Ατιτλο

 Και τούτο το φεγγάρι

 πως το τραγούδι των λουλουδιών εμαθε

 ακούγοντας μοναχα το αρωμα τους!

Άτιτλο

 Εχει και η νύχτα το δικό της ουράνιο τόξο 
 ξάγρυπνα τα πουλιά της κελαηδούν !

Άτιτλο

Ήσυχη νύχτα 

λες και 

τίποτα δεν ακουσε 

τιποτα δεν είδε 

δε μιλά 

έμεινε να κοιτα 

δυό ερωτευμένους 

στην αμμο να δένουν 

σε μια αγκαλιά αγάπης

μετρώντας 

τα χτένια των αστρων 

κι ακούγοντας 

το γελιο τους 

σώπασε !

Σμύρνη

Σαν τότες χάθηκε το λιόγερμα

μπαρούτι μύριζε το σκοτάδι

μούχλα και σάπιο κελί

Οι παπαρούνες κρύφτηκαν

κι ότι κρατούσε τη ρόγα

απ το βυζί στόμα

έκαιγε το μέτωπο

ποτίζοντας σταγόνες φόβου

Καπνοί μαστίγωναν το χώμα

κραυγάζοντας τη φλόγα του χαμού

Που πας αγωγιάτη;

σφάζονται αμούστακοι δρόμοι

κρύψου λαχτάρα

μη σε βρει ο φονιάς

Αμπίλ το κανάρι

το κανάρι να κοιτάς

Φιντάν θα βρεθουμε

θα ξαναβρεθουμε στον ήλιο

Ξύπνα ανάσα μου

να πιω το γιασεμί σου

μη το κλέψουν τα δρεπάνια

Ακους μάνα φωνάζουν τα λουλούδια

κι εσυ .. εσυ μαζευεις τη ρίγανη

Καρντας μην ξεχάσεις να ανάβεις τα κεριά

ζεστά φυλάνε τη μαγιά στη σκάφη !

Άτιτλο

 Τα βράδια οι σιωπές .. μυρίζουν γιασεμί !

Άτιτλο

 Ένα γλυκο φιλί στο φουρό της νύχτας

 ζωγραφίζει  τον χορό των άστρων!

Μια νύχτα με πανσέληνο

Περπατούσε ωρες αιώνες , 

φεγγαρολουσμένες βραδιές και μερες

με κρυστάλλινη βροχή , με ήλιο που 

του ρουφούσε τα μάτια , με κείνο το αγιάζι 

του αέρα να φυσάει να παγώσει το χρόνο .

Κουράστηκε κι έκατσε να ξαποστάσει , 

Είχε πανσέληνο τούτη η νύχτα κι ο κήπος 

έχει ροδίσει το φως από τις ρίζες του . 

Το χάδι της έπεφτε απαλό κι ο έρωτας έπαιζε 

με τα μαλλιά της .Φούσκωνε τα μπράτσα της

η αγάπη θέλει τόσο πολύ να αγκαλιάσει 

στα δάχτυλα της τον κόσμο . 

Μαγεύτηκε από το ασημένιο της φόρεμα 

το κεντημένο με τόσες πεθυμιές και όνειρα 

έλαμπε , στραφτάλιζε από ακρη σ ακρη .  

Ξαφνικά ειδε το πρόσωπο της σελήνης 

να του μιλά.  -Που πας ξένε; τι γυρεύεις ; 

- Γυρεύω να βρω το κλειδί να ανοίξω 

την ψυχή της απάντησε . 

Την ψυχή της κοπέλας που νοιάζομαι .

- Ποιο δρόμο πήρες; 

- Πέρασα πολλούς δρόμους 

- Είδες κάπου τα σκαλοπάτια των ρόδων; 

ξέρεις χρειάζεται να μπορείς να τα δεις, 

να τα χαϊδεύεις απαλά , να τους δώσεις

το γελιο σου, να μπεις στην τρυφεράδα 

των κόκκινων φύλλων και κάπου εκεί 

θα βρεις ένα ασχημάτιστο κουτί 

χωρίς ευθείες γραμμές με λοξεμένους κύβους

και κορδέλες από χρωματιστά χορτάρια. 

Ίσως όμως να δεις και κατι γκρίζα βότσαλα,

άσχημα με μακριά νύχια ,παρατημένα 

σε μια γωνιά ή πάλι εναν νάνο με κοντά 

πόδια και ψηλό λαιμό . Μα εσυ, εσυ το νου σου

στο κουτι .Αν δει πως δεν σε τρομάζει 

πως αγκαλιάζεις ότι βλέπεις θα σπάσει 

την κλειδαριά του να περάσεις . Να θυμάσαι

στο δρόμο σου θα βρεις πολλά τέτοια κουτιά . 

Στο ένα θα γράφει το όνομα της κοπέλας σου. 

Ταραγμένος ξύπνησε . Κουρασμένος καθώς 

ήταν τον είχε παρει ο ύπνος .

- Μπα σε καλό μου μουρμούρισε τι όνειρο

και τούτο . Συνέχισε να περπατά . Στο δρόμο 

στριφογύριζαν οι σκέψεις στο όνειρο . 

Θυμήθηκε πως ναι καθώς την πλησίαζε 

είχε δει στην πορτα της κρεμασμένες ανεμώνες 

κι υστερα κάποια άλλη στιγμή ειδε κατι 

αλλόκοτο να στέκει κατω από τα μαλλιά της . 

Γύρισε την πλάτη του κι έστρεψε το βλέμμα του

στην ομορφιά . Άλλες φορές πέρασε πλάι της 

και βλέποντας σκιές στο χολ αποδοκίμασε 

την μαύρη φορεσιά τους . Κι αν αν περασα

το κουτί και το πάτησα ; σκέφτηκε τρομαγμένος .

 Αν  τα κουμπάκια αυτά στο στέρνο της 

που γέλασα μαζί τους ήταν το κλειδί ; αν αν .. 

μπα σε καλό μου ξανα μουρμούρισε 

τι σκέφτομαι ; όνειρο ήταν μόνο . 

Το βήμα του εγινε πιο αργο πιο προσεκτικό .

Τώρα ήξερε πως έπρεπε να προσέχει που πατά 

Ο δρόμος είχε λουλούδια , μικρά φυλλαράκια 

των δέντρων,νανακια ξωτικών κι ολα,ολα ψυχές. 

Στο χέρι του είχε το κλειδί .. χαμογέλασε !

Άτιτλο

Και τούτη η γέφυρα 
πόσο ζεστά έχει δεθεί 
τυλίγοντας απ' ακρη σ ακρη 
τον ουρανό και την θάλασσα 

μονάχα σε μια πλεξούδα 
με φύλλα  αγάπης !

Άτιτλο

Μια πινελιά 

μια ψυχή, ένα ρόδο 

πόσο όμορφα μυρίζεις 

άνθρωπε!

Για σένα

Ενος λεπτου σιωπή 

Για σένα που δεν βρίσκεις

μάτια για να κλαψεις 

για σένα που απο το βυζί σου 

χαρακώματα γεννιουνται 

για σένα που σε ονόμασαν αιδοίο 

να εκσπερματώνουν 

πόλεμοι και βιασμοί στα κομμάτια σου  .

Για σένα που γκαστρωμένος

ο εξαναγκασμός στη φούστα σου 

θα μπει με αίμα, θάνατο κι απανθρωπια 

το πρώτο σου φιλί 

Για σένα που ρίζα εγινες να απλώσεις την ζωή 

μα η πληρωμή σου γέννημα του νεκρού 

κι απο φιδιού πνοή 

Για σένα που η εφηβεία σου γέλιο δε θα χαρεί 

μπλεγμένη θα γερνει η αμμος , 

συμφέρον και αλαλλου φωνή 

Για σένα που γεννηθηκες 

να πολεμας σε κόπους άκαρπης σοδειάς 

κι απ το μαντήλι σου εχουν πιει μίση , 

ντροπές κι αγονη γη 

Ενός λεπτου σιωπη .. 

γυναίκα που γεννήθηκες να σπέρνεις τη ζωή 

κι από το πρώτο σου φιλί 

χαρίστηκες στο θανατο σαν να σουν 

μια σελίδα από χαρτί που καίγεται 

στην ακροθαλασσιά και μαυρο νερό έχει πιει 

Ενος λεπτου προσκύνημα 

στο δέρμα σου το ιερό να βγει απ τις πληγές σου 

ανθόνερο να ποτιστεί η γη

που σε εχει δει παιδί ενος κατώτερου θεού 

με τα μαλλιά στο χιόνι 

και την φωνή του αηδονιού !

Μια λέξη γεμάτη φως κι αγρύπνια

Μου αρκεί 

ένα μπουκέτο φρέσκα λουλούδια 

μαζεμένα  απο τον κήπο του κόσμου 

αυτό που ξέρω

πως εκείνοι που με φωνάζουν 

με το μικρό μου όνομα 

γεμίζουν τις γλάστρες του κήπου μου 

πως από της πληγές μου 

έμαθα να αγκαλιάζω τον άνθρωπο 

που ερωτεύομαι 

εκείνο το μικρό σπουργίτι

που κουβαλά στις πλάτες τον καθαρό άνεμο, 

μια λέξη γεμάτη φως κι αγρύπνια

όμοια με τον ήλιο  ιδια με εναν χτύπο,

που γυροφέρνει αθέατα στο πλαι μου

σε καθαρά νερα σαν  νούφαρο κυλα  

και χαϊδεύουμε μαζί την χαμένη άνοιξη

φυτεύοντας καινούργιους σπόρους  

που δεν μου αρκεί ο χρόνος 

να βολέψω τα χρωματα της αιώνιας νιότης 

που να βλέπω γύρω μου γέλια δυνατά

λύπες να μπαίνουν σε σπηλιά

που δεν στενεύω την ψυχή μου

να χωρέσω σε ρουχα φανταχτερά

που πιστεύω σε έναν άνθρωπο θεό 

κι απ τη σιωπή του μου μιλα 

μου αρκεί που περπατάω 

δίπλα από άγουρα κορίτσια 

κι από ανώριμα παιδια 

που άσπρο εχουν τον σκούφο 

μα χρωματα μες την καρδιά 

και μια παλέτα στη ματιά 

που το δωμάτιο μου ειναι μια θαλασσα

να κολυμπούν γυμνές αλήθειες 

που κάτω από ένα δάκρυ 

κρυμμένο ένα ζεστό χαμόγελο γελά

να πλένει το πρόσωπό της η γαρδένια 

κι ένα παιδί να χει το ρόδο 

για χτένι στα μαλλιά 

που τις μέρες μου μετρώ 

στα φυλλα ενός γαρύφαλλου 

που ψίχα κι αερα εχει αγαπη και δροσιά !

 

Γράμματα

Κι όταν βρεθούμε στο δρόμο

ισοι με όμοιους σκοπευτές 

άνθρωποι  

θα θυμηθούν τα γράμματα 

κρυφά, πόσες πληγές , 

πόσες χαρές μοιράστηκαν 

θα μας γνωρίσουν άραγε;

θα βρουν το θάρρος 

κατάματα να μας δουν;

Άτιτλο

Τόσο απαλή η νύχτα 
κι εσυ φεγγάρι στην κορυφή 
να αρμενίζεις την θάλασσα μου 
την ωρα που 
γεμάτη από σένα τραγουδά !

Άτιτλο

Πουλί και λουλούδι ο άνθρωπος 

αλίμονο αν ξεχωρίσεις 

τα φτερά από τη ρίζα του 

Στο ''ένα'' ανθίζει η αγάπη!

 

Άτιτλο

Ότι βάφεις με γκρίζο 
μην περιμένεις 

να σου δείξει τα χρώματα που φορά! 

Άτιτλο

Δυο σταγόνες αγάπης 
και πλημμύρισε θάλασσα !

Άτιτλο

Υπάρχουν πράγματα 

που μιλούν 

Υπάρχουν άνθρωποι 

που δεν θεωρούν πράγμα 

τίποτα και σιωπούν! 

Χωρίς αυταπάτες

Κι εκεί στο δρόμο

των ανθρώπων ,άνθρωπος 
ανάμεσα 

στις ζωγραφισμένες πορτοκαλιές 
χωρίς ζουμερά πορτοκάλια 
σε υψωμένες σημαίες 
δίχως χέρια κοντάρια 
στα κυματα 

στεγνά από δάκρυα 
μείνε .. μείνε 
να συνεχίσω να ονειρεύομαι 
με ανοιχτά τα μάτια 
μακρια από αυταπάτες 
ετσι  όπως γελά το βλέμμα 
που αντικρίζει ένα χαμόγελο !

Άτιτλο

Και κάθε βράδυ 
θα κάνω την ίδια ευχή 
Όποιο φεγγάρι κι αν σε κοιτά 
στα μάτια του να χει τον ήλιο 
κι από την ψυχή του 
να ακούγεται η καρδιά μου 
που σε προσέχει και σ αγαπά !

Ικεσία

Ξύπνα βροχή 

ξύπνα και κλάψε 

για τα καμένα σου παιδιά 

ξύπνα βροχή ξύπνα και σώσε 

το χαμένο σου παιδί !

Μ' ακούς ;

Μυρίζει καμμένο χώμα 

και πονάω , πονάνε οι ρίζες μου 

ουρλιάζουν μέσα μου οι φωνές τους 

κι ειναι αυτοί κι αυτοί εγω 

γυρεύω μια λέξη , μια νότα ένα κάτι 

να πλυνω τα δάκρυα τους

και κυλάνε , κυλάνε στα σωθικά μου 

Με ψάχνει η χελώνα ο λαγός 

και κρύβομαι ..κρύβομαι να πάρει 

Ψάχνω ένα βατόμουρο 

να δώσω μια άλλη γεύση 

που πήγε που πήγε η ανάσα μου 

Πνίγομαι , πνίγομαι μαζί τους 

μονάχα το σπαθί μιας ελιάς κρατάω 

να κόψω τους μαύρους καπνούς 

Κοίτα , κοίτα φωνάζω 

πίσω κρύβεται ο ήλιος 

μ ' ακούς; 

κι οτι ακούω βροχή 

παγωμένη βροχή 

σκουπίδια πετα με οργή 

νηνεμία περασμένων χρόνων 

με απατηλή μορφή 

Όχι όχι μη σβήσεις το φως 

ασε επιτέλους την αλήθεια να βγει

σκάρτα σου πούλησαν όνειρα 

με ανταλλαγή υποταγή 

Όχι μη σταματάς 

κάψε με επάνω στην πληγή 

μήπως ξυπνήσω 

μήπως ξυπνήσουμε 

να δούμε από την αρχή 

Μη φωνάζεις ακούω τη γη 

διψώ , πεινώ , το στόμα σου στυφό 

ανάκατα τα λόγια 

ποιος πρόδωσε τον άνθρωπο μου λες 

κι εγω πονω πόσο πονώ 

τόσα κλαδιά , τόσα παιδιά 

κι η απανθρωπιά μες το σκοτάδι να γελά !  

Καινούργιες καταστάσεις

Καινούργιες καταστάσεις 

Δεν αγαπάς αν ολη μέρα  δε μιλάς

για κείνον που αγαπάς 

δεν εισαι ερωτευμένος 

αν ολη μερα δεν τραγουδάς τον ερωτα σου 

δεν χαίρεσαι τον εαυτό σου 

αν δεν κοιτάς μόνο εσένα

δε νοιάζεσαι για σένα 

αν δεν μιλας μόνο για σένα 

δεν εισαι δυνατός

αν δεν το φωνάζεις να σε παραδεχτουν 

πόσα δεν στου αγνωστου το αμπέλι 

πως γιναμε όμως ετσι 

κι οι ανθρωποι τον ανθρωπο 

ψαχνουν να βρουν 

Οχι μάτια μου σε τούτα εδω

δε μπαίνω δε χωρώ και αγκαλιάζω 

την φιλη μου τη μοναξιά 

πίνω κρασί με μουσική 

γίνομαι θάλλασα κι ακούω τη σιωπή.

Θέλω να ειμαι εκει οταν μιλας

για το χορό της πεταλούδας 

όταν γελάς γιατί γελάει ενα παιδι 

να σ αγκαλιάζω όταν κρυώνεις

 κι όταν νευριάζεις 

να θολώνουν τα δικα μου μάτια

στην πίκρα των άλλων 

κι εσυ να σαι το μαγουλο 

που θα στεγνώνει την πληγή 

Θέλω να τρέχω με το ποδηλατο σου

κι ας μην ξερω πετάλι 

να καρδιοχτυπώ 

σε κάθε βλέμμα σου που κοιτά τον ήλιο 

να σου μιλώ για οσα ζουμε

να μου μιλάς για οσα ακούμε 

να τραγουδω με την φωνή σου 

να σαι το χαδι της ψυχής μου 

να αγαπάμε τον κόσμο μαζί , 

να αντιστεκόμαστε στο μάτι της συνήθειας 

να μαστε άνθρωποι απλοί 

που βλέπουν ενα σπόρο 

και με τα ματια τους πετουν σε χώρα μαγική 

αυτη που ενδόμυχα , ζεσταινει συναισθήματα

κι αγγίζει ουρανό και γη!

Μη μιλας μην πεις τίποτα

Μην μιλας μην πεις τίποτα 

απλωσε μόνο τα χερια 

να ενωθούν κλαδιά με κλαδιά 

γωνιά με γωνιά 

εκεί που δεν καπνίζουν φουγάρα 

μα λυγά η ρίζα την κορφή της 

κι η ομίχλη γελά .

Το δέντρο κλαίει , η Ειρήνη σκορπά, 

το σπίτι πονά ,το παιδί τρομάζει , 

η μπάλα πετα 

Η ευθύνη στο χώμα κυλά , 

άκαρπα , δίχως κουπιά 

Τόσος κόπος ιδρώτα 

ποια θαλασσα να φτάσει 

γεμάτο σκόνη τα μάτια 

που να τρέξει η χαρά, 

Θόλωσε το φεγγάρι βουτά στα νερά

Κομμένα στηρίγματα γυρίζουν το δρόμο 

να σώσουν την αρχή στα γόνατα

Μην μιλας μην πεις τίποτα . 

Πόση λύπη χωρά 

ένας μικρός γαλάζιος ουρανός; 

κι ο τζίτζικας που είναι ο τζίτζικας;

αχνά που τραγουδά !

'Ατιτλο

 Και τούτη η τρυφεράδα 
 φορα ζεστά το μωβ της φόρεμα 
 σαν ένα χαμόγελο που μόλις άνθισε !

Στους ήχους μιας νότας

Γαληνεύει η θάλασσα

φυσούν τα μελτεμάκια
Αυγουστιάτικα ρούχα 
Θα λιώσουν οι δροσοσταλιές
τα σκληρά αγκάθια
κ εγώ εδώ
να καβαλώ μια νότα
γραμμένη στα πέταλα του ρόδου
κουρντίζω το πέλαγο
σε μια ρόγα σταφύλι
να τραγουδά
μην αρνηθείς την ομορφιά!

Ατιτλο

Κι έμεινα εκεί να ζωγραφίζω τη σιωπή

γράφοντας γραματα για σένα

Στις λεύκες της δροσερής σκιάς

( αφιέρωμα )

Μονόφθαλμος καιρός 
με ένα τεράστιο εγω στο μέτωπό του 
Μα εσυ Κατερίνα για κείνο το εμεις 
και στη σιωπή σου δυνατά πολεμάς 
μεγάλοι οι τοίχοι Κατερίνα μεγάλοι οι τοίχοι 
μα θα σπάσουν τα ασβεστώματα 
θα χυθούν οι μαύρες κουκούλες τους
θα φτύσει η γλώσσα τα ξερα της κουκούτσια

οι γέφυρες θα ανοίξουν τα φτερά τους 

στις λεύκες της δροσερής σκιάς 
και θα νικήσουμε Κατερίνα
ακους ; νεκροί απ το τίποτα 

γεμάτοι πολύχρωμες κοιλάδες 

θα αναστηθούμε στο φως .

Μονάχα στο φως Κατερίνα  !

Άτιτλο

Φτέρωσαν αστρα

που λαμπυρίζουν έγνοιες

στο πέρασμα του νοιάζομαι

να σμίξουν την αγάπη !