Μένω εκεί

 

Μένω εκεί

που κατοικούν γερμένες ηλιαχτίδες

στο μήκος του άστεγου χειμώνα

Στο δρόμο που μιλούν οι συννεφιές

στης άνοιξης το ολόφωτο της στόμα

Mένω εκεί

στις άγουρες και άβολες σκιές

που αιμορραγούν στα κάλπικα χαμογέλα

με ένα ψεγάδι της φωτιάς

που σπέρνει ίχνος ζεστασιάς

Μένω εκεί

που η άπνοια ριγά  σε σκαλοπάτια σκοτεινά

κι αφήνουν άθεοι θεοί

να κουβεντιάζει η αλήθεια

σε ενός παιδιού αθώου το φιλί

Μένω εκεί

που κάθε πόλεμος μισεί

ειρήνης ζεστό το χάδι για να δει

κι ανήμπορα γυρίζει σε άδειους δρόμους

με γεμάτη ανθρώπινη πνοή

Μένω εκεί

που οι σαλτιμπάγκοι κουβαλούν

δώρα από άχρωμους παλμούς

και γίνεται η χαρά οδηγός

σε ένα φυντάνι γιασεμιού μοσχοβολά το βιός

Για αυτό σου λέω μη με ψάχνεις

σε άχρωμους καιρούς

μένω όπου η αγάπη στήνει γη

κει που η βολή το θρόνο της δεν έχει βρει

κι αναζητά αυτό το κάτι 

που ομορφαίνει την αυγή!

Αντανάκλαση

Κι οσο εσυ άλλαζες τροχιά

εγω με ένα χαμόγελο περίμενα αντίκρυ

Βλέπεις 

πως δε χωράει στη γη φεγγάρι 

που δε φυλάει τη θάλασσα

Και πως αλλιώς γεννιέται η ζεστασιά !

Ταξίδι ψυχής

Τελείωσε η μέρα το φως 

κι έρχεται εκείνο το απαλό σκοτάδι 

σιγοψιθυρίζοντας 

να παίζει στα βλέφαρα σου 

Αφήνεσαι στα μυστικά του , στα γέλια του

στη δροσιά του τραγουδιού 

Φεύγεις , φεύγεις από σενα κι ανταμώνεις 

τα φυλλα που λυγούν, στα μέρη που τρέχουν 

φωτεινές ηλιαχτίδες

Έτοιμες να σκεπάσουν την χειμωνιά 

να γύρουν σαν πως οι σπίθες της φλόγας

καθώς μιλούν αυτά που ξέρεις 

και διόλου δε γνωρίζεις 

μα ακολουθείς τη ζεστασιά τους 

Αυτό το λίγο που στριφογυρνά τόσο πολύ 

γεμάτο με εκείνα 

τα γλυκοβλάσταρα της γωνιάς σου

Ολάκερος κόσμος σε μια κόκκινη σκάλα

Κάπου εκεί μια φυσαρμόνικα σπουδάζει το φιλί!

Χρώματα ψυχής

Κι από ένα μωβ 

φύτρωσε η τρυφεράδα 

ένα μπλε γεμίζει φως 

τα βράχια με ένα φιλί

βρέχουν τον ηλιο της θαλασσας

Κι από τούτη 

την άνοιξη του χειμώνα 

γεννήθηκε η αγάπη 

ζεστός θαμώνας

στα μάτια σου!

Ενας καθρέφτης

 Άχ άνθρωπε 

κάποτε θα δεις πως αυτός ο κόσμος 

με τα μικρα η μεγαλα παπουτσια 

αυτός που υποτιμάς

κι εκεινος που σαν ειδωλο γυρευεις 

δεν ειναι αλλος απο εσενα 

Ενας καθρέφτης είμαστε 

που αν δε δεις βαθιά 

σκιες θα τριγυρίζουν στο κατωφλι του 

Κάποτε ανθρωπε 

θα πεις πως το μπορεις 

λιγο πιο πέρα απο τα μάτια σου να δεις 

Και τότε ω! τότε θα μαθουμε 

να ξετυλιγουμε τις πίέτες των αστρων 

με δάχτυλα τα γιασεμια!

Αγάπη θα πει...

Είναι εκείνα 

τα μικρά φεγγάρια που εμπιστεύτηκα 

κι ειναι ο κόπος τους 

να κρατήσουν γεμάτο άστρα τον ουρανό

που με κανει να φροντίζω τα φυλλα της γαζίας 

Κείνες οι μικρές πεταλούδες 

που ξεφεύγουν από μεσα μου 

κι αντικρινά χορεύουν στον κήπο των ξωτικών 

Το δίχτυ 

που αμπαρώνει τα καμώματα της μερας

σε ένα μικρό σπιρτόκουτο 

να φυλαχτούν τουτα που νιώθουν

κι ώσπου να ρθει το γλυκοχάραμα 

ζεστά να ντύσουν τις μουσικές 

δεμένες στα βουνά, στα ξόρκια τα μυστικά 

να βρουν σπηλιές , γέλια να παίζουν με παιδιά, 

ερωτευμένοι να πιούν της θαλασσας τα γιατρικά 

γλυκά 

να μπαίνει η αγαπη να σπέρνει σπόρο αγκαλιά

Είναι αυτά που τα όνειρα μου βλέπω ζωντανά 

κι ακροβατώ στη γειτονιά της λύπης 

με ένα χαμόγελο ζεστό

κι ειναι σαν πρώτο χαδι που κυλά 

να σου χαδέψει τα μαλλιά .

Σπουδαίο που ναι να χρωματίζει ο νους 

με ένα α από ψηλά που χει πινέλο την καρδιά!

Αποτυπώματα//

Κι ετσι έμαθα 

να βλέπω χωρίς να κοιτώ

Να ακούω 

σμιλευοντας την άπνοια του ήχου 

Ντυμενη ηλιόπετρα γυρίζοντας τον κύκλο 

σπαζοντας τους κόμπους 

αφηνω λευτερα τα σημάδια να ενωθουν 

στο χωμα , στα φύλλα 

οπου ανασαινει ο νους 

και λυγίζουν τα ματια

εκει σε φτανω 

σαν πως να μεγαλώνει το δάσος 

στο φιλί μιας κόκκινης ομπρέλας 

γεματη απο πολυχρωμα 

πουκαμισα ζεστασιας !  

Έτσι απλά

Σαν ενας θαμώνας 

της σκέψης μου η απορία 

ένα παιδί που μετρά 

πως μεγαλώνει η θαλασσα 

Που πανε τα άστρα όταν χάνονται;

κι ενώ τον άνεμο ρωτώ κι αυτόν κοιτώ 

μου απαντα η καρδιά .

Ματια , ματια γεματα αγάπη , ζεστασιά

φθινόπωρο 

μα χει μια σπίθα που αρμονικά

δένει η σιωπή το χάδι της 

καθώς ζυγώνει κυματα και στεριά!

Γαλάζια κυματα

 

Να περνάς φίλε μου

Να περνάς από κείνα τα γαλάζια κύματα

που ακούς φιλιά να σου δίνουν

Τις διαμαντόπετρες των δακρύων

που κάτι έχουν να σου πουν ,

γυρίζοντας τον τροχό

της αβόλευτης ασπρομάλλικης νιότης.

Να ζυγώνεις τα φτερά που μια ανάσα

σου δίνουν γυρεύοντας το στάχυ στο αγνάντεμα

Μιλώντας την γλώσσα την αγράμματη

σε γιγαντόσωμα τερτίπια του βουνού

μα κείνης που απ το στόμα το χαμομήλι

σπουδάζει και το φλάμπουρο ακροβατεί.

Να ζυγώνεις ότι σου πρέπει

Σπόρο , ηλίανθο κι άπιαστο όνειρο θεού

που κουβαλά σπάργανα καλοσύνης

κι  ανθρώπινου  παλμού

Μη λησμονάς φωτιά, καπνό που σπέρνουν

τη βολή σε άχρωμη πνοή,

Μήτε τα διάφανα βλαστάρια που χουν

για ήχο της άνοιξης το ζυμωτό ψωμί

Κι εγώ που ξέρω από βροχή

κι εσύ που ήλιο έχεις πιει

και τούτο το λυχνάρι,

που το φυλούν μικρά και δυνατά

να ανάβει το κλωνάρι που πότισε η γη,

κι αδιάβαστο ο ουρανός το έχει δει

Κι ότι κι αν πεις ότι αν πω τίποτε

δεν υπάρχει πιο ολάκερο πιο δυνατό

από μια άυλη στολή που φόρεσε η ψυχή

κι αγάπη έχει δει !

Τρεχούμενη πνοή

Σε έναν κόσμο που η εξουσία

έχει χίλια ποδάρια,

που κι ο μέρμηγκας σαν γίνει ο αρχηγός

ξεχνά την μοιρασιά της ψίχας

και διαλαλεί πραμάτεια

που μόνο η τσέπη του έχει δει,

μην περιμένεις πότε το βλέμμα ξάστερο

ουρανό θα δει.

Φτιάξε ένα Ήλιο που να βγαίνει από ψυχή

δος μου το χέρι σου να βγούμε από την τρύπα

που χει στις ρίζες διάφανο πουλί.

Μόνο μη στέκεις ακίνητος

ακούνητο είναι το βουνό

μα για να φτάσει στην κορφή

θέλει τον ίσκιο του να δει

Κανείς δεν είναι μόνος όταν ακούει

ένα τραγούδι όταν λαλεί ένα πουλί ,

όταν γελάει ένα παιδί

κι όταν απ το αντικρινό στασίδι

ο άνθρωπος τον άνθρωπο έχει δει

σαν πώς να ναι ρίζα, μίσχο, άνθιση

απάγκιο και τρεχούμενο νερό

που μαθε να κυλάει όσο υπάρχει γη!

Άτιτλο

 

Και μόνο

να μπορείς  να αφουγκράζεσαι

τα στέκια της ζεστασιάς

αξίζει να περπατάς χαμηλώνοντας το βλέμμα

με δάχτυλα τεντωμένα στα χέρια της αγκαλιάς !

Σταγόνα

Κι ενώ ξέρω πως δεν θα σταματήσω να παλεύω

στα πεζοδρόμια που σηκώνουν το δίκιο,

οι λέξεις μου πια λαβωμένες κοιτούν .

Απέμεινε το λιγοστό λιβάδι με τις μικρές παπαρούνες.

Κείνες που γέρνουν απέναντι από τη φωτιά .

Λίγα ζεστά χαμόγελα του ήλιου

που κυνηγούν την πεταλούδα της Ειρήνης.

Ποιος ξέρει πόσο ακόμη;

Κεινο που ξέστρατα γυρνά είναι η γυμνή ψυχή.

Που από την πέτρα βλέπει συμμάχους

κι από ένα γράμμα

που ακουμπά στο πλάι και χαμογελά.

Και πώς να αρνηθείς

πως από μια στάλα γεννιέται η ομορφιά!

Θα μείνω εδώ

 

Θα μείνω εδώ
Αποκλεισμένη από τα θαύματα
Ξέχωρη από τα τόσα γέλια

στον τόπο των δακρύων
Ένα μικρό φυντάνι
που μόλις φάνηκε από το χώμα
να υποστηρίζει τις ρίζες του
Μια στάλα βροχής που φιλά τη γη
να αναστηθεί ο γερμένος μίσχος
Τούτη η μια ηλιαχτίδα που διαφεντεύει
νόημα της στιγμής
κι αυτή γεννά γαρδένιες στα πόδια του χιονιά
Θα μείνω εδώ
κουρασμένη από δρόμους
ανοίγοντας το αυλάκι
ακάματου τρεχούμενου νερού
Στα φύλλα που πιστεύουν πως
περίσσεμα δεν έχουν τα κλαδιά
κι αγγίζουν τα φτερά με χέρια δροσερά
Σε κείνα που ασπάζονται

το φίλημα τους ενός παιδιού
σε κείνα που λυγούν τα δάχτυλα
να σχηματίσουν κύκλο του γιαλού
αναζητώντας την αρχή δίνουν
το δεύτερο το τρίτο το αγνάντεμα του ήλιου
να βγει η δυνατή κορυφή
Θα μείνω εδώ δίχως τα πως και τα γιατί
Βυζαίνοντας μονάχα το γιόμα
να ρθει ξανά η Ανατολή
Άνθρωπος καταγής να σου θυμίζω
πως πετούν τα λόγια της ψυχής
Να μην ξεχνώ πως σε ένα δύσκολο καιρό
μέσα από μέτρα σκοτεινιάς ,

παράνοιας κι αποκοτιάς ,
εκει που η ομίχλη δεν έχει άλλη λογική
μα μόνη της απαντοχή φωνή καρδιάς ,
που σέρνει το κιτάπι
μα γράφει λόγια που μόνο η αγάπη ξέρει
να διαβάζει , να ακούει και να συναντά
κι ο χτύπος της είναι ο τόπος που νικά !

Λέξεις

Πονάνε , σφυρίζουν , γελούν

οι λέξεις μάτια μου

ανοίγουν την αγκαλιά τους

να ζεστάνουν φωνήεντα

το χάδι τους να δώσουν

στα σύμφωνα που ριγούν

τα χέρια τους κυκλάμινα

μάτια οι ρίζες που λυγούν

μα σαν τις νιώσεις

μια γεύση από κεράσι αφήνουν

σαν πως να αραδιάζεις

πολύχρωμα βότσαλα στην άμμο

σκιτσάροντας γλυκό φιλί

της καληνυχτας !

Τολμώ

 

Τολμώ

μάτια μου θα πεί
αντιστέκομαι
σε ότι μου δίνουν για τροφή
Κι αναμασώ τις μυρουδιές
μη συνηθίσει ο ουρανίσκος
και τη γλυκάδα του δε βρει
Να μένω αμέτοχος στο πάγωμα της γης
και να φυτεύω ασπρόρουχα
που έμαθαν να στεγνώνουν

στα κρόσσια της βροχής
δυο ξωτικά , 

δυο κύπελα καφέ που πέσαν καταγής
κι όρθια γυρίζουν σελίδα με επίλογο εμεις
Τολμώ θα πεί
πως ξεπερνώ εμενα και γίνομαι εσυ
την ωρα που μιλά η σιωπή
Θα πει δεν εχω αυταπάτες
μα χέρια μου είναι ένα γιατί
που από το καλούπι του εχει βγει
Να μπαίνει ο Νοέμβρης 

κι από το πρώτο του σκαλί
γυμνή η άνοιξη να 'ρθει
μη ξεχαστεί το χώμα 

κι ένα λουλούδι δε φανεί
Τολμώ θα πει
πως είσαι εκεί και είμαι εδώ
σε αμφίβολη κι άγνωρη γη
κι όμως κοιτάω ένα αστέρι
που από τα ματια σου εχει βγει
Να μένω άγουρος μαθητής
κι ότι μαθαίνω να κερνώ
με της ψυχής μου το σταυρό
Και όσο και να πεις
είναι όμορφος τόπος
η καρδιά που ακούει κι αγρυπνά !