Τα θέλω μου στου κόσμου την κόκκινη κλωστή

    Σε κεινα τα μικρά κόκκινα σποράκια

κρεμάω τα γράμματα μου,

να λιώνουν τη μυρωδιά του χιονιά .

Αγκαλιασμένα να σβήσουν τους καπνούς .

Στον ήλιο να φανούν παιδιά να παίζουν,

ανέμελα στα ασύνορα γεμάτα γελια

και ασύμμετρες φωνές ,χέρια απλωμένα

να ξεδιπλώνουν τις σπηλιές

να χτίζουν των πουλιών φωλιές.

Το στομα τους γεμάτο από γάργαρο νερό ,

να ξεδιψά η πείνα να παίρνει δρόμο αλαργινό

με δίχως γυρισμό.

Να ναι οι λιχουδιές τους

κυμα ζωής σε τόπο καταγάλανο

που ένα καράβι εχει δει

αγέραστη και αέναη κλωστή

που γραφεί νεα αρχη

Με κόπο να βαθαίνει η εγνοια,

η τρυφεράδα , η αλληλεγγύη , η κατανόηση

να ναι το βήμα που ανάλαφρα εχει σταθεί

κι αφήνει ίχνη του μαζί

Στου βύσσινου τον κήπο να παίζει αθώα το κρυφτό

κι ο νικητής ένας μικρός τυμπανιστής

στα ματια του το φως ,φτερούγα του η ειρήνη

με ένα φιλι ζαχαρωτο να ναι οδηγός .

Η αγάπη δίχως μερα μα κάθε ωρα και στιγμή

η δύναμη των ολων

να δένει απ ακρη σ ακρη ολάκερη τη γη !

Άτιτλο

Κι ετσι καλυμμένοι 

σε μεγαλόστομες κουβέντες

κρυφτήκαμε 

ο καθένας στη μοναξιά του 

Από φόβο ; ή από αγάπη;

Ενδόμυχες πορείες

Όχι μάτια μου .Δεν άλλαξε ο κόσμος μου 

Γεμάτος ασύνορα κόκκινα φυλλα ειναι 

μπαλωθιες χαρας του Αιγαίου 

Φιλιά του Ταΰγετου στη φωτιά του χιονιού 

Ένας μικρός κι άπλετος κρυψώνας 

που φωλιάζουν τα γυμνά πουλιά 

Μαχητής του δίκαιου 

αγωνα της νίκης της αγάπης 

στα σπλάχνα της ομίχλης και του άδικου καιρού 

Μικρή ανεμώνη που σεργιανίζει στα βράχια 

χαμογελώντας στο μίσχο του κυκλάμινου 

Στη σπηλιά που ο Βορράς εχει πολύχρωμα μάτια 

ο Νότος στολισμένος στις θαλασσιές του χάντρες 

Η καθε Ανατολή σαλπάρει το άγνωστο να δει 

κι η κάθε δύση 

ανεβαινει της τρυφεράδας το σκαλί 

Οχι μάτια μου δεν άλλαξε ο κόσμος μου 

γινεται ήλιος και σκιά , ντυμενο δακρυ που γελά 

μια παπαρουνα που κεντα με ενα λουλουδι 

την ανοιξη ξανα να βρει νερό να τραγουδα

Μα να ειναι που τόσο που μοιάζεις με ολα αυτα 

που μεγαλώνεις μέσα μου σαν πως ένα μικρό παιδί 

που μου μιλά από ψυχή κι εγω που σκύβω να το δω,

κατάστηθα όλο τον κόσμο κουβαλώ 

Κι ο πιο μεγάλος θησαυρός ενας μικρούλης σπόρος 

που κοιτα το ξάγναντο με βλέφαρα ανοιχτά!

Τόσο μικρή λέξη

 Αγάπη 

Τόσο μικρή λέξη . τόσο γεμάτη

τόσες πολλές ερμηνείες 

Και πως 

να ιστορήσεις το ατέλειωτο!

Μικρές περγαμηνές

Μικρές περγαμηνές 

τα φυλλα της καρδιάς 

Διαβαζουν και διαβαζουν τους τόνους 

και μόνο στον ηχο της μοσχοβολιάς 

πετούν τη γυρη τους 

με φόρεμα της ζεστασιάς

Κι είναι όμορφο να κρατας 

ολοφωτα τα αστέρια στα ματια!

Αναπάντητα

Και τελικά τι;

τι δεν αντέχεις σε μένα 

αυτό που είμαι ; 

ή αυτό 

που θα θελες 

και δεν είμαι 

κουράστηκα 

να σε θαυμάζω 

μαζεύοντας ερωτηματικά! 

Άτιτλο

Έχει και η σιωπή 
τις δικές της μπαλάντες!

Απαρατήρητος

Κι αν δε δεις την ασχήμια

πως να γυρέψεις την ομορφιά .

Πισω από τις βιτρίνες

υπάρχει και μια άλλη ζωή που αν δε δεις

πως να παλέψεις για ζωή !

Με κομμένη την ανάσα

ανάμεσα

στο άδειο και στο πλήρες του κόσμου

αντέχοντας

μια στάλα βροχής

απ τις σκέψεις σου

γονάτισες

στα έγκατα της ψυχής σου

βυθίστηκες

στον κόρφο σου

μην ακουστεί …η κραυγή της σιωπής σου

κράτησες

το χαλινάρι στις τσέπες των ματιών

ορίζοντας το.. μη ..της ανάγκης

ξεσκέπασες

το λυχνάρι που ακόμα σιγοέκαιγε

εκεί..στην καρδιά σου

ξεμπροστιάζοντας την αχνή πνοή σου

κερωμένο … το βλέμμα

έσταζε κρυστάλλινο ιδρώτα του πόνου

έπνιγες την φωνή

μάταιο … ποιος να ακούσει

έσβηνες …παγωμένος από την υποκρισία

ματωμένος … απ αγκάθινα φιλιά

ξεχασμένος …απ τα κρόσσια του ήλιου

η αλμύρα έτρεχε στα μάγουλά σου

κυλαγε να ξεπλύνει την ασχήμια του χρόνου

τις σκούρες ουλές της ρυτίδας

τη ζαρωμένη ελπίδα του άπιαστου

νερό…….στην έρημο

της πλεγμένης με σύρματα

σκυμμένης οργής

σου γνεψε ο δρόμος της λύτρωσης

έγειρες το κεφάλι στον ώμο

κι αποκοιμήθηκες

Λίγα λαμπιόνια

πουχαν τα μάτια ανοιχτά

φώτισαν την σκιά σου

τι κρίμα χάθηκες στην πολυκοσμία

μέρες αγάπης βλέπεις..ποιος; να σε προσέξει!