Άτιτλο

Κατάκοπη γύρισα σπίτι 

Πέταξα από πάνω μου 

τα σπαθιά της μέρας 

έβγαλα από τις τσέπες 

τα βόλια που τη βάραιναν

τα πόδια μου 

έμοιαζαν πέταλα πάνω σε λίμνη

τα χέρια μου 

κλαδιά  στις φωλιές των πουλιών 

τα βλέφαρα μου 

γρίλιες στα φτερά του αγεριου

γυμνή από τη βοή του κόσμου 

μονάχα με το δαντελένιο

φόρεμα της αγάπης

παραδόθηκα 

στο βλέμμα του φεγγαριού

ζεστό , τρυφερό , απαλό  

Όμορφα που γελα .. πόσο σου μοιάζει ! 

Ζω σημαίνει αγαπω με ένα αγαπάω δυνατό

Δεν ξεριζώνεις

τα λουλούδια της αγάπης
δε τα ποτίζεις με δάκρυα ,

πόνο και πικρα 

Στα στήθια της αγάπης

δε γελά η λησμονιά 

μήτε του μαύρου νυχτικού

εχει βελόνι να κρατά  

Δεν υπάρχουν απάτητα νερά  
Τα αγκαλιάζεις τρυφερά , 
μαθαίνεις  το τραγούδι τους
μαθαίνει 

το γάργαρο γέλιο στα χείλη σου 
Στο όνομα κανενός έρωτα 
δε μπορείς να πληγώνεις 
δε μπορείς , 

δεν εχεις το δικαίωμα 
να σκοτώνεις 
Ο έρωτας ειναι φωτιά και ζωή 
μα από μόνος του ειναι ένα χελιδόνι 
που πετα από κλαρί σε κλαρί 

κι έρχεται με την άνοιξη 

και στο χιονιά στρώνει φυγή
Μα όταν αγαπάς 
σταυρώνεσαι , σκοτώνεσαι 
μα νιώθεις να σαι ένα φτερό 
που όλο ψηλά πετας 
εχεις τα πόδια αετού
τα χρώματα της πεταλούδας 

γίνεσαι φως και μουσική
το χαδι του αγεριου 

το νάζι του παιδιού
ειναι ο πλούτος της ψυχής 
το αέρινο φιλί κάθε στιγμής 
το αγαπω δεν εχει υπάρχω 
μα ένα ζω σε γη και ουρανό

δεν έχει στείρα μοναξιά 

μα είναι δυο σε μια καρδιά !

Καληνύχτα

Απόψε λέω να πω μια καληνύχτα 

μια γλυκιά καληνύχτα 

που βρίσκει το δρόμο της 

να τρέξει να απλωθεί σε μύρια χερια 

ανθρώπων εργα τρυφερά 

να ξυπνήσει η Ανατολή 

με ένα ζεστό χαμόγελο

χορτάτη από το χαδι της νύχτας  .

Δύσκολοι οι καιροι κι ο καθένας μας

όπως ξέρει και μπορεί

δε ερμηνεύονται  οι ζωές 

τραβούν δικες τους λευκες γραμμές  

Φτανει να .. ετσι .. 

ένα κουκούτσι καληνυχτας 

μπορεί και να

σπείρει μια ροδια .. ποιος ξέρει

Ας πάμε στους κήπους της ομορφιάς

δεμένοι με όμορφα όνειρα ! 

Άτιτλο

 Τόσο αλλιώς .. τόσο ίδια .. τόση αγάπη !

Αυτό το λίγο αυτό το πολύ

Από ένα τικ τακ του 

ρολογιού κρατηθήκαμε

ζεψαμε τους λεπτοδείκτες 

κι άλλοτε είναι αλόγατα που τρέχουν 

άλλοτε μικρα ανάλαφρα κύματα

που σκάνε στην αμμο 

μικρά φλουρια της άνοιξης 

Βότσαλα που μένουν στα δάχτυλα,

στο στόμα, στα μαλλια 

μικρές τρομπέτες που παιζουν στα χείλη

Αυτο το λιγο ναι .. ναι αυτο που γελα

και χαίρεται μαζί μας 

Αυτό το πολύ ,που να δεις 

σαν ανοιξει τα μάτια του 

και μαζεψει τους δρόμους 

μια λευτερη θαλασσα θα δώσει 

Τα αρμυρίκια της θα ναι 

μωβ βιολέτες με χάντρες 

απ το κολιέ που φορέσαμε . .

Περνουν τις σκάλες τα όνειρα μας , 

σκοντάφτουν 

μα δες κορδέλες χρωματιστές αφήνουν

και χαμογελούν 

μα δες παιδια .. παιδια .. παιδιά 

που αφήνονται 

στα φυλλα της τριανταφυλλιάς , 

στο ανεμακι της καρδιάς

παιδιά με κόκκινα μάγουλα 

παιδια σαν εμας!

Στην κοιλάδα της ομορφιάς

Κι οσο και να πεις 

φτάνει μια σκέψη της καρδιάς 

να αρχίσει να τρέχει 

σαν μια λευκή γραμμή του ουρανού

ανάμεσα σε πολύχρωμες λιακάδες 

να σχηματίζει την τροχιά

της τρυφεράδας με ένα ζεστό χάδι 

σαν ένα κοριτσόπουλο που ανεμελα 

παει να βρει το αγόρι της 

στην κοιλάδα της ομορφιάς 

στο στερνο της μουσικής 

τσουγκρίζοντας τα ποτήρια 

με δυο χαμόγελα 

και φίλους να τραγουδούν 

το χορό των άστρων 

Τι όμορφα που βηματίζουν 

κύκνοι της αγκαλιάς  !

Τα χέρια σου

Κι εκείνες οι δαντέλες 

γλυκό φιλί στα χερια σου

φουριόζες λυναν τους κόμπους 

να τρέξουν νήματα αγάπης κι αγκαλιάς 

ζεστα που σκέπασαν τα χρόνια 

γλυκός ο ήχος που ακούγεται 

στη θύμηση της πλέξης σου

στη μυρωδιά της αγκαλιάς σου !

Ατιτλο

Κι υστερα σου λένε 

δεν γίνονται θαματα 

μα τότε πως ένα τριανταφυλλο 

έγραψε τόση μουσική 

κι απάνω στο φουστάνι του 

γεύονται θαλασσα οι γλαροι, 

αρμενίζουν όνειρα 

ποιήματα μιλούν στον ήλιο τραγουδώντας

ζεσταίνει λαχανιασμένο το φιλι τα στόματα 

αχ αγάπη τα μικρά σου θαματα  

με ένα χαμόγελο τον κόσμο κυβερνούν !

Άτιτλο

Ανάγλυφα που χτίστηκε η θάλασσα!

Ίσα με την φεγγαράδα

Τρατάρει πολύχρωμες λιχουδιές

να γλυκάνει τα στόματα

ζεστά να κυλήσει , σιγανά

το γάργαρο νερό του ρόδου !

Σπάνια λουλούδια

Είναι κι αυτοί οι άνθρωποι

που νομίζεις πως είναι
κάτι απ τα κομμάτια σου
Αγγίζεις τα μάτια τους
και σκουπίζεις το δάκρυ σου
Γελάς και κοιτάς το χαμόγελό τους
Τούτοι κάτι σου πήραν
και εσύ κράτησες το στολίδι τους
Είναι και τούτα τα λόγια
που μέναν στα χείλη σου
κι ακούστηκαν από κείνους
Τούτοι οι άνθρωποι
δεν έχουν χρώμα ματιών
μόνο βυθό που περνά στο στέρνο σου
Δεν έχουν ήχο μα ακούς το χνώτο τους
Τούτοι φυτρώνουν μέσα σου
σαν σπάνια λουλούδια
Έρχονται μια στιγμή μα ξέρεις
πως ήρθαν για να μείνουν
Εκει που τους καλοδέχεσαι
στα φύλλα της ψυχής
Τούτοι .οι ωραίοι άνθρωποι!

Μια χούφτα γεμάτη απαλο χάδι

Τίποτε ξέχωρο

στα μάτια της νύχτας

Όλα μοιάζουν

ένα μπουκέτο κόκκινα φύλλα .

Γελούν, μιλούν ψιθυριστά ,

παίζουν με τα παιδια των αστρων

γεμίζουν τις τσέπες νοτες καρδιάς ,

αφήνονται στο αεράκι που σπα

σαν κυμα στα κλαδιά .

Τίποτε ξέχωρό

μια χούφτα γεμάτη απαλό χάδι

που τραγουδά

το νανούρισμα του αηδονιού !

Φθινόπωρο

Λεπτά κι απαλά τα βήματα

δυνατά να αγκαλιάσουν

τα κόκκινα φύλλα

γύμνωσαν τα κλωνάρια

υψώνει η ρίζα

μοσχοβολά

γυρίζοντας τα μάτια

στο βλέμμα του ήλιου!