Αγιόκλημα

Μια ψιλή βροχούλα

ροκάνιζε τα σκαλοπάτια
κι αυτά κουνούσαν τα πόδια
σκουντώντας τη να φτάσει
κει που κοιμόταν η ρίζα
χτυπώντας την πόρτα της
Οι στάλες στα φύλλα του
πέταξαν το σκέπασμα της νύχτας
δρόσιζαν τα χείλη του
Κι εκείνο το χτύπημα
σαν μελωδία που ηχούσε
στα αυτιά του ρουφούσε τα ψεγάδια του
Άνοιξε τα μάτια πετώντας
τα λευκά του λεπτά στηρίγματα
που κράταγαν στον κόρφο τους
το απόσταγμα από μέλι
Άπλωσε τα κλαδιά του
μοιράζοντας την ευωδιά της γαλήνης

τη ζεστασιά του νωπού πρωινού
Ω ! γη .. τι όμορφα.. ποιείς !