Μελωδία ψυχής

Βραδάκι πια
Κείνο το φεγγάρι έσκασε μύτη
στο μπαλκόνι κορδωμένο
για την ομορφιά του
Σαν άλλος επόπτης γυρνά
κοιτώντας τις ανέμελες
σειρές των αστεριών
Μικρά σχολιαρόπαιδα
που τρέχουν στο γύρω γύρω του ουρανού
χαρούμενα που όλη η αλάνα του
δικιά τους να παίξουν ,
να αναβοσβήσουν τα φώτα τους
κάνοντας σινιάλο στα ήρεμα κύματα
Ένα γλυκό αεράκι τυλίγει τους ώμους
και τραγουδά στα μαλλιά της γαρδένιας
Η φτέρη άπλωσε το αραχνοΰφαντο νυφικό της
να ξεγελάσει τα μάτια του τζίτζικα
Εκείνος με τη σειρά του, θαυμαστής
του ωραίου, φόρτωσε τον αυλό στα χέρια
κι άρχισε το τραγούδι του
Να ταν η μελωδία που κένταγε
τούτο το γλυκοφίλημα της σιγής
ή μήπως έφτανε να ακούσω
να με φωνάζεις την ώρα που
ξεκλείδωνα την πόρτα της ψυχής σου
Εδω είμαι σου μήνυσα απλώνοντας
το χέρι να κρατηθεί το όνειρο
κι όλα πως μύρισαν
σαν φρεσκοφτιαγμένο γλυκό κεράσι!