Είναι κάτι στιγμές

Είναι φορές 
που όλα μου φαίνονται αστεία 
σαν σε σκηνή με τραγωδούς σε κωμωδία
μια στιγμή του εφιάλτη που γερνάει 
δεν ξέρω αν πρέπει να γελάσω ή να κλάψω
ή από την μνήμη μου έμενα να ξεθάψω

….. …..που μ αντικρίζω σε καμιόνι
να κουβαλώ τα κάρβουνα γραπώνοντας το χιόνι
σαν ένας άλλος ναυαγός της ερημιάς 
να περπατώ στα σύνορα μιας στημένης κρύπτης
μιας μέδουσας ο παραγιός και της φωτιάς αγύρτης 

είναι στιγμές 
που ακροβατώ στα βλέφαρα του κόσμου 
ψάχνοντας να βρω θησαυρό στα φύλλα ενός δυόσμου
που να μυρίζει γιασεμί και μίσχο ανεμώνης
στο τέμενος στήνω χορό βροχή να με ξεπλύνει
ναναι η στάλα της πληγή κι επάνω μου να κλείνει

….. ….που αιμορραγώ στα μάτια ενός γλάρου 
βλέμμα πελάου σιωπηλό ενός καμένου φάρου
κατάρτι που σπασε απ του νερού το βράχο
με τα φτερά του ακολουθώ το μίλι του θανάτου 
στο χώμα μου μικρή η γη μια πνοή ρεσάλτου 

είναι φορές κάτι στιγμές που τις βαφτίζουν αντοχές 
να μου κεντούν τον χρόνο  με βελονιά μια αστραπή 
κι ανέμη δίχως όνομα σε θαλασσας το δρόμο  !

Στο τάστο μιας κοντινής κιθάρας

Δεν έβρισκα λόγια να σε προσδιορίσω 

Ένας Δον Κιχώτης που έμενε 

στο παραθύρι της Δουλτσινέας του 

ένας Ερωτόκριτος που άλλο από την αγάπη 

δεν είδε στα μάτια της Αρετουσας του 

κι ας γνώριζε πως στα τερτίπια των δρόμων 

δε ζούσαν μόνο βουκαμβίλιες κι ασίγαστα ρυάκια 

Τα χρόνια είχαν αγρίμια που τρόμαζαν το βλέμμα 

κι αναθεμάτιζαν τα όσια του νου.

Οι βροχές στέγνωναν και δρόσιζαν 

τα δάκρυα της ψυχής 

Διάλεξες ανάμεσα τους να βαδίζεις λευκός λύκος 

Ψηλά το κεφάλι κι ας φόραγε μπόλικες αυλακιές 

απ τα στεγνά περάσματα .

Η περηφάνια σου είχε την απλότητα της γνώσης 

κι άλλοτε πάλι τις φτερούγες του αετού 

Εκεί που δίπλωναν τα λόγια άπλωνες την ευθεία σου 

να χαρακώσουν στην άμμο το στίγμα 

απ το μικρό ανθί σου .

Σαν ένα λιλιπούτειο άσμα η τρυφεράδα 

κι ένα σεργιάνι γερακιού στο θολό της αδικίας

Έτσι σε γνώρισα παιδεύοντας μια χορδή 

στο ταστο μιας κοντινής  κιθάρας .  

Ένα ανακάτεμα που γύρευε

να ζωγραφίσει την ασχήμια 

σε φόντο ομορφιάς σμιλεύοντας τα χρώματα 

έτσι που να ζηλέψει το σκοτάδι 

και να ερωτευτεί την χαραυγή

Μικρός που μου φανταζες 

τόσο που να χωράς στη χούφτα μου 

κι εκεί να μαθαίνω πως μεγαλώνουν τ άστρα 

Μεγάλος που ήσουν σκαρφάλωνα 

τα κλαδιά του ουρανού

να φτάσω τη μήτρα του ανέφελου 

να σ αγκαλιάσω  χορτάρι  πηγής.

Κι είναι που σε ψήλωσα μέσα μου 

και σ άφησα να περπατάς 

όπως μια σπίθα που γυρεύει το λυχνάρι της 

να ξαποστάσει την πνοή της 

Είναι που αθόρυβα ζυγώνουν οι ηλιόπετρες

να κρατήσουν τον κόσμο στα ακροδάχτυλα

γυμνό απ τα λερωμένα φύλλα .

Είναι που έρχομαι να σε βρω 

εκεί που πουθενά αλλού δε θα ήμουν 

παρά μόνο στο μίλι που ζευγαρώνουν τα πουλιά

κι είναι γλυκό το κελάηδημα 

της φωλιάς που ξέρει να  αγαπά  !

Τραγούδι καρδιάς

Τα πιο όμορφα λόγια
τα ακούς
με το τραγούδι της καρδιάς
απαλός , τρυφερός ,πληγωμένος ,
χαρούμενος , λυπημένος ,
μελαγχολικός ο ήχος της
μα πάντα καθρέφτης
της γύμνιας της .
Ακούς;

Θα αλλάξει Κερέμ;

Νάμαι πάλι να αναρωτιέμαι

θα αλλάξει τούτος ο κόσμος Κερέμ ;

Πάλι στην ίδια στάση 

με το ίδιο λεωφορείο της πίκρας 

που πέρασε πριν χρόνια 

εκεί που η διαδρομή του σκόνη 

μπαρούτι κι αδικοχαμένες ψυχές 

μοίρασε σ άλλα χλωρά φαντάσματα .

Στα τώρα ακόμη κοιτώ

κλουβιόσπιτα που ακόμη δε ξέρω 

αν άνθρωποι και τρωκτικά 

ζητούν την ίδια μοιρασιά .

Κι αν πάω πιο πίσω πάλι η γιαγιά 

θα μου φωνάζει να προσέξω τα χόρτα 

μη βρουν τη φωτιά .

Κι ήμουν παιδί κι έγινα γυναίκα

κι ήρθαν τ άσπρα μαλλιά 

και πάλι αναρωτιέμαι μάθαμε;

Μάθαμε ‘’αδελφέ μου να λέμε τα σύκα σύκα

και τη σκάφη ή μείναμε στο δε βαριέσαι αδελφέ 

κάποτε θα ρθουν να σου πουν ακούγαμε

και είπαν .. κι ύστερα βροχή και σήμερα .. πνιγήκαμε

μια κουταλιά όλο κι όλο κι αυτή τόσο παραμύθι

χώρεσε που μήτε η μνήμη κράτησε τα πανιά της

μήτε ο γιαλός τα χνάρια του .

Κι απόψε πάλι αναρωτιέμαι μάθαμε;

Και κάθε φορά απάντηση …σιωπή.

Κοιτώ το μικρό γλαστράκι στο παράθυρο

Ξετσουμίζει ένα μπουμπούκι . πάνω του πέταξα

πεταλούδα που μύρισε τα άρωμα μιας δροσοσταλιάς  .

Δεν μπορεί ..δεν μπορεί .. ανθίζει .. ελπίδα !

Ανάστροφα

Όλα ήρθαν οπως τα φώναζαν τα πουλιά

καθώς ζητούσαν τους αγγέλους 

όμως
ο λιόσπορος έτρεφε τις παπαρούνες 

άλλοτε κι εκεινες απλώναν τα φουρό τους 

Κι έφτασαν τα αποκαίδια γιομάτα καλάθια

απ άδικους σπόρους και δικιους καημούς 

αλλά
τα δέντρα βελόνιζαν το μέλι να θρέψουν 

ζωντανά του ήλιου τα άλαλα παιδιά 

Εμεινε το χώμα στεγνό δίχως δάκρυ 

ασκέπαστα κορμιά και που να δροσιστούν

μα κείνα τότε 
τα γέλια φυτευαν αγκαλιές ξέγνοιαστα κύματα

μες τα κοχύλια να ξεδιψά μια σταξιά τραγούδι

πως λάτρευες τη φλόγα 

πως μίσησες τη γλώσσα της

δίνη κι εκλεισε η καταπακτή 

σςςςς μη μιλάς μην πεις τίποτα 

σώπασε πήρε το βάρος το παιδί 

μια τοσο δα μικρούλα ράχη 

σε μια νυχτιά φορτώθηκε τη γη

σςςς μη μιλάς κάνε σιωπή 

κλαίνε οι άταφοι νεκροί 

ικέτες που ζητούν 

οι ζωντανοι να βρουν το δρόμο 

που θα τους πάει .. στη ζωή !

Μαύρος αγέρας

Φύγε μαυρε αγέρα 

χρειάζεται τόπο 

και σοδειά η γή 

να απλώσει 

φως απ την αρχή 

να σβήσει μοιρολόγια 

Στα παιδικά της βήματα 
να βρεί η ζωή λουλούδι 
κι απο τη ρίζα του καλού

δεντρί να δει τραγούδι !

Ανορθόγραφα

Είναι φορές που δεν ξέρεις 

αν θέλεις να μιλήσεις 

ή απλά να φτύσεις

μπας και βραχει λίγο η τσίπα.

Οργανωμένοι δήμιοι που κανείς 

δεν τους ειδε κι ολοι τους ξέρουν.

Ειναι και κείνο το γεμάτο απορία 

πρωτόπλαστο βλέμμα 

που ρωτά τον άνεμο να απαντήσει 

στο εκ βαθέων οικείο αποτέλεσμα 

Αμ τ αλλο το λάστιχο της ξερολίασης 

που αποθευγματα μοιράζει 

να δορθωθουν τα αγνωστα 

να χουν μυαλό τα ξωτικά 

με μιας ροκιάς σφεντόνα 

στης βολεψιάς τα ανετα σαλόνια 

Κι οι τάφοι ; τάφοι και πόνος 

προσκυνητάρι ο πόνος και πάλι τάφοι 

νεκρα δεντρα και κορμιά 

ποιό να καλύψει ποιόν; 

Χρήμα , βρώμα και δυσοδία 

και μια θαλασσα να βουρκώνει την μνήμη

Που ναναι ο πόλεμος ποιός πολεμάει 

τινος παιδιού τα μάτια γεμίζει 

λασπωμένο χώμα;

Και μετά; ενδοξες συζητήσεις , λύπες,

δάκρυα ψυχής και κεινη η μανία 

να ξηλώσουμε το κεφάλι να στηθούν 

καμαρωτά τα πόδια σε ενα αδειο μποι 

κι αραγε τα πόδια δε βαστουν την κορυφή 

κι η θύμιση πόσο κρατά τα κλαρια 

να μεινουν σπόροι μες το χώμα 

Μα ναι φταίνε .. φταινε τα πουλιά 

ναι ναι αυτα φταινε κακομαθημένες σκεψεις 

που τρέφονται απο καμμενα σπόρια.

Κι οταν πεθαίνουν σβήνουν τα φώτα του νου 

και πάμε για αλλες πολιτείες

Καλοκαιράκι κι η λιακάδα καίει

Να δεις που κάποτε τα χρόνια θα ρωτήσουν

μπας και φταιγαμε κι εμεις κομμάτι άνθρωποι
Στερέψαμε και εξω βρέχει!

Προσμονή

Όταν έρθεις 
μη χτυπήσεις την πόρτα 
πάντα καθόσουν 
στη γωνιά της ψυχής μου
την ώρα της απουσίας 
κρίκος αγάπης 
στα δάχτυλά της !

Ανεμώνη

Μου φτάνει
μια ψίχα ανεμώνης
για να χτίσω τον κόσμο
στο μοβ
με φύλλα καρδιάς!

Σε φτάνω καθε φορά

Σε φτάνω κάθε φορά που ξυπνούν τα πουλιά μέσα μου
κείνη την ώρα που το πρωινό χάραμα 
μου δείχνει το αστραφτερό του χαμόγελο
χλομιάζει κάθε γκρίζα σκέψη 
στο φως που χύνεται από τις γρίλιες της μέρας
κάνει ψύχρα και ο καιρός αδειάζει 
τις χούφτες του πετώντας νιφάδες 
στην αγκαλιά του καλοκαιριού
στοιχίζονται χρυσαλιφούρφουρα να κρύψουν 
τις άνοστες σκιές που γυρνούν στους δρόμους 
αγγίζει τα μάγουλα η δροσιά του 
κι εκείνα τεντώνουν το κορμί να απολάυσουν το χάδι
η μορφή σου ζεσταίνει το βλέμμα μου
κυκλώνει σαν ηλιαχτίδα το είναι μου 
πόσο μ αρέσει να τριγυρνάς στην σκέψη μου
μοιάζεις με μικρό τυμπανοκρούστη 
που πετα στα μάτια μου και κλέβει στιγμές
περνά στα χείλη μου σαν τρυφερό νεράντζι
που σπάει σε γρήγορα φιλιά
κι αφήνει χρώμα στο ουρανίσκο να κυλά
κολυμπά στο βυθό της ψυχής μου 
πιτσιλώντας τα κύτταρα μου
περπατώ ανέμελα το χρόνο στο μονοπατι της καρδιάς σου 
στιγματίζω τα χνάρια μου με δυο σπόρους βροχής 
το βήμα μου βήμα χελώνας 
που θέλει να νοιώσει αργά αργά 
την ομορφιά του κόσμου !

Περπάταγα μετρώντας σβώλους

Περπάταγα μετρώντας σβολους ουρανού

οταν σε ειδα . 

Αγέρωχος και διψασμένος να κρατας στα χέρια 

την αυλή της ομορφιάς . Τα λόγια σου αποσπερίτες 

που μοίραζαν μερίδιο να χορτάσει η θάλλασσα

Τολμησα να διαβάζω το ασίγαστο των ματιών σου 

κι αρχισα να τραυλίζω στον πλούτο τους .

Απλωσες το χέρι να νιώσεις το χάδι 

Αγέρας ήμουν και δρόσιζαν οι σκέψεις σου

Σε ήξερα τόσο πριν μάθω ποιός ήσουν  

Ειχες φυτρώσει μέσα μου καιρό 

Πόσοι αιώνες πέρασαν για να σε βρω 

Ανείπωτα τα χρόνια τραγουδούσαν μακριά σου

κι έμελε ενα γλάρος να μ οδηγήσει 

φιλευοντας στο στόμα μου το κύμα σου 

Θα μείνω σου είπα .. γελασες κι ας μην ακουγόμουν 

το χαμόγελο σου μια καταφαση που γυρευε να απλωθει 

ισα με τα μελτεμια του καιρού .

Δίψασες κι εγινα νερό . Πείναγες και ζύμωσε γλυκό 

φιλί ο καιρός γιομάτο απ τα ανήμπορα που ξέρουν να μπορούν

Κρύωνες κι έλιωσα κερί να ζεσταθείς 

Φόρεσα ανοιξη για να χεις φτερα να χάνεσαι 

στη μήτρα ολου του κόσμου σε καθε γεννας την αρχή 

φτερά να εχεις φως μου . 

Εκει στη μοναξιά σου ,φώναξα πως άδικα καρτεράει 

τούτος  ο αετός εχει στο βιός του βρει 

φωλιά που αντεχει στον καιρό και σπίτι απο άσπαστο υλικό 

κι οσο και να πατα ξερολιθιές θα βγαίνει ρόδο ακριβό .

Πέτα ψηλά αστέρι μου δε μας χωρά τούτη η γη 

μα χτίζουν τον παράδεισο αυτοί που αγάπη εχουν δει

την νιώθουν την βιώνουν κι ας ειναι οι άθεοι θεοί 

κέντρο και γιοματάρι , σπουδάζουν αγια αγάπης γη 

κείνοι που γνώρισαν πνοή και βάφτισαν το δείλι 

με το δικό της μίλι , στρώσαν τα χρώματα φωτιές 

το νόημα να παίξει με τις δικές του άγνωστες μουσικές
σε όλες τις γλώσσες ακούγονται ψυχής φωνές  !

Άτιτλο

Αρκει μια χουφτα αγάπη
να γνωρισω τον κόσμο στα δάχτυλα σου! 

Παράθυρο με θέα

Κι είναι φορές
που τόσο σου μιλώ
με τη σιωπή
που μόνο
τις λέξεις περιμένω
να κουρνιάσουν
στα μάτια
ακούγοντας
το σφύριγμα
απ το ανοιχτό παράθυρο

κι έχει τόσο όμορφη θέα η θάλασσα
στεγνώνοντας την απόσταση
σαν ρόδι που έσπασε στα χείλη
φωτίζοντας το δειλινό !

Μετρώντας τα φύλλα

Όταν αρχισα να γελάω 

γνώρισα την λύπη 

των γνωστών 

και τη χαρά των φίλων 

Τι να με τρομάξει πια!

Άρνηση

Αρνήθηκα 
να μεγαλώσω 

κι έτσι παιδί 

σ αγάπησα

με την καρδιά!

Άνθρωποι

Γιατί υπάρχουν άνθρωποι
αυτοί που ίσως δε συνάντησες
και ίσως να μην συναντήσεις ποτέ
για αυτούς αξίζει να τραγουδήσεις
να χορέψεις κάτω απ τον ήλιο
να μιλήσεις στα χορτάρια
και να απλώσεις τη φωνή του αηδονιού
να ξυπνήσει το χάραμα
γιατί υπάρχουν οι μελωδίες
που παίξανε στη σιωπή σου
Κείνοι που αγκαλιάζεις
την ώρα που όλα μυρίζουν στάχτη
γιατί υπάρχουν τα αγέννητα λουλούδια
που δέσανε στη μυρωδιά σου
γιατί πλάι τους γέλασες
γιατί σου θύμισαν την γεύση
του καλοκαιριού
γιατί σαν άλλοι μετανάστες
κατοίκησαν στη χώρα της ψυχής σου
γιατί σ άκουσαν την ώρα της σιγής
γιατί σε γνώρισαν πριν σε κοιτάξουν
για αυτούς τους ανθρώπους
που τίποτε δε ζήτησαν
κι όλα σου τα χάρισαν
γεννιέται πάλι και πάλι η ζωή
Αν τους συναντήσεις ή μάθε τους
και νιώσε το φιλί τους ή πέρνα τους απλά
δίχως να τους δεις .
Τούτοι οι άνθρωποι οι πολύτιμοι
δεν έμαθαν να σεργιανούν
σε γυαλιστερά πατώματα
μυρίζουν χώμα κι αγριοκέρασο .
Αν τους φιλέψεις το ψωμί
θα βρουν το νέκταρ που κρύβει η ψυχή .
Τούτοι τρελοί κι ονειροπόλοι μοιράζονται
στου δρόμου τα στενά με ένα παπούτσι
δυο τσιγάρα μα με έναν θησαυρό καρδιά
Σε τούτους τους ανθρώπους υπόκλιση
κάμω βαθιά κι ως ένας πια προσκυνητής
το βιός μου μια ψίχα
μες του καιρού τη ζύμωση
που αντάρτη εχει αγάπη
κι όπλο δυο μάτια παιδικά!

Μάθαμε να λέμε

Μεγαλώσαμε και τα μάτια μας 

καρφωμένα στον ήλιο κοιτούν

δεν τσουζουν στη φωτιά του

φίλιωσαν την ώρα του ανθού

Τ 'απόσταγμα της βροχής 

θρεφτάρι του χαμομηλιού βλέπουμε 

Ραντίσαμε το χορτάρι 

κι ότι φυτρώνει ζευγάς που οργώνει

τις μέρες περπατώντας πλάι με τα πουλιά 

Ζυγίσαμε τις ώρες του δειλινού με ονείρατα 

που έσπειραν τα φυντάνια τους 

σε ατέλειωτο λιοστάσι παπαρούνας

Μάθαμε να λέμε 

τα γύρω μας με το όνομα τους 

το λαούτο λαούτο τη φλογέρα φλογέρα

τη σκάφη σκάφη τη φιλία φιλία

και την αγάπη .. αγάπη 

Τι δεν καταλαβαίνεις άνθρωπε;

Άτιτλο

Φορές  οι ψίθυροι
θρηνούν τα άσκοπα λόγια 

Τόσο γλυκιά η μελωδία της σιωπής
γεννήματα ψυχής αναβλύζει!

Μη μιλάς

Σου μίλησα με τον άνεμο
σ αγκάλιασα με τη θάλασσα 
σου δωσα τ απέθαντο φιλί μου 
μη λείψει τ άστρο στον ουρανό σου
σου χάρισα την ψυχή μου 
καράβι να ταξιδευεις 
μην πεις τίποτα .. δεν ξέρεις 
πόσο πολύ σ αγάπησα !

Στιγμές

Μια στάλα λέξη .. εδώ 
πως κουβαλά τόσες αμέτρητες
στιγμές σιωπής
κι ανάμεσα σε δυο χέρια 
δεμένα στο χρόνο πόσα χρώματα 
μυρίζουν .. αγάπη !

Αντιφέγγισμα

Αχ αυτό το φεγγάρι
τόσα τυφλά μυστικά
στα μάτια
κι εκείνη η θάλασσα
καθρέφτης του έγινε
να διαβάζει
τα νερά των ανθρώπων
σε μια αγκαλιά !

Μικροί τροβαδούροι

Κι είναι που λες
κι εκείνοι οι μικροί περιπατητές
που από μια χαραμάδα της ψυχής
τρυπώνουν στην ψίχα της
ακουμπούν σιγανά σιγανά
μη και ενοχλήσουν στ άγγιγμα
τα ξέπλεκα μαλλιά της.
κείνοι που από σπόροι της σιωπής
αμάραντα μεγαλώνουν .
Ακούν το λίκνισμα του μίσχου
στο χάραμα ,στο γιόμα
κι όταν ξυπνά το φεγγάρι
τραγούδι ψιθυρίζουν
στον ύπνο των πουλιών
να χει φτερά η μοσχοβολιά
να απλώσει η αγάπη αγκαλιά
κι είναι κάτι καρδιές ίδιες
με νυχτολούλουδα.

πως μύρισε ο τόπος ευωδιά και σπέρνει η νύχτα
ανθούς με ανθρώπινη λαλιά!

Ηλιαχτίδες

Να κοιμούνται άραγε
οι ηλιαχτίδες ποτέ η μήπως
μικρές σπίθες γίνονται
να συντροφεύουν τις καρδιές
η τάχα ζεστές πιρόγες
που ακολουθούν τις ανάσες
στο βάδισμα του φεγγαριού

και κεινα τα χέρια πως δίπλωσαν
να αγκαλιάσουν το φως
ξοδεύοντας γλυκό ηλιοβασίλεμα!