Πόσο απλή και ταπεινή ειναι η ομορφιά

Σκέψεις ..

καταρράχτες που ορμούν 

στο βυθό των ματιών
ζωντανεύουν εικόνες

αντικρίζουν την ομορφιά
να λάμπει στην απλότητα της 
φεγγοβολά στο κρυσταλλένιο

διάφανο νυφικό της

σαν μια μικρή γαρδένια που ξεδιψά
με δυο στάλες βροχής 

ανοίγει τα πέταλα σκορπά ευωδιά
σαν εκείνο το καναρινάκι

που σε ξυπνά κάθε πρωί
με ένα κελάηδημα αγγελικό

του μιλάς κι αυτό σου απαντά

δεν καταλαβαίνεις τι λέει 

κι όμως τα κύματα της φωνής του
κυλούν σαν γάργαρη πηγή 

δροσίζουν την ψυχή σου

σηκώνεις τα μάτια 

και τα βλέφαρα ακουμπούν τον ουρανό 

ντύνονται οι κόρες των ματιών σου
με γαλανά πανέμορφα φορέματα
κι αφήνεις το βλέμμα σου 

να γεμίζει από φως

ένα ελαφρό αεράκι έρχεται να σου δώσει
το πιο απαλό του άγγιγμα 

ένα χάδι που ξυπνά τα κύτταρα
σου δίνει ζωή 

σαν το φιλί εκείνο

που σε ανασταίνει απ το κώμα 

κόβοντας την αναπνοή σου 

πίνοντας την ανάσα του

πόσο απλή και ταπεινή είναι η ομορφιά

σκέψεις ... καλπάζουν ανήμερες ,αχαλίνωτες
άγρια άλογα δεν τιθασεύονται 
τρέχουν στον απέραντο κάμπο λεύτερες
με μια δρασκελιά σε περνούν
απ την ομορφιά στην ασχήμια

χειμώνας καλοκαιριού 

κρύες άδειες νύχτες
βοή στις ακρογιαλιές 

αντάμωμα άπνοιας και λύπης
χορός σιωπής με βήματα βαριά
τρομάζουν ... φεύγουν 

μέσα τους σουλατσάρει κείνος 

ο παράξενος ταξιδιώτης
που στο καπέλο του 

έχει σκιτσάρει το όνομα του ''βίος''
κρατώντας αγκαζέ την κυρά ''ζωή''
που μια κλαίει μια γελά

σκέψεις φλέβες .. αμήχανα 

ανοίγεις τις χούφτες και τις κοιτάς 

πόσοι δρόμοι χαράζονται μέσα τους 

χαμογελάς γιατί ξέρεις
πως αν τις κλείσεις ..

ο κόσμος σου είναι εκεί 

τόσο απλά !

Άτιτλο

 Όπου αγρυπνά η αγάπη δε σβήνει το φως !

Μέσα από σένα

Τόση ησυχία 
και μόνο η σκέψη σου εκεί 
απέναντι μου να με κοιτάει στα μάτια 
Τόσους αιώνες πια που σε γνώριζα
άκουγα τα λογια σου 

με κείνο το ρυθμό του αγεριου 

- Τι εχεις ;

-Τίποτα μα να που απόψε 

εχω διάθεση να τραγουδήσω 
κείνο κείνο το μεγαλυνάρι του ποιητή 
Μα τούτο μιλα για ειρήνη και τώρα 
ειναι η εβδομάδα της αγάπης 
Λες κι εχει βδομάδα , μερα, μηνα η αγάπη . 
Ιεροκάπηλοι που είμαστε 

-Τι λες; 

-Μα ναι δες πως τον αγωνα αλλων φοράμε.
Το αιμα αλλων σκεπαζόμαστε 
λουφάζοντας για τα λάθη 
σβήνοντας τα 

στο μόνο μας άλλοθι .. άνθρωποι

Σκέψου σκέψου πόσοι σταυροί 
στημένοι στα καύκαλα των χρόνων 
στις υγρές τρύπες των βράχων 

Πόσο απαλή η ειρήνη των παιδιών 
μια θάλασσα μικρών κύκνων

σε απέραντο δάσος

Καράβια ανθρώπων 

στον ήσκιο του φόβου .
Καπνισμένα τσουκάλια , 

πεινασμένα στον ήλιο 

Ανάγλυφα που πέφτουν οι σταγόνες 
λούζονται κόρες ψυχές 
ζεστές οι φυλλωσιές των δέντρων 
που μοιράζουν 

τον ήσκιο τους στα άστεγα  

Ποσα ανθρώπινα χρωματα πάνω στη γη.

Αραγε θα βρούμε ποτε τα χελιδόνια
να ενώσουμε τις φτερουγες μας;

Μα πάλι για δες κοινές αποστάσεις 

χρωμάτων ειρήνης κι αγάπης
με τις ιδιες ακρες δυουν κι ανατέλλουν

Ηλιόσποροι του ουρανου θαρρείς
γεννημένοι στη μητρα της παπαρούνας

Πονάω μάτια μου απόψε πονάω
για ολους τους σταυρωμένους .

Απόψε αγκάλιασε με

αγκάλιασε με

ετσι όπως μέσα από σένα με κοιτάς !

Να το φωνάζεις ...

Να το φωνάζεις να το φωνάζεις ότι αγαπάς

μη λες σ αγαπώ .. σ αγαπάω να λες

να ανοίγει η γη το χώμα της να πεταχτούν 

ζουμπούλια κι αγριοκέρασα 

να βλέπει ο ουρανός κι απ τη χαρά του 

να γεννά μύριες πυγολαμπίδες

να κοκκινίζει η θάλασσα

από άυπνο φιλί σε Δύση κι Ανατολή

να χαίρεται ο άνεμος που δε το μαϊστράλι

γερμένο πα στην κουπαστή 

και στης ξηράς τα κάλλη

Να πίνει γάλα το πουλί και το παιδί το μέλι

γλάροι να δένουν αγκαλιά 

κι ο σπόρος να χει ταίρι

Να το φωνάζεις σ αγαπάω

να πίνει ο ήλιος το κλαρί κι αηδόνι να εγκυμονεί

της φυλλωσιάς πολύχρωμα τα ρούχα

φτερά να απλώνουν στο τσαμπί

η ρόγα να χει το πιοτί κι η αγράμπελη τη μέθη

Είναι ανθόσπαρτο σκαλί η αγάπη που πέρασε

τον φράχτη ξετύλιξε ανέμη

 και με ένα μόνο της κουπί

γεμίζει τα νερά κι απλώνει χέρια στη φωτιά

Κι εγώ που όλο περπατώ 

στη γλώσσα της ροδιάς

κι εσύ που από τα στάχυα απλώνεις ήλιους

κι ο άλλος που ακροβατεί 

να στήσει ονειροκορφή

κι εκείνος που απ την σιγαλιά 

δίνει φωνή στην ερημιά

χορτάτο έχουμε σταυρό 

που χει στα μάτια ζεστό γραφτό

δεν σ αγαπώ μα σε αγαπάω

προσκύνημα και ιερό !

Άτιτλο

Σωπαίνεις .. σωπαίνω 
και κεινα τα  αμίλητα μας λόγια 
σελίδες , εικόνες , στιγμές ,

λουλούδια ,
τραγούδια γεμίζουν 
και κάθε μέρα, κάθε βράδυ  
σε ένα κολλάζ ανταμώνουν
να κρατηθούμε αγκαλιά !

Άτιτλο

 Όμορφα που κυλά η σιωπή αγκαλιά με το ταίρι της !

Άτιτλο

Τρόμαξες .. φοβήθηκες 

Νόμιζες πως θα σου κλέψω το πέταγμα 

κι ουτε που πρόσεξες 

πως κράτησα στην αγκαλιά ολα τα αστέρια 

για να σε ντύσω λεύθερο ουρανό !

Γλυκό κρασι

Κοίτα πως μπήκε το φεγγάρι ολόγιομο

Να ναι που θέλει να δείξει την αγκαλιά του

στα πέταλα του χρόνου;

να ναι που στα πλευρά του ανοιξιάτικου χιονιά

φόρεσε τα ασημένια του ρούχα

να σκεπάσει την γύμνια των ψυχών

να ναι που απόψε θέλει να πιει γλυκό κρασί

στο στέκι των ανθρώπων

παρέα με το Γιάννη , τη Φρόσω , τη Φανή

να ναι που το τραγούδι στα κύματα ανθεί

τα σύννεφα που κρύβονται σε ένα χαμόγελο

που απ τη ψυχή γεννά της τρυφεράδας τα φιλιά

Η αγάπη αηδόνι που από βαθιά λαλεί

κι εχει για δεύτερη φωνή τη ζεστασιά

να δουν το δρόμο τ άστρα καρδιά με την καρδιά !

Άτιτλο

Τόσοι πολλοί δρόμοι και μονάχα ενας ήξερε 

που περπατά η ψυχή  ξυπόλητα 

καθώς γυρίζει γυμνή από τα κύματα 

κουβαλώντας στο πιθάρι

μύρια μικρά γαλάζια θάματα 

έχοντας στα μαλλιά ηλιόπετρες του βουνού!

Άτιτλο

Δε ζωγραφίζεις την αγάπη 
ανοίγεις το στέρνο και τη χαρίζεις!

Πάμε σου λέω

Κουράστηκα πια 

κουράστηκα σε αυτό το παρτυ ερμηνειών 

κουράστηκα σε αυτό το υπαίθριο ψέμα 

που ολα πωλούνται και όλα αγοράζονται 

μισοτιμής σε πλαστικό βυθό

κουράστηκα σ αυτό το αλαλούμ των γνώσεων 

τις άχρηστες πληροφορίες των παραθύρων 

Βαρέθηκα σε ένα τρύπιο νόμισμα 

να προσπαθώ να κρατήσω μια γωνιά από φως 

Ελα να φύγουμε πνίγονται τα κλαριά μας 

σε ένα ατέλειωτο κενό δίχως ανάσα και σκοπό.

Ελα να δραπετεύσουμε  ,

ακολουθώντας  την άκρη ενός ουράνιου τοξου 

με γεμάτες τις τσέπες φράουλες κι ένα δισάκι 

φορτωμένο με μύριους σπόρους αγάπης .

Πάμε σου λέω εδώ δε γεννιούνται αλήθειες γυμνές !

Άτιτλο

Δεν έφυγες δεν έφυγα 

μείναμε
στην ίδια ζεστή βροχή 
Το χάραμα  
θα γεννήσουμε τον ήλιο !

Αντε φίλε ..

 Α !!φίλε μου

για δες πόσος καιρός
από τότε που πιάναμε
τα κουλούρια του ήλιου
κι απ' το σουσάμι τους
χτίζαμε άγουρες πόλεις
Γεμίζαμε τα κανάτια
με νερό κι αυτά χύνονταν
στη δαντέλα του φουστανιού
μια λυγερόκορμης κοπέλας
Θαρρούσες κι από το βρεγμένο
φουρό της θα γεννηθούν ανεμώνες
να στήσουν τον χορό των βράχων
κι ανάμεσα απ' τα στήθια της
θα τρέξουν οι σπόροι της ροδιάς
να σιγοψήσουν τα κόκκινα φύλλα
Παίζαμε με σπιρτόκουτα
να ρθει η φλόγα του καλοκαιριού
αναμμένη ολόφωτη λαμπάδα
να σπάσει τα καρύδια του χειμώνα
αχ! κι αυτή μοσχοβολιά
πως ρουθούνιζε στον κόρφο
Δε χάθηκαν ολα φίλε μου
γεμίσαμε πολύτιμα το στέρνο
κι έτσι περπατάμε στην άσφαλτο

σκορπώντας χώμα 

να δεθούν οι γαζίες 
Θα ρθει ακούς ;
θα ρθει ο δρόμος που σκάψαμε
κι εμείς θα τραγουδάμε
το όνειρο της γιορτής
με ένα τριαντάφυλλο ανοιχτό
θα πλύνουμε τα χέρια
Δε στέρεψαν οι στέρνες
μονάχα να..
μια ολόφωτη βροχή προσμένουν
Σιμώνει .. άιντε φίλε
τα χέρια μας κουπιά σε θάλασσα πλατιά!

Ατιτλο

Γυμνά να περπατάς

να μαθαίνει ο ήλιος

πόση ομορφιά γεννά η αγάπη!

Άτιτλο

Μην λες τίποτε .. μη μιλάς
ακου .. ακου τη μουσική της καρδιάς!

Γαλάζια κρινα

 (αφιερωμένο στον Πατέρα μου )

Άφηνες τα χέρια έτσι ξέμπαρκα να αρμενίζουν

Τόσες φορές τα γέμισες μπουκιές

να ταΐσεις τα σπαρμένα σημάδια

αποτυπώματα παιδιού από άγριο μελίσσι

να ξεδιψάσουν τα τραγούδια απ' τις φωλιές

Έτσι λεύτερα τα θελες να τα κινεί ο άνεμος

κι από τα φλούδια του

να σεργιανούν μόνα τα δάχτυλα

σαν μικρές πεταλούδες που μόλις ξεσπύρισαν

απ' την ποδιά της άνοιξης .

Τούτα τα χέρια περπάτησαν

ραχοκοκαλιές ψηφιδωτών

σφουγγίζοντας την πέτρα του ήλιου .

Ρούφηξαν ανάμεσα στις σχισμές τους

τ άρωμα του καλοκαιριού

κι ήπιαν χίλια ποτήρια

αλμύρα της θάλασσας .

Βάφτισαν σε κολυμπήθρες

πολύχρωμου γιαλού

νιούτσικα ονείρατα

που στέγη το νου κρατούσαν .

Φίλιωσαν το ορατό με κείνο τ αθέατο

κι ύστερα πήραν τις κιθάρες

να τραγουδήσουν του ορφανού το άγγιγμα .

Πόσες στιγμές δεν τρυπήθηκαν

με σκουριασμένα αγκάθια του καιρού

και πεισματάρικα σχίζανε τα χάρτινα κουπιά

κι άπλωναν φόρτσα τα λευκά πανιά

Φορές που ανάμεσα απ' τα γκρεμνά

άνοιγαν τα φτερά τους

μονάχα να νιώσουν τον αγέρα της φωτιάς

και το φιλί των πουλιών.

Κοιτούσαν τις λακκούβες

που μέσα τους έσκαβαν.

Πόσοι δρόμοι κει στις ρούγες τους

ντύθηκαν η καρδιά ο νους

τα σοκάκια που καντάδες

έκαμαν στον έρωτά του

στα τσακίρικα μάτια

της αγάπης της κυράς του

Γέλασες.. όμορφα που μύρισαν

οι δρόμοι σου

στα μάτια σου θαρρείς κυπαρίσσια

με κλαδιά φαινόταν

απάνω τους σπούδαζαν κοτσύφια

και μικροί σταυραετοί

μα ακόμη κι εκείνες οι γαλιάντρες

που κούναγαν την ουρά τους

πέρα δώθε τα μυστικά τους

αφήναν στα φύλλα τους

φορτωμένα αγριολούλουδα

τόσο που να σκεπάζουν

τα χέρια σου οι αγκαλιές τους

Γιομάτο κύματα το βλέμμα σου

πρώτη φορά του

που τόσα έγραψαν τα κύτταρα σου .

Πόσα χρόνια κρυμμένος

στις ρωγμές των λουλουδιών

δίπλα από εκείνα

τα δεκαεννέα γαλάζια κρινα

πόσο σου μοιάζουν!

Τούτα τα χέρια τα χέρια σου

κέρδισε η αγάπη για τούτη γεννήθηκαν!

Άτιτλο

Κι αυτή η σιωπή

μαρτυριάρα
σαν καθρέφτης
κάθε που με κοιτά
αφήνει στα μάτια σου
κι ένα χάδι!

Άγγιγμα

 Ζεστά που νυχτώνει το άγγιγμα της ψυχής !

Αγρύπνια

Κι όσο ερημώνουν οι δρόμοι 

ξένοι κι απόμακρα 

βαδίζουν 

οι άνθρωποι την μοναξιά 

Μονάχα 

οι δυνατές σιωπές ακούν

την φλυαρία τους,

Αγρύπνια στη λαχτάρα 

να κρατηθεί η φλόγα 

από μια φέτα φράουλας , 

ένα κουκούτσι αμύγδαλου,

μια κουταλιά 

γλυκό του κουταλιού

στον ουρανίσκο,

σφιχταγκαλιασμένα 

να κρατηθούν 

φτερά στο στέρνο 

να χει το φως το στόμα  !

Ατιτλο

Κλείσε τα μάτια

κι όταν εκείνα τα αστέρια

πάνω τους γείρουν

δος τους το φως της αγάπης

το δίχτυ της αγκαλιάς να βρουν!

Πράσινη κοιλάδα

Θα μείνω αυτοεξόριστη

στην πράσινη κοιλάδα

εκεί που τα αγκάθια 

συνοδεύουν τα λουλούδια

κατσουφιάζει η ελπίδα

με χνώτο προσμονής  

τα παιδια με τα τρύπια παπούτσια 

παίζουν και γελούν 

σε μια κομματιασμένη λωρίδα

που μοσχοβολάει γαζία 

ενας δρυοκολάπτης 

που χτυπά το ξύλο 

να ακούσει μουσική 

βήμα στο πεζοδρόμιο 

που λαχταρά 

το γελιο των περαστικών 

σταγόνα της βροχής 

εκεί που στο στόμα της σε βρίσκω  

στη πλίνθινη κούπα του άσβεστου

γεμάτη από κείνο που δεν γνωρίζω

στο όρος που βαφτίζει 

το αμάραντο σε πηγή!  

 

Ατιτλο

Να μιλάς στο νου με καρδιά 
να μαθαίνει η σκέψη γράμματα της αγάπης !

Ατιτλο

 Να προσέχεις .. πόσο ζεστή καληνύχτα !

Πίνακας

Είναι κείνα

τα μικρά καμπανάκια
που κάθε πρωί γιορτάζουν
ντύνοντας την σκουλαρικιά
στα κόκκινα
σαν σπίθες που ξεπήδησαν
να φυτευτούν στο πρώτο φως
Είσαι κι εσύ που έμαθες
να διαβάζεις τον άνεμο
στο αλφαβητάρι των ματιών
είμαι κι εγώ που πείσμωσα του καιρού
και απανεμιά του ζωγραφίζω
κι όλοι εμείς που γείραμε
στα πέταλα του ρόδου
σαν σπόροι από αγάπης γη
και σπρώχνουμε το δέντρο της ροδιάς
στο δάσος να πάρει αναπνοή
Κι όσο να πεις
χύνουμε μια θάλασσα
σε ένα ποτήρι της ζωής
Μα τούτος δω ο πίνακας
βάφει με χρώματα πνοής
κι ένα ατελείωτο φιλί
να κουβαλά ανατολή!

Άτιτλο

 Μ ' αγκάλιασες κι εισαι ολόγιομο φεγγάρι 
 σ ' αγκάλιασα κι εγινα θάλασσά 
 λεύτερα που φιλιούνται τα πουλιά της ψυχής! 

Γυμνό φως

Πέρνα ήλιε

χάραξε

σκαρφάλωσαν

στα κλαριά

κόκκινες

δροσοσταλιές

βουίζουν οι νότες

από την κηρήθρα

γυμνά

ανταμώνουν καρδιές

να σμίξουν το πρώτο φιλί

κρατώ στη χούφτα το δρόμο

βούτα τα δάχτυλα στις μυρουδιές

να απλώσουν ράγες οι τριανταφυλλιές !

Κάποιες φορές...

Κάποιες φορές θέλω να ξεριζώσω 

από την καρδιά μου 

την εκτίμηση τον σεβασμό

την τρυφεράδα την αγάπη 

την διακριτικότητα

και τελικά την σιωπή .

Όλα αυτά που βαφτίζουμε

κοντόφθαλμα φόβο .

Αυτη τη λέξη μάθαμε 

να κυκλώνουμε στο στομα

σαν καραμέλα 

Γιατί βολεύει , βολεύει 

να σκεπάζουμε την γύμνια μας 

να μην ιδρώνει 

κατω από τα δύσκολα .

Μα κι υστερα; υστερα 

τι θα χω για να δώσω! 

Άτιτλο

Δεν χρειάζεται μάτια μου

στολίδια η καρδιά
μονάχα να ,
την ώρα που
το ρόδο ανοίγει
να φυλάς τσίλιες
με τα δάχτυλα
μη πέσει η σκιά
του φεγγαριού
και σβήσουν τα φύλλα της!

Ξάστερο φως

Άνοιξε το παράθυρο

Κύκλοι τα ρόδια
στη ρίζα τους
Μιλιές περιστεριών
χτίζουν το δρόμο
ξεπηδά η ανάσα
με γεμάτες χούφτες
όρμος πηγής
το άνοιγμα του χαμόγελου
φυσά η ζωή
ανάλαφρο κύμα
και τούτη
η κόκκινη θάλασσα
γιομίζει το στέρνο
να πιεις
να ξεδιψάσει ξάστερο φως

μη ξεχάσεις σου κρέμασα το φιλί
στην καδένα του πηγαιμού

'φύτεψε η γη τόση ομορφιά !

Άτιτλο

 Αγάπησα την θάλασσα 

γιατί έκλεβε το βλέμμα σου 

γέμισα τα δάχτυλα μου τριανταφυλλα 

γιατί ήταν φυτεμένα στον κήπο σου

περπάτησα γυμνά στο φως 

γιατί ξυπνούσε από το σκοτάδι σου

έμεινα μόνη γιατί δεν ηθελα τίποτα 

που να μη μυρίζει ψυχη γιασεμιού

λάτρεψα την σιωπή 

το θρόισμα των φύλλων 

γιατί ετσι ακουω εσένα 

σώπασα ναι σώπασα 

όπως σωπαίνουν τα πουλιά στη βροχή 

γιατί ξέρουν 

πως πίσω από κάθε σύννεφο 

ο ήλιος καρτερεί

σώπασα ..

τώρα μ ακούς μέσα από σένα !

Ψίθυροι καρδιάς

 Άφησα να μιλάς έτσι μέσα μου σιγανά

Τα φτερουγίσματα μικρές τρομπέτες
που σφυρίζουν τα δαντελένια κύματα

- Πως βρέθηκες εδώ σε ρώτησα

Με τα μάτια ανοιχτά μια πεταλούδα
 φίλησε απαλά το μάγουλό μου .

-Πάντα εδώ ήμουν μου μήνυσες
σε περίμενα .. περίμενα να αγγίξεις
το δοξάρι του ήλιου
να αφουγκραστείς τη γυμνή χορδή
που χορεύει στην πίστα του βιολιού

- Ποιος ούριος άνεμος γέμισε τα βήματα σου
φορώντας τα σκαλοπάτια μου

- Στο αντάμωμα ένιωσα την υφή των γλάρων
δρασκέλισα τη νύμφη με τα γαλάζια πέταλα
να βρω το πέπλο που σκεπάζει το άνθος

- Στον καθρέφτη μιας νότας με γνώρισα
ψάχνοντας τα απαλά της σκιρτήματα σε είδα ..

δυο λευκά όρη που φιλούσαν τα μάτια μου.
Φωτεινά που.. βραδιάζει !

Ατιτλο

Όμορφα που γελά η νύχτα

που τόσες τρυφερές ψυχές γέννησε!

Άτιτλο

Έριξα τα ταξίδια μου στη θάλασσα 
να ναι κοντά σου ολες μου οι αισθήσεις !

Πίσω από κάθε χρώμα

Πίσω από κάθε χρώμα 

κρύβεται μια φωνή 
σκοντάφτει ,παραπατά 
μα χύνεται σαν ήλιος
σα θάλασσα ,σα φυλλωσιά 
στο θρόισμα του αυγερινού .
Μουσκεύει στον ιδρώτα της βροχής 
λαχανιάζει στο κυνηγητό της πνοής 
μελώνει στα σκαθάρια των ματιών 
κι είναι εκείνη η λεπτόκορμη στιγμή 
που κουβαλά τη λαλιά στον ουρανίσκο 
α!! πως μια τόσο δα μικρή 
καρφιτσώνεται στο πετο 
φυσά σα  φυσαρμόνικα στη μελωδία
που γράφουν οι κύκλοι  της πηγής
κι αναπνέουν οι μπάντες της άνοιξης !

Άτιτλο

Περίεργα παιδιά 
γεμάτα .. μεθύσι αγάπης !

Ατιτλο

Ανέμελα τρέχει το φεγγάρι

ανάβει φάρος να περάσουν τα κύματα
να λυγίσει η απόκρημνη στεριά!