Γύρισα σπίτι
Γνώριμη κλειδαριά ήπιε τις βέργες
του νερού της άνοιξε.
Έβαλα το χέρι στις τσέπες .
Κέρματα λίγα ψιλά από κεινα τα χέρια
που πέφταν σαν χαρτιά στα πεζοδρόμια .
Κρύα αδιάφορα βήματα ,σκουπίδια τα πέταξα .
Βελόνες φουρκέτες κάποια παιδικά μάτια
τα στόλισα στα μαλλιά μου .
Χτυπά το τηλέφωνο μια άλλη γραμμή θα απαντήσει
στο χρόνο. Σώπασε ησύχασα .
Συνέχισα το ψάξιμο κόρνες αυτοκινήτων ήχοι
που τρομάζουν τον αέρα και σταματά το τραγούδι του .
Επιτέλους τ ακούω . Καθαρό σαν εκείνα τα ρούχα
της απέναντι αυλής όμορφα που πετούν.
Σινιάλα στο φεγγάρι να ρίξει το βλέμμα του
κομμένο σε φέτες καρπουζιού να δροσιστούν
τα χείλη του γείτονα να πέσει ένα χαμόγελο.
Βγήκα στο μπαλκόνι .
Η γειτονιά έπιασε το κουβεντολόι .
Γλυκιά ζεστασιά ανθρώπων.
Τι κάνεις; καλά . Σώθηκε ο κόσμος .
Δύό λέξεις σύνορα να μην περάσει ο παγωμένος δρόμος .
Άνοιξα το ράδιο κι άλλες φωνές μουσικές
που στρώθηκαν στον καναπέ κι άρχισαν να λικνίζουν
το σώμα της γαλήνης . Γέφυρες που πλατσουρίζουν
στον ουρανό κι ανοίγουν τα φτερά της θάλασσας .
Γέλια , φωνές από μπαλκόνι σε μπαλκόνι
να παίζουν οι στιγμές χαρούμενα .
Άπλωσα το βλέμμα στα άστρα .
Χαμήλωσαν συστηθήκαμε όπως οι άνθρωποι
που ξέρουν να μιλούν στη σιωπή .
Γέλασα . Πάλι χτυπά το τηλέφωνο .
Ναι ξέρω όποιος και να ναι ένα χαμόγελο
έμεινε να το δώσω !
