Άτιτλο

Τόσες σελίδες γραμμένες στα κύματα 
και από καμμιά δε λείπει το όνομά σου !

Δροσοσταλίδες

Να την αγαπάς

να την ακούς , να την προσέχεις
Είναι καρδιά ,χτυπά στο στέρνο
κλαίει , γελά. πετά
Όραμα , έρωτας;, αγάπη ,νόηση
προσμονή , ελπίδα σ ακριβό κλαρί
Ένα μικρό παιδί που μεγαλώνει μέσα σου 
Λουλούδι που φυτρώνει κα ποτίζεται
απ τα μάτια της ψυχής 
Βουβός επαναστάτης που δυνατά μιλά
που τίποτε δε ζήτησε και ήρθε απ το πουθενά 
Φορά το πουκάμισο της αιώνιας νιότης
σε ένα γυμνό κορμί που ατίθασα 
στον άνεμο πετά 
Κουρσάρος που κύματα δεν γνωρίζει .
Ακροβατεί στο πέλαγο και στα γκρεμνά κοιμίζει 
λύκους ,γέννημα θρέμμα του φονιά
Ξενύχτης που έμαθε των ρολογιών την ώρα
στα άστρα να μετρά .
Να αλυχτά στο πέτρωμα μη και λασπώσει το φιλί 
λουσμένο από διάφανο και μιας λεπίδας αστραπή 
Φύτρωμα που ξερίζωσε της ερημιάς τα άγριο σκαλί 
έχτισε ασύνορα έναν κύκλο που να χωρά τη γη 
Καμπάνα που στο θάνατο έχει γιορτή 
κι όπου γεννιέται ένα παιδί κλαίει για αυτά που έχει δει 
Αφορισμένη μοναξιά που έμαθε μόνη να γελά 
κι ότι δεν είδαν οι πολλοί σταυρό να δένει στο λαιμό 
με ένα κουπί μονόφτερνο κι άλμπουρο αλμυρό
Να κομματιάζει την οργή με ένα χάδι από στοργή
κι απ της ελιάς το σύνθημα να πίνει μύρο και νερό 
με βλέμμα παιδικό και πλάτανου σκιά 
με έναν ήλιο αγκαλιά κι απόσταγμα τη συννεφιά 
Αντίλαλος της μουσικής στη γέφυρα του κόσμου
στο πιάνο παίζει η Ανατολή στη Δύση το βιολί
Να την αγαπάς γιατί είναι εσυ κι εγώ 
Οπού υπάρχει κι όπου ζει όπου σταθεί , 
βολίδα στις ίριδας τα  χρώματα , σαν μια αθέατη μορφή 
γυμνώνοντας ξερολιθιές , δροσοσταλίδες 
στάζει η ‘’Ποίηση ‘’ρίζα να γεννηθεί !

Άτιτλο

Κι εσυ που δε μεγάλωσες ποτέ 
όπως κι εγώ μη μεγαλώσεις 
για να θυμούνται .. πως υπάρχουμε !

Σταγόνα στον ωκεανό

Σσσσ μίλα σιγά θα ξυπνήσει η πόλη 

Ενας ψύλλος καρδιάς είσαι 

που νομίζει πως αν τσιμπήσει 

το βουνό θα πονέσει 

αχ καημένε μου τούτη η πόλη ειναι θεριό 

με τόσα στρώματα τσιμέντου 

ολάκερες χτισμένες καύτρες αψηλές καύτρες 

πως θες να σε βρουν στα άχυρα 

ποιος δίνει τόπο να ακούσει ερημιά 

Σε τούτο δω το αχούρι κοιμούνται 

τα ξεχασμένα στρατιωτάκια 

με βρώμικα ρούχα στη σκαφη τους 

και μπαλωμένα αυτιά 

ετσι που να μην ακούγονται 

πια οι θάνατοι της βίας

μα μόνο οι κρότοι 

από τις μαράκες των γέλιων τους 

 

ετούτα τα μικρά σκουληκάκια τσίμπα 

θα πρηστεί το κεφάλι τους 

μα στα μαλλιά τους θα βγουν πεταλούδες

να γυρέψουν τη γύρη 

και καθώς θα πάνε να ξυθούν

θα βγαίνει το λαρδί του ροδόσταμου 

σε τούτα φυτέψου

σταγόνα στον ωκεανό

φυτέψου να σε κάψει ο ήλιος 

να χρυσαφίσουν τα άχυρα  

φυτέψου στα χέρια τους 

να στάξουν το φως στα χρώματα 

φυτέψου .. φυτέψου να ξυπνήσει η πόλη !

Αγάπη

 Τυλιγμένη 
 στις φλέβες την κρατήσαμε
 ζεστά να κυλά ανάμεσα μας 
 μοναχα με το γυμνό της φόρεμα 
 κι ένα ρόδο στο στόμα !  

Πέταγμα ψυχής

Κι όταν χαμηλώνουν

τα μάτια
εσύ να σηκώνεις
το βλέμμα ψηλά
έτσι που να τραβά
το πέλμα τη γη
σπουδάζοντας
αδιάβατες γραμμές
σε κήπους
κρεμαστούς

πως μύρισε
η άνοιξη !

Άτιτλο

Εκεί που σμίγουν οι σιωπές 

κανένας άνεμος δε μιλά 

μονάχα τα ρόδα ανθίζουν !

Άτιτλο

Μεγαλώνουμε μάτια μου μεγαλώνουμε 
κι ετσι μπορούμε να δούμε τον σπόρο 
σαν ένα κλαδί που κάθε μέρα

κουνά τα φτερά να φτάσει τον ήλιο !

Άτιτλο

Μια πέτρα έσκαψα 

και μύρισε ολάνθιστο λουλούδι 

Να δεις που θα ρθει καιρός 

που άκοπα θα τραγουδούν 

οι φυλλωσιές 

Απλά γιατί στη ρίζα είναι η ομορφιά!

Άτιτλο

Κι αν ποτέ δε σου πω 
πόσο πολύτιμος 
εισαι για μένα 
ειναι γιατί 
δεν ξέρω 
πως να χωρέσω 
τόσα συναισθήματα 
σε μια λέξη !

Αντίστροφη στιγμή

 Δεν είναι πρέπον 

Μη μιλάς για αυτά που κοιτάς 

ονειρέψου το όνειρο 

μη πονας για τις ξυπόλυτες μέρες 

φαντάσου .. φαντάσου 

μια άλλη αξόδευτη ζωή 

μη μιλάς κρατήσου στη σιωπή 

κοίτα τον εαυτό σου 

και πες του φτανει ως εκεί 

κι ακου ακου τη μπάντα 

που μυρίζει γαλήνη σε κελί 

Μίλα 

Σου στρώνουν ένα λαμπερο 

σάπιο κόσμο 

μα μη τα παρατάς 

Σπάσε τα σύννεφα 

και αρχίνα να χτίζεις το όνειρο 

στα μάτια , στο αίμα στην πνοή 

στα γυμνά μονοπάτια 

στασου στον ίσκιο και κόψε 

την άπνοη ραφή 

ξεδίπλωσε το κρόσσι 

η ηλιαχτίδα να φανεί

μη τους αφήσεις μη τους αφήσεις 

να σου κλέψουν την αυγή 

μη λούζεσαι με υποταγή

γίνε αντίστροφη στιγμή 

γίνε το μήνυμα που στέλνει το παιδί !

Παιδεία

Κι αφού 

έκαναν το καθήκον τους 
τιμώντας τους νεκρούς 
με ζώντα γαρύφαλλα
πολιτευτάδες των καιρών 
σποριάζουν τα μνήματα
της λήθης 
με ξένα γράμματα 

τι ειρωνεία !

λίγο πιο κει 
η Παιδεία 
κλαίγοντας 
μιλούσε ..Ελληνικά !

Άτιτλο

Δυο δρόμοι τα μάτια της ψυχής 
να δυναμώνει ο τόπος της αγάπης !

Άνθρωπος ή χιονάνθρωπος

Δεν μιλάς
δεν θέλεις λέξη να πεις
κάθε μέρα
κι ένας καινούργιος καημός
ένα αγκάθι να τρυπά την καρδιά
δε μιλάς .
μόνο κοιτάς
το γκρίζο 
φοράς για κασκόλ
σ άδεια πόλη γυρνάς
δε  μιλάς
μα ακους το λυγμό της
περπατάς στο σταυρό της
σταλακτίτης το δάκρυ
στη χούφτα το κρατάς
δε μιλάς
κρυσταλλένιο το βλέμμα
μ απλωμένα τα χέρια
μια αγκαλιά λαχταράς
δε μιλας
νιφάδες χιονιού 
στις πλάτες κρατάς
τι διαφέρεις ρωτάς;
άνθρωπος ή χιονάνθρωπος;

Άτιτλο

Κράτησε στα δάχτυλα τις αχτίδες του ήλιου 
ήξερε πως με το χάραμα 
το όνειρο θα έγραφε τις νότες  στους ψίθυρους !

Άτιτλο

Καμιά μουσική δεν πλανεύει χωρίς τον μουσικό της .
Κι ειναι όμορφο να κοιτάς την ψίχα των ανθρώπων 
γεμάτη από σπόρους που ανθίζουν !

Ερωτας

Έρωτας
κάθε μέρα..κάθε ώρα 
που σε ζητώ
κάθε στιγμή που με κρατάς 
στην αγκαλιά σου
και μου λείπεις
κάθε που λαχταρώ
να νιώσω την ανάσα σου
ακόμη και τότε που σε ψάχνω
ακούγοντας 
τους χτύπους σου 
στην καρδιά μου
τότε που κυλάς μέσα μου
σαν το αίμα της ψυχής μου
τότε που πατάω τα βήματα σου
και μαθαίνω να περπατώ
ο ήλιος ..που ανατέλλει
στο φως των ματιών σου
το ηλιοβασίλεμα 
που χάνεται στη σκιά σου
το φεγγάρι που φέγγει 
παίρνοντας τη μορφή σου
τ αστέρια που λάμπουν 
στο χαμόγελό σου 
η νύχτα που χάνεται 
μέσα στα βλέφαρα σου
το κελάηδημα των πουλιών 
ήχος ..νότες απ τη φωνή σου
η μυρωδιά των λουλουδιών 
φοράει το άρωμά σου
τ απέραντο της θάλασσας 
στη δίνη που χει το βλέμμα σου
ο ουρανός ..... η γη

πως να κλειστεί ο έρωτας 

σε μια γιορτή 

που ναι ολάκερη η ζωή 

σε ένα φιλί !

 

Διαδρομές μελωδίας

Πήρε να χαράζει 

Είναι τόσο όμορφη αυτή η ώρα της ησυχίας 

που θαρρείς και κλείνει όλα τα μυστικά 

του κόσμου εφτασφράγιστα στο στόμα της .

Κι ανάλογα με τα νερά τους φορα

τα χρώματα της η Ανατολή . 

Ένα φλιτζάνι αχνιστού καφέ 

έφερνε την μυρουδιά του στα ρουθούνια της . 

Χιονίζει μα τούτη η μερα σημαδιακή 

που μόνο ζεστασιά γέμισε το δωμάτιο 

Ενας νάνος ομιλητής πάνω στο τραπεζάκι

περίμενε το κλικ του να ανοίξουν οι κουρτίνες 

του παίζοντας με τα χείλη του .

Ένα μικρό τραντζιστοράκι μπαταρίας 

βγαλμένο απο τα κιτάπια της γιαγιάς 

ζουζουνίζει με το παιδί εντός μου .

''Να πλυθείς γιαβρούμ κι υστερα 

χόρευε όσο θέλεις '' Μετα την αγκαλιά της 

από το κρεβάτι που με φιλιά 

την εζωνε, το αγαπημένο μικρούτσικο

κουτί ήταν το πιο όμορφο δωρο στο σπίτι

της γιαγιάς Καμιά φορά τραγουδούσαν μαζί 

κι εκείνη που μάθαινε τα τραγούδια τους 

πως νόμιζε πως κέρδισε τον κόσμο 

στην ποδιά της . Φτερούγιζαν άτσαλα 

τα πόδια της μα ποιος νοιάζεται για αυτό, 

το ρυθμό της μερας έστρωνε με μικρά 

πηδηματάκια χαρας. Το πρωινό στο σπίτι

της γιαγιάς ήταν το τρέξιμο των μικρών 

πόνυ στο λιβάδι. Κάπως έτσι φάνταζε

η χαρα του να κοιμηθώ στη γιαγιά . 

Φόραγε την ποδιά της και πλένοντας τα πιάτα μ άφηνε να απολαμβάνω τα κουνήματα που μου κερνούσε ο τοσούτσικος εκείνος μικρός φίλος . Καμιά φορα σταματούσε την μουσική 

κι έμπαινε στο σπίτι μας ενας κυριος που μιλούσε . Άλλοτε καταλάβαινα τι έλεγε άλλοτε βαριόμουν και φώναζα αλλαξτο γιαγιά μα κείνη ήθελε να ακούσει . Και τότε έπεφταν τα μεγάλα μέσα . Η βροχή  με τα τσουβάλια της απορίας .Κι αυτός που τα ήξερε ολα αυτά που έλεγε; πως έβλεπε τόσα πολλά κι αρχινούσα τις ερωτήσεις . Γελούσε και καθώς ήξερε πως δεν θα την άφηνα στην ησυχία της αρχίναγε να μου εξηγεί '' Αυτός ειναι εκφωνητής ειναι δουλειά αυτό και και και μέχρι που έμπαινε πάλι ένα τραγούδι και μες την καλή χαρα πάλι έπαιζαν τα πόδια μου σκαλώνοντας μέχρι την φούστα της . Σε λίγο θα μαζευόταν οι φίλοι μου στην αυλή να παίξουμε μα εγω πάντα τον μικρό μου φίλο μαζί

Αμα κουραζόμασταν από το  παιχνίδι θα βαζαμε το μουσικό κουτί να χορέψουμε . Αυτό πάντα μέσα του είχε μουσικές . Η γιαγιά είχε βρει την κρυψώνα του και έβαζε την βελόνα όπως την έλεγε στα τραγούδια . Το σούρουπο άναβε την ξυλόσομπα ο παππούς , η γιαγιά ζύμωνε τυροπιτάκια τα έβαζε στο μικρό της φούρνο και από πάνω της έριχνε τα ανοιγμένα καστανα να ψηθούν . Πάλι ο μικρός φωνακλάς ανοιχτός ή που θα μιλάει ή που θα τραγουδά . Και τότε αχ τότε κρατιόμασταν χερι χερι και χορεύαμε κι οι τρεις μαζί. 

Πλανεύτρες μου θύμισες  ! Μια φωνή με έβγαλε απο το σπίτι της γιαγιάς . Καλημέρα καλημέρα απο το Ράδιο....... και το τραγούδι .. 

Δες του ανέμου την οργή.

Δες πώς παίζει σαν παιδί. Δες το λίκνισμα της μέρας, σα χαίρεται η καρδιά κι αλλάζει χρώμα, χρώμα και τροχιά.

Άτιτλο

Ψεγάδια σε ένα φιλί 

φορούν φεγγάρια στα μαλλιά ! 

Στα υπόγεια ειναι η θέα

''Για κείνους τους λίγους 

που αξίζουν τόσα πολλά ''

Ρακένδυτος και σκυθρωπός 
γύρναγε σ άδειους δρόμους
της μοναξιάς του ορφανός
ένας αγύρτης περιπλανώμενος θεός
του δωσε χρίσμα 

από ψυχή και στέμμα από τη ζωή
τίτλο βαρύ να κουβαλά να ναι αφορισμένος

να μην ξεφεύγει από αυτό 

να ναι πάντα δοσμένος
κι οτι βλέπει οτι ζει 

να μην  το νοιώθουν οι πολλοί

τη μοίρα του σαν συναντά 

ίσα στα μάτια την κοιτά
και την ρωτάει να του πει 

τι τάχα έφταιξε ; γιατί; 

απο το λαιμό του κρεμάστηκαν τόσα γιατί
και κείνος ο λυγμός του 

να τ απαντήσει δεν μπορεί

γιατί μιλά κι ο μόνος ήχος η σιωπή
τι τον κρατά δεμένο 

στου πόνου το κατάρτι;
γιατί η χαρά του ξέστρωσε κρεβάτι
κι ο αναπαμός του 

πετάχτηκε σα στάχτη
κόντρα της βγήκες της θεάς 

κι έπαψες να την προσκυνάς
χτίζεις με στάχυ σπιτικό 

μα αντέχει στον καιρό αυτό
βγάζεις φωνή με μουσική

κι ανοίγουνε οι ουρανοί
αγγίζεις το τίποτα και το κενό 

κι ανθίζει ένα χαμόγελο μικρό
τα λόγια σου σπίθες μικρές

που απλώνονται σαν πυρκαγιές
οι σκέψεις σου σκληρές γροθιές

στο σήμερα μα και στο χθες
τα αισθήματα σου ακριβά 

μα τα χαρίζεις στη στιγμή
κι εκείνη γίνεται τρανή 

ποιος εισαι εσυ; ποιος εισαι εσυ;

Άτιτλο

Τα μεγάλα λόγια 

ειναι για του ήρωες 
κι εγω είμαι ένας άνθρωπος 
που έτυχε να αγαπάει αληθινά 
χωρίς να μοιράζει το σ αγαπώ 
Μαζεύω τους σπόρους 
από τις πλάτες μου 

να σπείρω μια μηλιά 
στην αυλή μου να ξεδιψά
τα αλαργινό στεγνωμένο στόμα
Αν ψάξεις στις τσέπες μου 
φλούδες μανταρινιών θα δεις 
να τραγουδάνε !

Θα έρθει καιρός

Θα έρθει καιρος 

που τα δάχτυλα των ανθρώπων 

θα γεννούν τριαντάφυλλα

από ανάγκη 

να ξεχυθεί το απόσταγμα 

στον κήπο της συντροφικότητας 

εκεί που θηλάζουν τα παιδιά 

τις γλώσσες των πουλιών 

μονάχα με τα μάτια 

στραμμένα στο όνειρο!

Άτιτλο

Κι ίσως να μην δεις ποτε 

πως κάθε φορά 

που κρυώνεις σε σκεπάζω 

με τα δάχτυλα

ακόμη κι αν χρειάζεται 

να τα περάσω απ τη φωτιά !

Υφαίνοντας ζωή

Να που γύρναγε πάλι 

το κουβάρι στην ίδια ανέμη .
Μα είχαν μάθει πια .
Η βελόνα περίμενε να αρχίσει 
να περπατά από την γνώριμη αφετηρία.
εκείνη που κρυβόταν ανάμεσα στο στέρνο του
Το τακ τακ είχε ήδη αρχίσει να ακούγεται από τα τακούνια της 
Στο πέρασμα της χτυπούσαν τα κύματα 
που έφερναν οι σκέψεις 
Άλλοτε κάλμα κι άλλοτε ανταριασμένα σαν να έψαχναν 
βράχο για να ξεσπάσουν. 
Σε κάθε σκουντούφλιασμα της, τρυπούσαν 
τα δάκτυλα των ονείρων και μάτωνε 
το αυλάκι του υφαντού 

μα πάντα στα κρόσσια έμενε ένα καινούργιο χνάρι τους 
Εκείνοι του έριχναν το λάβδανο των χρωμάτων 
και την καλούσαν να προχωρήσει στα σχέδια 
που λογάριαζαν οι χτύποι τους σκιαγραφώντας 
λευκά περιστέρια σε πολύχρωμο κήπο .
Οι δαντελένιες κορδέλες χτίζανε το φράχτη 
της αυλόπορτας μη και περάσει το γκρίζο 
Τα νήματα γύριζαν το γαϊτάνι του χρόνου 
απλώνοντας τα  χείλη της θαλπωρής, 
κι ένα γαλάζιο φόντο καρτερούσε 
τα φτερά του ουρανού .
Συνέχιζε το υφαντό  με μια θλίψη 
να περνά πίσω από τα χαρακώματα του 
΄΄ Αργαλειού ΄΄ κι έναν άγνωστο ορίζοντα
που βάφτιζε το δρόμο .
Μα τους έφτανε .. τους έφτανε που ένιωθαν 
τα χέρια που τον αγκάλιαζαν 
κι αχ ! σαν ερχομός της άνοιξης 

τι όμορφα του χαμογελούσαν! 

Κηπουρός

Κηπουρός των άστρων 

φυτεύω τριαντάφυλλα της θάλασσας 

να φτάσει η μυρωδιά της γης μου 

αγρύπνια κι αγκαλιά

ως την ανατολή σου 

μέθη να δένει η ζεστασιά !

Μηνύστε στα παιδιά

Συνωστισμός στα περίπτερα της πόλης 

Λαθραναγνώστες που απορούν

 ψελλίζοντας '' τι ντροπή ''

Το κουτί της Πανδώρας αλαφιασμένο

να προλάβει  το κουφό των αιώνων

Τι κόστος η πληγή  ! 

Μια πολιτεία υποκρισίας μιλά στη σκηνή 

Η αυλαία πεσμένη στο πάτωμα . 

Γδαρμένη από τα φονικά 

Οι υποψίες χειροκροτούν 

τα σιγουρέματα τους 

μοιράζουν κέφι  οι υπόνοιες . 

Αγγελικός ο τίτλος 

Φιγουράρουν τα ξοδέματα

του χρόνου χτυπώντας τα τακούνια 

της γόβας κι άλλοτε του παντοφλέ. . 

Μηνύστε στα παιδιά να φυλαχτούν !

Πόλεμος φύλλων κι η βια γελά. 

Ξεκαθάρισμα λογαριασμών 

απλήρωτες επιταγές βασάνων 

Τραβιέται ο μίσχος , ματώνει το κλωνάρι 

σκορπίζουν τα φύλλα κι η ρίζα; 

α! η ρίζα βαθαίνει τις ρωγμές της 

να βλαστήσουν καινούργια μαύρα φυντάνια .

Ω! μα ναι να σπάσει το απόστημα 

μα κατά που θα τρέξει το πύον ;

Στην αγορά των πολλων οι ευθύνες 

κει κινούνται τα νήματα της μαριονέτας .

Κοχλάζει το καζάνι και το ανακάτεμα βαρύ 

και ουτε λόγος να πέσει στο κουτάλι 

ο κρότος της εδρας . 

Από που πηγάζει το νερό 

ποιος γέμισε μικρόβια 

ποιος πλούτισε από το πλαγκτόν ;

ποιος μοίρασε τα βράχια ; 

Βια πόσα παιδιά μεγάλωσες 

φορώντας το μαύρο φορεμά σου

Βια πως στρατολογούν τα όργανα σου  

να ζουν οι στρατηλάτες ;

Βια και μήπως δεν εισαι εσυ 

που άπλωσες τη φτώχεια ;

δεν εισαι εσυ που χαίρεσαι τα όπλα; 

δεν εισαι εσυ που γκρέμισες

 ιδανικά και έφτιαξες μ άχυρα φωτιά

να φοβηθούν τα δέντρα ;

δεν είσαι εσύ που η μήτρα σου δίνει χαρά

στα μαύρα πουλιά 

που τρώνε σάρκες και μυαλά;

δεν είσαι εσύ που οπου γελάς

τ αγόρι γίνεται φονιάς 

και η ηδονή του κοριτσιού 

αιμα και στάχτη του αγοριού;

Ματώνει η υποκριτική 

κι η υποκρισία που απορεί

παίρνει το θρόνο νικητή 

Μηνύστε στα παιδιά να φυλαχτούν .

Απ τα άγια δισκοπότηρα 

νερό ποτέ μη πιούν! 

Στον ήχο της σιωπής

Να θυμάσαι άνθρωπε

κείνος που μπορεί 
να ακούει στη σιωπή
στοιχίζει τις λέξεις 
στο τραγούδι 
στην τελεία 
στο φίλημα του αγέρα
στο σκέρτσο της εικόνας 
στα χρώματα
στα βήματα της νότας 
στο γέννημα του λουλουδιού
στην αύρα ενός χελιδονιού

σε ένα νιώθω 

που αντίλαλος γελά στα χείλη της

στα μύχια της ψυχής

δεν υπάρχουν αποστάσεις ! 

Να δούμε τον κρυφό ήλιο

Να μείνουμε 
να μείνουμε σου λέω 
μην αδειάσει τούτος ο δρόμος, 
μη χαθούν οι ιδέες μας 
και δεν βρουν τροφή τα πουλιά.
Να ειναι χορτάτα τα πουλιά θέλει
να κελαηδούν το φως 
που σέρνει τ' αστρα.  
Να μείνουν οι φωνές 
να απλώνουν να γεμίζουν 
κι ας ειναι να χαράζουν 

την ψυχή μας τα λόγια 
Να δουμε θέλει 
Να δούμε τον κρυφό ήλιο 
να κουβεντιάζει με τα χιόνια

να βρούμε τα χέρια 

που αναζητούν 

την καθάρια πνοή του αέρα, 

τα κυματα να τρέχουν 

άλογα ορμητικά 

να πνίξουν την ομίχλη.

Κείνα τα ανήλικα τα όνειρα 

να σπάσουν τον πάγο της γνώσης 

με ένα σπιρτόξυλο της φωτιάς.

Να σωπάσουν πρέπει 
να σωπάσουν οι αστραπές 
έστω για λίγο 
να ανασάνουν τα χορτάρια 
Τι κι αν μας πουν τρελούς 
να μείνουμε θέλει 
κρατημένοι στα στήθια της ψυχής 
από ένα γάντζο 
που ολοένα ματώνει 
στα κόκκινα χείλη 
του φιλιού μας !

Άτιτλο

Ανέμελα δέθηκαν 

δίχως το πως και το γιατί 

χωρίς χέρια 

μονάχα με μάτια ζεστά 

και μια φλύαρη σιωπή 

να διαβάζει τον κήπο της ρίζας

Άγραφη γλώσσα 

ποιος ερμηνεύει εκείνους 

που ποτίστηκαν αγάπη!