Υποκρισία εξουσίας

Ο δρόμος κακοτράχαλος 
το σκαλοπάτι 

μισοφαγωμένο από δαίμονες 
στο πρόσωπο πυρωμένα καρφιά 
αμόνια από ανάθεμα  
κι η κοινωνία 

ανάλαφρη κι αθώα 
να γεμίζει τουφέκια !

Άτιτλο

Πόσο κοστίζει μια ψυχή;

Το τίμημα της βίας

σε ποιο σταθμό το τέρμα εννοεί;

Ενός λεπτού σιωπή

τον άνθρωπο ο άνθρωπος να δει!

Ετσι απλά

Λες και γυρίζει ο τροχός της μέρας

μόνο και μόνο για να απλώσει

τα πολύχρωμα ρούχα της η νύχτα

να ζευγαρώσουν οι μουσικές

και οι χοροί.

Σαν το πρωινό που κελαηδά ένα πουλί

γιατί γνώρισε το χάραμα

Όπως το γάργαρο γέλιο

που τρύπωσε στο στόμα

φευγάτο από τη σκέψη μιας στιγμής

Σαν εκείνο το χειροφίλημα

που έμεινε στ ανέγγιχτο χάδι

Όπως η ζεστασιά του φιλιού

στο δέρμα της αγάπης

Η περπατησιά που χώρεσε

τα ίχνη των χτύπων σε ένα ψιθύρισμα

Έτσι πως κουβεντιάζουν οι καιροί

το ανεμοπέταγμα της άνοιξης 

στα απλά να αγαπιόμαστε

σαν πως να ρίχνει κύματα στη στεριά

καράβια σε βουνά σαν τραγουδά η καρδιά!  

Άτιτλο

Ανάμεσα στο πέτρινο πλακόστρωτο 
μεγάλωνε μια μαργαρίτα 
Το σούρουπο εχει πρόσωπα 
στο πλαι του βαδίζουν κλωνάρια 
ελιές και φράουλες 
Θυμίζουν κόκκινα φουρό 
κοπελιές σμιλεμένες στον άνεμο 
μελαμψά κοπέλια που χορεύουν μπάλο 
Η θαλασσα μαζεύει τα πόδια 
να αγναντέψει η αμμο το γαλάζιο της 
Τα μάτια τους κρατήθηκαν  απ το χέρι , 
περπατούν στον αφρό της 
τα λευκά της άλογα 
πεσμένα συνεφα που λύγισαν στην ομορφιά 
Ποσος κόπος να βρεθούν , να γεννηθούν  
σε μια χούφτα που μυριζε αμάραντη άνοιξη
γεμάτη κόκκινες παπαρούνες ! 

Ανάγλυφα

Κι από ένα λιθαράκι 

χτίζονται γέφυρες 
να χρωματίσουν τον κύκλο 
Μοσχοβολούν οι σιωπές 

κείνων που αγαπιούνται !

Άτιτλο

Μια χάντρα φυλά το μοβ 

να ροδίσουν τα κύματα 

να ζεστάνουν  καρδιές !

Ελλάδα

Κι αν είχα κάτι να σου πω για το γαλάζιο σου
πνίγηκε στη χώρα της ήττας , 

αγναντεύοντας  περήφανα το άλλοτε της νίκης της.
Κι όμως ακόμα οι γερανοί  ψηλά πετούν !

Απο κείνα τα λιγα που ξέρω

 Από εκείνα τα λιγα που ξερω 
μαθαίνω να διαβάζω καλύτερα

την ομορφιά και τη λύπη 
γραφω στον άνεμο 

κι αυτος ψιθυρίζει τα μυστικά του 
μιλω στους κήπους 

κι αυτός ανθίζει ή μαραίνεται 
μα ειναι που η ρίζα του πεισμώνει 
κι ανατέλλει ακόμα 

και από τα χρώματα της δύσης 
Στοιβάζω τα γράμματα με τα όνειρα μου , 
το νου την καρδιά μου , 
για οτι μ αγγίζει οτι με ακουμπά 
οτι φορτώνει το μεσα μου αμπάρι 
κι ανοίγει τα πανιά να ξεμυτίσει 
δίχως σάρκα μα με το χώμα στα ανοιχτά
Παραφυάδες που σέρνουν χελιδόνια 
για μένα , για κείνους τους φίλους 
για κείνους που κατι από μενα κρατούν 
κατι από κεινους βαστώ στα σωθικα μου 
κατι από αγάπη , κατι από σεβασμό, 
κατι αόρατο και δυνατό ,κατι από ζέσταμα χιονιού 
κι από της άνοιξης βυθό , κατι από το άγνωστο 
με γνώριμο σκοπό , κατι από ανεγγιχτο φιλί 
κι από του νιώθω τον ανθό 
Μη με ψάχνεις αλλου , με δανεικα φτερά 
δεν εμαθα να πετώ , 
κι εκείνες τις λαβωματιές τις γιάτρεψα 
κοιτώντας τις ουλές του κόσμου 
στη ρίζα του βασιλικού στη μυρωδιά του δυόσμου 
Φωνάζει χρόνια ο ποιητής 
πως είμαι εγω , εσυ κι είμαστε ο κανεις 

ανάμεσα στα δάχτυλα και το ρυθμό ψυχής !

Άτιτλο

Οταν τραγουδώ 

ενα ποιημα πετα τις πεταλούδες του !

Άτιτλο

Πισω από τα φώτα φέγγει αγάπη!

Άτιτλο

Τα μόνα λόγια που δεν χρειάζεται 

κρότος για να ακουστούν 

ειναι αυτά που ξεπηδούν 

από τη γη της ψυχής 

αψηφώντας την δύναμη του αέρα 

με πιστη στις γειτονιές του νιώθω

κατάματα στο λιοπύρι του ήλιου 

Δε μένει αστέρι της δίχως την τροχιά του 

κι ειναι πλούτος να ροδίζει ο ουρανός 

ψηλαφίζοντας , σμιλεύοντας 

τη γύρη στο κορμί της  άνοιξης !

Περιβόλια καρδιάς

 Δεν μπορώ να της κλείσω τα χείλη 

σαν όστρακο ανοίγει η γη της και μιλά 

κι όταν μιλώ για σένα 

δεν υπάρχει αταξίδευτος τόπος 

και περιβόλια δίχως κόκκινα μήλα 

Αχάραγα φορτώνει τη θάλασσα 

με καράβια γεμάτο μπλε κι ασήμι που γελά

ανάβει φάρους στα πέτρινα σοκάκια 

το αντάμωμα των γλάρων 

φτερώνει το βλέμμα 

Ποτίζει τις γλάστρες των κάστρων 

κι ανθίζουν αγριολούλουδα , 

κυράδες του χορού 

χαρισμένες μπαλαρίνες , 

νιόφερτα παιδιά γεμάτα τρεχαλητά

κι ανεμελα μαλλιά 

δεμένα χερι χερι , δάχτυλο , δάχτυλο 

Ξέρεις ; ξερεις τι όμορφο που είναι να αγαπάς !

Κι όταν δεις το φεγγάρι

Κι όταν δεις το φεγγάρι 

μη το ρωτήσεις 

που χάθηκαν τα αστέρια του 

κι αν αντικρίσεις 

τα μάτια του θλιμμένα 

για κείνα που ανταμώνει

τίποτε μη του πεις 

Μοναχα αγκάλιασε το 

σαν πως μάθαμε 

να αγαπάμε τη θάλασσα

όπως εκείνη 

την αυγουστιάτικη μπαλάντα 

σαν μόλις 

γεννηθήκαμε κάτω από την άμμο

την ωρα που γυρνούν τα χελιδόνια 

όπως να μεγαλώνει ο σπόρος 

να φτιάξει το καταπράσινο λιβάδι του !

Άτιτλο

Κι από κείνη τη στιγμή ,

στο άνοιγμα των φύλλων

γεννήθηκε

ενας ολάκερος ουρανός αγάπης !

Άτιτλο

Ότι αγγίζει την ψυχή

γίνεται ήχος που μιλα ,

δροσοσταλιά που ξεδιψά ,

λευκό χαρτί ,να γράφει

με το μελάνι της η καρδιά !

Ξερεις ποια ειναι η πιο όμορφη μέρα

Ξέρεις ποια ειναι η πιο όμορφη μέρα;

Αυτη η κάθε μέρα που ξεγλιστράς

από τα κιτάπια της συνήθειας

που αποχωρίζεσαι τον εαυτό

και γίνεσαι κύκνος , κιθάρα , σπουργίτι ,

κλαρί που χει στα μέτρα του

το κάμπο με τα χρυσόφτερα καλάμια

να γέρνουν λίμνες αρμαθιές

κι εσυ να ακους να ακους

πως σε χιλιάδες αγκαλιές

υπάρχει μια μεσα του χρόνου τις στολές

που μοιάζει ολου του κόσμου σου

ραντίζει ολο το βιός σου

για να φανούν οι πασχαλιές

κι εσυ σώμα του δίνεις και ψυχή

με δίχως χέρια δίχως γιατί

μονάχα με ένα άγγιγμα

από το βέλος της καρδιάς

που στέλνει μήνυμα

στο απέραντο , στην ομορφιά

πως εισαι εκεί , πως ειναι εκεί

να νιώσει και να αφουγκραστεί

αυτά του ήλιου τα στενά

τα ανέσπερα και τα θολά

να τα μιλά σαν το στόμα σου

που εμπιστεύεται οσα βαστάει η δροσιά

κι από την κάμινο θαρρεί

πως θα βρει έξοδο το φως για να φανεί

κάτω από της πετρας την ποδιά

που ηλιόχαρη αλλάζει του δρόμου την τροχιά

κι ειναι ο πλούτος της ψυχή

αγάπη, ζέστη κι αντοχή !

Και να δεις που

Και να δεις που 

δεν ξερω πως ουτε με τι 

μα θα μαθει και τουτο το φεγγάρι

να βγαινει καθε βραδυ

περνωντας αντάρες , χιονιά 

γκριζα καστρα του ουρανου 

ακόμα κι αναμεσα απ το φιλί της βροχής 

Λες να ξερει πως ενα κομματι του 

κουβαλάμε  μεσα μας

να χει το χάδι της η φλόγα της καρδιάς 

Να δεις που τόσα μιλητά μαζί του 

ολες τις γλωσσες έμαθε να μιλά 

νιωσε.. νιώσε το ασημί του 

με μουσική απ την σιωπή του

πως πεφτει πάνω στην αγκαλιά!

Τσαλακωμένες μέρες

Τσαλακωμένες μέρες.
Πισω απο την κουρτινα 

κρεμασμενη σε βρίσκουν
να μετράς τα σημάδια. 
Τρύπησαν το στήθος σου 

σφαίρες απανθρωπιάς,
γειτόνεψαν ομίχλη και χιονιάς. 
Κι οτι βαραίνει στα μαλλιά σου ,
κορδελάκι απο ενα παιδι 

με βουρκωμένα μάτια.
Ζητιάνεψες να του δώσεις τον ήλιο,
αγόρασες τοις μετρητοίς 

το απορρημενο βλέμμα 
να το γεμίσεις με κόκκινα γελια , 
θόλωσε το γιόμα στο πλευρό του γιατί .
Δεν βλέπεις πια . 

Μοναχα αφουγκράζεσαι 

τα πονεμένα του πόδια 
Γυρευεις τον ίσκιο του να αγκαλιάσεις , 

να τον γεμίσεις φιλιά. 
Τουτα του ανήκουν 

κι ας πεφτει κατάχαμα 

ο ήλιος απο υποσχέσεις .
Τεντώνεις τα γόνατα 

κι οπλίζεις το φλάμπουρο της γης 
Πες μου . Πες μου το νιώθεις 

πόσες ζωές του χρωστάς;
Σήκω . 

Γυρευουν γλάροι τον κήπο τους ,

ζητουν το δίκιο του το ανέμελο 

στην κουπαστή της θαλασσας να δουν  !

Άτιτλο

 Αβόλευτη άνοιξη 

τόσες μπαλάντες της γράφουν 

κι αυτή τρεχούμενο νερό 

την απουσία 

της σπιρτάδας λαχταρά 

Μα ποιος 

σταματά το τραγούδι της !

Ατιτλο

Σωπάσαμε 
μα κείνο το χάδι του αέρα 
ολα τα μυστικά μας λεει 
Περγαμηνές 
στο υψος της τρυφεράδας! 

Αλληγορικό

 Αχ μάτια μου 

κι οσο μυρίζεις στα σπλάχνα την άνοιξη 

πως να μη θυμάσαι 

πως μεσα από τα κουκούλια 

θα γεννηθούν θαματα πεταλούδες;

Άτιτλο

 

Τόσοι πόλεμοι , τόσοι καπνοί

Κι όταν η μνημη μου χαθει

ασε θεε μου μες την καρδια μου ένα παιδι

να μου φωνάζει καθαρα 

αλήθεια που να μήν ξεχνά!

Αφήνεις τα χέρια σου

Αφήνεις τα χερια σου να φεύγουν ,

να ταξιδέψουν στα κλαριά των δέντρων ,

να μαζέψουν τα φυλλα των ανθρώπων

αγγίζοντας μοναχα νότες .

Αφήνεις λεύτερο το καράβι της καρδιάς

με λίγους χτύπους κωπηλατες

να φτάσει στο λιμάνι του.

Να δει τους κύκνους να γελούν ,

τα περιστέρια να παίζουν ,

τα σκέρτσα της νυχτας να μένουν παιδιά

που ζωγραφίζουν πολύχρωμους ήλιους

κι ειναι όμορφο να γελα το φεγγάρι

στον κήπο των πουλιών

Βαφτισμένα στο στόμα σου

μοιρασμένα στον ηχο ενός φίλιου

σαν μια μικρή κολυμπήθρα του κόσμου

γεμάτη φράουλες!

Ατιτλο

Τι έρημος τόπος το κενό 

και πως γεμίζει φως 

η θαλασσα από αγάπη !

Και τούτη η άνοιξη

Και τούτη η άνοιξη ,

κουδούνισε τα προικιά της

να ακούσει ο αγέρας

Κι εγώ που μυρίζω τα παιδιά της

σε μια χούφτα άμμου κυλίστηκα

Ισα που να σ 'αγγίξω σαν θάλασσα

ισα που να χορτάσει το βύζαγμα

η περασιά της μέρας

ισα που να μοσχοβολά ο άνθρωπος

τριαντάφυλλο του νόστου

Κι έχει μια γεύση καπνού το στόμα μου

μα πάλι στα χείλη πολύχρωμες φυσαλίδες

ανθούν να σβήσουν την ομίχλη

Πάλι μιλώ για τα ανθισμένα της ψυχής σου!