Επόμενες μέρες

 Οι επόμενες μέρες 

είχαν την ιδια συνήθεια 

αυτήν του χθες του προηγούμενου 

που μύριζε μούχλα και σάπιο κελί 

χωρίς μια σταλα , ένα βήμα 

του άδειου δρόμου. 

Τα ιδια καρφιά, 

οι ίδιοι μεγαλόστομοι σταυροί, 

κουρασμένες , γερασμένες επαναλήψεις 

Παράνοια δεμένη στην παράνοια .

Κενά με ρούχα σε βιτρίνες .

Κι εσυ εκεί 

να κρατάς το τριαντάφυλλο στον αέρα 

μη και παγώσει η ρίζα του .

Τη φωτιά σε μια καύτρα τσιγάρου 

να ζεσταθεί το παγωμένο δωμάτιο .

Κι εγώ εδώ να σκέφτομαι 

πως ίσως .. ίσως 

κατι βρέθηκε που σε κανε να γελάς .

Εδώ να μην αντέχω 

άλλη σκέψη πέρα από αυτή

Εδώ να αναρωτιέμαι 

πόσα δάχτυλα εχει η αγάπη, 

φτάνουν να ντύσουν φως στα ματια σου; 

Ας ειναι ...

Κι ας ειναι 

ενας μικρός πόντος που ξεφεύγει από σένα 

μια κλωστή από λυμένο κουβάρι 

που πλέκει δίχως να ξέρει τι 

ένα μπουμπούκι 

που προσπαθεί να ανοίξει τα φτερά του 

ή ένα λυχνάρι που ποτίζει φως 

να φέγγει τη χαραμάδα μιας πόρτας 

Ας ειναι ενα μισανοιχτο παραθύρι 

που καρτερεί να ταΐσει τα πουλιά 

Δυο σβώλοι που παίζουν στο πεζοδρόμιο 

να μην ξεχάσουν το παιχνίδι τα παιδιά 

ή ένα πιατο με ζυμωτο ψωμί κι ελιά 

που περιμένει να θρέψει στόματα ταπεινά 

ενα φιλί στο μαγουλο 

να λιώνει τοίχους να σπα την παγωνιά 

Πολλα δε θέλει ο άνθρωπος 

τα χέρια του να απλώσει 

να δέσει κάμπους και βουνά 

τη θάλασσα να πιει 

κι απ την αλμύρα να γελά 

σαν τον επαναστάτη 

που δε γνωρίζει ο δρόμος που γυρνά 

μα περπατα με ενα τραγουδι 

που χει στα στήθια  καρδια από φωτιά 

και άλμπουρο αγάπη 

αυτή το δόρυ , η ασπίδα 

και ο κήπος που αμάραντα γεννά !

Ετσι γιατι κάπου...

 Και θες να αγκαλιάσεις ολο τον κόσμο 

και ξέρεις πως η αγκαλιά σου ειναι μικρή 

για να χωρέσει το σύμπαν 

μα αφήνεις μια γωνια να κατοικήσουν 

έτσι γιατι θελεις μια σκεπή στο άστεγο 

μια βροχή να σβήσει την φωτια 

εναν άνεμο να δροσίσει 

το αναχωμα της κρύπτης 

να ποτίσει φως το γυμνό σκοταδι 

να ζωγραφίσει χαμόγελα παιδιών 

η άγουρη μυγδαλιά

να βαψει κοκκινα τα χείλη η ροδιά 

να βγει το αστερι απ τον ουρανό 

και μεσα στη ρυτίδιασμένη την ποδια 

να φερει χαρας ήχο κι αγάπη απο καρδιά 

Ετσι γιατι κάπου στην ακροθαλασσιά 

ειναι ένας γλάρος που περιμένει 

το μήνυμα με μια αγκαλιά 

για να ζεστάνει τον καιρό 

του χώρια σου και του ειμαι εδω 

να βγει απ τα στήθια η ψυχή 

να ανταμώσει οτι ποθει 

κι ειναι η λαχταρα του γλυκιά 

σαν μια νότα που γελά 

κι η πιο μεγαλη σου φωνη 

να ακουγεται στον ήχο 

μιας καμπάνας την αυγή !

Χρονια πολλα κι οι πιο όμορφες ευχές 

να γίνουν τριανταφυλλα σε ολων τις αυλές !

Κόκκινη μπάλα

 

Απ το πρωί προσπαθούσε 
να στολίσει το δέντρο .
κι εκείνα τα μικρά ζουζούνια 
φτερούγιζαν σαν μελισσούλες 
γύρω της κι ανέμιζαν τον τόπο .
Οι φωνές τους πετάριζαν στον αέρα 
κι οι μικροί καυγάδες τους 
αποσπούσαν την προσοχή της ,
την μπέρδευαν κι έχανε τη σειρά των κλαδιών.
Απτόητα τα ξανθά κοτσιδάκια έπαιζαν 
με μια τούφα της κούκλας διαφωνώντας 
στο χρώμα της κορδέλας .
- Ει ..σταματήστε πια φώναξε 
καθίστε κάτω και μην βγάλετε τσιμουδιά.
Τα μικρά ματάκια χαμήλωσαν τα πτερύγια τους 
και η σιωπή έκοβε βόλτες μόνη της στο σαλόνι.
Επιτέλους ήσυχη πια θα συνέχιζε το στόλισμα ,
ώσπου μια κόκκινη μπάλα 

της έφυγε απ τα χέρια κι έσπασε .
Έσκυψε να μαζέψει τα κομμάτια της .
Κι εκεί με την άκρη των ματιών της 

ειδε να την κοιτούν 
τέσσερις απορημένες ελίτσες .
Άνοιξε τα χέρια πήρε αγκαλιά τα δυο κορμάκια 
που κουβαλούσαν στις πλάτες τόσα χρώματα 
κι άρχισε να τα γαργαλά

 μέχρι που τα γέλια γέμισαν το δωμάτιο .
Το δέντρο έμεινε μισοστολισμένο 

σειρά είχε το παιχνίδι .
Μια σκέψη γύριζε στο νού της .. 
Πόσο ακριβό στολίδι το γέλιο.. ενός παιδιού! 

Σε βρίσκω εκει...

Μικρές που γίνονται οι ωρες 

σαν νυχτώνει 

Στιγμές που έρχονται για να μείνουν 

να μεγαλώσουν με χέρια μικρά 

μάτια γεματα μπαλόνια με φως 

νάνοι που φτανουν να δέσουν κρίκους 

ζεστασιάς και γαλήνης 

Σε βρισκω εκεί 

που μόλις γεννιέται ένας σπόρος

από το στόμα μιας άγουρης νιφάδας 

Εκει που χαϊδεύει ο αέρας το κοκκινο φιλί 

θαμωνας της μικρής μου άνοιξης 

λουσμένος στην ηρεμη θαλασσα 

γεμάτος σπάνιες ανταρσίες 

Εκει που γερνεις στα ματια μου 

και ξυπνά το φεγγάρι 

στον κήπο των λουλουδιών 

με το τραγουδι της τρυφεράδας 

στα χείλη των ανθρώπων !

Ουρανός και θάλασσα

 Χωρίς καμία δεύτερη σκέψη

Μονάχα με το σώμα της ψυχής

μια αγκαλιά

να πάρει χρωματα η θαλασσα

Τι όμορφο τι τρυφερό σχολειό!

Και καπως ετσι...

 Και κάπως ετσι 
 κλείνει άλλη μια μέρα 
ξεδιπλώνοντας τα φύλλα της καρδιάς 
στα δάχτυλα της νύχτας 
Έτοιμη να αφήσει τα μυστικά της 
στα μάτια της
Αλήθεια μιλούν σιγά τα συναισθήματα
ή κρύβεται ο ηχος τους στη χούφτα τους
γελούν με τα καμώματα 
των ασπρομάλλικων παιδιών;
χαϊδεύουν το άγουρο δέρμα 
της δροσερής ανάσας;
Πόσο τρυφερά πόσο δυνατά φλυαρούν  
σωπαίνοντας !

Άτιτλο

Κι υστερα σου λένε δε γίνονται θαυματα

Και πως νομίζεις πετούν τόσες ψυχές

γύρω από τα μυστικά της θάλασσας

μονάχα με μια σπίθα στο στόμα

Αχ αγάπη το αιώνιο σου θαύμα!

Άκου ανθρωπάκο

Άκου ανθρωπάκο 
κανείς δεν είναι λιγότερο ή πιότερο άνθρωπος 
Τον γύφτο τον βάφτισαν βασιλιά στη φυλή του 
Τον Άγιο στην εκκλησιά του ,
τον δάσκαλο στην έδρα

 δικό τους τον φωνάζουν τα παιδιά.
Τη γη ολάκερο χορτάρι την πότισαν . 
Τα πόδια τα γυμνά 

παπούτσια ντύνουν οι γενιές 
Άκου ανθρωπάκο μην πετροβολάς 
οι πέτρες μαζεύονται να γίνουν τοίχοι
Οι τοίχοι συνθήματα γεννούν 
αυτά που γράφουν τα πουλιά 
Άκου ανθρωπάκο 
Ότι δεν σου ταιριάζει 

άστο να μένει στη γωνιά του 
μήτε το δρόσισες μήτε του γέλασες

μήτε την εύνοια σου ζητά 
Ότι δεν σου ακούγεται καλά γύρνα το ράδιο 
στη μουσική που δίνει στα μάτια σου χαρά 
Και τα στενά σοκάκια τα χωρίζει η γωνιά 
μα κείνα προχωρουν φυτεύοντας μπαξέδες 
μ αγριολούλουδα σε βράχους και βουνά .
Άκου ανθρωπάκο δε τα σκοτώνουν τα πουλιά 
γιατί έμαθαν να πετούν ψηλά 
του δίνουν τη ματιά τους 

σε μια αγκαλιά να τραγουδούν 
όσα δεν βλέπει ο νους κι ακούει η καρδιά !

Επιλογή ζωή ..

Κι οτι σου πρόσφεραν πια ήταν ένα γελοίο 

όσο και τρομακτικό ερώτημα 

θες να σκοτωθείς ή να πεθάνεις ;

κι εσυ έπρεπε να απαντήσεις σ αυτό 

Μόνο που ήξερες να απαντας 

σε κεινα που εγραφαν '' επιλογή '' 

και τουτα που σου έδιναν 

δεν ήταν στις επιλογές σου 

Εσυ ο μικρός θνητός θα ξυπνούσες το πρωί

για δουλειά ,για το αντάμωμα 

με κεινα τα βήματα του ζυμωτού ψωμιού ,

με κεινα τα κουρασμένα και ξύπνια βλέμματα 

που σπούδαζαν ζωή στις στασεις του λεωφορείου 

Με κείνη τη φαμίλια που φτερουγά 

με τα δικά της ζουζούνια ,με το φιλί των φίλων 

και το αγνάντεμα του πρόσφορου ήλιου 

στη γουλιά του καφέ . Στο τελείωμα ενός τσιγάρου 

που αφήνει την πνοή του στον απέναντι κόσμο

Εκεί που μεγαλώνουν λεμονιές να χει μοσχοβολιά

το πρωινό, στα αλλα που δεν ήξερες 

και που χαμογελαστά περίμενες 

Σε ένα ραδιόφωνο που παίζει ατέλειωτα 

τη μουσική του ρόδου 

Εκεί που μεγάλωνες κι οπου πλακόστρωτο 

ξανάπαιζες κουτσό 

Πλαι στον καστανα που άχνιζε το γελιο του 

στο φίλημα της βροχής 

Στα μικρά που εμαθες να τρανεύεις , 

στις στιγμές που γίνονταν αιώνες 

κι εσυ πλατάνι που περίμενες την άνοιξη 

να καταγράψει τον ιδρώτα που τραγουδά 

Στο πείσμα των καιρων να κρατήσεις ψυχή , 

γονατισμένη μα με ορθάνοιχτα τα ματια 

να βλέπει τη λαχτάρα κι απάνω της να ορμά  . 

Μια λυγαριά που έγερνε στο αγιάζι φιλώντας 

τον θάμνο με τα κρανα κι απ το πιοτή τους 

μεθούσε η παρέα . 

Εκεί που κι ένα πικρο χαμόγελο 

καλεί τις παπαρούνες . 

Εκεί που το αδικο γινόταν λιμοκοντόρος που γελά

κι εσυ το ήξερες πως μόνο τα φεγγάρια 

γινόταν στον ουρανό φωτιά . 

Πηρες για αμπουρο κατι σχισμένα ιδανικά 

που τα χες βίβλο και φυλαχτά .

Μήτε το δρόμο ξέρεις μήτε τι φέρνουν τα στενα 

μα ειναι τούτες οι φωνές που ακολουθίες 

και ακολουθούν σαν πως τα σμήνη των πουλιών 

που μαθαν να κοιτούν ψηλά . 

Στον ερωτα , στην αγάπη , στο πέταγμα 

απ τις ρίζες εως εκεί που άλλο το ματι δεν κοιτα. 

Μονάχα αφήνεται κι η μόνη του επιλογή 

ειναι η ψυχή κατάματα με τη ζωή . 

Φιλί φιλί να συναντά η νυχτα την ανατολή . 

Κι από ένα τόσο δα μικρούλικο τσαμπί 

αλλάζει το τοπίο και παίρνει φως 

να περπατά την κάθε μερα σαν αρχή !

Πόσο όμορφα είναι τα λόγια

Πόσο όμορφα είναι τα λόγια 

αυτά που όταν τ αγγίζεις 

αισθάνεσαι τη φλόγα των χεριων τους 

στο καθε α του κύκλου 

ακουμπας τη φωλια των πουλιών 

στο η τους μετρας τα δάχτυλα του ήλιου 

Βαθαίνεις στα κυματα τους 

ζυγίζοντας τις άκρες του κήπου τους 

βουτάς στα ματια τους 

σαν πως πετα μια σπίθα 

στη φλεβα των κεριών τους 

λυγιζεις στο χάδι του αερα τους 

κι οπου σκονταφτεις 

ενα συναισθημα μιλα στους δρόμους 

ανεμελο , ανησυχο , μικρό και σπάνιο

γεματο ηχο και κόκκινες κορδελες 

ένα μικρό γαιτανι 

πολύχρωμων σκιων 

και κοιτα .. ποσο του μοιαζεις 

πόσο σου μοιάζω 

σε πόσες γλώσσες , σε πόσες ζωές

ενα νοημα ενα νευμα 

ενα φιλι μια χαρα κι ενα δακρυ 

Απο ενα μονο σκαλοπάτι 

πως η πλατεια  μοσχοβολά 

κι ακου .. ακου 

κάπου εκεί σε μια γωνιά 

μιλούν καρδιές ψιθυριστά!

 

Και να που έμαθε

 Και να που έμαθε

ένα λουλούδι να μεθα στο φως

Να ναι που εκείνα τα μύρια δάχτυλα

μαθήτευσαν

διαβάζοντας τον ήχο του νιώθω;

να ναι τα σβησμένα φώτα

που μα θαν να χορεύουν στο σκοτάδι;

να ναι η μυρωδιά της βροχής

που χαιδευει

τα μαλλιά των άχρονων παιδιών ;

κεινο το καθάριο

που φεύγει από τη σάρκα

κι αφήνεται γυμνή ψυχή;

Τόσα και τόσα που ακροβατούν

και σταθερά βαδίζουν

Τόση σιγή τόση κρυστάλλινη φωνή

και τόση τρυφεράδα

όπως απλώνει η ζεστασιά !

Βία , βιασμός και πάλι βία

 

Άρωμα λεβάντας

Κοιτα τώρα ένα λουλουδι λεβάντας 

και με πήρε μακριά 

Σκαριφήματα του νου της καρδιάς

Να πέφτει αυλο το χιόνι 

κι αυτή να ζωγραφίζει την λιακάδα 

Ένα χαμένο φεγγάρι 

κι αφηρημένο το ρολοι της

να κουρντίζει το φως  της νυχτας 

Κάποιο ερειπωμένο σοκάκι 

να κουβαλάει στα πυθαρια του 

μικρούς χορευτές 

Δυο σταλες δροσερής βροχής 

γελούν στο στέγαστρο 

μα κεινο 

στα χέρια του κρατα την αγκαλιά 

Κοίτα τώρα μια φιγούρα λεβάντας 

στο μοβ στα μεσα του φθινόπωρου 

τι όμορφα που περπατά!

Κι από μια σταλας γέννα

από ένα μικρό κουκούτσι

πως βρίσκει τον τόπο η ζεστασιά

κι αν δεις λιγο πιο πέρα

τούτος ο κόσμος με μύρια στοματα

με ολα τα χρώματα

γεννήθηκε για να αγαπά ! 

Άτιτλο

Όταν έπαψα να ελπίζω

 πίστεψα στο όνειρο 

Μαθαίνω βαδίζοντας !

Αφήνω τα χέρια μου

 Αφήνω τα χέρια μου να φυγουν 

λυμένα πανιά στην αγκαλια του άνεμου 

Φτερούγισαν , 

άλλοτε ντύνουν τα κεραμίδια με σπόρους,

φορές τσιμπολογούν ψίχουλα απ το τζάμι, 

μέσα απ τη χούφτα κάποιου παιδιού 

Άλλοτε γεμίζουν νερα να δροσίσουν 

τα στεγνωμένα μέτωπα 

Γυμνές πυγολαμπίδες 

με φωτεινά τα θολωμένα όνειρα 

κι όταν γυρίζουν σε μενα σε περιμένουν 

Γυρνάς με τα μαλλιά πλεγμένα

 στη χαρα του ήλιου

με φορτωμένες τις πλάτες ομίχλη 

από τα δακρυσμένα χαμόγελα του κόσμου 

Γεμάτος κλαδιά και ποτάμια 

χωμένος στα κοχύλια της θαλασσας 

στις σπηλιές ,

που αντίλαλος τους γεννά ανάσες 

Δεμένος στα χνώτα των παραμυθιών

στη χώρα που τα ξωτικά

λαβώνουν την ασχήμια 

και χτίζουν ολόδροσα 

τις πράσινες κοιλάδες 

Τα χέρια σου 

δροσοσταλίδες κόκκινου τριαντάφυλλου 

φυλλα που ρόδισαν 

στη μέση του φθινόπωρου 

να χει μια σταλα άνοιξη 

η γειτονιά του δρόμου

Τρυφερά σε κοιτω σαν πως γεμίζει

ένα ουρανιο τόξο το βλέμμα
όπως το γελιο 

στο κάθισμα μιας τραμπάλας
το καθάριο 

γαλάζιο πουκάμισο της θαλασσας
το φυντάνι 

της ρίζας του αγριολούλουδου
τη γευση του ουρανίσκου
στο πέρασμα από ένα μανταρίνι
σε κοιτώ στο σκάλωμα της ανάσας
Πως μοιάζεις 

με τα ζεστά χρωματα του αγερα
Ναι . Κατά πως είπε ο ποιητής 
Ήξερες να δίνεσαι !

Άτιτλο

Νωρίς που βραδιάζει 

Τα αστερια κοιμήθηκαν 

κι εσυ εκεί ,μικρός κηπουρός

φυτεύεις αγριολούλουδα 

να σπάσουν τους τοίχους 

ζεσταίνοντας πνοές !

Φύλλα καρδιάς

Κι εκεί που κατοικούν , σφύζουν οι άνεμοι 

και σπέρνουν χόρτα ολόφρεσκα οι βροχές 

Δέχτηκαν το χειροκρότημα 

χρωματιστών στιγμών

κι αποσβολωμένοι 

κούρνιασαν στον κήπο της σιωπής 

Που μιλας σιωπή; τι ακούς; 

Ποια χείλη αγγίζουν 

με δάκρυα χαράς το κορμί σου;

που δένει ο αυλόγυρος

 με τα σπαρτά του ουρανού; 

Στηρίζονται οι ήλιοι στα μάτια της ψυχής; 

Μετρούν τα κεραμίδια των σπιτιών 

τα χνάρια των πουλιών το λάλημα τους; 

Κι εκεί στο περβάζι που μεγαλώνει ο βασιλικός 

οι μυρωδιές γυρνούν 

στον τόπο που γεννήθηκαν; 

Τόσες αναπάντητες ερωτήσεις 

τόσες βουβές απαντήσεις 

κι όμως αγαπήθηκαν κι όμως αγαπιούνται 

Ποιος νικά την αγάπη;  

Οδοιπορικό

Κόσμος πολύς στους δρόμους

κι η αγανάκτηση ξεπέρασε τους νόμους
Πλακάτ , φωνές , συνθήματα σωρό
ρυτίδιασε η απόγνωση ,συρρίκνωσε το βλέμμα
κύρτωσε η απαντοχή , γονάτισε στο τέρμα
στο τέρμα; οχι όχι υπάρχει ακόμα λίγη αναπνοή

Με τρομάζουν οι σκέψεις μου 

που κυνηγάν η μια την άλλη
νοιώθω πως παλεύουν μεταξύ τους 

να βρουν την αλήθεια
σαν δυο αντίπαλοι ,

αντάρες και κάλμα στην ιδια θάλασσα
κρατώντας αγκάθινα στεφάνια και κλαριά ελιάς
πετώντας στα μάτια μου χαμόγελο και θλίψη

κοινό μονοπάτι , ένα βασανιστικο ερώτημα
που τρέχει σε ποια κατεύθυνση είναι η οργή;

Ακουω γύρω μου συζητήσεις 

που με κάνουν κομμάτια
΄΄ δεν πάει άλλο ,πόσο πιο κάτω , πεινάμε πιά
τι θα πω στα παιδιά μου ,

τι θα τους πω για τα όνειρα ;
ποια να αφήσω ιδανικά 

να αρχίσουνε στη γη να σπέρνουν Ανθρωπιά .

Δεν έχω να πληρώσω ,δουλεύω μια ζωή 

κι η φτώχια μου ανταμοιβή .
Ξόδεψα χρόνια αλμυρά ,

ήπια καπνό από φωτιά και τελικά
να ζητιανεύω για ένα γάλα ,λιγα ανθρώπων υλικά ΄΄

Μα πιο πολύ με τρομάζουν
με φοβίζουν κίτρινα ανθρώπων λόγια
΄΄ να φύγουν , να δουμε άσπρη μέρα
να μπουμε εκεί που ειμασταν
να ξαναβρούμε τις θέσεις μας,
θα τους γ……... όταν θα ρθουμε στην εξουσία
καλή είναι καλή είναι η αγανάκτηση ,βολεύει
τι να σου πω αν ήμουν εκεί θα σε βόλευα
πάμε ρε ,εμεις είμαστε στην άλλη γωνία ΄΄
πανώ …κόκκινα ..πράσινα …μπλε και. ..και...και

Φοβάμαι , μπερδεύονται οι σκέψεις μου
Θεε μου τι ζητάμε; να πάμε πίσω; πάλι εκει ;
να βολευτούμε , απ την αρχή;

συναντιούνται τα φρύδια και θολώνουν τα μάτια
όχι ,οχι δεν μπορεί 

τόσος πόνος πως γίνεται να ξεχαστεί
σπασμένα λάφυρα τα όνειρα 

ποιος άνεμος να τα πετάξει μακριά
δεμένη κόμπους η ψυχή πια ,

με πόσα γρόσια να πουληθεί
οχι ,οχι περνώ τα χέρια μου 

γύρω απ τα μαλλιά μου 
με τα ακροδάχτυλα 

τινάζω αυτές τις σκέψεις 

και τις πετάω μακριά

Περνά απ το πλαϊ μου μια παρέα παιδιών
μέσα απ το γέλιο τους 

ακούγεται η πίκρα να περνά
΄΄ το παλεύω ακόμα αλλιώς θα φύγω ΄΄
΄΄ ποια οικογένεια ,με τι; η ανεργία έστησε βωμό
εμένα να συντηρήσω δε μπορώ 

που τέτοια να σκεφτώ;
΄΄ ναι ..εχω την δύναμη της νιότης

μα τι να κρατήσω;
σάπισε το σανίδι ,άδειο το σκηνικό
πίσω από το παραβάν σφίγγουν τα χέρια
Ξέρουν κι απ τα σπασμένα τα φτερά 

κρατούν τον άνεμο αυτά

Παίρνω μια βαθιά ανάσα ,

στηρίζω τα πόδια μου γερά
πλαι τους για να πορευτώ ,

ναι ,ναι, αυτά ..για αυτά ..
ΝΑΙ μένω εδώ μαζί τους να φωνάξω
με τις δικές μου αντοχές 

και τις δικές τους φωνές
για ένα κόσμο αληθινό ,

για μα ανθρώπινη ζωή
για οσα μου μιλά το μεσα μου παιδί !

Το χρώμα της απουσίας

Τόσος ντόρος ,

τόση φασαρία
κι όταν 

μαζεύτηκαν οι ευθύνες

γλυκοφιλώντας το κορμί τους
χάιδεψαν με τα νύχια
το τελευταίο 

κατηγορούμενο γιατί

Η αιτία
πάντα είχε το χρώμα της απουσίας
σπουδή της άχρωμης εξουσίας!

Δεμένα φύλλα

Κρατηθήκαμε από τα κλαδιά 

αγγίζοντας τα χέρια του κόσμου 

Ήταν η στιγμή 

που το δέντρο μας 

πλημμύρισε η φωτιά 

και εκαιγε το ποτάμι 

Τις ρίζες τις ρίζες φωναξαν τα πουλιά

Χελώνες σκέπασαν την καρδιά του 

με βρόχινα δάκρυα ζεστα να γιάνει η πληγή

Κι ετσι δεμενα φύλλα στα κλαρια μας

γεννάμε παιδιά στο σκάλισμα της πέτρας.

ζωγραφίζοντας ένα χαμόγελο του ήλιου!

Κι αν μείναμε να τραγουδάμε

Κι αν μείναμε σε ηλιόλουστους

κι ανήλιαγους καιρούς

Είναι γιατί μετρήσαμε 

σπιθαμή προς σπιθαμή 

τη φόρα του αγέρα .

Την φωνή της βροχής μαζέψαμε

σε ένα πεντάγραμμο της ακροθαλασσιάς

βγάζοντας άναρχες νότες .

Κι αν μείναμε να τραγουδάμε

είναι γιατί οι κύκνοι 

το θάρρος τους μας δίδαξαν,

σε ένα καλάμι τρυφερής φωλιάς .

Είναι γιατί ανταποδοτικά

μοιράσαμε μοναχα τις στιγμές του ρολογιού

κρατώντας στα χερια 

το δίλεπτο ερχομο του αηδονιού.

Είναι γιατί περήφανο σε είδα αετό

κι έτσι καμάρωνα την φορεσιά του ουρανού

Γιατί περήφανα που βλέπεις

την περπατησιά της πέρδικας

 χωρίς το χόρτο του εγωισμού

Είναι γιατί τις μουσικές σου 

λάτρεψα στο ανίδεο

και στου ανειδίκευτου εργάτη 

που χει το βλέμμα του παιδιού

Είναι που μέσα μου όσα χώρεσαν ,

περπάτησαν με βήματα μικρού Θεού

 με προσευχή τον άνθρωπο

στους ύμνους της βιολέτας και με φτερά

που γέννησαν τον ηχο της σιωπής

από μια νιότη που φυλά 

αδιάκοπα όνειρα παιδικά .

Είναι που μέσα μου χτυπάς 

ένας μικρός φυγάς,

που ξέρει πως σε τούτη εδώ τη γη

μια γωνιά του αντιστοιχεί 

δίχως τα πρέπει τα γιατί

μα μόνο με ανοιχτή ψυχή

που ξαποσταίνει όταν κοιτά ότι πληγώνει

κι από τα στήθη αιμορραγεί .

Νερό από πηγή αδίψαστα να πιει .

Είναι γιατί χωρίς γιατί,

η αγάπη δεν έχει όρια, χρόνο

να απαντήσει σε ότι ρωτούν για αυτή!