Ανορθόγραφα

Ο Δρόμος στενεύει 

κι οτι  κουβαλά η μέρα 

λιγο από τριανταφυλλο 

και λίγο από αγκάθι μυρίζει 

μα η θάλασσα δεν αφήνει το τραγούδι της 

Παράτολμη στα φαγωμένα της κυματα

γεννά άλλα  λευκά ξεπεταρούδια 

Ούτε μεγάλα λόγια 

ουτε στολίδια που λάμπουν 

Μονάχα εκείνο το πιστεύω , 

νιώθω , αγκαλιάζω 

ο άνθρωπος τον ανθρωπο

το αγαπώ , το είμαι ακόμη εδώ 

ζω κι αναπνέω 

ανάμεσα στο φως και το σκοτάδι 

Μυρίζω την κάπνα κι ακούω 

την ορφάνια της άσκεπης μορφής 

βρίσκω  το είναι μου 

μέσα από χιλιάδες μάτια 

και χαμογελώ σε ένα καθρέφτη ψεύτη 

που κογιονάρει το αύριο με υφος δανεικό 

Όσο μπορώ να αφουγκραστώ τον πόνο 

όσο μπορείς να νιώσεις 

την τυφλή μου γραμμή 

όσο μπορούμε να αγκαλιαστούμε 

με τις σκιές μας 

μέχρι να ενώσουμε τα μάτια 

Ετούτα τα μικρά σπουδαία ειναι ικανά 

να σπάσουν τον φόβο , να επουλώσουν πληγές 

να δαγκώσουν το κόκκινο κεράσι στο πιάτο 

παιδια που παίζουν ζωγραφίζοντας 

στην άμμο κάστρα 

ξυπνούν τον Ομαλό , τον Ταΰγετο ,

του τζίτζικα το κλαρί κουνούν 

να ξεμουδιάσει το πόδι της γυμνής τρεχάλας 

ζεσταίνουν το φιλί της γοργόνας 

κι ανάβουν τα νερά 

να κάψουν φυτίλια απανθρωπιάς 

Ανορθόγραφα βαδίζω , μεθυσμένα κοιτάς 

Εκεί που εισαι είμαι , 

στα κρούσταλλα της βροχής 

και σ ανθισμένα πεζοδρόμια παίζει η μουσική 

Αύριο ίσως δε θα μαι εδώ , 

αύριο ίσως δεν ακούω 

αύριο ίσως να ναι μια αλλιώτικη μέρα 

πλημμυρισμένη από μύρια μικρά θάματα 

Τίποτα δεν ξερω κι από οσα ειδα

 μαθαίνω να βλέπω 

Κάθε στιγμή ένας αιώνας 

και κάθε αιώνας μια στιγμή 

κι αν ξημερώνει η πούλια κι ανθίζει ο αυγερινός 

ειναι γιατί  όπου εχει η καρδιά 

γλυκιά ζεστασιά δε εχει τόπο η μοναξιά !

Άτιτλο

Όταν θα ρθει 

το καλοκαίρι στο στέρνο σου 
μη του πεις πως με είδες 
κρυφά 
του μαζευα πολύχρωμα βότσαλα
μέχρι να χτίσει την φωνή του !

Που κοιτάς

Που άφησες τα μάτια σου και γέμισαν γκρίζο
ξεθωριάζεις σαν 'άνεμος που κάηκε στον ήλιο 
τρυγά το βλέμμα σου άκαρπη γη 
Κοίτα δεν έπαψε να λυγά το φεγγάρι 
στις πλάτες της θάλασσας 
βυζαίνουμε ακόμα τα σταφύλια ρακή
φαίνεται το αυγάτισμα των μικρών λουλουδιών 
κυκλάμινα που τραγουδούν το βράχο 
Ζυγώνουν τα αστρα να κρατηθούμε 

σε μια ξόβεργα ανθίζει το στάχυ 

κι οσο αναπνέω μιλάς 

κι όσο μιλάς τραγουδάνε 

κι όσο τραγουδάνε γυρίζουν χελιδόνια

μαθαίνοντας σπουργίτια στη άμμο 

να χτίσουν τη φωλιά τους  
Που κοιτάς και δε βλέπεις; 

 

Λίγη σπορά απο μάρμαρο

 Στα δάχτυλα μετρήθηκε το σύμπαν .
 Λίγη σπορά απο μάρμαρο κουνά τα φτερά του .
Μα τα σοκάκια αχ! αυτά τα σοκάκια 
Μια δαγκωματιά σοκολάτας κι ερχεται 
ολάκερος ο κύκλος να μυρίσει το αγιόκλημα της σκέπης του .
Σε ενα κουκούτσι ελιάς, κρέμμεται ενα τριαντάφυλλο .
Μικρό να περάσει στο σώμα , μεγάλο για να χαθει. 
Ασπρίζουν τις αυλές τα τζιτζίκια κι αυτό 
αυτο το φιλί κόκκινα στάζει χείλη 
να γυμνωθεί το ηλιοβασίλεμα .
Μοσχοβολούν τα κορμιά των ξωτικών καλοκαίρι .
Και πως μεθούν , μεθούν στο φλάμπουρο της θάλασσας 
με μια γουλιά αλάτι. Γλυκός βυθός !

Άτιτλο

Απόψε κρατω ένα λουλούδι 
ειναι αυτό που ξέκλεψα 
περνώντας από τον κήπο των αισθήσεων 
Μοιάζει τόσο με κείνο το κοριτσάκι 

της γλυκονυχτιάς με τις πλεξούδες !

Άτιτλο

Κανείς δεν χωρίζει 

το φως από το σκοτάδι 
ουτε την ομορφιά 

από τα φτερά της γης 

και το χώμα του ουρανού 
δεν εχει αποστάσεις η καρδιά !

Άτιτλο

Οσα χρόνια 
κι αν μετρήσουν τα βήματα μου 
σαν έφηβη γελάς!

Στιγμές

Είναι στιγμές που δεν βρίσκεις λόγια

να περιγράψεις αυτά που νιώθεις

αυτά που αισθάνεσαι .

Τα χάνεις σε χάνουν ,

γεννοβολούν σαν αστρα,

μυρίζουν σαν πεταλούδες .

χρωματίζουν πίνακες

σηκώνουν λάβαρα της ομορφιάς

μα ατίθασα δε γίνονται γραματα .

Παρα μόνο μικροί σπινθήρες .

Κι εχει ένα ήλιο ετούτη η νύχτα!

Άτιτλο

 Σε ένα στεγνό καιρό

 είναι σπουδαίο να κρατάς 

 τρυφερά την αγάπη! 

Ατιτλο

 Τρόμαξε 

 ο ήλιος από τα τόσα ..αρα
 μα κάπου εκεί απέναντι 
 γελούσε όμορφα

 ένα ασπρομάλλικο παιδι 
 δίχως γιατί !

Άτιτλο

Ακους το φεγγάρι;
τα λόγια μας τραγουδά!

Εκείνο το μην τα παρατάς

Εκείνο το μην τα παρατάς το ξέρεις; 
Κάθε φορα που το ακους μέσα σου
σπάει ο ήλιος σε μύρια κομμάτια 
φυτρωνουν 

ανεμωνες στον πάτο της θαλασσας 
μοιράζουν τα δάχτυλα χέρια 
φουντώνει ενα μικρό λυχνάρι 
και πέφτει φωτια στην αλμύρα 
Εκείνο το μην τα παρατάς φίλε μου 
σηκώνει τα γόνατα 
κρατά ορθό το κεφάλι 
και βλεπεις 

χίλλια κορμια δροσουλίτες 
να χουν στις πλάτες 

εκείνα που δεν έμαθες 
κι εκεινα που δεν είπες 
σε μια σταγόνα της βροχής 
να ανθίζει αγριολούλουδο 

σε τόπο απάτητης κορυφής !

Σου το ξαναπα

Σου το ξανάπα βρε ζωή

δεν ειμαι ευκολο παιδί

κι αν
με πετάξεις σε βυθό
με μια ανάσα σου μπορώ
λιμάνι να γινώ πάλι να αναστηθώ

κι αν
δε μ αφήνεις να σε ζω
εγω θα ζωγραφίζω
σε πίνακα για να σε δω

κι αν
θα μου πάρεις τη φωνή
την κάνω νότα μουσική
με κείνη θε να σου μιλώ

κι αν
θα μου σβήσεις ήλιου φως
θα λάμπει η ψυχή μου
με τα δικά της μάτια θα κοιτώ

κι αν
θα μου πάψεις την καρδιά
θα ανοίξω διαπλατα φτερά
για να πετάξω εκει ψηλά

μαζί με λευτερα πουλιά!

Άτιτλο

Παράξενη νύχτα 
ολάκερη κρεμάστηκε 

σε ένα λουλούδι !

Άτιτλο

Κι όσο ανθίζει η θάλασσα 
βυζαίνοντας φως 
κανένα κύμα δε χάνεται !

Θλίψη

Αντε λοιπόν νύχτωσε 

ας κλείσουμε την αυλαία 

χειροκροτώντας 
αύριο παλι χαρούμενα

θα θρηνήσουμε 

αυτά που δε ζήσαμε χθες!

Με δυο φωνές και μια καρδιά

Και που λες Μηνα σιγά σιγά θα τα συνηθίσουμε 

ολα . Μας έχουν καταλάβει σου λέω . 

Μας πήρανε χαμπάρι 

Το χουν δει πόσο εύκολα ξεχνάμε .Ακου μωρέ τι έλεγε χθες ο Μανωλιός 

Ωραία λεει ήταν που οτι ηθελε τσακ ένα τηλέφωνο και του τα φέρνουν όλα στο σπίτι.

Ένιωθε αγάς με αυλικούς κι ουτε που περνάει απ την κούτρα του πως ετσι θα λείψουν χέρια από δουλειές . Ετσι θα γίνουν τα παιδιά μας μηχανές 

πάνω σε ένα εργοστάσιο θα χτίζουν τον αέρα τους . Ατμομηχανές που θα ζουν μόνο για τα φουγάρα τους . Δίχως συναδέλφους να πουν το κατι τους βρε αδερφέ να ξεστομίσουν το ντέρτι της κυρα Μαριώς που ξενιτεύτηκε το παιδι της να βρει δουλειά . Σιγά σιγά θα μας περάσουν πως τα εγγόνια μας γίνονται εξυπνότερα, 

μπροστά στον υπολογιστή τους κοιτούν άλλο κόσμο κι ετσι ξυπνά το μυαλό τους φυτρώνοντας στα πλήκτρα χίλια δάχτυλα χωρίς πέτσα . Χωρίς την μυρουδιά του δέρματος . Θα κοπούν βρε οι αυλές των σχολείων , το παιχνίδι , οι καυγάδες του γκολ και το κυνηγητό του ιππότη των μικρών δασων . Αντί βρε να αρπάξουμε μια βούρδουλα και να τους κυνηγήσουμε σαν κλεφτοκοτάδες λιβανίζουμε τον ήχο της παγκοσμιότητας απ την ανάποδη πλευρά .

Ωχου βρε Παντελή και που μιλάς τόσα χρόνια τι βγαίνει ; Βγαίνει μωρέ βγαίνει Έστω κι ενας να συμφωνεί βγαίνει . Βλέπεις μωρε που τραβούν τα παιδιά μας ;Θα αρχίσουν να ερωτεύονται να αγαπούν να κάνουν ερωτα μονάχα μεσα από το διαδίκτυο . Ο φόβος τους μπολιασμένος ,αμπόλιαστος δω δα θα βρίσκεται . Ο Γιάννης θα φοβάται το θεριό και το θεριο το Γιάννη . Και πως μωρέ θα νιώσουν κείνο το φυτίλι που καίει τον ερωτα από τα νύχια ως την κορφή . Πως θα γευτούν το γέλιο της καραμέλας στο πρώτο τους φιλί . Τον πόθο το μεγα αυτό κερί που τρέμει μην πέσει παγωνιά πάνω του και χαθεί . Γεμίσαμε συμβουλάτορες που φωνάζουν ζήσε την ζωή Ποια ζωή μωρε ειναι ζωή το να μην εχεις μια ανοιχτή αγκαλιά ειναι ζωή να ονειρεύεσαι οτι από πλατάνι θα γίνεις τριανταφυλλιά; Μα το θεο βλογημένοι είμαστε που ζήσαμε ρε Παντελή κι από ένα πέτρινο σκαλί φτιάχναμε με μια φυσαρμόνικα γλέντι μες την αυλή . Αχ βρε Μηνά και τι μπορούμε να κάνουμε εμεις για ολα αυτά ; Να μείνουμε βρε να μείνουμε και να φωνάξουμε πλαι με τα παιδιά . Πως ειναι δική τους η ζωή και τους ανήκει ολη η γη . Να ξεχάσουμε λιγο εμας και το τι περάσαμε αλλα να θυμηθούμε πως είμαστε παιδιά . Το βόλεμα του τι θα αλλάξει τι μπορεί στα δυο να σπάσει να κοπεί . Να τους πούμε πως το κλαμα, η χαρα, ο θυμός δεν ειναι συμφορά ειναι αισθήματα ανθρώπινα σε ανθρώπων τα νερα. Να γίνουμε ένα μ αυτούς που το ξόδεμα το νιώθουνε χαρα κι όχι στιγμή που χάνεται σαν πέφτει στα θολά . Να μάθουμε από αυτούς πως ζωντανεύουν κύτταρα κι από της πίκρας την φωλιά . Πως δεν πεθαίνει η ζωή με ζωντανά παιδιά . Κι αν κλείδωσαν άστεγοι καιροί κανεις δεν ειναι μόνος όταν στον ίσκιο μια φωνή τον προσκαλεί .Αχ μωρε Μηνά όνειρα , όνειρα απατηλά . Τα όνειρα Παντελή μου ειναι του στερνου τα φτερά κι αλίμονο αν τα κρύψεις να μην τσαλακωθούν απ του αέρα τα φιλιά. Θέλουν Δροσάτα χείλη και με σπασμένα χέρια να χεις στα μάτια πινελιά . Παππού εεεεε παππού .. Νατο βρε Παντελή το μίλι  που αξίζει κολύμπι στα ανοιχτά! 

Άτιτλο

 Πρόσεχε που πατάς 
 εδώ χτυπούν οι δείκτες της ψυχής μου !

Άτιτλο

Κι ολο ρωτώ την σκέψη μου 
γιατί σε κρύβει μέσα της 
και κάθε φορά 
μου απαντά η καρδιά ! 

Κάτω απο μια σκιά

Να δεις να δεις πως θα ρθει η στιγμή 

που θα μετράμε τα βότσαλα της άμμου

κοιτάζοντας μόνο τη θάλασσα 

Θα αγκαλιάζουμε τον πόνο 

χωρίς λόγια με μια ποδιά 

στις πλάτες γεμάτη ζεστή αγκαλιά 

Να δεις που θα ρθει καιρός 

να ποτίζουμε τους βασιλικούς με χαμόγελα

χαϊδεύοντας τη μυρουδιά της συντροφικότητας

τα κλειστά παράθυρα θα ανοίγουν 

μόνο για να πετάξουν οι μέσα μας πεταλούδες

συνομιλώντας με τον άνεμο 

Να δεις που στον δρόμο θα παίζουν 

πολύχρωμα λουλούδια με χέρια κυκλάμινα παιδιών

χαρίζοντας στο κενό τον ήλιο 

οι φωνές μας θα χουν τον ρυθμό των πουλιών

στο ζευγάρωμα του πρωινού άστρου

θα ξεμυτίζει λευκός αυγερινός 

Να δεις που το σχολειό θα γράφει τις αξίες 

με αμάραντο στυλό κι απ' το χαρτί 

θα βγαίνει μια γραμμή ουράνιου τόξου το φιλί

να σεργιανίσει τα στενά με το προζύμι ανθρωπιάς 

να δώσει το λυχνάρι με άναμμα καρδιάς 

Να δεις χωρίς ονόματα και τίτλους

θα ζωγραφίσει ο άνθρωπος τον άνθρωπο 

σαν να ναι χίλια δέντρα κάτω από μια σκιά

να δεις που πρωταγωνιστής 

θα ναι η αγάπη που γελά !

Άτιτλο

Στις γειτονιές των κήπων 
γαλάζια κι ολόλευκα πουλιά 
φτεροκοπούν με χρώματα 
σε κόκκινη θάλασσα !

 

Άτιτλο

Δίχως δάχτυλα 

αρμονικά που βύζαξε

η φύση τα παιδιά της !

Μικρός ο κόσμος

Ακουμπισμένος σε μια φέτα καρπούζι

δροσερός κουβαλητής μιας άλλης άνοιξης  

Οι μικροί μαύροι ιππότες

οι πανοπλίες που έκρυψες 

να παίζουν γυμνά χαρουμενα παιδιά 

Σαν μόλις που άρχισε να σβήνει

τα πέταλα του ο ήλιος στα νερά σου 

Γυρίζοντας από τα μάτια της θαλασσας 

σε είδα μικρό κόκκινο κοχύλι

και πως μεγάλωσε η άμμος στις φλέβες μου 

να περπατουν ζεστα χρωματιστά κοράλλια

Μικρός ο κόσμος 

κράτησα το πινέλο κι οι στάλες του 

ζωγράφισαν στις χούφτες σου !

Άτιτλο

Γουλιά γουλιά γυρέψαμε τον χρόνο 
και χάθηκε στο φως του ήλιου 
Μείναμε τρελοί και μεθυσμένοι 

να τραγουδάμε την αγάπη !

Άτιτλο

Στα μαλλιά της τρυφεράδας 
φωλιάζει ζεστό το φως 
πολύχρωμα που ναι τα μάτια σου !

Άτιτλο

Οπου υπάρχουν ρίζες 
μια θάλασσα αγάπης φυτρώνει !

Άτιτλο

Κι ώσπου να γευθώ 

την άνοιξη από τα μάτια σου 

θα μεγαλώνω στα στήθια 

παιδιά του καλοκαιριού 
να φέγγουν την αυλή μας !

Φτερούγισμα

Είναι κι αυτά τα πρωινά

που πίνεις τον καφέ μου

από την κούπα των ματιών σου
είμαι κι εγω που γελώ 
χωρίς λόγο στα φύλλα σου 
ανταμώνοντας την πρώτη πνοή 
ειναι κι αυτά τα ματόκλαδα 

της ανεμώνης που γέρνουν

στη γύρη της ζάχαρης 

Είναι κι αυτό το χαμόγελο

που εμαθε σαν πεταλούδα να πετάει 

στην αυλή των κήπων 

άνοιξε το παράθυρο 

να δεις πως φτερουγίζει η καρδιά!

Άτιτλο

 Μακρινή που ειναι η άμμος του καλοκαιριού
 Μια αγκαλιά κρατά τα αστέρια 
 Επαναστάτης μάτια μου η αγάπη !

Μεταξύ ιλαρότητας και γελοιότητας

Μου το λεγε ο μπαμπάς μου 

κλειστο το στοματάκι σου αυτά που λες 

πρώτα εσένα πονάνε. 

Κι έπειτα σαν πως με ήξερε γελούσε 

γελούσε τόσο όμορφα ο μπαμπάς . 

Μα  τι να πει που τόσο του έμοιασα 

κατά τα λεγόμενα της γιαγιάς. 

Ετσι λοιπόν ενώ το καλοκαιράκι φορούσε 

το γαλάζιο του φόρεμα κι εκεί 

που πίνοντας τον καφέ μου στο μπαλκόνι

έπαιζα με τα δυο σπουργίτια 

που με επισκέφτηκαν ήρθε να μου ταράξει

την γαλήνη το ακουσμα της συμφωνίας 

των κομμάτων του τόπου μου . 

Γέλασα και το γέλιο μου είχε τα μάτια 

της ειρωνείας. 

Το πέπλο της πικρής καραμέλας 

την γεύση του κυδωνιού.

Να που σήμερα θα μπορούσα να δω ακόμη 

και το χειροκρότημα να βουρλίζεται 

στις παλάμες μου . Οι πατέρες του κράτους συμφώνησαν σε μια εκστρατεία υπεράσπισης μερικής ελευθερίας . Δια το καλόν του Έθνους θα πρέπει να αποβάλλομεν πας συμμορίτην . Τρόμαξα και μόνο με την σκέψη . Γύρισα το κεφαλι μου η κυρα Θεοδοσία άπλωνε στη ταράτσα . Όμορφα που μύρισαν τα ασπρόρουχα ! Μα τούτη η βελονιά έκατσε στο κεφαλι μου σαν γκαστρωμένη μέδουσα που βρήκε τον τόπο της να γεννήσει τα παιδια της . Συνέχισα να γραφω κι αρχισαν τα ερωτήματα το ένα πισω από τα άλλο . Δεν ξεχνούσα βέβαια το πως κουνούσε το μαντήλι της αρχής η προεκλογική καμπάνια . Δεν ξεχνούσα πως ειναι ο καιρός που μετριούνται τα κουκιά που ανάλογα θα έδειχναν τα φουσκωμένα μπαλόνια. Αρχισα να μαζεύω στο χαρτί τα ερωτηματικά που σκόρπισαν τόσο κι απέναντι από τούτη την ωραία σύμπλευση να προσπαθώ να σώσω οτι σώζεται για να μην ξεμπροστιαστεί το σύμβολο της αηδίας που νιώθω . Πείτε όμως καλοί μου παρουσιαστές .Χρόνια τώρα η Παιδεια τραβάει τα μαλλιά της από τη θαλασσα μπας και σωθεί από την κάθε τετραετούς φοίτηση της καρέκλας σας . Η εκπαίδευση γρατζουνά τα σωθικά της γιατί ανάλογα με το που ειναι η κεφαλή σπουδάζει ματώνοντας μια από το ένα και μια από το άλλο της αυτί . Κι ο κόπος των θρανίων σαν μαριονέτα σε σχοινί . Η υγεία στα ράντζα κρέμεται κι οπου κυλά ο παρας βρίσκει το γελιο να ακουστεί. Και δε μιλώ για εξωτερική πολιτική εκεί αλλου βαρά ο ταμπουράς κι αλλου το έργο θα φανει . Κι αν συνεχίσω θαρρώ βιβλίο πως θα βγει . Πείτε μου εσείς οι γνώστες πότε ακούσατε ανθρώπινη φωνή που ήσασταν να πλεύσετε σε συμπλεξη να σπάσει το απόστημα να δει ανάσα το παιδί . Τώρα λοιπόν κοπήκατε για του ανθρώπου την πνοή; και πόρτα πόρτα θα γυρνάτε μοιράζοντας πάλι του άλλου το ψωμί . Μεταξύ ιλαρότητας και γελοιότητας υπάρχει κι η ντροπή . Πριν έρθετε λοιπόν στην πόρτα μου φροντίστε οι απαντήσεις σας μην ειναι σε κουτσό σκαμνί .Α! και κάτι τελευταίο . Μια που θα κάμετε τον κόπο πες τε και στο λαό αν το θυμάστε για τούτο τον εργατικό το νόμο που δούλους εχει γράψει και η ταφόπλακα καίει τη σιωπή στου κάθε εργάτη την ζωή 

Κι είναι τόσο ζεστη παρεα τα σπουργίτια ! 

Κόκκινη τελεία

Άρχισε να νυχτώνει πια

η θάλασσα θαρρείς
και μαζεύει σιγά σιγά
τα πόδια της απ την άμμο.
Ένα παλιό ζεϊμπέκικο
κρατά στο στόμα του
ένα μικρό τραντζιστοράκι
Σε βλέπω να σιγοντάρεις
το ρυθμό του
σα να ξέρεις τα λόγια του .
Μεθυσμένα τ άστρα
φυλούν στο βλέμμα σου
το ασημί φεγγάρι
στάλαξαν στα χέρια μου
τη φωτιά της βροχής
κι έτσι άρχισα να ζωγραφίζω
τη σκέψη μου στον καμβά σου
Να σαι το σύννεφο;
κει που σε φτάνω
φωτίζει το κύμα σαν ουρανός
να σαι τ αγέρι; κει που σ αγγίζω
μύρια δάχτυλα
ζεσταίνουν το κουβάρι της ανέμης
ξετυλίγοντας τα πλοκάμια της γης
Στα παράθυρα του νου μου χτυπάς
σαν νυχτοπούλι που γέλα
Στους χτύπους βότσαλο
που υγραίνει το φιλί του
στο τραγούδι
στο πρόσωπο της βραδιάς
σα βραδινή ηλιαχτίδα
Τρυφερά που ακούστηκε
η κόκκινη τελεία
καθώς κρύφτηκες ..μέσα μου !

Άτιτλο

 Ότι δεν πιστεύεις αστο να φύγει 

 θέλει δρόμο πολύ 

 να αγαπήσεις βαθιά με την ψυχή!

Πισω απο τις σκιές

-Που έμεινες πάλι

 που κοιτάς;

- Κείνους τους μικρούς

μίσχους από κυκλάμινα

ζευγάρωμα φιλιού

στη ζωγραφιά του λιβαδιού

που ακροβατούν στη γέφυρα

της χαράς και τινάζονται

ζεστές πατημασιές ονείρων

Πόσο όμορφα δέσαν τα δάχτυλα

και πατώντας στις μύτες

χορεύουν στην άμμο του καλοκαιριού

Ακούς;

Τα βήματα τους πλατσουρίζουν

ανάμεσα στα φύλλα της ζεστασιάς

κι οι μύτες ενώνονται

στον ηχο της αγάπης

Κοίτα πως παίζουν τα μάτια τους

με τις λέξεις μυρίζοντας μονάχα

το χνώτο τους

πως μοιάζουν με μας

ξεδιψούν στο λευκό τους αρωμα

ποτίζοντας κάθε τους κύτταρο

με τη δίψα της ανάσας

τρομάζουν στις σκιές

γεννημένα στο φως του γαλάζιου

στα μαλλιά του κεντημένα

ασπρολούλουδα της περηφάνιας

ακάματοι εργάτες του παντού

με φόντο τον πίνακα του όλου

το γέλιο τους μια πιτσιλιά

να πιει το ηλιοβασίλεμα

η τρυφεράδα τους

μια γουλιά του ανέμου

που αγγίζει απαλά τους ώμους

το νιώθεις;

- Μα που τα βλέπεις όλα αυτά;

- Εκεί στο περβάζι του βλέφαρου

- Μα εκεί είναι μονάχα δύο άλογα

- Δυο ψυχές

- Ναι μα όλα τα άλλα που τα είδες ;

- Μην κοιτάς

άσε την καρδιά σου να δει το μαζί!

 

Ατιτλο

Μικρές πετούνιες τα μάτια σου

που γύρεψα να μυρίσω !

Του παραγιού φιλί

Κι όταν συνάντησε αυτό το αν

πόσο πολύ τον κούρασε
Θαρρείς και μια σπασμένη
ανεμόσκαλα
γινόταν που σε κάθε βήμα
έχανε τα προικιά της .
Τούτος είχε μάθει να τρυγά
τα χείλη της πεταλούδας
να κερνά φιλί στο χάδι του ήλιου
την ώρα που χτένιζε τα μαλλιά του
Κελαηδούσε στα μαγειριά
που άχνιζε βασιλικός και φούσκωνε ζυμάρι
Να άφηνε λες τα σημάδια κοντολογίς
να στήσουν τα πόδια στα νερά;
κι αν πάλι ψάχνανε ένα αν 

να δέσουνε το πέλμα;
Μπα σκέφτηκε μακρινά τα κανιά τους
κι ακούμπωτα στις γάμπες .
Έζεψε τα κλωνάρια του
φόρεσε το γιασεμί καπέλο του
κι έστριψε την γωνιά του
στο ασημένιο τάσι του καιρού .
Στο διάβα του διάβαζε σκαστά

απ το νου τα μάτια ,άδειες εφημερίδες
αν θες αυτό αν κάνεις τ άλλο
αν περπατήσεις στα ανοιχτα
αν προτιμήσεις τα ζυγά
αν κείνο αν το παραπέρα
μα εκείνος έκλεισε τα αυτιά
κι άκουε μόνο την καρδιά
τούτη μοναχά γλυκιά κυρά
στον στήθος της το πριν ,
το τώρα το μετά .
Κι αν σταματούσε να χτυπά
μια στιγμή κανένα αν δε θα χε δει .
Χτύπα γοργόνα την ουρά
ο παραγιός σου με ένα φιλί σου μιλά
στα κύματα σου τα ζεστά
φωλιές καλοκαιριού η ακτή μοσχοβολά  
κι ως να ρθουν μπουνάτσες με βροχή
γέλα .. τραγούδα δεν έχει τέλος .. η αρχή!

Άτιτλο

Τα παράθυρα μυρίζουν δυόσμο
τα κρίνα κρατούν ψυχή

να προσέχεις το βήμα που σιωπά

σηματοδότη εχει καρδιά !