Εδώ να αναρωτιέμαι
πόσα δάχτυλα εχει η αγάπη,
φτάνουν να ντύσουν φως στα ματια σου;
Κήρυκες μονοπωλούν τη φλόγα των κεριών
σαλτιμπάγκοι ζυγίζουν πώληση τοις μετρητοίς
βαθαίνουν σιωπηλά μονόλογοι δακρύων
να μη πνιγώ στη λησμονιά στ’ άγονα μέσα να ανθώ
τα όνειρα να χω σκοπό.... ψυχή να ψηλαφίζω
στην καρδιά σου πια μένει το δείλι
μα εσύ καρτεράς της Ιθάκης το μίλι
να πιστεύω πως τίποτα δε χάνεται
κι όλα κάτω από την γλάστρα
θα ξαναγεννηθούν
κρατάς στα μάτια σου σφιχτά
δυο σπόρους της ελπίδας
θα μάθουμε να διαβάζουμε τον ήλιο
έτσι απλά όπως μας δόθηκε
μονάχα σε μια πλεξούδα
με φύλλα αγάπης!
πως έμαθαν να αγαπούν δυνατά τα πουλιά
εκεί που θηλάζουν τα παιδιά
τις γλώσσες των πουλιών
ψάχνεις τα στάχυα μιας ανέλπιστης δροσιάς
με χρυσαφένια τη μιλιά σ άγραφους νόμους
Λευκή σελίδα η ψυχή του ανθρώπου
Κλείνεις τα μάτια να μη δεις
άλλους σταυρούς μιας κούφιας ενοχής!
κι εκείνη γεννούσε κλωνάρια ελιάς,
νίκες δροσουλίτες !
ποια Κύθηρα να ζήλεψες στου πέλαου τα χείλη!
μα ποτέ .. ποτέ δε ρώτησα αλήθεια
τι αξία έχουν οι Α ξ ί ε ς !
να ακούγεσαι ψίθυρος του ουρανού !
θα ρθει σαν παιδί ,λευκή σελίδα
που ζωγραφίζει τον ήλιο να γελά !
λύτρωσε τη φωνή
να πετάξει το βλέμμα με χρώματα!
έτσι που να χουν τα παιδιά
την σκάλα της άνοιξης !
απλώνοντας το χέρι μου στο χέρι σου
έτσι σαν.. άνθρωπος !
Δε φτάνει να σου μιλάνε
χρειάζεται να μάθεις να .. ακούς!
Πολύ όμορφη σελίδα! μπράβο!
ΑπάντησηΔιαγραφήΣε ευχαριστώ Στρατή . Καλημέρα όμορφη !
Διαγραφή