Άτιτλο

Κι εκεί 

στον τόπο της ηλιόπετρας  

σαν φτάσεις χελιδόνι 

με άνοιξη τον κύκλο να γεμίσεις 

στα ματια δες τον άνθρωπο 

Βαθιά φυλά το φως του 

Ξεσκέπασε το !

Συνάντηση

Στον ιδιο τόπο 

Μικροί που μεγαλώσαμε

Στις ίδιες νότες 

κραυγή που δεν αντέξαμε 

Κι ετσι ανταμώσαμε 

στου κόσμου το σεργιάνι 

Πιανοντας σίδερα 

να στρώσουμε το πράσινο λιβάδι 

Θα τα καταφέρουμε!

Μια γωνιά στον ηλιο

Παράνοια μάτια μου 

Παράνοια ο κόσμος μας 

Αγεφύρωτοι τόποι στο πουθενα 

Παγωμένα τα ματια γυρίζουν 

Παρηγοριά μια σταλα φως του εντός μας 

Άμυνα τα λιγοστά στάχυα 

που ανοίγουν το φιλί τους στον άνεμο 

Παιδια διψασμένα στο στήθος της μανας 

αναζητούν το λεύτερο της αθωότητας 

Βυζαίνουν το αγκάθι της απορίας 

ανήμπορα να κοιταχτούν στον καθρέφτη 

χωρίς τη μικρή τους νεράιδα 

Το παραμύθι τους ατέλειωτο 

στο στόμα των μεγάλων 

Σβησμένα σημειώματα σε κενά κουστούμια 

Παράνοια μάτια μου 

κι ο δρόμος να κρατηθούμε τα κλαδιά 

οι φορεσιές των λουλουδιών 

οι ηχοι που τρέχουν νιούτσικες φωνές 

εκεί που καρτερά το χελιδόνι την άνοιξη 

εκεί κρατάμε ζεστα τα χερια 

φορτωμένα της μνήμης καμώματα 

του τώρα της λυγαριάς το δείλι 

μια γωνιά στον ήλιο

της μιας δραχμής τα γιασεμιά

που ζουν 

και αναπνέουν στα δόντια του χιονιά 

Παράνοια μάτια μου 

κι αντίσταση τα μενεξενια ματια

που ανατέλλουν απ της καρδιάς το φως 

κι αναζητούν την ομορφιά!  

Αγκαλιά

Οι σκέψεις μας  αυτές τις καρδιάς
είναι παιδιά που φτερουγίζουν ,

στην τρυφεράδα του χειμώνα

Γίνονται αγκάθια ,

λουλούδια , χιόνι  και ζεστασιά

αγάπη, λύπη

Κράτησα

την  μοιρασιά της αγκαλιάς

Κράτησα εσένα !  

Πολύτιμα μικρά

Ξέρεις πιο ειναι το σπουδαίο ; Πέρασαν τόσα

Μολυβένιες κυράδες, βαμμένες θάλασσες,

τριγμοί της γης, ερειπωμένες Δευτέρες

κι ανήμπορες Κυριακές ,

Τρίτες γεμάτες λιακάδα

Πέμπτες χορου και μουσικής

Παρασκευές της λυπης της ομορφιάς,

άστεγες δακρυσμένες Τετάρτες.

Αξημέρωτα Σάββατα ζεστασιάς

κι μεις εδώ να ακους ,να σε κοιτω

ανάγλυφα τα ματια σου

Να σε βρίσκω

στο αναγνωστήριο της ζεστασιάς

να παίζεις στο χιόνι με νιφάδες στιγμές .

Χρυσίζουν στα μαλλιά κι εκείνη η αγκαλιά

σπάει το κρυο με λόγια απ την καρδιά

Τι πλούτος Θεε μου

να σπα στη χούφτα ο βραχος

και μια βιολέτα να γεννά

Βότσαλα να πέφτουν

με ανάχωμα μοσχοβολιάς

να φέγγει η νυχτα μια φλόγα που γελα!

Μικρές νουθεσίες

Κι ειναι φορες που θαρρείς 

κι είχε ξεχαστεί ο χρόνος

σε κεινα που πέρασαν και δεν πέρασαν

Μια αγριάδα που φυτρώνει ξανα και ξανα

ακούγοντας εναν ηχο παλιο να ξυπνά 

το νου της τριανταφυλλιάς 

Με θάρρος να συνεχίσει 

να απλώνει τα κλωνάρια της

και να σκεπάζει τον ήχο 

που δίχως καρπό μιλά

Σε κεινο που το κορίτσι εναν καλο γαμπρο να βρει

να περασει όμορφη ζωή .

Το αγόρι να κοιταει την δουλειά του 

μη μπλέξει πουθενα ,τίποτε με κεινους

τους πονηρούς κομμουνιστές

ή τους αλλους τους γραμματιζούμενους 

που ξεσήκωναν τον τόπο με ακαταλαβίστικα λόγια.

Κι ήταν και κεινα τα αγοροκόριτσα

που αγαπήσαν τον κόσμο δίχως σημάδια.

Κείνα που ολα μαζί χωρούσαν εναν ολάκερο κόσμο
στα μικρά ματάκια τους παίζοντας με αθώο το φιλί

Ανοίγοντας το σχοινί για ένα μεγάλο παιχνίδι κουτσο
Κι ήταν εκείνα τα αγόρια που γιναν συνοδοιπόροι ,
σύντροφοι, χερι με χερι σε απάτητο δρόμο γυρνούσαν.

Άλλαξαν ολα θα μου πεις 

μα ποιος κρατά την άκρη της κλωστής
και ποιος κουβάρι γίνεται μαζεύοντας το εμεις .

Απ το μπαλκόνι ακούγονται τα φυλλα .
Ακόμα το θρόισμα τους μαγεύει τον ηλιο.
Γυρίζω τον τροχο.
Ακουω πάλι να κοιτάς τη δουλειά σου.

Τι σε νοιαζει εσενα , εσυ θα φτιάξεις τον κόσμο;
Ενας μικρος καυγάς από κάποιο κεραμίδι.
Ε μα κι αυτή ποιος ξέρει τι του εκανε.

Αχ αυτή , η αιώνια αυτή που έπρεπε να δικαιολογεί
τα αδικαιολόγητα για να ζήσει .
Αυτη που της προσέφεραν γραπτή ισοτιμία ,
δίχως την βουλα του ισου ανθρώπου .
Αυτη που εξελίχθηκε και δουλεύει .

Ε ναι τι άλλο να θελε
να αναπτύξει την προσωπικότητα της .
Τώρα ήξερε πως η καταξίωση δεν ήταν η ιδια
αλλα εκείνοι που έπρεπε να πείσει

να την επιβραβεύσουν με χειροκρότημα 

η να την καψουν στην πυρα.
Με δείκτη το δάχτυλο του ανδρισμού
μιας αθώας υποκρισίας που λυπόταν
κι ενός μικρού αγοριού που ανήμπορα
κοιτούσε το κενό που στήθηκε θυσία στο βωμό
που του πουλήσαν

Αυτά τα αναθεματισμένα πρέπει 

πόσος κόπος να τα πετάξεις
για να αλαφρώσεις το βήμα σου . 

Και κεινα τα θέλω πως μπέρδεψαν τα λόγια τους. 

Καμιά φορα νόμιζες πως μπλέχθηκαν τόσο

κι ακούγονταν συχνά, πρέπει να θέλω .
Κι όταν κολλάν αυτά μαζί κατεβαίνεις σκαλιά
που δεν γνωρίζεις ποια γη ακολουθούν

Άλλες φορές γίνονται ενικός 

δίχως να πεσει στο αυτι το στομα του γείτονα 

και τότε αναρωτιέμαι που κρύβεται το δάσος;

Τα χρόνια μου μαθαίνουν τις απαντήσεις
μα κεινα τα ερωτηματικά αναπάντητα τα θέλω .
Να ψάχνουν σχολειά που μαζεύουν πουλιά,
φυντάνια που απλώνουν τον κήπο
και μαργαρίτες 

που να βλέπουν ανθρωπιά στα δύσκολα. 

Θάλασσες να γεμίζουν 

στη χούφτα με κρυστάλλινα νερα

και να χουν στρώμα τα βουνά .
Κι αν επιστρέφουν χρόνοι παλιοί
παιδιά μια σταλα κρατάμε στην καρδιά
να μιλούν οι αλήθειες με μάτια ανοιχτά !

 

Μονόδρομος το βλέμμα σου

Κι από όπου και να κοιτούσα

ήξερα το μονοπάτι 

που θα έφτανα στα ματια σου 

Τον μεγάλο σου κήπο , χωρίς ντροπές 

δίχως αδιάφορα δήθεν 

Εκεί που παίζουν ακόμη κουτσο οι μεγάλοι 

σαν γίνονται παιδια 

Στο υφος της γλυκιάς νεραΐδας 

που μεγαλώνει χέρια κουπιά 

στη φούστα της θαλασσας 

Μονόδρομος 

το βλέμμα σου στα βλέφαρα μου

Στο γαλάζιο σου φως 

απ το λημέρι του σκοταδιού 

εκεί που τα συκα συκα λέγονταν 

κι η σκάφη σκάφη κατά πως λεει ο ποιητής 

Γεμάτο φόβο χωρίς το κάλπικο του άφοβου 

Γεματα τόλμη 

στη μυρωδιά του φρέσκου βασιλικού 

Στη γευση του πικραμύγδαλου 

με κόκκινα κερασένια χείλη 

Κει που το χάδι 

χορεύει στην πλάτη του σίδερου 

Σφυρηλατεί το αμόνι 

στο ακουσμα της φλογέρας 

κι αφήνει το γλυπτό του 

στα φτερά μιας πεταλούδας 

Σε τούτο το νησί αφέθηκα ερημίτης

στο ξάγναντο 

να κουβεντιάζω της ακρογιαλιάς 

κι απόκριση 

να βρίσκω στον ηχο της καρδιάς  

Τούτο το αντάμωμα 

ζεστά τυλίγει τη ψυχή μου 

Και τι πιότερο 

απ το να μεγαλώνεις μέσα μου 

την ωρα που μικραίνει ο κόσμος 

τι πιο δυνατό από κεινο που ζει 

φευγάτο από την ύπαρξη 

Κείνο που η δυση γνωρίζει την ανατολή 

με ένα μόνο της φιλί !