Άτιτλο

Κοντεύει Αύγουστος 

Χορεύουν ακόμα κύματα 

οι βιολέτες που φυτέψαμε 
κι αυτά τα μικρά τριζόνια 
πως.. δεν κουράζονται 
να τιτιβίζουν μέσα μας !

Άτιτλο

Κοιτούσα την ψυχή μου 

πάλι μεσα της έπαιζες 

σαν ένα γελαστό παιδί

με τα νερα μου 

στα δάχτυλα σου !

Άτιτλο

Τι όμορφα

κυλά το ηλιοβασίλεμα

περνώντας

απ το βλέμμα σου

στα χέρια μου!

Μια λέξη

Κάποτε ρώτησαν ένα αηδόνι 

τι είναι ελευθερία 

και κεινο κελάηδησε στον ουρανό 

ένα λουλουδι 

και άνοιξε τα πέταλα στο φως 

ένα παιδι 

και άρπαξε ένα παιχνίδι 

τρεχαλητό του γέλιου να ακουστεί  

Τον άνθρωπο σαν ρώτησαν 

χίλιες φωνές μέτρησαν 

αν ιδια τα παπούτσια είχαν φορεθεί 

Κι έναν μικρό εργάτη που σκάβει 

το χώμα του να δει 

χωρίς δεύτερη σκέψη αποκρίθηκε 

να μην φοβάμαι

να πω πως φοβάμαι 

μα να θυμάμαι τη δύναμη 

στα στήθια μου κρατω 

και όταν τη ζητώ 

ειναι για μενα εκεί 

Σαν άνθρωπος  παλεύει 

που ειδε τον άνθρωπο 

ξέχωρο στη δική του γη 

κι αγκάλιασε τον κόσμο  

άπατρις, 

χωρίς να περιμένει ανταμοιβή

Κοιτα λοιπόν 

μια λέξη ελευθερία 

με ατέλειωτο το αδράχτι 

να πλέκει την κλωστή! 

Φωνή στον άνεμο

Θα θελα να σου πω

πως όλα είναι καλά

τίποτε δεν αγγίζει

την μέρα μου

να σου πω

πως στον άξονα

της ψυχής μου

ανεβοκατεβαίνει

ένας τροχός

που μοιράζει

πολύχρωμα μπαλόνια

μα τι ψέμα

γελάει η θλίψη μπροστά μου

μα θέλω να σου δώσω

τον ήλιο μου

να τον φορέσεις στα μαλλιά

να φωτίζει κάθε στιγμή σου

να σου μιλήσω

για κείνες τις γέφυρες

με τα πυκνά λιβάδια

που ασύνορα

τα αστέρια κατακτούν

θέλω

και τι δε θέλω

να τώρα που σου μιλώ

θέλω να μουν εκεί

να μπορώ να ζωγραφίσω

στους τοίχους χρησμούς

που κόβουν την ομίχλη

στα δάκτυλα των παιδιών

μόνο με χρώματα

έτσι που να χωρά

το ουράνιο τόξο

σε ένα ψηφιδωτό

που αγκαλιάζει το σύμπαν

γεμάτο κόκκινες πεταλούδες!

Εκείνη η ποθητή του σκέψη

Κι όπως

περπάταγε στη νύχτα
μια μικρή φυσαλίδα
έσπασε

στα πλευρά του ουρανού
'Ήταν εκείνη
η ποθητή του σκέψη
να ξυπνήσει η μέρα
φορώντας
το κόκκινο της φόρεμα
στα χείλη
και να χορέψει βαλς
αγκαλιά με τα χέρια
του κόσμου
Κείνη η μικρή
που σκάλωσε στις άκρες
του τόπου της καρδιάς
πως γέμιζε πουλιά

μ ανάλαφρες μουσικές

να χαϊδεύουν τα κύματα!

Θλιμμένα χαμόγελα

Πιότερο από όλα

αγάπησα τα θλιμμένα χαμόγελα 

ένα καντήλι φως τα ματια τους 

με τρύπια τα γόνατα 

μα κείνα τα σπαρτά τους 

βιολέτες κι ανεμώνες 

μοσχοβολιά που ανθούν !

''Ατιτλο

Και τούτη η πολη 
τα φωτα της καρδιάς της 
ζεστά που τα σκορπά!

Μικροι ήλιοι

Δυο ποτήρια 

γεμάτα κόκκινη θάλασσα 

που ήπιαν 

το ίδιο γλυκό ακριβό κρασί 

μεθυσμένα παιδια στο φως

μικροί ήλιοι

λυμένοι από κάβους 

διάφανα κορμιά 

στη στεριά των βραχων

πλάνη του αερα; του φόβου; 

του ατέλειωτου δειλινού;

μπορεί 

κι  αληθινή αγάπη !

Χωρίς αποστάσεις ( Στη φίλη μου Έφη )

Καμιά φορα

τα λόγια γίνονται πουλιά

πετούν στις πλάτες τις μουσικής

και κάπου εκεί σε μια άλλη ακρη της γης

φυτρώνουν τριαντάφυλλα

κάπου εκεί ανοίγουν τα χερια

έτοιμα να υποδεχθούν

τη μυρωδιά τους !

Χωρίς ευθύνες

Κι ο κόσμος θα χάνεται 

κι εμεις άνθρωποι 

σύντροφοι της δικής μας μοναξιάς

θα ψάχνουμε ακόμα 

να διορθώσουμε τον κόσμο 

αλληλοσπαράζοντας ο ενας τον άλλο 

μεσα από τα δικά μας τραύματα .

Καημένο φεγγάρι 

ουτε μια στάλα δε φώτισες 

να φανουν τα κρίματα

μήτε μια γευση φράουλας 

δε κράτησες να σπάσει 

η πικρα του μονού αριθμού 

κι είναι  τόσο όμορφα , πολύχρωμα 

τα αστέρια  πλαι σου ντυμένα ! 

Πάμε σου λέω

Κανείς από μας δεν θα παραδινόταν 

όχι οσο ειμασταν μαζί 

Αυτοί εκεί τρανοί, δειλοί μ' αδεια ψυχή 

να μας σκορπίσουν θέλουν

Μα εμεις πιαστήκαμε από τα χερια 

κρίκοι, κομπο στον κόμπο 

με τα νερα της θαλασσας στους ωμους,  

θα φθάσουμε δεν ξερω που μα θα φθάσουμε 

Είναι γιορτή σήμερα της Αγίας Μαρίνας 

για θυμήσου ,τι ομορφο ! 

'' Μαρίνα πράσινό μου αστέρι 

  Μαρίνα φως του αυγερινού 

  Μαρίνα μου αγριο περιστέρι ''

να μωρε για τούτο θα φθάσουμε 

Γιατί έχουμε μαζί μας αιώνιους ποιητές 

του χθες του σήμερα του αύριο , 

του δρόμου τους τελάληδες 

της αποκοτιάς, της τολμης,

της ομορφιάς περπατητες

Έχουμε φωνές που γίνονται ταξίδια 

τόπους δροσιές για να κρυφτούμε 

σπηλιές του ήλιου ανοιχτές 

ηλιόπετρες που εμαθαν να ανθίζουν 

βουνά που από την καψα τους

αντίλαλο ζωής καλούν 

Η ρίγανη και η ελια 

μοσχοβολούν στο πιατο μας 

γιατί μιλάμε 

με τα πουλιά κι αλφάβητο μας δίνουν

γιατί μια χούφτα τοπος χωρά ολο τον κόσμο 

γιατί από τα δάκρυα φτιάχνουμε το λιβάδι 

γιατί οι δροσουλιτες μας με τα ελάφια ζουν 

κι ετούτος ο βασιλικός 

απλώνει φυλλα για σκαριά 

το χωμα του διψα 

το τσιμπολόγημα περιστεριών 

λευκά να τιτιβίσουν στα ανοιχτά 

ξυπνά την μνήμη και σφίγγει τη γροθιά 

να βρουν κατάρτια τα πανιά 

για αυτό σου λέω .. πάμε .δεν ξερω που 

μα εχει τόσο μπλε ο ουρανός

να θρέψει μονοπάτια 

να γίνουν δάση να φωλιάσουν τα πουλιά 

πάμε σου λεω πάμε ολα μιλούν απ την καρδιά!

Επιφάνεια

Λατρεμένη επιφάνεια 

ω! εσυ λαμπυριζουσα  επιφάνεια 

Λούστρο σε σάπιο σκαρί 

Χρήμα το χρήμα θεός κι αμοιβή 

Αγύρτες  και αργυραμοιβοί 

πουλούν πατρίδες 

να σωθούν οι εαυτοί 

μοιράζουν κορα 

την ψίχα να μη βρει το παιδι 

επιφάνεια 

Δικαιοσύνη που γέρνει 

εκεί που ακουμπάει το πουγκί 

βαλάντια που κόβουν 

του ανθρώπου την πίστη 

με γυαλισμένο το σπαθί 

κοστούμια δίχως σώματα 

με ακίδες στολισμένα 

στων τυπων την υποταγή

ω! επιφάνεια ακριβή 

ξεθωριασμένη λέξη

με αστρα κομματιασμένα 

δεμένα με άοσμη ραφή

κρύβεις τους ηχους 

μην ακουστεί η βοή

χρυσοβαμμένα ράσα 

υπηρετούν το στέμμα τους 

μη λείψει το πετράδι 

το κυρος μη δεχθεί πληγή  

νεροτσουλήθρες που γλιστρούν 

να κρύψουν το αμπουρο της γης 

σε ένα παλιό παγκάρι 

επιφάνεια !!!!!!!!!! ως πότε επιφάνεια 

κι η αλήθεια;

σχισμένη .. χαμένη διαφάνεια! 

Άτιτλο

Να αφήνεις ένα κομμάτι ψυχής
φως που χαρίζει 
και πως μοσχοβολά ο άνεμος!

Σταγόνες στον ωκεανό

Πρωί κι ενας μουρτζούφλης καιρός ισα 

που άφηνε μια χαραμάδα  να περασει

μια μικρή κόρη του ήλιου. 

Άνοιξε τα παράθυρα να χορτάσει 

τα καμώματα του καλοκαιριού .

Έβαλε στην κουπα του λιγο αχνιστό 

καφέ κι έμεινε να κοιτα τουτα τα περιστέρια.

Ποσο ανεμελα πετούσαν. Αχ και να χα 

τα φτερά της λευτεριάς τους σκέφτηκε 

κι ένα χαμόγελο έσκασε από τα χείλη του.

Πήρε στα χέρια του το πακέτο με τα τσιγάρα . 

Άδειο κι αυτό .Ντύθηκε βιαστικά ,

έβαλε τα παπούτσια του έκλεισε τη πορτα 

κι εφυγε . Μια μικρή βολτα μέχρι το απέναντι 

περίπτερο για την κάλυψη της μικρής

κακής συνήθειας .Ο περιπτεράς στο κελί του. 

Μέχρι να ανταλλάξουνε δυο κουβέντες 

ο ουρανός έβαλε τα γκρίζα του και αρχισε

να βρέχει. Οι σταγόνες πέφτουν πάνω του 

χοντρές και άτσαλες , γλήγορες 

και με επιβλητική παρουσία . Αρχισε να γίνεται

ένα μ αυτές έλιωνε σαν μια σταγόνα του κόσμου. 

Βρεγμένος χώθηκε ανάμεσα σε ένα πακέτο 

από εφημερίδες κι οσο κατέβαινε στο τέρμα του

αντίκριζε ταμπέλες που φώναζαν . Ανεργία , φονικά,

πείνα ,βιασμοί, αυτοκτονίες, ακρίβεια , 

πόλεμοι καπνοί . Βοήθεια φώναξε . 

Κι η ιδια κραυγή ακούγονταν κι από αλλους .

Σε μια γωνιά στο σκαλάκι του σπιτιού της, 

ήρεμη μια γριούλα έπλεκε την δαντέλα της

 είχε σωθεί από πολέμους τι να φοβηθεί . 

Από κάθε γωνιά πεταγόταν κι ένα χερι 

προσπαθώντας να πιάσει κάποιο άλλο . 

Οσο κατέβαινε τα νερα ανέβαιναν . 

Σε ένα κομμάτι χαρτιού από αμμο ένα παιδι

έπαιζε με το κουβαδακι του αθώο καθώς ήταν,

το γελιο του τους πήρε όλους αγκαλια 

και τους πέταξε πάνω στα φυλλα ενός δέντρου.

Εχει θα στεγνώνανε . Ο άνεμος δεν είχε 

σπασμένα σκαλιά. Ένα πουλί περαστικό 

τον κουτσούλησε . Τύχη φώναξε κάποιος . 

Και; θα μείνουμε ακίνητοι να ρθουν

να μας κουτσουλήσουν κι αλλα πουλιά 

ρώτησε . Κι ετσι καθώς μαζευτήκανε 

σταγόνες της γης από το στομα, 

βάδιζαν οι ίδιες ανησυχίες στα ματια τους 

πετούσαν ιδια πουλιά κι εκεί στις τσέπες 

συρρικνωμένα όνειρα γεματα 

πολύχρωμους σβώλους . Ένα μικρό

πράσινο παπαγαλάκι αγκάλιασε τα φυλλα

φωνάζοντας. Άνθρωποι σηκωθείτε .

Σιγά σιγά αρχισαν  να βρίσκουν 

τα κομμάτια τους . Τα πέλματα τα γόνατα

το κορμί ,το πρόσωπο .Ξαφνικά θυμήθηκε 

τον καφέ του . Μα τώρα είχε μια επιθυμία 

να αγκαλιάσει τον κόσμο όλο.Άρχισε να τρέχει. 

Το ιδιο έκαναν και κείνοι που μαζί του 

ήταν οι δικοί του άγνωστοι . Έτρεχαν ο ενας 

να προλάβει να κρατήσει τον ήλιο 

μη τον κλέψουν , ο άλλος να προλάβει 

να σπείρει χαμογελα στους κήπους , 

άλλος να φορτώσει ψυχές με δύναμη , 

κι εκείνος έτρεχε . Αγκάλιαζε οποιον έβρισκε 

μπροστά του . Μια κοπέλα του γέλασε 

απορημένα , ενας κυριος του είπε 

γεια σου ρε φίλε , ο περιπτεράς βγήκε 

από το κελί του και του δωσε ένα πακέτο 

τσιγάρα χτυπώντας τον στον ώμο φιλικά .

Μια γυναίκα τον κράτησε σφιχτά 

αγκαλιά κι ένα φιλί του δρόσισε τα χείλη .

Έβρεχε και ήταν πολλοί.

Είμαστε πολλοί σκέφτηκε και χαμογέλασε . 

Μπαίνοντας στο σπίτι αγκαλια με την αγάπη 

φώναξε . Φέρνω μια κουπα ακόμα . 

Κοιτα σταμάτησε η βροχή . 

Ο κόσμος έγινε ένας ολόκληρος ήλιος !

Άτιτλο

Κι από μια μοιρασιά 

μαθαίνει το σκοτάδι 

να ζωγραφίζει !

Έρωτας

Ο έρωτας δεν ειναι μια λέξη .

Είναι η φωνή

μεσα από τα σπλάχνα μιας παπαρούνας 

το φως 

που ανθίζει στο πρώτο τριανταφυλλο της μερας 

η προσμονή στο γελιο ενός παιδιού 

το χαδι 

που ανεμίζει στα πανιά μιας φιλίας 

λεπίδι του άδικου

και σταγόνα φιλιού στο λαιμό του δίκιου

το τραγουδι 

που ακούει η καρδιά την ωρα της μοναξιάς της 

ειναι τα αστραφτερά 

μάτια της θαλασσας καθώς μιλά στο φεγγάρι 

ο ερωτάς ειναι ζωή γεμάτη από τον έρωτα !

Η άρνηση του βολικού

Ένα όχι τράνταζε τόσο βαθιά τις αισθήσεις του

που θαρρείς κι απ την καρέκλα θα ακουγόταν
το σπάσιμο χιλιάδων τζαμιών.
Ναι λοιπόν είχαν τσακίσει κείνα τα φτερά
που στις πλάτες του μέρωναν τις ασχήμιες .
Θόλωσαν τα κρύσταλλα που κοιτούσαν
κατάματα τα πλευρά της αλήθειας .
Γεύτηκε αλμύρα κι άφησε κείνες τις αμυχές
να προχωρούν σα σημάδια στο δέρμα του .
Μα θα τα παρατούσε;
Θα άφηνε τα μάτια της άνοιξης χωρίς φως;
θα τύλιγε το νιώθω σε πλαστικό νήμα ;
Πάντα του άρεσε η μυρουδιά της γης
την ώρα που όρθωνε το βλέμμα η χαραυγή
Κι εκείνο το βλέμμα που μέσα του γυρνούσε
πως θα του έσβηνε τα χείλη;
Κοίταξε πλάι του .. πάντα καθόταν δίπλα του
εκείνη . Φορτίζοντας το νου του , 

ζυγίζοντας τα χρώματα
σαν έννοιες που κουβαλούσαν σπαρτά πηγής .
Πως να τρυγήσεις ρόγες δίχως αμπέλια
να σπάσεις το ηλιοβασίλεμα 

αν τέσσερα μάτια δεν το δουν
να μοιραστείς το χιόνι σε μια αγκαλιά
που νερό γίνεται να ποτίζει τα χείλη
μπα το κιότεμα δεν χάιδευε 

ποτέ τα νήματα του νου του
μήτε και κείνη η απόσταση βρήκε ψεγάδι
να σκούζει η πόρτα στα πόδια της συνήθειας
Κει θα ταν όσο το ποτιστήρι της αγάπης
στο χωράφι του βρισκόταν κείνος θα μοιραζόταν
το ράντισμα , παρέα με τα αγριοκέρασα
που στα τσαμπιά τους χάραζαν 

την γεύση της ζωής
την άρνηση του βολικού στα χνάρια επαναστάτη
με ορίζοντα που μοσχοβολά 

σαν γιασεμί στο απέραντο
κι αγιόκλημα άγουρης ελπίδας 

από τα χώματα ψυχής!

Ατιτλο

Τόσα κύματα , μπουνάτσες , μποφόρια 
 σπίθες από ηλιοβασιλέματα 
μα τούτο το φως , το τρυφερό χάδι της αγάπης 
ατέλειωτο μίλι , ζέφυρος βλαστερός 
ταξίδι στα Κύθηρα 
ακούραστος τόπος δροσιάς 
τη θαλασσα φιλί φιλί γεμίζει !

Αποξένωση

Γεμίσαμε λόγια χωρίς αγάπη 

κι απόμειναν χερια 

κρεμασμένα στο πάτωμα !

Άνεμος ψυχής

Ενας μικρός μαρτυριάρης άνεμος 

με σηκωμένο γιακά στο φεγγάρι 

πετά τα φτερά του 

κι ο ήχος του καλοκαιριού 

μαζεύει τις σπίθες να αγκαλιάσει 

Είδες πόσο κοντά 

σε εκείνους που αγαπά 

μένει η καρδιά;