Απάνεμο καρτέρι

Αν άνθιζαν τα στάχυα 

τι χρώματα θα φορούσε ο κήπος
εκεί πίσω απ τα κύματα
κρέμονται τα τσαμπιά της στεριάς

φυλαγμένα σαν μικρά ρουμπίνια
κοιμούνται αταίριαστα τα άστρα
κυοφορούν τις νύχτες νάματα
πλένουν κηλίδες της ξεχασμένης μέρας

και τούτο τ απάνεμο καρτέρι
κορφολογά τις στράτες της πνοής
λύνοντας τα σχοινιά απ το σκοτάδι
να τρέξει φως σαν άτι στο λαγκάδι

μη του γυρνάς του τρυγητή
της στάχτης το αλμυρό καμίνι
υψώθηκε απ τη γη για να λογά
αν φύγουν τα πουλιά φτερά κρατά

να λογαριάζει αχτίδες στον καιρό
με δίχτυ πολύχρωμη παλάμη ,
κι ένα φουλάρι στο λευκό λαιμό
να αρμενίζει πρώτο φιλί στη κορυφή

πρώτο σκαλί για να κοπεί το νήμα
ηλιόπετρας ήχος να ακουστεί
κι απ της ψυχής το ηφαίστειο λάβα
αγάπης να χυθεί στο νεογνό του βήμα!