουν 

τα λουλούδια να γεννιούνται.
Χαμογελώ στους ομοϊδεάτες ξέρω πως μ ακούν 
κι όταν δεν υπάρχει η σκιά μου 
εκεί στο αντάμωμα της καρδιάς  !

Ατιτλο

Παιδικά ποιήματα τα όνειρα μου
στα μαλλιά τους ψιχαλίζουν κουκούλια 
να γεννηθούν πεταλούδες 
δεν ταιριάζουν σε ατσαλάκωτα χέρια!

Άτιτλο

Αγάπαγε τόσο τη σιωπή 
που θάλασσα έγινε!

Άτιτλο

Οι λέξεις ειναι τα σκουλαρίκια των πουλιών
χτυπούν τα κρόταλα πετούν , 
γυρίζοντας στις φωλιές τους ! 

Γη και ουρανός (αλληγορικό)

Ακόμα κι όταν θυμώνεις 
λατρευω τα μάτια σου .. 
κι έστειλε το φιλί της  !

Με την ψυχή ακους καλύτερα (Χιροσίμα)

Δεν αλλάζει ο κόσμος 

δείχνοντας με το δάχτυλο 

μήτε από θεωρίες γνώσεις 

που δίνουν εγκαύματα στιγμής

ούτε η θλίψη πεθαίνει 

μετρώντας τη δύναμη του βράχου 

σκοτώνεις άνθρωπε 

σκοτώνεις και χαμογελάς

αγγίζοντας  

την ήττα που δεν έγινε νίκη 

να δει τον άνθρωπο

κι ο κόσμος αυτός 

γεννήθηκε για να αγαπάει!