Άτιτλο

Ένα καράβι γεμάτο ηλιοβασίλεμα

Σταγόνες που είμαστε στο γέλιο

πιέτες χορού στο άγγιγμά του !

Άτιτλο

Να αφήνεις μια στάλα δροσιάς

δεμένοι ζεστά που φέγγουν οι κύκλοι 

ροδι που φτάνει στο φως της ψυχής! 

Και αν ερθουν να σου πουν

 

Κι αν έρθουν να σου πουν

πως γκρέμισαν τα όνειρα

τα πέταξαν μες τη φωτιά

εσύ να χεις τον ήλιο στη ματιά

κι από τη λίμνη που γελά  

να ξεσκεπάσεις

μια πεταλούδα που γεννά 

Και αν σου μηνύσουν  πως αλλάζουν

κι έγιναν άγριοι καιροί

εσύ να τους θυμίσεις πέρασαν

χίλιες μπόρες μα η ξαστεριά

κράτησε δροσερό το χάδι μη χαθεί

Κι αν σου χαρίσουν 

κίτρινες μπάλες της φωτιάς

εσύ στη βουκαμβιλια να τους πεις

έκρυψα γλώσσες τις δροσιάς 

Κι αν ..αν ..αν  μη τους πιστέψεις

τη θύμηση να αφουγκραστείς

το παρελθόν είναι η γη

μα το λουλούδι ανθεί 

την κάθε μέρα κάθε αυγή 

Πετά τα φύλλα , ξεδιψά

σε μια στάλα από βροχή

μα έχει στο νου την άνοιξη να δει

μέσα στο καλοκαίρι που άλλο δεν χωρά

παρά το θάρρος  στην πράσινη πλαγιά

να στάζει ανάσα γιασεμιού από πηγή 

κι από άκρη σ άκρη να ενώνεται σ ένα φιλί

Κι είναι που βύζαξες των άστρων την θηλή 

κι έμεινες αιώνια νιότη και παιδί!

Άτιτλο

Είναι και κάποιες λέξεις 
που όπως και να τις φωνάξεις 
αγάπη ακούν ! 

Άτιτλο

Γλυκό σαν κεράσι τούτο το βράδυ 
στα χέρια του παίζουν παιδια από όνειρα 
Τρυφερά που γεύονται τις στάλες 

τα φύλλα που ακούν την μουσική της καρδιάς !

Αντάμωμα

Εκεί στο αντάμωμα
του ουρανού και της γης ,

σταζοντας φιλί φιλί 

την δροσιά των λουλουδιών 

αποτυπωματα της βροχής 

μοσχοβολούν 

την ζεστασια της άνοιξης 

σαν πως το βήμα ερωτευμένων 

να μετρα τα κυματα της θαλασσας 

την ωρα που σωπαινουν τα πουλιά

κι ανθίζουν νότες στις γειτονιές !

Όλα ήσυχα κυλούν

Όλα ήσυχα κυλούν 

Τόσο ήσυχα ,που καμιά φορα 

τραντάζει  η σιωπή τα φτερά της

να λυτρωθούν τα κυματα 

στα κάστρα που φυλούν οι δροσουλίτες 

Κι εσυ εκεί να επιμένεις 

πως παίρνει χρώμα το σκοτάδι 

σε ένα πληθυντικό 

που αγκαλιά κοιτάει τα αστρα !

Άτιτλο

 Ξέρεις τι ειναι σπουδαίο; 
Να αφήνεσαι 

σε ένα φύλλο τριανταφυλλιάς 
και να νιώθεις 

τόσα λουλούδια να μοσχοβολούν 
Μικραίνει ο βραχος σαν κοιτάς το βουνό 
κι η πρασινάδα του γεμίζει βήματα 
βήματα σπαρμένα 

να τραγουδήσουν με μια φωνή
Γεμάτο  που ναι το φως της νυχτας !

Άτιτλο

 

Ζεσταίνουν τα όνειρα μας
ζεσταίνουν τους μικρούς ποταμούς
να παίξουν χρωματιστές πεταλούδες
κι εκεί που ανοίγουν
πολύχρωμα τα φτερά τους
γεννιόμαστε ξανά και ξανά
Αιώνια νιότη πως τις ψυχές
αμάραντα λουλουδίζεις !

Μάνα

Εγινες στάχυ και σε είπαν γη 

Δάκρυ κι εγινες θαλασσα

Αγκάλιασες τους κήπους 

γέννησες πολύχρωμα  λουλούδια, 

ήπιες φωτιά κι εγινε δροσερό το χαδι, 

μίλησες με ομίχλες με καπνούς 

και γέλασε ο ήλιος, 

γρατζούνισες τα γόνατα 

και ανέτειλαν κλαδιά, 

φίλησες όρμους της σιωπής 

κι εγιναν λόγια αγάπης και στοργής, 

χρωμάτισες το αυλο 

και πηρε γευση από κεράσι η πνοή 

Μέτρησες τις οδύνες

 στη χούφτας την πυγμή

κι απλώθηκαν χαμογέλα 

βγαλμένα από πηγή ,

ζέστανες την άγνωστη ανάσα 

κι έγινες η κοιλια 

μέσα σου τη ρίζα να βρει η αυγή,

θήλασες τα αστρα του ουρανού 

φως να βρει το σκοτάδι 

κι η μερα τρυφεράδα της ίριδας αρχή 

Μανα , ποια λέξη να σε βρει

που να μην εχει φως 

γαλάζιος που σαι ωκεανός 

αγάπη το όνομα σου ,

το στομα σου αγερας 

της μουσικής φλογέρα 

στου κόσμου την αυλή!

Στον κήπο με τις παπαρούνες

 Έφταιγαν ολα 
ο εγκλεισμος , ο φόβος , η θλίψη 
η ατολμία , η φυγή 
ο καπνός που φυλούσε τις νάρκες 
μα όχι .. όχι εμεις οι άνθρωποι 
η αποξένωση δεν είχε πλέγματα 
ο εγωισμός δεν κράταγε στεφάνια 
το πάθος του τεντωμένου δάκτυλου 
να δείξει την κουρτίνα του σαν άλλοθι
το αρα ψυχρη επέκταση του πάγου
δεν έλιωνε στη ριζα του πότε του γιατί
τα χερια δεν είχαν βαρη να πετάξουν 
ο αφορισμός δεν είχε στέμμα του τρελού 
μα τότε 
ποιος πλήγωνε την αγάπη; 

Στον κήπο με τις παπαρούνες 

κανεις δε μιλα για λάθη

τις κράτησα αγκαλια , ολα δικά μου 

προχώρα ήσυχος κόσμε ! 

Ειρήνη

Κι εκει που σ' αγκαλιάζουν οι λαοί

λευκό αστέρι στον ήλιο πετάς .

Λούζεσαι στο παιχνίδι των παιδιών

καθάρια να σε βρουν

σκαλίζοντας τα βότσαλα της άμμου

το τραγουδι σου να ακουστει

στο φλαουτο του κόσμου

στη μυρουδιά της ριγανης και του βασιλικού

Ανάλαφρα οι γεννες της σποράς να βυθιστουν

σε ενα κόκκινο βατόμουρο

γεματο κυταρα ,

βλασταρια να σε καρατήσουν αγκαλιά !

Άτιτλο

Δε βλέπεις δεν ακους 
μα ξέρω , ξέρω πως νιώθεις 
κάθε φορά κάθε στιγμή 
που αγκαλιάζω 
τη σκέψη της καρδιάς σου 
γελάς .. γελάς δυνατά!

Άτιτλο

Κι από ένα χρώμα 
πόσες μικρές 

συλλαβιστές χάντρες γεννιούνται 
Πες μου 
εχει άλλο πιο δυνατό τόπο

απ την αγάπη;

Ζυγιάζοντας βρίσκεις δική σου γη

Μήτε οι μεγάλοι φόβοι

μήτε τα μεγάλα λόγια
νίκησαν το άτολμο
Μπορείς να απλώσεις τα χέρια
χωρίς να σκεφτείς
πως μπορεί να στα κόψουν
μπορείς να δεις
τη φωτιά στα μάτια
δίχως τον τρόμο
πως θα καείς ;
Έτσι διπλώνουν οι άνθρωποι
μαθαίνοντας
τον ήλιο στο βλέμμα
ζυγιάζοντας
τον άνεμο στα φτερουγίσματα
τραμπαλίζοντας
το δάκρυ με το γέλιο
να παίξει η φυσαρμόνικα
το θρόισμα της φυλλωσιάς
αντικριστά και δίχως όπλα
να ακουστούν βόλια καρδιάς
της λεμονιάς πρωτανθισμα
να δένει κλώνους μοσχοβολιάς.

Δεν παίρνει μπόι η ψυχή
αν δεν σηκώσει τόλμη
κι αν δεν λυγίσει η ζυγαριά
βαρύ το τίμημα να βγει
δεν σπάει το αθέατο
το φως για να φανει
με ένα ίσως και μπορεί
δικό σου ειναι το βήμα

δική σου κι η φωνή!