Κι αν μείναμε να τραγουδάμε

Κι αν μείναμε σε ηλιόλουστους

κι ανήλιαγους καιρούς

Είναι γιατί μετρήσαμε 

σπιθαμή προς σπιθαμή 

τη φόρα του αγέρα .

Την φωνή της βροχής μαζέψαμε

σε ένα πεντάγραμμο της ακροθαλασσιάς

βγάζοντας άναρχες νότες .

Κι αν μείναμε να τραγουδάμε

είναι γιατί οι κύκνοι 

το θάρρος τους μας δίδαξαν,

σε ένα καλάμι τρυφερής φωλιάς .

Είναι γιατί ανταποδοτικά

μοιράσαμε μοναχα τις στιγμές του ρολογιού

κρατώντας στα χερια 

το δίλεπτο ερχομο του αηδονιού.

Είναι γιατί περήφανο σε είδα αετό

κι έτσι καμάρωνα την φορεσιά του ουρανού

Γιατί περήφανα που βλέπεις

την περπατησιά της πέρδικας

 χωρίς το χόρτο του εγωισμού

Είναι γιατί τις μουσικές σου 

λάτρεψα στο ανίδεο

και στου ανειδίκευτου εργάτη 

που χει το βλέμμα του παιδιού

Είναι που μέσα μου όσα χώρεσαν ,

περπάτησαν με βήματα μικρού Θεού

 με προσευχή τον άνθρωπο

στους ύμνους της βιολέτας και με φτερά

που γέννησαν τον ηχο της σιωπής

από μια νιότη που φυλά 

αδιάκοπα όνειρα παιδικά .

Είναι που μέσα μου χτυπάς 

ένας μικρός φυγάς,

που ξέρει πως σε τούτη εδώ τη γη

μια γωνιά του αντιστοιχεί 

δίχως τα πρέπει τα γιατί

μα μόνο με ανοιχτή ψυχή

που ξαποσταίνει όταν κοιτά ότι πληγώνει

κι από τα στήθη αιμορραγεί .

Νερό από πηγή αδίψαστα να πιει .

Είναι γιατί χωρίς γιατί,

η αγάπη δεν έχει όρια, χρόνο

να απαντήσει σε ότι ρωτούν για αυτή!

Σκιαγραφήματα

Απομεσήμερο πια και το τραπέζι είχε

ξαναβάλει στη ράχη του το μπλε τραπεζομάντηλο
που κράταγε στη μέση του ένα βάζο 

με λίγες ανεμώνες . Οι έγνοιες ξαπόσταιναν 

κι ο γαλανός άπλετα βάδιζε μπρος της
Η Μυρσίνη έβαλε μια κούπα καφέ κι απολάμβανε 

τον ήλιο που σήμερα κρατούσε στα χέρια του 

μια ανοιξιάτικη μέρα .
Ο αντικρινός κήπος άπλωνε τα φύλλα της γαζίας
και πως μέσα στα πόδια ένας χορός των φύλλων
ξεκινούσε το απαλό του σεργιάνι.
Ώρα σιωπής και κείνη μέσα της τόσα τραγούδια

άκουγε. Ράγισε το βλέμμα της ακούγοντας 

πάλι τις φωνές τους .

Το ίδιο πάλι κακογραμμένο τραγούδι χωρίς νότες.
Οι αιτίες τόσο μικρές ..το πιρούνι που δεν ήταν 

στη θέση του, η καρέκλα που δεν ήταν 

στο παράθυρο ..αιτίες χωρίς αιτία
Ένα αλυσιδωτό πριόνι από βρισιές ,προσβολές
λόγια που έκοβαν τη σπορά της ομορφιάς 

και έσπερναν σάπιους κόκκους ασχήμιας.
Εκείνη τραπεζικός υπάλληλος 

εκείνος αρθρογράφος σε κάποιο περιοδικό. 

Οι λέξεις έτρεχαν να βιάσουν την ψυχή της
να σκίσουν την σάρκα της σαν κουρελόχαρτο .
Μέσα απ το παραλήρημα του σέρνονταν 

και κάποια σ αγαπώ, κι εκείνη εκλιπαρούσε 

με το στόμα ΄΄ σε παρακαλώ σταμάτα ΄΄
Κράτησε την κούπα της σφιχτά 

σαν να θελε να πνίξει τα λόγια τους
Δεν ήξερε τι υπερτερούσε περισσότερο 

μέσα της η οργή ή η λύπη ;
Οι σκέψεις ανυπότακτες έπιασαν την πένα

κι άρχισαν να σκιαγραφούν τα χείλη του

που σίγουρα κάποτε της είπαν σ αγαπώ
πώς να ταν άραγε ; 

τι σχήμα έχει η αγάπη χωρίς σεβασμό ;
ποια τελεία θα δήλωνε τον θαυμασμό του;
πως ενώνονται τα δύο μισοφέγγαρα 

της ψυχής όταν κομματιάζεται το ένα;
που σταματούσε το δάκρυ που έπεφτε

 σε άδεια χούφτα;
Η μυτερή μπαλαρίνα που χόρευε στο ντύμα

της πένας ,έχασε τον προσανατολισμό της

μπερδεύτηκε στα διπλωμένα βήματα 

των ερωτηματικών .Τι αγαπούσε ; 

ποιόν αγαπούσε; γιατί αγαπούσε; 

κι αν όχι γιατί της είπε σ αγαπώ;
Όχι δεν μπορούσε να συνεχίσει .
Στήθηκε στα πόδια της κι είπε να γράψει 

για κείνη. Άρχισε πάλι τους κύκλους ψάχνοντας ,

πόσο την τρόμαξε η ματιά της .
έμοιαζε με μια κηλίδα που πνίγονταν 

σε κόμπο από σεντόνι .
Ξεστρατισμένη μια σκέψη άρχισε να μιλά 

για την απόφαση της .Πήρε πολύχρωμες μπογιές

κι άρχισε να ζωγραφίζει άστρα .
Ξαφνικά ένιωσε την επιθυμία να του μιλήσει
Άκουσε τη φωνή της να ξεστρατίζει 

χωρίς κανένα δισταγμό.
Κύριε Βασίλη μπορώ να σας απασχολήσω λίγο;
Συνοφρυωμένος αλλά με σταθερή φωνή 

απάντησε ένα ξερό ..ναι. Έπιασε την κόλλα

με τα γράμματα και του την έδωσε .
Μπορείτε να ρίξετε μια ματιά στο γραπτό μου 

μιας και εσείς είστε πιο ειδικός ;
Ναι της απάντησε, βιαστικά κράτησε 

το χαρτί της στα χέρια του, και λέγοντας ένα 

θα σας το επιστρέψω το απόγευμα 

έκλεισε την πόρτα του .
Η Μυρσίνη άνοιξε το βλέμμα της 

πάλι στην ομορφιά της ηρεμίας
Θα άλλαζε τάχα η μια στιγμή το χρόνο; 

Ποιος ξέρει .Δεν ήξερε γιατί το έκανε αυτό .

Ίσως γιατί ήθελε να δείξει στον Κο Βασίλη

τα πολύχρωμα αστέρια , ίσως να του θύμιζε

τον έρωτα του για την Κα Βάγια 

Ίσως να του έδειχναν τα χρώματα της αγάπης
Και τούτες οι μικρές καρδερίνες 

πως συμφωνικά λαλούσαν την πραμάτεια της!

Κι άρχισα να γραφω

Κι άρχισα  να γραφω 
να μουτζουρώνω και να αφήνω λέξεις 
να σκίζω και πάλι από την αρχή 
ένα ποταμι ξεχείλιζε από τα στήθια μου 
λέξεις , δάκρυα, χαμόγελα
στήνανε το παρτέρι τους 
κι εγω μιλούσα με αυτές 
λέξεις ,λέξεις 
ώσπου σταμάτησα 
Έμεινε μόνο μια φράση 
που εκρυψε μεσα της 

ολη μου τη θάλασσα.
Θέλω να γελάς!

Άτιτλο

Μετρήσαμε στιγμές στα κυματα 

κι απλώθηκε μια θάλασσα αγάπη !

Είναι όμορφο το γέλιο σου

  

Ξέρεις τι είναι ευτυχία;

Να γραφω οπως μιλώ

ή να σωπαίνω μιλώντας

στο σώμα μια διάφανης γραμμής  

σαν πως τις δίδυμες σταγόνες

που ρίχνουν τα μάτια τους 

στο φως των σκιών. 

Τις χαρουμενες πιρουέτες 

των σβόλων που παίζουν παιδιά, 

κι εσυ να μεταφράζεις 

την γύρη των λουλουδιών, 

καθώς αγκαλιά με τα αγκάθια τους 

αρωματίζουν τα φύλλα, 

μονάχα με το άγγιγμα της ψυχής 

στον τόπο που γεννηθηκε η αιώνια άνοιξη 

Κι είναι όμορφο το γέλιο σου 

κατω απο τη στέγη της βροχής 

είναι ζεστό να ακουμπώ 

μια κλωστή που λύνει τη χαρά σου !

Κρυφός πληθυντικός

 Άρχισα να μετρώ 

ενας ήλιος , ένας τόπος 

ένα φεγγάρι 

τόσοι μονοί αριθμοί 

Αυθόρμητα γέλασα χαρούμενη

με τον κρυφό πληθυντικό 

Εκείνο που γεννούν οι χτύποι 

ριζώνουν και πετιούνται παπαρούνες,

έγνοιες που παίζουν μουσικές, 

μικρά ξωτικά που χτίζουν φωλιές 

αγκαλιάζουν τους λύκους 

φορώντας κόκκινα σκουφιά 

Δραπέτες της σάρκας τους 

σε ένα ζεστό αληθινό παραμύθι 

Για δες τι ομορφιά 

πως βγαίνουν τα αστρα 

απ τα κουκούλια τους, γυμνά 

σαν άνθρωποι και περπατάνε αγκαλιά!

Είναι κάποιες φορές

 

Είναι κάποιες φορές 

που το μόνο που θέλεις 

ειναι να στείλεις ένα μήνυμα από ψηλά 

να κρέμεται από τα πόδια του ουρανου 

φωταγωγημένο 

με μικρές νυχτερινές ηλιαχτίδες 

λουσμένες στην τρυφεράδα , 

στο χάδι το παιδικό 

στο φτερό του έρωτα 

στη φλόγα της αγάπης 

Είναι φορές που τα λόγια 

πιστά πουλιά στις στέγες πετούν 

αναζητώντας το ανοιχτό παραθύρι 

Εκεί που παίρνει το χρωμα του μωβ

κι ετσι ζεστά ροδίζει η ξύλινη καρέκλα 

κουτση κι ακουμπισμένη στο σύμπαν

γεμάτη πολύχρωμες λέξεις 

Έτοιμη να ζεστάνει τον τόπο της ψυχής 

μικρή πανδαισία που βαφει το σκοτάδι  

στο δαντελλένιο της φουρό 

Είναι που φεύγεις ανάλαφρη 

σαν να σουν ολη μια καρδια 

ασώματη γεμάτη φουρνιστά χαμόγελα

σαν πως ένα κόκκινο τριανταφυλλο !

Άτιτλο

Μικρός ο κόσμος 

Καποτε θα βγουν οι σιωπές σεργιάνι 

και με τα μάτια αντικριστα 

θα αγκαλιαστούν !

Άτιτλο

 Και τούτη η βραχνάδα του ήλιου 

πόσο όμορφα μου φέρνει τα μάτια σου !

Άγγιγμα

 Κι ειναι τα μάτια μας

που βλέπουν τα αστρα με παιδικά χαμόγελα 

τα χερια μας μικρά χελιδόνια 

που αγκάλιασαν τα φτερά μας .

Κι ειναι που στο αναγνωστήριο της ψυχής

σε βρίσκω να διαβάζεις τη σιωπή 

στα βήματα που ένα ίχνος αφήνουν , 

ζεστά να ακουμπα η καρδιά 

Κι ειναι που απλα τα λογια σκορπούν 

και στη χούφτα φωλιάζουν

τα μικρά φωνήεντα που εμαθαν 

να τραγουδούν δεμενα με τα σύμφωνα

Κι ειναι που η παρουσία σου

φωτίζει νυχτολούλουδα στην απουσία 

που σε ειδα πριν δω εμενα 

που με εψαχνες πριν γεννηθείς 

σαν πως να ταν το δειλινό που γύρευε 

πισω απ τον ηλιο τη δική του θαλασσα .

Είναι που μείναμε εδώ. 

Σε ένα βιτρό που δίδαξε αγαπη

Και ποιος μπορεί να αγγίξει

το διάφανο της ομορφιάς  !

Άγγιγμα //

 Μην ψάχνεις να βρεις 

γιατί ανθίζει ένα λουλούδι 

ζήσε τον ηχο 

που σου χαρίζει το άρωμα του

γεύσου τα πέταλα 

που κήπους δίνουν στην ματια σου 

κι ειναι ομορφο 

να κοιτάς τον άνθρωπο 

στη γύρη 

που ανταμώνει τον ήλιο !

Άτιτλο

 Και ετούτη η μοιρασιά

έφερνε πολύχρωμα τα δώρα της

Τι όμορφος κόπος ψυχής

στη χαρά του νιώθω!

Οδός ονείρων

 Σώπασαν τα πουλιά
Ένα τσαμπί σταφύλι

ζυγίζει τις ρόγες του 
ψίχα να δώσει στα ξεραμένα χείλη 
Πέφτουν ρωγμές του ουρανού 
να ποτίσουν το χωράφι 
θύμιση να πλουτίσει η γη 
Θύμιση ζωντανή .
Δεμένη στα πανιά
η φωνή του τρυγητή Σεπτέμβρη 
δίνει καρπούς , το πέρασμα 
γλυκά να αφήσει το φιλί 
Κι αγέρας ζεστός που γίνηκα 
να χει τον τόπο της η ψυχή 
ψιθυρισμό σου τραγουδώ 
πως οι παντιέρες είναι εδώ 
Μη το φοβάσαι το θεριό 
μα κείνο το ακούνητο 

που μα μαθε να λαλεί 
χωρίς το δρόμο να χει γιό 
Η οδος ονείρων μένει ανοιχτή  
για οποιον διαβατη εχει φωνή 
Σου τραγουδώ 
Όλα κομμάτια που σκορπούν 
μα τίποτε πιο δυνατό 

από εκείνους που αγαπούν !