Αδιαίρετα

Κρατήσαμε τα πολύτιμα 

με χέρια πλεγμένα 

στο φως της ψυχής 

καρφωμένα 

σε έναν άγνωστο δρόμο.

Μα πως αλλιώς 

ανθίζουν φύλλα που αγαπιούνται;

Βαρκάρης

 Λίγες σταγόνες αλάτι

ακροβατούσαν στα δάχτυλά του

Μα εκείνος έμοιαζε να χει αγκαλιάσει

ωκεανούς του κόσμου .

Το σταρένιο βλέμμα του ακολουθούσε τη ρότα

που βασίλευε το αγιάζι κι ανέτειλε η καλοκαιριά

Φθινόπωρο πια και τα μελτέμια

θα έπαυαν να μιλούν στη βάρκα του .

Μια παράξενη νηνεμία φώλιαζε στα νερά

Σαν κάτι να θελε να του πει ,κάτι να του μηνύσει.

Έσκυψε στις εντός του φωνές

Μικρά κυματάκια που χοροπήδαγαν

στο στέρνο του. Στα χαρτιά τους έζωνε

τους λογάδες της σιγής κι ανέμιζαν λευθερα

τα πλουμιστά κοπάδια.

Λόγιαζε τον ήλιο με την παλάμη

κι ολο πιο τρανός φαινόταν

Ζύγιζε τα δίχτυα στο κουφάρι της μνήμης

μεθώντας τους κόκκους της κλεψύδρας .

Ένα μικρό του κατάρτι χτύπαγε σαν εκκρεμές

στο ρολόι της πυξίδας, θυμίζοντας τις αμμουδιές

που φόρτωναν χρυσάφι .

Κι είναι τόσο όμορφες οι αμάραντες ψαριές του .

Τα κοράλλια του έφταναν στα πέρατα του δρόμου

αγγίζοντας τις πεταλούδες με το πουά φόρεμα

Σπαρταρούσαν οι φόβοι του στο μπουκάλι

της τόλμης χτυπούσαν τα γέλια στο απέραντο μίλι

κι ανοιγόκλειναν τα κοχύλια των σκέψεων

μοιράζοντας τα φιλιά στα χείλη των ονείρων .

Να που είχε αρχίσει σιγά σιγά να αποκρυπτογραφεί

το μήνυμα που έκρυβε το ακρογιάλι .

Βαρκάρης ο νους σε στέκια μυστικά στήνει φωλιά

κι από τα μάτια της ψυχής την ομορφιά κοιτά!

Δυο σταλες από άγγιγμα

Κι ενώ ο χρόνος έγραφε μηδέν 

εμεις γράφαμε συνθήματα 

με το πολύχρωμο μελάνι 

των λουλουδιών 

Κερδίζαμε ένα ασημί φεγγάρι ,

δυο ούγιες από ήλιο 

κι απάνεμες νότες 

που σαν δελφίνια κολυμπούν 

Δυο στάλες από άγγιγμα

 και μια διαίρεση 

που έδενε 

στις ακρες μιας καρδιάς 

Λιγα ειναι;

Σε μια λέξη

Και ξέρεις ποιο είναι το σπουδαίο;

Αυτά τα πολύτιμα 

που σου χαρίστηκαν 

πριν τα αναζητήσεις.

Αυτά που σαν συμμαθητές

σου δώρισαν 

τη διδαχή της μοιρασιάς .

Και ξέρεις ποιο είναι το ακριβό;

Αυτό που όσο ζεις , όσο υπάρχεις 

μαθαίνεις , μαθαίνεις 

πως η αλήθεια κρύβεται 

σε μια λέξη της καρδιάς 

Μαθαίνεις μεσα από αυτή να αγαπάς !

Ασίγαστο ποτάμι

Τα χρόνια μεγαλώνουν 

Οι άνοιξες μικραίνουν 

και τρανεύουν το φως τους 

όπως τα ονειρα 

σμιλεμενα στη σιωπή 

μικρα μαθητούδια που χτίζουν

κλωναρι ομορφιας να πιαστουν

κι εκεινο το παιδί 

ακόμα μέσα στο στέρνο να μιλά 

Ένα ασίγαστο ποτάμι 

θύμηση να μοιάζει 

καθε που ο νους ξεχνα 

πως καθε ωρα καθε στιγμή 

πολυτιμα κυλά 

φτανει  αγάπη άχρονα

να χει για βελος και για σαιτια 

ασπίδα , γέλιο κι αγκαλιά !

Όταν μιλάς με ψυχή τραγουδάς ψιθυριστά

Είναι μονάχα δυο τρία κοχύλια

φώναξε η Μαριώ
Τίποτε σπουδαίο τόσα έβγαζε η θάλασσα
στο πέρασμά της
Ακόμη κι η άμμος στο ανακάτεμα της
τα έβρισκε να ξαπλώνουν, ανάμεσα στην υγρασία 

των ματιών της και στη ζεστασιά απ το σώμα της
Τι διαφορετικό είχαν ετούτα και τόσος σαματάς
μη στεγνώσουν στον ήλιο και πάψουν να τραγουδούν;
Για κείνον ειναι μοναδικά. Έριξε στα χέρια του

δυο στάλες από το δρόσο του καλοκαιριού,
τα κράτησε βυζαίνοντας την αυρα της αφής
κι απαλά χόρτασε τα χείλη του στη μυρουδιά τους
Στις ρίγες τους μέτρησε τα πουκάμισα των άστρων
φόρεσε τη ματιά του φεγγαριού στο άνοιγμα τους
κι ύστερα απλόχερα χάιδεψε τα αγέννητα 

διάφανα μαργαριτάρια τους.

Δε θα τα άφηνε να καούν 

μήτε απ τα μάτια του ήλιου
μήτε απ την αδιαφορία που καρτερούσε 

να τα χώσει στο δισάκι της .
Τούτα του φέρναν τη μελωδία της θάλασσας
σε ένα κομπάκι που έφτανε στα αυτιά του
σαν αστραφτερο λυχνάρι που φώτιζε 

τα μύχια της ψυχής του.
Ένα στενό σοκάκι που βάδιζε στα αυτιά του

να ακούσει τη φωνή εκείνης . 

Τα κράτησε στα χέρια της κι υστερα 

απλόχερα του τα χάρισε σαν ναταν φυλαχτό .
Ξέπλεξε στο διχτάκι του τη μορφή της κι απλωσε
τα μάτια της να γυαλίζουν τις μέρες τις νύχτες του
στο δικό τους ακρογιάλι . Εκεί αντάμωναν τα γελια,

οι χαρές οι αγκαλιές τα χάδια και τα φιλιά τους,

σαν ένα αλωνάρι που μάζευε την πιο ακριβή σοδειά.
Στο μέτωπο κρατούσε τις μικρές τους εγνοιες
μεχρι να ζεσταθεί το αντάμωμα των γλάρων
Στη μικρή τους σπηλιά γεννιόταν τα θαυματα
ανάβοντας το κερί της μιας φλόγας
στο φιλντισένιο σκάλισμα τους ανάγλυφα
τα σώματα γνώριζαν τα δάχτυλα 
ανασαίνοντας σπιθαμή σπιθαμή τα χνώτα τους
Είναι δικά του και δικά τους
και πως να καταλάβει η αδερφή του η Μαριώ
α !! Βιβλίο άγνωστο η ψυχή και τις σελίδες
διαβάζει αυτή κι οσοι αγάπησαν τα γράμματα της 

κι ένιωσαν το αποτύπωμα που άφησε να δουν .
Μπορείς να δεις τη μια σταλιά ωκεανό να τρέφει;
Μπορείς να ιστορήσεις το πέλαγο της αγάπης;

Κι είναι και οι άνθρωποι

 
Κι είναι και οι άνθρωποι που

δεν ξέρουν τίποτα για σένα,

δεν ξέρεις τίποτα για αυτούς.

Κι όμως μια λέξη , μια εικόνα ,

ένα μικρό κλωνάρι

πλαγιάζει στο πλάι σου.

Ακούς την ανάσα τους.

Γυρεύεις το ανέγγιχτο να ξεμουδιάσει

το παγωμένο σου χέρι.

Ξέρεις; Ξέρεις πόσο σπουδαίο

είναι να νοιώθεις, να αφουγκράζεσαι

την ανάσα τους κομμένη στα δυο;

Νοιώθω πλούσια, νοιώθω τη δύναμη

που κουβαλά στις πλάτες το μυρμήγκι

Νοιώθουν το πέρασμα να δένει την αλυσίδα.

Κι ανθίζουν οι πέτρες ,

μιλούν τα φύλλα

γέρνουν στο φως οι κερασιές

κι ανοίγουν δρόμοι σε διάφανες γραμμές

εκεί που ο κανένας

βρίσκει τις γνώριμες φωνές

Υπάρχει ;πες μου

υπάρχει κάτι πιο δυνατό από τον κύκλο;

Αιχμάλωτη μνήμη

 Ανθρώπινο λάθος είπαν 

Ποιανού; ποιος; από πότε; ρώτησα 

Λάθος; ασέλγεια των λίγων 

στο φόρεμα ολάκερης της γης;

Τίνος χρόνων ; ποιων καιρών; 

Ποιοι κρατούν αιχμάλωτη τη μνήμη; 

Οι ευθύνες πετροβολούσαν 

ένα μικρό σπουργίτι 

που έπεσε στον ουρανό τους 

Έτσι θα έσβηναν το λιγοστό του χνάρι 

κι υστερα πάλι θα κρύβονταν 

πίσω απ την αγριάδα 

Μοναχα ο θάνατος ακούει 

πρόωρα άταφες ψυχές 

χαμένη άδικα , χαμένη νιότη

Κανείς δε βλέπει όταν έχει ομίχλη 

Ο Αγερας έπεσε στο πάτωμα 

σπασμένα τα πλευρά του 

Η γη κρύφτηκε στο καβούκι της 

μη και την πατήσει κάποιο βήμα 

Τα δέντρα έκλαψαν 

το μερτικό τους από τα αγρια χέρια 

το είχαν πάρει ,  το γνώριζαν 

Έκλαψαν , έκλαψαν τόσο 

που με βρεγμένη την κοιλιά 

γενούν , δακρυσμένα φυντάνια

να ορμήσουν , να σπάσουν το απόστημα 

της σάπιας φωτιάς , το σώμα του κενού 

το άγραφο προσκεφάλι της ιστορίας 

το γέμισμα της κούφιας επανάληψης 

Όλα σιωπή .

Μονάχα η κραυγή της ακούστηκε 

Δένω δακρυσμένη τα μάτια 

στα ματια τους . Δραπετεύω

Εκεί ανάμεσα στα ζεστά χέρια των ανθρώπων 

τα δάχτυλα μου ιδρωμένα , 

πλεγμένα στα δικά τους ,έψαχναν , 

ψάχνουν θα ψάχνουν το φως !

Ξύπνα

 Σε γέλασε πάλι η ελευθερία

Τα δόντια της το στόμα μάτωσαν

Τα χείλη σου δακρύζουν

περιμένοντας μια τυποποιημένη

άνοιξη να τους χαρίσουν το φως

Γελάς στον ήλιο και κλαίει

Θα δεις , θα δεις πως μαριονέτες

πλατσουρίζουν στα μάτια σου;

Ξύπνα η άνοιξη ..κερδίζετε!