Άτιτλο

Ποιος σταματά
μια βαρκάδα που χει σφυγμούς !

Άτιτλο

Τα βραδια πετούν συναισθήματα ,

οι εγνοιες γίνονται κουπιά

να αγκαλιάσουν τη θάλασσα

ψηλώνουν

λευκες κρατούν μια χούφτα ουρανου

να μοιραστούν φωλιές χελιδονιών

φτερουγες που ενώνουν τα δάχτυλα

να σκεπαστεί το φιλί του χειμώνα

Τα βράδια ανάβουν φωτιές

να λιώσουν απουσίες

Ακους , ακους το γέλιο τους ;

Αλληγορικό

Και πως να αντισταθείς 
στον έρωτα της φύσης με τον άνθρωπο !

Άτιτλο

Πονάνε , σφυρίζουν , γελούν 

οι λέξεις μάτια μου 

μα σαν τις νιώσεις 

μια γεύση από κεράσι αφήνουν 

σαν πως να αραδιάζεις 

πολύχρωμα βότσαλα στην άμμο 

σκιτσάροντας γλυκό φιλί 

της καληνυχτας !

Προσμονή

Τώρα που ο σπόρος μεγάλωσε 

οι φυσαλίδες γίνανε θάλασσα 

θα δούμε πόσο μοιάζουμε ;

εγω , εσυ, η Ανθή , ο Πέτρος,

ο Γιάννης , η Βικτώρια 

θα γίνεις εγω ; θα φτάσω εσένα; 

να χτίσουμε τον ήλιο 

στα νερα των ανθρώπων 

μετρώντας μια αγκαλιά 

που δένει σφιχτά τα άστρα; 

Μονοπάτια ψυχής

Στενεύουν τα μονοπάτια 

κι εκεί στην ακρη του δρόμου 

γεννιέται ένα τσαμπί σταφύλια ,

ένα μικρό γαλάζιο πουλί της νιότης ,

ενας υάκινθος του γιαλού,

μια μικρή σχισμάδα στη γύμνια του ουρανού,

ένα τόσο δα δάχτυλο 

μια νιούτσικης πατούσας 

και φωνάζουν.. φωνάζουν 

Κοίτα πως το αποτέλεσμα 

τρώει τον αριθμητή 

πολλαπλασιάζει το λιγοστό φως 

στο αντιφέγγισμα του είναι 

τούτο..τούτο σπέρνει το μολύβι 

κοστολογεί το αέναο φιλί 

στρώνει την ζεστασιά 

στο μέρος σου καρδιά 

κι εσυ που με ρωτάς γιατί 

περπάτησες στο νου κι έγραψες στην ψυχή 

κι εγω που τυφλοπόντικας γυρνώ 

και κάτω απ το χώμα ξεδιψώ 

γυρνώ ουράνιου τόξου τον τροχό 

εκει που ζουν ηλιαχτίδες 

με χρώματα φυλάνε το κάστρο 

που ξάστερα οι δροσουλίτες 

πίνουν ρακί με δάκρυα γελούν 

στης λύπης τα χωρατά χορεύουν 

στα βράχια ανθίζουν κι αγαπούν!

Άτιτλο

Κι όταν σε ρώτησα ποιος εισαι;
μου πες ο άνεμος 
κι εγινα δίνη καλοκαιριού 
να μην σε βρίσκει ο χειμώνας!

Άτιτλο

 Και μια φέτα φεγγάρι φτάνει να γεμίσει η θάλασσα 
 Ξέρεις πόσα θάματα κρύβει η αγάπη !

Παιδιά του Νοέμβρη

Να αγαπηθούνε 

Απλώσανε τα χέρια 

να αγαπηθούμε 

σαν πως το ρόδο μεθά

στο λεύτερο αέρα 

Κείνο ποθήσανε 

Να αγαπηθούνε λεύτεροι

του αύριο γεννημένα παιδιά

να ξεδιψάσουν 

να συνεχίσουν 

να κουβαλούν τον ήλιο 

πίνοντας, χορεύοντας 

και τραγουδώντας 

ατέλειωτα, αγέννητα 

τον μυρωδάτο δρόμο !

Άτιτλο

Κι όσο και να πεις

μια μικρή άνοιξη κρατάμε μέσα μας

να μην ξεχνάμε αμάραντα

η αγάπη πως ανθίζει !

Άτιτλο

Για να μην νιώσεις 

εσυ μοναξιά 
εγινα γη, ουρανός , αέρας 
κι εκείνα τα δάκρυα μου 
μια θάλασσα αγάπης !

Άτιτλο

Πολιτική αντιπαράθεση  είπαν

ζωσμένοι έδρανα  

κι η κανη κάπνιζε στραμμένη στην πλατεία !

Σκέψεις που κουβαλούν σταφύλια και ρόδια

Σωπάσαν ολα 

Οι δρόμοι κλεισαν τα κεπέγκια τους 

και μοναχα στο θρόισμα των φύλλων 

μια γλυκιά μουσική χορταίνει της ανάσας του αέρα 

Έχει κρύο απόψε κι ανάψαν οι καμινάδες 

να χορέψει ο κύκλος του καπνού 

Σαν ένα βαρύ ζεμπέκικο ξεχύνεται το σώμα του 

γεμάτο από την μυρωδιά των ανθρώπων 

Έχει κρύο κι ειναι ζεστές οι στέγες 

που φυλάνε χλωμά τα κεραμίδια 

Τριγύρω καρδιές που πλέκουν τα υφαντά τους 

πολύχρωμα σκεπάσματα μη και κρυώσουν οι ψυχές 

Σκέψεις που κουβαλούν σταφύλια και ρόδια 

γλυκά του κουταλιού κεράσια να βάψουν τα χείλη 

Ο ουρανός γεμάτος από μάτια , αστέρια που πετούν 

να ντύσουν την γύμνια με ένα χαμόγελο 

Κι εγω που σου μιλώ σιωπηλά κι εσυ που μ ακους δυνατά 

κι εκείνοι οι φίλοι σπίθες λουλουδιών ποτίζουν τις ωρες 

με ρόδινα τριανταφυλλα . 

Ακου πως ένωσε τις νότες το πεντάγραμμο

ψιθύρισμα δες..  τραγουδάμε !

Πες μου φεγγοβολούν τα αστρα δίχως ουρανό;

Περάσαμε από τις σχισμάδες των πεζοδρομίων

ζεσταίνουμε τις πλάτες

κάτω από τα νερα της θάλασσας .

Ανάμεσα στις κρυστάλλινες

σταλιές της δίψας της,

ανάγλυφα μυρίζουν οι άνθρωποι

άρωμα του νωπού φύλλου

Και πες μου

φεγγοβολούν τα αστρα δίχως ουρανό;

Πάμε να βάψουμε τον ήλιο ασημί

να μοιάζει το φεγγάρι;

να γαληνέψουμε τα αφρισμένα κύματα,

σφυρίζοντας το τραγούδι του τζίτζικα

να δένουν ζεστά στο ταπεινό ακρογιάλι;

Πάμε να βάψουμε το σύμπαν;

πολύχρωμα να μην τρομάζει

η ανατολή στο πρώτο της φιλί ;

κι υστερα ασε με να μιλώ στα συννεφα

μέσα απ το βλέμμα σου

Έτσι απλά .. απλά να στολίσουμε τη γη

με φόρεμα που να μοιάζει με βήματα

που ξενυχτούν στο φως

κι αγκαλιάζουν σφιχτά το σκοτάδι.

Να.. ίδιο με τα δικά μας .

Σαν πως ανταριάζει το χορτάρι ,

καθώς γεννά

στη μέση του φθινόπωρου

μωβ και κόκκινες βιολέτες !

'Άγγιγμα

Να μπορείς να αγγίζεις 
να αφουγκράζεσαι , να νιώθεις 
το χάδι στο μάγουλο
το φιλί στον ώμο  
στο σκίρτημα του άνεμου 
ακόμη κι αν ειναι κλεμμένο 
από τα μάτια του ήλιου 
αυτό .. ζεστά 
γλυκό χαμόγελο που αφήνει !