Απο - ξένος

Κι όταν έσπασαν τα δάχτυλα 

είπες δεν πειράζει 

κι όταν ρίξανε στάχτη στα μάτια 

είπες δεν κάηκα 

κι όταν δέσανε τη γλώσσα του δρόμου

είπες ακόμη μιλώ

κι όταν παίξανε τη ζωή έξω από τη ζωή 

είπες ακόμα βαδίζω 

κι όταν είδες κοινές καρμανιόλες 

να σε κρατούν μαζί με τους άλλους 

πειράζει ψέλλισες 

Είδες στα μάτια της σιωπής

άναρχα  γράφουν

Εκείνοι είσαι εσύ !

Να γιατι αξίζει

 Να γιατί αξίζει

το ένα λουλουδι , τραγούδι , το φως ,
το αστερι το νυχτέρι , το χέρι , το χαδι
και τόσα τόσα πολλά ακόμη
γιατί θηλάζουν , γεννούν ,
μεγαλώνουν, παλεύουν , αγαπούν
γιατί ανταμώνουν στο ορος της κορφής
άνθρωποι που μοσχοβολούν
ακτίνες που το ξάγναντο μαζί κοιτούν
μιλούν γελούν
ακουν τα τύμπανα , το φλάουτο
πως να ταν νότες ώριμης νιότης
μεθούν με μια κιθάρα

στον τόπο της ψυχής !

Γόνιμη γη

Αγαπη θα πει ζωή στην ύπαρξη

Ανάσα κι ατέλειωτη αναπνοή 

Δεν είναι αγάπη να φωνάζω το όνομα σου

μα να ξέρεις πως κάθε αλφάβητο 

εχει το άγγιγμά σου 

Δεν ειναι ο έρωτας μοναχα 

τα ιδρωμένα σεντόνια 

και οι κραυγές του πόθου και της ηδονής 

είναι ο ήλιος οδηγός 

στον κήπο της Γεσθημανής 

Κεινος που τρέφεται από τη στιγμή 

κι ανάβει φάρους ωρες , μήνες , χρόνους

κι αμέτρητες εικόνες ονείρου που εχει δει 

Δεν είναι αγάπη ένα μόνο σ αγαπω 

μα ειναι νοιάζομαι , λαχτάρα κι είμαι εδώ 

σε όποιο τόπο , χώμα, νερό

όταν γελάς όταν πονας 

κι όταν αμέτρητα τα αστερια κουβαλάς 

σε μια ματια 

που ζωγραφίζει σμήνη από πουλιά 

Ο ερωτάς δεν ειναι βιαστικός 

μα ειναι χαδι κάθε βράδυ 

κι αποσπερίτης που ξυπνά το φως 

Δεν είναι η αγάπη μια κραυγή 

μα η φωνή που άλαλη χαρίζει 

ταξίδια μακρινά 

σε τόπους που μιλάει η καρδιά 

Θάλασσα ,γη κι απάτητα βουνά 

που με δυο χέρια ανοιχτά σκαρφαλώνει 

εκεί που ο νους δεν το χωρα 

Είναι το δάκρυ και το γελιο αγκαλιά 

ειν΄το παράπονο που απ τα χείλη στάζει 

και γίνεται εικόνα που απάνω της 

τρέχει η χαρα και ξεδιψά 

Δεν ειναι γη που χει μια άνυδρη πηγή 

μα ενας καταρράκτης 

που κυλα σε γάργαρα νερα 

κι όταν ποτίσει την ψυχή 

σβήνει το κάθε σου γιατί 

Κι οτι αφήνει είναι γλυκό κεράσι 

που φύτρωσε στον ουρανό 

κι εγινε γόνιμη η γη καρπούς να δίνει 

με ένα και μόνο φιλντισένιο της φιλί!

'Ατιτλο

 

Όταν ζεστά τα μάτια κοιτούν
τότε ο ορίζοντας 
μοσχοβολά αστέρια !

‘Άχραντο φως ζεστης πνοής

 ‘

Ο γίγαντας πια είχε συρρικνωθεί .
Τα παπούτσια του άβολα και τεράστια
Βάρκες μπαταρισμένες από πλημύρες ,
καμένες στη φτέρνα και με κομμένα κορδόνια .
Πώς να περάσεις την στέρνα δίχως κουπιά ;
Το μοντέλο της φτωχοποίησης έχει αποδώσει .
Κούπες δίχως νερό, λίμνες σχισμένες
γεμάτες από πολύχρωμα κομφετί
κι ένας άγουρος τόπος στεγνών ιδανικών .
Οι καμπύλες του όρους μεγαλώνουν την σκιά του
Όλα βαίνουν στα βάθος

της πλήρης απάνθρωπης νηνεμίας
Κακοτράχαλα , ρημαγμένα όσο χρειάζεται
και ως εκεί που επιτρέπεται να βλέπει
Κατάλληλο εμπόρευμα

πως πώληση της μιας δραχμής .
Λίγο προσάναμμα να νομίζει το τζάκι
πως θα κρατήσει τη ζεστασιά του ,
λίγο φτερνισιά του πλαστικού καιρού

να φυλαχτεί ο βήχας ης παγωνιάς .

Λίγο το ένα λίγο το άλλο ψιλομπαλώματα

να κλείσει τα μάτια της η τρύπα

πίσω από τα ανοιχτά κουμπιά να κοιτά.
Με σκυμμένο το κεφάλι

πώς να μετρήσεις τα άστρα;
Μα θες πως

δε λογιάσανε τους περασμένους χρόνους;
Δεν ζήτησαν το βιογραφικό του ανέμου;
Δε μύρισαν το νιόφερτο λιβάδι;
Τίποτες δεν είδαν .

Μονάχα τις λακκούβες που θα στοίβαζαν
τα πρέπει , τα ίσως , τα μπορεί

τα μεθυσμένα γρόσια
δίχως του κόπου την οσμή .
Έξω από τούτα όμως

βόσκει ηλιαχτίδες ένας καθάριος ήλιος.
Ματωμένος, βρεγμένος κι επιστάτης

του αέναου και του παντού.
Τούτος ο τόπος είχε την βραχνάδα του

στις άγριες ζωγραφιές .
Κείνες των δύσκολων κελιών,

κείνες των κλειδαμπαρωμένων λόγων ,

κείνες της γης των γιασεμιών ,

κεινες των αετών στο χώμα .

Τούτης της γης δεν της αξίζει το θέατρο σκιών.
Το μπόι του μικρό στις πασχαλιές
Κιοτής δεν είναι .

Και όταν δένει κοντάρι στη βροχή
γεννά το κυπαρίσσι

στου κάμπου την άγονη πνοή.
Καθείς στον τόπο του λοιπόν.
Η λάσπη θα ξεπληρώσει τη βρωμιά .
Τούτος ο ουρανός

μια χούφτα περιστεριών προσμένει
Να βγουν φυντάνια στη σκοπιά ,
κι όπου λαλεί έστω και μόνο ένα πουλί

αναγεννάτε η φυλλωσιά .

Κείνη που διψασμένη τον ήχο της φιλά,

που πεινασμένη ταΐζει σπόρους για παιδιά ,

που αναζητά το ύψος της να βρει
σε ένα κλωνάρι ελιάς

με χέρια ξεδίπλωτα από σπηλιά καρδιάς .
Κι αν το μπορείς θα το μπορώ,

και αν το περνάς θα τρέχει
Στάζουν ψιχάλες οι φωνές

που χάραμα τις νότες κουβαλούν .
Φτάνει να είσαι εκεί ,

φτάνει να είμαι εδώ κι εκείνος που γυρίζει
κι ο άλλος που ακούει .

Να χω ξεχαστεί να έχεις αφεθεί
φτάνει να χουμε το θάρρος να ξεχαστεί το εγώ !

Λεύκες

 

Τι ανάγνωση κι αυτή
Γεμάτη σπιρτάδα και ύφος Ομαλού
Έτσι γεμίζουν τα δέντρα γιε μου
Γυμνώνοντας τα κλαριά συνομιλούν οι ρίζες
στα αναχώματα.
Μυρίζοντας τα φύλλα
που αντιστέκονται στα σύννεφα
γεννιούνται  νιούτσικες παραφυάδες.
Κι έτσι ξέρεις ..ξέρεις πως όσα κι αν λείπουν
ζουν κ ανασαίνουν μοσχοβολιές
που μεθούν το ανήμπορο του χρόνου
Κι εκεί που λες κουράστηκα
μαζεύεις τα μανίκια σε ένα λευκό
πουκάμισο που άλλο όμοιο του δεν υπάρχει
Ένα μόνο
εκείνο που στη χούφτα σπάει το βουνό
κεινο που αμέτρητα χέρια φορά
 γυμνό κι απέναντι απ’ τον ήλιο
Αντίσταση γιε μου είναι ο δρόμος
που περνά απ τα άγονα λιβάδια
κι αφήνει σπόρους γιασεμιά
να φυτεύουν παιδιά της λεύκας
που έμαθε να λυγά
φιλά το χώμα μα δε σπα!

Άν

Αν μπορούσες 

να δεις τα μάτια μου 
θα καταλάβαινες 
πόσα φεγγάρια γίνηκαν 

μονάχα για 
να βλέπουν 

τα αστρα στα μαλλιά σου !

Κι υστερα μου λες

 

Κι ύστερα μου λες γιατί μελαγχολώ

Kοιτώ τη θάλασσα καίγεται ,

πετώ στο χορτάρι κι ο κεραυνός το λιώνει ,

μυρίζω τον άνεμο

κι ο Χασαν τη στάχτη του μαζεύει

να κανακεύει το τσιγάρο στα χείλη

Θυμώνω , αστράφτω

σκοντάφτω στον τοίχο , γκρεμίζεται .

Σπάω το φράγμα της άγονης θάλασσας

με το κεφάλι μια βελόνας .

Περνώ διάφανα το σκοτάδι δραπέτης από μένα

στην μια ξυλοβεργα κρεμασμένη

στα στήθια του Λευκού Πύργου

Ανεμίζω σημαία ανθρώπινη, ποδοπατώ

τους γκρίζους λόφους ,χαιρετώ μια ανεμώνη,

τραγουδώ να ακούσουν οι γλάροι

μη χάσουν το ταξίδι της απάνεμης λύρας,

χορδές που φωλιάζουν τα άστεγα μπλουζ

Στις ομπρέλες παίζουν πουλιά

δεν ξέρουν τι δίνουν κι απλά το χαρίζουν

Στον κόρφο μου ζεσταίνω ένα τζίτζικα

τραβά το πέτο του καλοκαιριού,

Βρίσκω ακόμα τους μίσχους των γέλιων

ανάμεσα στο νερό και την αδεια στέρνα

ανάμεσα στον πόνο στη σιωπή

στα γυμνά παράθυρα

και στο κλωνάρι του βασιλικού

στα πεζοδρόμια που ήχους ψάχνουν

κι ατέλειωτες μουσικές τους δίνονται

στη γευση της πνοής ακροβατώντας

στα ακίνητα, ακοίμητα λιβάδια

στα μερη της φωτιάς

της γλώσσας της ζεστασιάς

δεν παραδίδονται ,

δεν παραδίδονται οι ψυχές

βγαίνουμε αγκαλιασμένοι

απ τα κουκούλια μας

Φθινόπωρο κι ακόμα οι πεταλούδες

ανήμερες , αμήχανες ανθίζουν !

Ακολουθώ

 

Και ξέρεις μάτια μου τι είναι σπουδαίο;
που όπου και αν σε αναζητώ
κουρνιάζεις στην ψυχή μου.
Ακολουθώ το βλέμμα της
και αυτή γεμίζει λευκά γιασεμιά.
Μυρίζω το άρωμα σου
και γεννιούνται βασιλικοί στα σύννεφα .
Γεύομαι το κεράσι
στα αλαφρωμένα χείλη του δειλινού σου.
Εκεί που δένουν τα φλάμπουρα του είναι
θολά στα μάτια του νιώθω
αγκαλιά με τα μηνύματα του τώρα.
Αντικρίζω τα βλέφαρα σου
στη γέννηση ενός παιδιού
κι εκεί που ανεμοδέρνουν αδάμαστα
οι ώρες γεννιέται ένα λιβάδι ηλιοβασίλεμα.
Μου λείπεις και σε ψάχνω
σε βρίσκω και ακολουθώ τους χτύπους μου
εκεί .. εκεί που κανείς
βρίσκει το γλυκοχάραμα στους ήχους της βροχής.
Εκεί που στεγνώνει το δάκρυ σε ένα φιλί .
Εκεί που κανείς δεν μπορεί να φανταστεί
πως ένα κοχύλι μια θάλασσα ζυμώνει
με ολόφρεσκα πνοή
σταλαγματιά του ήλιου
που βράχηκε απ’ της αγάπης την σιωπή
κι εγινε ένα η νοτα με τη μουσική!

Ζεστό φιλί

 

Και θα γυρίζουν οι ρόδες
πάνω στο ίδιο 

ανάγλυφο φόρεμα ξανά και ξανά.
Εκεί θα κοιμάται  κι ο κόπος του ήλιου.
Γυαλιστερός με τα παπούτσια 

κρεμασμένα στον άνεμο.
Σαν από παλιό σπιρτόκουτο που μόλις
ξόδεψε τη σοδειά του γυρεύοντας
στις φλόγες  το κούτσουρο 

που αφύλαχτα ζεσταίνει
Ένας καινούριος κλέφτης που μοιράζει
τρυπημένα μπαλόνια . Κι εσύ που είσαι ;
Συνηθίζεις το γέμισμα του νερού στη φωτιά ;
Ζεσταίνεις καινούριο τσουκάλι σε άδειες πέτρες
σβησμένες στο δόλο του άρχοντα
που γέρνει ανέμελα κ απάνθρωπα κοιτά;
Δεν είναι μάτια μου πως ξεπερνά
το αστέρι τη σκιά του
Μα είναι που μάθαμε
το αγέρι στις δυο μεριές του να χτυπά
Κι όταν γυρίζει ο ήλιος χέρια του δίνουν
μια σπρωξιά να μη φανεί το ανήμπορο σκαλί
μα μια γέφυρα που απλώνει

απ’  άκρη σ’ άκρη το σχοινί
Ξέρεις :ξέρεις πόση ομορφιά κρατά
σ’ ένα σακούλι το μαζί;
Ξέρεις , ξέρεις
πόσο όμορφα γελά , κάθε φιλί 

κάθε ηλιοβασίλεμα
ανάμεσα από την βροχή;
Ξέρεις  τι είναι να ακούς σε κάθε εποχή
κείνο το άχραντο φιλί που αγάπη έχει πιει;
Ξέρεις ; Ξέρεις γιατί το χτίσαμε μαζί!

Γαλάζιο φως

 

Όχι καρδούλα μου δε μίκραιναν οι ώρες
Μήτε τα φώτα της καρδιάς
ξεγύμνωσαν τους δείκτες.
Μα να είναι που τόσος καπνός
έκρυψε τα πόδια του ήλιου  .
Είναι που γέμισαν τα δάκρυα
τον κήπο κι ακούστηκε βροχή
Κι εσύ που κράτησες  αχτίδες
στα δάχτυλα του ενός χεριού
κι εγώ που έκτισα το δάσος
με δύο κλαδιά ελιάς
γυμνά στεκόμαστε
με ένα φιλί στο δρόμο
περιπλανώμενοι στο φως
με μόνη φορεσιά
το ανίκητο  της άχραντης ζεστασιάς
Τη γεύση του μέσα μας καλοκαιριού
σε ένα μισοφαγωμένο κεράσι
να βάφει το αμάραντο της νιότης ,
της άγνωρης διαδρομής , της ομορφιάς
το δέρμα του ελαφιού
που τριγυρνά στα πέλαγα του εμείς.
Κείνου που έμαθε να παλεύει τα θεριά
όχι με νου μα με καρδιά   
κείνου που δε χωρά υποταγή
κι έχει για ασπίδα την ψυχή .
Κείνου που μέσα του χοροπηδά
το γελαστό παιδί
και στέκει ατόφιο δίχως απάντηση  να δει
κείνο το ατέλειωτο γιατί
που ξέρει  πως στο ερώτημα
μιλάει η σιωπή .
Μα έχει στον κόρφο πολύτιμο το νιώθω
που σαν καθρέφτης  στα μάτια έχει ψυχή,
μια παπαρούνα που έδεσε το μίσχο της
εκεί που μένουν ονειροπόλοι και τρελοί
κι έγινε ο έρωτας  γαλάζιος ουρανός
που ξαγρυπνά στης θάλασσας το βιός
κι η αγάπη μια φωλιά που τραγουδούν
ανέμελα πουλιά στην πιο ψηλή κορφή
εκεί που απάτητα , τρέχει  μια αγκαλιά ,
το είναι της αντικρινά να δει!