Και να που έμαθε

 Και να που έμαθε

ένα λουλούδι να μεθα στο φως

Να ναι που εκείνα τα μύρια δάχτυλα

μαθήτευσαν

διαβάζοντας τον ήχο του νιώθω;

να ναι τα σβησμένα φώτα

που μα θαν να χορεύουν στο σκοτάδι;

να ναι η μυρωδιά της βροχής

που χαιδευει

τα μαλλιά των άχρονων παιδιών ;

κεινο το καθάριο

που φεύγει από τη σάρκα

κι αφήνεται γυμνή ψυχή;

Τόσα και τόσα που ακροβατούν

και σταθερά βαδίζουν

Τόση σιγή τόση κρυστάλλινη φωνή

και τόση τρυφεράδα

όπως απλώνει η ζεστασιά !

Βία , βιασμός και πάλι βία

 

Άρωμα λεβάντας

Κοιτα τώρα ένα λουλουδι λεβάντας 

και με πήρε μακριά 

Σκαριφήματα του νου της καρδιάς

Να πέφτει αυλο το χιόνι 

κι αυτή να ζωγραφίζει την λιακάδα 

Ένα χαμένο φεγγάρι 

κι αφηρημένο το ρολοι της

να κουρντίζει το φως  της νυχτας 

Κάποιο ερειπωμένο σοκάκι 

να κουβαλάει στα πυθαρια του 

μικρούς χορευτές 

Δυο σταλες δροσερής βροχής 

γελούν στο στέγαστρο 

μα κεινο 

στα χέρια του κρατα την αγκαλιά 

Κοίτα τώρα μια φιγούρα λεβάντας 

στο μοβ στα μεσα του φθινόπωρου 

τι όμορφα που περπατά!

Κι από μια σταλας γέννα

από ένα μικρό κουκούτσι

πως βρίσκει τον τόπο η ζεστασιά

κι αν δεις λιγο πιο πέρα

τούτος ο κόσμος με μύρια στοματα

με ολα τα χρώματα

γεννήθηκε για να αγαπά ! 

Άτιτλο

Όταν έπαψα να ελπίζω

 πίστεψα στο όνειρο 

Μαθαίνω βαδίζοντας !

Αφήνω τα χέρια μου

 Αφήνω τα χέρια μου να φυγουν 

λυμένα πανιά στην αγκαλια του άνεμου 

Φτερούγισαν , 

άλλοτε ντύνουν τα κεραμίδια με σπόρους,

φορές τσιμπολογούν ψίχουλα απ το τζάμι, 

μέσα απ τη χούφτα κάποιου παιδιού 

Άλλοτε γεμίζουν νερα να δροσίσουν 

τα στεγνωμένα μέτωπα 

Γυμνές πυγολαμπίδες 

με φωτεινά τα θολωμένα όνειρα 

κι όταν γυρίζουν σε μενα σε περιμένουν 

Γυρνάς με τα μαλλιά πλεγμένα

 στη χαρα του ήλιου

με φορτωμένες τις πλάτες ομίχλη 

από τα δακρυσμένα χαμόγελα του κόσμου 

Γεμάτος κλαδιά και ποτάμια 

χωμένος στα κοχύλια της θαλασσας 

στις σπηλιές ,

που αντίλαλος τους γεννά ανάσες 

Δεμένος στα χνώτα των παραμυθιών

στη χώρα που τα ξωτικά

λαβώνουν την ασχήμια 

και χτίζουν ολόδροσα 

τις πράσινες κοιλάδες 

Τα χέρια σου 

δροσοσταλίδες κόκκινου τριαντάφυλλου 

φυλλα που ρόδισαν 

στη μέση του φθινόπωρου 

να χει μια σταλα άνοιξη 

η γειτονιά του δρόμου

Τρυφερά σε κοιτω σαν πως γεμίζει

ένα ουρανιο τόξο το βλέμμα
όπως το γελιο 

στο κάθισμα μιας τραμπάλας
το καθάριο 

γαλάζιο πουκάμισο της θαλασσας
το φυντάνι 

της ρίζας του αγριολούλουδου
τη γευση του ουρανίσκου
στο πέρασμα από ένα μανταρίνι
σε κοιτώ στο σκάλωμα της ανάσας
Πως μοιάζεις 

με τα ζεστά χρωματα του αγερα
Ναι . Κατά πως είπε ο ποιητής 
Ήξερες να δίνεσαι !

Άτιτλο

Νωρίς που βραδιάζει 

Τα αστερια κοιμήθηκαν 

κι εσυ εκεί ,μικρός κηπουρός

φυτεύεις αγριολούλουδα 

να σπάσουν τους τοίχους 

ζεσταίνοντας πνοές !

Φύλλα καρδιάς

Κι εκεί που κατοικούν , σφύζουν οι άνεμοι 

και σπέρνουν χόρτα ολόφρεσκα οι βροχές 

Δέχτηκαν το χειροκρότημα 

χρωματιστών στιγμών

κι αποσβολωμένοι 

κούρνιασαν στον κήπο της σιωπής 

Που μιλας σιωπή; τι ακούς; 

Ποια χείλη αγγίζουν 

με δάκρυα χαράς το κορμί σου;

που δένει ο αυλόγυρος

 με τα σπαρτά του ουρανού; 

Στηρίζονται οι ήλιοι στα μάτια της ψυχής; 

Μετρούν τα κεραμίδια των σπιτιών 

τα χνάρια των πουλιών το λάλημα τους; 

Κι εκεί στο περβάζι που μεγαλώνει ο βασιλικός 

οι μυρωδιές γυρνούν 

στον τόπο που γεννήθηκαν; 

Τόσες αναπάντητες ερωτήσεις 

τόσες βουβές απαντήσεις 

κι όμως αγαπήθηκαν κι όμως αγαπιούνται 

Ποιος νικά την αγάπη;  

Οδοιπορικό

Κόσμος πολύς στους δρόμους

κι η αγανάκτηση ξεπέρασε τους νόμους
Πλακάτ , φωνές , συνθήματα σωρό
ρυτίδιασε η απόγνωση ,συρρίκνωσε το βλέμμα
κύρτωσε η απαντοχή , γονάτισε στο τέρμα
στο τέρμα; οχι όχι υπάρχει ακόμα λίγη αναπνοή

Με τρομάζουν οι σκέψεις μου 

που κυνηγάν η μια την άλλη
νοιώθω πως παλεύουν μεταξύ τους 

να βρουν την αλήθεια
σαν δυο αντίπαλοι ,

αντάρες και κάλμα στην ιδια θάλασσα
κρατώντας αγκάθινα στεφάνια και κλαριά ελιάς
πετώντας στα μάτια μου χαμόγελο και θλίψη

κοινό μονοπάτι , ένα βασανιστικο ερώτημα
που τρέχει σε ποια κατεύθυνση είναι η οργή;

Ακουω γύρω μου συζητήσεις 

που με κάνουν κομμάτια
΄΄ δεν πάει άλλο ,πόσο πιο κάτω , πεινάμε πιά
τι θα πω στα παιδιά μου ,

τι θα τους πω για τα όνειρα ;
ποια να αφήσω ιδανικά 

να αρχίσουνε στη γη να σπέρνουν Ανθρωπιά .

Δεν έχω να πληρώσω ,δουλεύω μια ζωή 

κι η φτώχια μου ανταμοιβή .
Ξόδεψα χρόνια αλμυρά ,

ήπια καπνό από φωτιά και τελικά
να ζητιανεύω για ένα γάλα ,λιγα ανθρώπων υλικά ΄΄

Μα πιο πολύ με τρομάζουν
με φοβίζουν κίτρινα ανθρώπων λόγια
΄΄ να φύγουν , να δουμε άσπρη μέρα
να μπουμε εκεί που ειμασταν
να ξαναβρούμε τις θέσεις μας,
θα τους γ……... όταν θα ρθουμε στην εξουσία
καλή είναι καλή είναι η αγανάκτηση ,βολεύει
τι να σου πω αν ήμουν εκεί θα σε βόλευα
πάμε ρε ,εμεις είμαστε στην άλλη γωνία ΄΄
πανώ …κόκκινα ..πράσινα …μπλε και. ..και...και

Φοβάμαι , μπερδεύονται οι σκέψεις μου
Θεε μου τι ζητάμε; να πάμε πίσω; πάλι εκει ;
να βολευτούμε , απ την αρχή;

συναντιούνται τα φρύδια και θολώνουν τα μάτια
όχι ,οχι δεν μπορεί 

τόσος πόνος πως γίνεται να ξεχαστεί
σπασμένα λάφυρα τα όνειρα 

ποιος άνεμος να τα πετάξει μακριά
δεμένη κόμπους η ψυχή πια ,

με πόσα γρόσια να πουληθεί
οχι ,οχι περνώ τα χέρια μου 

γύρω απ τα μαλλιά μου 
με τα ακροδάχτυλα 

τινάζω αυτές τις σκέψεις 

και τις πετάω μακριά

Περνά απ το πλαϊ μου μια παρέα παιδιών
μέσα απ το γέλιο τους 

ακούγεται η πίκρα να περνά
΄΄ το παλεύω ακόμα αλλιώς θα φύγω ΄΄
΄΄ ποια οικογένεια ,με τι; η ανεργία έστησε βωμό
εμένα να συντηρήσω δε μπορώ 

που τέτοια να σκεφτώ;
΄΄ ναι ..εχω την δύναμη της νιότης

μα τι να κρατήσω;
σάπισε το σανίδι ,άδειο το σκηνικό
πίσω από το παραβάν σφίγγουν τα χέρια
Ξέρουν κι απ τα σπασμένα τα φτερά 

κρατούν τον άνεμο αυτά

Παίρνω μια βαθιά ανάσα ,

στηρίζω τα πόδια μου γερά
πλαι τους για να πορευτώ ,

ναι ,ναι, αυτά ..για αυτά ..
ΝΑΙ μένω εδώ μαζί τους να φωνάξω
με τις δικές μου αντοχές 

και τις δικές τους φωνές
για ένα κόσμο αληθινό ,

για μα ανθρώπινη ζωή
για οσα μου μιλά το μεσα μου παιδί !

Το χρώμα της απουσίας

Τόσος ντόρος ,

τόση φασαρία
κι όταν 

μαζεύτηκαν οι ευθύνες

γλυκοφιλώντας το κορμί τους
χάιδεψαν με τα νύχια
το τελευταίο 

κατηγορούμενο γιατί

Η αιτία
πάντα είχε το χρώμα της απουσίας
σπουδή της άχρωμης εξουσίας!

Δεμένα φύλλα

Κρατηθήκαμε από τα κλαδιά 

αγγίζοντας τα χέρια του κόσμου 

Ήταν η στιγμή 

που το δέντρο μας 

πλημμύρισε η φωτιά 

και εκαιγε το ποτάμι 

Τις ρίζες τις ρίζες φωναξαν τα πουλιά

Χελώνες σκέπασαν την καρδιά του 

με βρόχινα δάκρυα ζεστα να γιάνει η πληγή

Κι ετσι δεμενα φύλλα στα κλαρια μας

γεννάμε παιδιά στο σκάλισμα της πέτρας.

ζωγραφίζοντας ένα χαμόγελο του ήλιου!