Στο συμπόσιο της γης

Ερχόταν η άνοιξη κι έπρεπε να συναντηθούν
να μοιραστούν τo χώμα .
Μαζεύτηκαν όλα . Τόσα λουλούδια διαφορετικά
Μικρές ιστορίες με πανοπλίες πολύχρωμες δαντέλες.
Το καθένα κι ένα στολίδι που άρπαζε τη μυρουδιά
απ τα χέρια του ήλιου .
Σκέπη τους ο γερό πλάτανος που πάντα φώτιζε 
με τη σοφία του.
Λοιπόν είπε το τριαντάφυλλο εγώ θα γυρνώ
στους κήπους
Δυο μικροί πανσέδες ψιθύριζαν εμείς θα σεργιανάμε στα σιντριβάνια
Ψιλόκορμες φωνές το κυπαρίσσι κι η λεύκα
εμείς τα μεγάλα θα σφουγγίζουμε τον ιδρώτα .
Είπαν .. είπαν και τι δεν είπαν .
Κανένα δεν ήθελε να πάρει τη θέση του άλλου
Μήτε να αλλάξει κορμοστασιά και χρώμα .
Μονάχα ότι για πρώτη φορά κοιτούσαν το ρωτούσαν να μάθουν
Ποιο είναι από που ήρθε κι ύστερα απλά αγκάλιαζαν την ρίζα του .
Ένα περίεργο χαλίκι που βρέθηκε στο δρόμο του φώναξε .
- Ε !! γερό πλάτανε πως όλους τους ακούς;
- Αιώνες τώρα περπατώ απ άνεμο σε άνεμο
μα ένα μου μήνυσε η ζωή αντί να προσπαθώ 
να αλλάξω τη φορά του έμαθα κείνα 
που κρύβει στο στέρνο να μετρώ 
κι έτσι γνωρίζω πια τα βήματα του
- Για λίγο σκεφτικό έμεινε το χαλίκι  μα δίπλα χαμογέλασε ένα μικρό σπουργίτι.
Συνέχισε το δρόμο του με ένα του μουρμουρητό 
μαθαίνω όσο ζω κι ύστερα κοίταξε τη γη  
τι όμορφα  που ανθεί !