Ευαίσθητοι τόποι

Κι όταν τελείωναν τα πρέπει 

το πάτωμα γέμισε 

μικρές άλαλες επιθυμίες 

Κι εμεις με φλόγες 

ακόμα ποτίζαμε το λιβάδι 

να ζεσταθεί το μοβ!

Αναγνωστήριο ψυχής

Καμιά φορά

και  μια ανάγνωση
φτάνει
να καταλάβεις
πως μάθανε
να τιτιβίζουν τ' αστρα!

Ο μόνος τρόπος

Ο μόνος τρόπος να δεις

οτι δε φαίνεται και οτι δεν ακους

κεινους τους μίσχους
που τους βάφτισαν τρελούς
κι ανάμεσα σε βραχους
στήνουνε σπόρους
να δοξάσουν αύλους ουρανους

να νιώσεις
γιατί δακρύζει από χαρα η ζωή
κάθε που ένα γελιο μοιράζει ένα παιδί,
γιατί λυπάται η στιγμή όταν δεν προλαβαίνει
το βλέμμα της να δει σε ένα αντικρινό νησί

κείνες τις νυχτες
που αγρυπνα τραγουδούν πουλιά
μη ξεχαστεί ο ήλιος
ανάμεσα σε δυο άνυδρα βουνά
και χάσει η ανατολή το πρώτο της φιλί

πως η αγάπη δεν είναι κόρη
που γερνά , μαραίνεται στις μπόρες
κι ανθίζει σε ηλιολουστη πετρα που γελά .
Ανάσα και αναπαμός , χαδι του αερα γίνεται
γονιός που αναζητά ο λυγμος

παιδι που γέννησε ζωή
για να χει λόγο και φωνή,αηδόνι άνοιξη να βρει

Το αλαλο ψιθύρισμα από χωμα που εγκυμονεί
κει που στεγνώνει η σιωπή, το άδικο γιατί
απλώνει λαβαρα , κυκλάδες να συναντηθούν

Ο μόνος τρόπος η καρδιά
σκύψε και ακου , αφέσου να σου πει αυτή
κι από ένα χτύπο ασε μια θαλασσα να γεννηθεί!

Πανσέληνος γη

Τόσα χιλιόμετρα να βρει κανείς 

που μένει το φεγγάρι 

Κι εκείνο γελά στις πλάτες 

χορεύει στα μυστικά του κόσμου 

Δραπέτης ψυχής σεργιανά 

στα σοκάκια του νου 

γεμάτο από υγρές φυσαλίδες

ποτίζει τη γη σου νυχτερινές ηλιαχτίδες

Μιλιούνια παράθυρα που ανοιγοκλείνουν 

στα βλέφαρα των κυττάρων σου

Εκεί που καμιά απόσταση δεν σπαει 

τη γέφυρα που ανταμώνει η αγκαλιά 

Εκεί που ψιθυρίζουν τα κύματα,

που ανασαίνουν οι βραχοι 

στα κλαριά του ακροβάτη 

Εκεί που ακουν οι κιθάρες 

και τρυφερά τραγουδάνε παιδιά!

Φύλακας ψυχής

Κι όσο και να πεις 

μια πεταλούδα άνοιξη 

σπάει το κουκούλι της 

στα στέκια των ανθρώπων 

Και πως αλλιώς

τόσες διαφορετικές μυρωδιές 

ενώνουν τα χέρια τους στον κήπο 

μοναχα για να φυλάξουν

στο στέρνο την μοσχοβολιά!

Στον κήπο της εγνοιας

Κι όταν μπορείς 

κλάδεψε λίγο το φεγγάρι 

να δεις 

πόσοι λυγούνε τη φωνή τους 

καθώς 

το βήμα του περνα στις πλάτες

Ξαγρυπνες μάτια μου 

οι ρίζες της καρδιάς ! 

Άτιτλο

Σε εκείνα τα μικρά πολύχρωμα 

γεννήθηκε η άνοιξη.

Μαθαίνοντας ανάγνωση απ τα μάτια σου!

Λιλιπούτειοι λαοί

Κι ετσι δειλά κι απόκρυφα 

κλείδωσαν τα παιδικά τους μάτια 

γεμάτα απορίες 

κοιτούσαν το στέρνο μας 

Αμίλητα τα αγκαλιασαμε 

υφαίνοντας την υπόσχεση 

της άσβεστης μνήμης 

στο ακάματο βήμα

Κουρελιασμένο 

το φόρεμα της δικαιοσύνης

κι ο μπαλωματής 

τα κλειδιά του ψάχνει 

Λιγο πιο κει 

ακουγονται πεταρίσματα 

σμήνος χελιδονιών 

λαλεί τις ζεστές φωλιές 

Λιλιπουτειοι λαοί 

παίζουν με το χαρταετό τους

γόνιμος ουρανός το γέλιο τους

γεννά θύμησης άστρα

 

φουσκώνουν 

τα στήθη τους τα λουλούδια 

ανοίγουν φωνές να κελαηδήσουν 

γεμάτα  χρώματα των παιδιών 

και ποιος σταματά την ανάσα 

που τρέχει στο φως της νιότης !

Άτιτλο

Με γεύση μέντας και καραμέλας το δειλινό 

Γλυκό πιοτή ο άνθρωπος !

Τρυφερά μονοπάτια

Και κάπου εκεί 

στα μονοπάτια γυρίζουν τα βήματα 

Το πέλμα τους 

ζεστό μελάνι που γράφει

το φως της αγκαλιάς

βαφει κεράσια  

τα χείλη του χαμόγελου

ακροβατεί 

στη μεμβράνη των φύλλων

σκιτσάρει το σώμα της φωνής 

ανάγλυφα κορμιά ηλιόπετρας 

που με εγνοια τραγουδούν!

Αγάπη

Όλα αρχίζουν και τελειώνουν

με δυο φωνήεντα

A και H

μεγαλωμένα στον κόλπο της άνοιξης

στα φτερά των πουλιών

στο φιλί της εγνοιας

Θέλει τρόπο να ανακαλύψεις

τα χρώματα στα σύμφωνα

τα μικρά τους σκοτάδια

στις χλωμές τους πατούσες

Θέλει κόπο να βρεις

τη γη που ταξιδεύουν τα καράβια

τη θαλασσα των λουλουδιών

τα στάχυα της μουσικής τους

να ανασαίνεις πλαι

στις καμπύλες και τις ευθείες τους

να ενώσεις τις ακρες τους

να αγγίξεις τις χορδές τους

Μα πες μου

γνωρίζεις άλλο τόπο

με πιο ζεστή αγκαλιά;

Φωτεινή ζεστασιά

Κι είναι φορές που σ ακούω 

σαν πως μιλώ την ψυχή μου 

Περνώ στον ισκιο σου 

να μ ανταμώσω 

σκεπασμένη στο χνώτο σου 

την μηλιά της ζωής 

Ανθισμένη στον κήπο 

της βροχής 

Φωτεινή ζεστασια του κόσμου 

σιωπηλή αντανάκλαση 

δρόμος μοσχoβολιάς!

Γυμνά στον ήλιο

Ο ήλιος ματια μου 

δεν εχει ονοματεπώνυμο 

κανένας κι όλοι είναι

Αυτόν αγκαλιάσαμε να γνωριστούμε

Κι είναι όμορφο 

να κουβεντιάζεις με κείνον 

στόμα με στόμα 

με μάτια ανοιχτά  

γεμάτος 

απ τη γη σου

ψιχαλισμένος χορός  

απ εκείνα που απλόχερα χαρίζεις

γεμάτος 

απ τη δική σου αγάπη !

Άτιτλο

Να  αφήνεις 

ενα χτενάκι τρυφεραδας 

στην κοιλιά της νυχτας 

να ανθίζει με τα αστρα 

ζεστα που βραδιάζει !

Μικρές πολύχρωμες μπαλάντες

Αυτό που έψαχνε ο Δημήτρης ήταν αυτό

που πολλοί απέφευγαν να κοιτάξουν . 

Τον ήλιο κατω από το δέντρο κι όχι την σκιά του.

Τα φυλλα εκείνα που κρατούσαν φωτεινές 

δροσοσταλίδες στα χείλη τους, 

δίχως να ξέρουν πότε θα τις διαλύσει ο Βοράς.

Περίεργος άνθρωπος .

Και στο πιο σκοτεινό σημείο γύρευε

μια χαραμάδα φως . Αβόλευτος στη ησυχία 

της συνήθειας και απόμακρος 

απ το μελάνι της μέδουσας. Ένα βαρύγδουπο 

περπάτημα μ ανάλαφρο το βήμα καθώς έλεγαν.

Μια αντίφαση στη γέννα μιας κατάφασης

με ερωτηματικό . Ένα αμφίβολο πετράδι 

ανάμεσα στα κομμάτια του βραχου. 

Σιωπηλό και λαλίστατο τον γνώρισε η Κατερίνα.

 Συναντιόντουσαν καθημερινά σε κείνο 

το μικρό στέκι του καφέ . Μια καλημέρα 

από το στόμα μεταξύ τους κι ενας 

ακατάπαυστος λόγος από τα ματια τους.

Φορες άνοιγαν το συρτάρι της μερας 

και χύνονταν οι αγωνίες , 

τα ακαθόριστα μονοπάτια , τα φωτα 

της ομίχλης και ετσι μαζί γύρευαν το ξάγναντο

που απλώνει η ομορφιά να αναπαυτούν τα ματια. 

Τούτος ο τόπος γυμνά περπάταγε μα εχει 

την τρυφεράδα της παπαρούνας . 

Αμίλητος καιρός μα ο δρόμος τους 

πλούσιος από γεματα σώματα ανθρώπων 

κι αντικρινές μοσχοβολιές . Το γελιο και το δακρυ

στην ιδια πορεία να σχηματίσουν 

σμήνη χελιδονιών. Στιγμές αναρωτιόταν 

ο έρωτας εάν ο λόγος της συνύπαρξης ήταν

το τιμόνι ή εάν η αγάπη πλημύριζε τον ερωτα.

Η θαλασσα κοινή κι ατέλειωτη. 

Φουρτούνες και νηνεμία . 

Γαλάζιο και σκούρο μπλε .

Μα μήπως ετσι δεν ξεγελιέται ο χρόνος; 

Περνά μυρίζοντας το γιασεμί , χορεύει στη βροχή,

παίζει με τις ολόλευκες νιφάδες . 

Κι όταν κοντά φθάσει στον ήλιο 

δεν τον σκεπάζει ένα ολόγλυκο φιλί ; 

Θυμάσαι τότε που ειμασταν παιδιά τον ρώτησε.

Κρατάς το μεγαλώσαμε και παίζουμε τους δείχτες 

διαβάζοντας τον ηχο που τραγουδά η καρδιά 

Γελώντας πήρε μπροστά του το χαρτί 

κι ένα καράβι φάνηκε να κολυμπά στα συννεφα

με ένα ρόδο αγκαλιά κι η μόνη του απάντηση ..

Δεν εχει τόπο η καρδιά . Κι οπου μιλά αυτή 

στήνουν φωλιά αδέσποτα πουλιά. 

Μπορεί να μην γνωρίζουν ουτε το που το πως 

και το γιατί μα ξέρουν πως οσα φτανουν μαζί 

θα ειναι εκεί να απαντήσουν με ερωτήματα μισά

κι ολάκερη τη ζεστασιά. Που πάμε μη ρωτάς 

ουτε που ξέρω να σου πω . Τα χέρια τους οι κρίκοι 

που ανεμελα δοσμένοι ανοίγουν δάχτυλα

να σμίξουν γη και ουρανό . 

Να ακούσουν κάθε φωνή κάθε ανάσα 

που ακουμπά στο αβέβαιο 

μα εχουν την σιγουριά του νιώθω , του μπορώ 

του είμαι εδώ. Μικρές πολύχρωμες μπαλάντες .

Κι όταν σκυτάλη παίρνει ο χτύπος 

σβήνει το αγκάθι της κάθε ανημποριά . 

Αλλωστε ποιος λίθος σπα 

λιακάδα που απλώνεται σ ανοιχτωσιά;

Βυθός

Τι νόημα θα ειχε η αγάπη 

αν το μοίρασμα στη φορεσιά 

ολάκερης της γης 

δεν διάβαζα στο βλέμμα σου;

κι εγω η τυχερή 

που ανάμεσα στα φυλλα του

ένιωσα το άγγιγμά του!

Άτιτλο

Κι εκεί 

στον τόπο της ηλιόπετρας  

σαν φτάσεις χελιδόνι 

με άνοιξη τον κύκλο να γεμίσεις 

στα ματια δες τον άνθρωπο 

Βαθιά φυλά το φως του 

Ξεσκέπασε το !

Συνάντηση

Στον ιδιο τόπο 

Μικροί που μεγαλώσαμε

Στις ίδιες νότες 

κραυγή που δεν αντέξαμε 

Κι ετσι ανταμώσαμε 

στου κόσμου το σεργιάνι 

Πιανοντας σίδερα 

να στρώσουμε το πράσινο λιβάδι 

Θα τα καταφέρουμε!

Μια γωνιά στον ηλιο

Παράνοια μάτια μου 

Παράνοια ο κόσμος μας 

Αγεφύρωτοι τόποι στο πουθενα 

Παγωμένα τα ματια γυρίζουν 

Παρηγοριά μια σταλα φως του εντός μας 

Άμυνα τα λιγοστά στάχυα 

που ανοίγουν το φιλί τους στον άνεμο 

Παιδια διψασμένα στο στήθος της μανας 

αναζητούν το λεύτερο της αθωότητας 

Βυζαίνουν το αγκάθι της απορίας 

ανήμπορα να κοιταχτούν στον καθρέφτη 

χωρίς τη μικρή τους νεράιδα 

Το παραμύθι τους ατέλειωτο 

στο στόμα των μεγάλων 

Σβησμένα σημειώματα σε κενά κουστούμια 

Παράνοια μάτια μου 

κι ο δρόμος να κρατηθούμε τα κλαδιά 

οι φορεσιές των λουλουδιών 

οι ηχοι που τρέχουν νιούτσικες φωνές 

εκεί που καρτερά το χελιδόνι την άνοιξη 

εκεί κρατάμε ζεστα τα χερια 

φορτωμένα της μνήμης καμώματα 

του τώρα της λυγαριάς το δείλι 

μια γωνιά στον ήλιο

της μιας δραχμής τα γιασεμιά

που ζουν 

και αναπνέουν στα δόντια του χιονιά 

Παράνοια μάτια μου 

κι αντίσταση τα μενεξενια ματια

που ανατέλλουν απ της καρδιάς το φως 

κι αναζητούν την ομορφιά!  

Αγκαλιά

Οι σκέψεις μας  αυτές τις καρδιάς
είναι παιδιά που φτερουγίζουν ,

στην τρυφεράδα του χειμώνα

Γίνονται αγκάθια ,

λουλούδια , χιόνι  και ζεστασιά

αγάπη, λύπη

Κράτησα

την  μοιρασιά της αγκαλιάς

Κράτησα εσένα !  

Πολύτιμα μικρά

Ξέρεις πιο ειναι το σπουδαίο ; Πέρασαν τόσα

Μολυβένιες κυράδες, βαμμένες θάλασσες,

τριγμοί της γης, ερειπωμένες Δευτέρες

κι ανήμπορες Κυριακές ,

Τρίτες γεμάτες λιακάδα

Πέμπτες χορου και μουσικής

Παρασκευές της λυπης της ομορφιάς,

άστεγες δακρυσμένες Τετάρτες.

Αξημέρωτα Σάββατα ζεστασιάς

κι μεις εδώ να ακους ,να σε κοιτω

ανάγλυφα τα ματια σου

Να σε βρίσκω

στο αναγνωστήριο της ζεστασιάς

να παίζεις στο χιόνι με νιφάδες στιγμές .

Χρυσίζουν στα μαλλιά κι εκείνη η αγκαλιά

σπάει το κρυο με λόγια απ την καρδιά

Τι πλούτος Θεε μου

να σπα στη χούφτα ο βραχος

και μια βιολέτα να γεννά

Βότσαλα να πέφτουν

με ανάχωμα μοσχοβολιάς

να φέγγει η νυχτα μια φλόγα που γελα!

Μικρές νουθεσίες

Κι ειναι φορες που θαρρείς 

κι είχε ξεχαστεί ο χρόνος

σε κεινα που πέρασαν και δεν πέρασαν

Μια αγριάδα που φυτρώνει ξανα και ξανα

ακούγοντας εναν ηχο παλιο να ξυπνά 

το νου της τριανταφυλλιάς 

Με θάρρος να συνεχίσει 

να απλώνει τα κλωνάρια της

και να σκεπάζει τον ήχο 

που δίχως καρπό μιλά

Σε κεινο που το κορίτσι εναν καλο γαμπρο να βρει

να περασει όμορφη ζωή .

Το αγόρι να κοιταει την δουλειά του 

μη μπλέξει πουθενα ,τίποτε με κεινους

τους πονηρούς κομμουνιστές

ή τους αλλους τους γραμματιζούμενους 

που ξεσήκωναν τον τόπο με ακαταλαβίστικα λόγια.

Κι ήταν και κεινα τα αγοροκόριτσα

που αγαπήσαν τον κόσμο δίχως σημάδια.

Κείνα που ολα μαζί χωρούσαν εναν ολάκερο κόσμο
στα μικρά ματάκια τους παίζοντας με αθώο το φιλί

Ανοίγοντας το σχοινί για ένα μεγάλο παιχνίδι κουτσο
Κι ήταν εκείνα τα αγόρια που γιναν συνοδοιπόροι ,
σύντροφοι, χερι με χερι σε απάτητο δρόμο γυρνούσαν.

Άλλαξαν ολα θα μου πεις 

μα ποιος κρατά την άκρη της κλωστής
και ποιος κουβάρι γίνεται μαζεύοντας το εμεις .

Απ το μπαλκόνι ακούγονται τα φυλλα .
Ακόμα το θρόισμα τους μαγεύει τον ηλιο.
Γυρίζω τον τροχο.
Ακουω πάλι να κοιτάς τη δουλειά σου.

Τι σε νοιαζει εσενα , εσυ θα φτιάξεις τον κόσμο;
Ενας μικρος καυγάς από κάποιο κεραμίδι.
Ε μα κι αυτή ποιος ξέρει τι του εκανε.

Αχ αυτή , η αιώνια αυτή που έπρεπε να δικαιολογεί
τα αδικαιολόγητα για να ζήσει .
Αυτη που της προσέφεραν γραπτή ισοτιμία ,
δίχως την βουλα του ισου ανθρώπου .
Αυτη που εξελίχθηκε και δουλεύει .

Ε ναι τι άλλο να θελε
να αναπτύξει την προσωπικότητα της .
Τώρα ήξερε πως η καταξίωση δεν ήταν η ιδια
αλλα εκείνοι που έπρεπε να πείσει

να την επιβραβεύσουν με χειροκρότημα 

η να την καψουν στην πυρα.
Με δείκτη το δάχτυλο του ανδρισμού
μιας αθώας υποκρισίας που λυπόταν
κι ενός μικρού αγοριού που ανήμπορα
κοιτούσε το κενό που στήθηκε θυσία στο βωμό
που του πουλήσαν

Αυτά τα αναθεματισμένα πρέπει 

πόσος κόπος να τα πετάξεις
για να αλαφρώσεις το βήμα σου . 

Και κεινα τα θέλω πως μπέρδεψαν τα λόγια τους. 

Καμιά φορα νόμιζες πως μπλέχθηκαν τόσο

κι ακούγονταν συχνά, πρέπει να θέλω .
Κι όταν κολλάν αυτά μαζί κατεβαίνεις σκαλιά
που δεν γνωρίζεις ποια γη ακολουθούν

Άλλες φορές γίνονται ενικός 

δίχως να πεσει στο αυτι το στομα του γείτονα 

και τότε αναρωτιέμαι που κρύβεται το δάσος;

Τα χρόνια μου μαθαίνουν τις απαντήσεις
μα κεινα τα ερωτηματικά αναπάντητα τα θέλω .
Να ψάχνουν σχολειά που μαζεύουν πουλιά,
φυντάνια που απλώνουν τον κήπο
και μαργαρίτες 

που να βλέπουν ανθρωπιά στα δύσκολα. 

Θάλασσες να γεμίζουν 

στη χούφτα με κρυστάλλινα νερα

και να χουν στρώμα τα βουνά .
Κι αν επιστρέφουν χρόνοι παλιοί
παιδιά μια σταλα κρατάμε στην καρδιά
να μιλούν οι αλήθειες με μάτια ανοιχτά !

 

Μονόδρομος το βλέμμα σου

Κι από όπου και να κοιτούσα

ήξερα το μονοπάτι 

που θα έφτανα στα ματια σου 

Τον μεγάλο σου κήπο , χωρίς ντροπές 

δίχως αδιάφορα δήθεν 

Εκεί που παίζουν ακόμη κουτσο οι μεγάλοι 

σαν γίνονται παιδια 

Στο υφος της γλυκιάς νεραΐδας 

που μεγαλώνει χέρια κουπιά 

στη φούστα της θαλασσας 

Μονόδρομος 

το βλέμμα σου στα βλέφαρα μου

Στο γαλάζιο σου φως 

απ το λημέρι του σκοταδιού 

εκεί που τα συκα συκα λέγονταν 

κι η σκάφη σκάφη κατά πως λεει ο ποιητής 

Γεμάτο φόβο χωρίς το κάλπικο του άφοβου 

Γεματα τόλμη 

στη μυρωδιά του φρέσκου βασιλικού 

Στη γευση του πικραμύγδαλου 

με κόκκινα κερασένια χείλη 

Κει που το χάδι 

χορεύει στην πλάτη του σίδερου 

Σφυρηλατεί το αμόνι 

στο ακουσμα της φλογέρας 

κι αφήνει το γλυπτό του 

στα φτερά μιας πεταλούδας 

Σε τούτο το νησί αφέθηκα ερημίτης

στο ξάγναντο 

να κουβεντιάζω της ακρογιαλιάς 

κι απόκριση 

να βρίσκω στον ηχο της καρδιάς  

Τούτο το αντάμωμα 

ζεστά τυλίγει τη ψυχή μου 

Και τι πιότερο 

απ το να μεγαλώνεις μέσα μου 

την ωρα που μικραίνει ο κόσμος 

τι πιο δυνατό από κεινο που ζει 

φευγάτο από την ύπαρξη 

Κείνο που η δυση γνωρίζει την ανατολή 

με ένα μόνο της φιλί !

Τα θέλω μου στου κόσμου την κόκκινη κλωστή

    Σε κεινα τα μικρά κόκκινα σποράκια

κρεμάω τα γράμματα μου,

να λιώνουν τη μυρωδιά του χιονιά .

Αγκαλιασμένα να σβήσουν τους καπνούς .

Στον ήλιο να φανούν παιδιά να παίζουν,

ανέμελα στα ασύνορα γεμάτα γελια

και ασύμμετρες φωνές ,χέρια απλωμένα

να ξεδιπλώνουν τις σπηλιές

να χτίζουν των πουλιών φωλιές.

Το στομα τους γεμάτο από γάργαρο νερό ,

να ξεδιψά η πείνα να παίρνει δρόμο αλαργινό

με δίχως γυρισμό.

Να ναι οι λιχουδιές τους

κυμα ζωής σε τόπο καταγάλανο

που ένα καράβι εχει δει

αγέραστη και αέναη κλωστή

που γραφεί νεα αρχη

Με κόπο να βαθαίνει η εγνοια,

η τρυφεράδα , η αλληλεγγύη , η κατανόηση

να ναι το βήμα που ανάλαφρα εχει σταθεί

κι αφήνει ίχνη του μαζί

Στου βύσσινου τον κήπο να παίζει αθώα το κρυφτό

κι ο νικητής ένας μικρός τυμπανιστής

στα ματια του το φως ,φτερούγα του η ειρήνη

με ένα φιλι ζαχαρωτο να ναι οδηγός .

Η αγάπη δίχως μερα μα κάθε ωρα και στιγμή

η δύναμη των ολων

να δένει απ ακρη σ ακρη ολάκερη τη γη !