Μικρά μπουκέτα

Σε κείνα που δεν φωνάζουν να ακουστούν

στις ζεστές παραλίες που παίζουν πουλιά
στα μικρά μπουκέτα που σπέρνουν την ομορφιά
στους τρελούς που έμαθαν να μιλούν με ψυχή
σ συτους που λάτρεψαν το γιασεμί τους πέτο
κοιτώντας κατάματα τις στέπες της λεύκας
μεγαλώνεις. αγέννητος ,μαθαίνοντας
τόσα που γνωρίζεις στη γλώσσα των παιδιών
τη μυρουδιά της τρυφεράδας,
το χαδι της αγκαλιάς 

στο σφύριγμα του καλοκαιριού,
ζεσταίνεις αιώνια άνοιξη,
γεμίζοντας κουπες της θαλασσας 

στο τάσι του φεγγαριού.
Σε κεινα τα αχνά χαμογελα 

στολίζεις τα αστρα στο στομα 

γεμάτο από φυλλα αγάπης

να δέσει κάβο το ηλιοβασίλεμα.
Γλυκα που γέρνει η ακρογιαλιά
χτενίζοντας στην αμμο τα μαλλιά της
Και να δεις , να δεις τι όμορφα , τι σιγανα
που κελαηδούν τα νυχτοπούλια !

Άτιτλο

 Διάφανη μάτια μου η αλήθεια 

και πως να μην ανθίζουν τα φτερά της !

Ήλιος ζεστός , μοναδικός

 

Όχι καρδούλα μου .
Δε μάζεψε τα φρύδια του το μαϊστράλι ,
μήτε καχύποπτα κοιτά τους κύκνους στα νερά.

Είναι οι κλέφτες της πνοής μας

που το στόμα μας μένει κλειστό 

στου δειλινού την ομορφιά .

Είναι που μας πουλήσανε τοις μετρητοίς

και δανεικοί γίναμε , σε ένα μονό κορδόνι

που λύθηκε το εμείς.

Δε σταμάτησαν το κουβεντολόι οι βασιλικοί

Κάθε που χαράζει στήνουν 

και μια καινούργια αυλή.

Είναι που μπήκε καλοκαίρι 

με φορτωμένη παγωνιά, κι εκείνο το σκαρί

τους ναύτες του ψάχνει να βρει.

Δε χάθηκε η ανθρωπιά

τούτη τυφλή στα αρχονταρίκια ξεδιψά .

Τρώει ηλιόσπορου καρπό μα δένει στο γρασίδι

μίσχο να φτιάξει και κορμό .

Κοίτα τώρα στο ίδιο το σκαλί γυμνή εγώ ,

γυμνός εσύ, λίγο πιο κει 

γυμνές ψυχές από τη γη.

Το ντύμα μας μια φαμελιά 

που απλώνει θάλασσα πλατιά .

Πόσοι περάσανε καιροί με αρχηγού φωνή

Μα ήλιος ζεστός, μοναδικός 

φαινόταν στην πλατεία 

που έγερνε του έρωτα της ζωής ο γιός.

Κράτα το χέρι μου και πάμε 

στο άγνωστο στο πουθενά

Εκεί που οι γλάροι ταξίδια έχουν για νερά,

εκεί που σμίγουν τα βουνά 

γεμίζουν μια αγκαλιά

Κι όσα και να έρθουν απλά σαν τα μικρά παιδιά

το μοίρασμα θα χουμε σε ένα καλάθι φράουλες

κι αγριοκέρασα γλυκά, 

τη γεύση απ τα χείλη που χει η συντροφιά.

Δάσκαλοι μα και μαθητές 

με μόνο τόπο την καρδιά!