Με μιας κιθάρας το φιλί

Στα ανέφελα θ αφήσω

το τραγούδι μου
εκεί που αντιλαλούν οι ρεματιές
κι αν το βρεις
της άνοιξης λουλούδι μου
θα ναι γιατί
ομολογήσαν οι καιροί
πως στέγνωσε
το δάκρυ του άπιστου θεού
στις ρίζες της γαρδένιας
και του βασιλικού

χρώματα θα χει μουσικές
κι η πένα θα κεντά αντοχή
με μιας κιθάρας το φιλί
σε δύση και ανατολή

στα κύματα θα ρίξω
το τραγούδι μου
να ζουν στο ξάγναντο οι ματιές
κι αν το δεις
της ομορφιάς καρτέρι μου
θα πει πως
βγήκαν σεργιάνι οι πνοές
κοπήκανε οι δρόμοι
της άπνοιας του δεδομένου ωκεανού
στα φύλλα της αμυγδαλιάς
στο άρωμα ακριβής ελιάς!

Ατιτλο

Κανένας ήχος πιο δυνατός 
από κείνον που μπορεί να αγαπά !

Άτιτλο

Αν φύτευα

στα μάτια σου λουλούδια
θα γέλαγες σαν άνοιξη ;

Ατιτλο

Κι από μια χαραμάδα φως ανθίζει το σκοτάδι
φτάνει να αντέχει το βλέμμα 
με μάτια σβηστά στο εγώ του 
να κοιτά το κεχριμπάρι του ολόδροσου φιλιού ! 

Λεπτές ισορροπίες

Λεπτομέρειες 
άλλοτε ντυμένες χάδι
αγγίζουν το στρώμα της ψυχής
με βελούδινα χείλη

κι άλλοτε μικρές λεπίδες
χαράζουν ουλές
κλείνουν κι ανοίγουν βαθιές τομές

το κύμα … στη χροιά της φωνής
οι μορφασμοί… από ένα χαμόγελο
η ρυτίδα… που παίρνει το σχήμα της λέξης
τα μάτια… που αλλάζουν χρώμα

λεπτομέρειες
μικρές ασήμαντες ίσως
κρεμασμένες έννοιες σε λεπτό κορδόνι

διάφανες ίνες πλεγμένες
γύρω απ τα φυλλοκάρδια της ψυχής
σεβασμός ..ευαισθησία …λεπτότητα
διακριτικότητα …ευγένεια
και τόσες έννοιες χαμένες
χαντακωμένες στα τερτίπια του χρόνου
πλεγμένες στην καθημερινότητα
με τρόπο κυνικό ..βίαιο
με άλλοθι πάντα το γκρίζο του καιρού

μικρές κηλίδες στίγματα
στο υφαντό της καρδιάς
πέταλα αγριοτριανταφυλλιάς
ακίδες ..τσιμπήματα άγουρης τσουκνίδας
λεπτομέρειες …δρόμοι που προσδιορίζουν
το στόχο το σκοπό την ύπαρξη
κομματάκια που συμπληρώνουν το παζλ
κρίνοντας τις στιγμές αιώνιες ..απέθαντες
τους χρόνους άδειους.. θολούς.. ρηχούς

βουβές ευαισθησίες που κουβαλούν αξίες 
στο χρυσόφτερο στάχυ 
στη φέτα του κύκλου 
στο αντάμωμα των γλάρων 
μικρές κυρίες που γράφουν .. ιστορίες! 

Ξωτικό

Ένα από τα ερειπωμένα 

παρατημένα στολίδια στο πατάρι σου

να γινόμουν 

Ντυμένο με μια παλιά κόκκινη πάνα 

ένας μικρός τυμπανιστής του χρόνου σου

με τσαλακωμένα μάτια 

γεμάτα μικρές πολύχρωμες πινελιές

και στη μικρή μου καμπούρα 

να γεννιόταν τα φτερά σου 

στην μύτη μου κρεμασμένα κεράσια

να άνοιγε το στόμα σου μικρός ερωδιός   

μια στιγμή .. μια στιγμή  

να άκουγα το γέλιο σου !

Αγκαλιά

Στην ορμήνια των άστρων

κρέμασαν τα στόματα οι ψυχές
φτερά να ανοίξουν
να αγκαλιάσουν 

τα μακρινά τους βλέμματα!

Φωνές και ψίθυροι

Σαματάς μεγάλος στο χωριό,απόψε το τρανό το πανηγύρι .
Στολίστηκαν γιρλάντες , πολύχρωμα πανιά, 
οι μουσικές φόρεσαν  ρούχα γιορτινά ξεχύθηκαν 
στους δρόμους ,να παίξουν σαν παιδιά που η γνώση τους 
ακολουθεί το άγγιγμα και το άδολο φιλί. 
Απ τις παράτες οι φωνές ντουντούκες δέσανε τραγούδια 
και ο χορός αρμένιζε στα λιμανάκια της φωτιάς 
και στ άσπαρτα λουλούδια. Νότες του δώσανε ζωηρές 
να καβαλούν το άτρομο , το γελαστό καμάρι 
της δύναμης θεριό και του ουρανού λυχνάρι .
Σταμάτησε κι ο κορβανάς να κουδουνίζει το πουγγί , 
ήθελε να ταν ένα αυτός με ότι να συμβεί κι ύστερα θα βλεπε,
πως στον πηγαιμό θα πορευτεί .
Περαστικές κάποιες ελιές λευκά ζύγωναν την πλατεία 
μα ο ίσκιος τους τόσο μικρός και λιγοστός πως να απλώσει δίχτυ
στο χωριό να δέσει ήλιος λαμπερός και να φανεί 
απ το λάδι τους ,το ξάγναντο της κουπαστής.
Της γόνιμης κόρης που απ το κουκούτσι αμύγδαλο 
κι απ τη δροσιά τη ζεστασιά φόραγε πανωφόρι . 
Με βήματα θροΐσματα σαν απαλό μελτέμι,φάνηκαν ψίθυροι
με πλεξουδάκια τα μαλλιά κι αντί για λάβαρο μπροστά 
στήσανε λύρα και απ το καρφί της κεφαλής 
φτιαγμένο μενταγιόν της γης .
Χορός τρελός που αρχινά κι όλοι μαζί με βήματα διπλά 
γυρίζουν το φουρό,με παντελόνια που γελούν και φορεσιές 
που ακροβατούν.Γέλια τραγούδια και λαλιές γέμισε ρίζες 
ο μπαξές μα οι φωνές οι δυνατές τρόμαζαν τις τριανταφυλλιές, 
φυσούσαν τα κρίνα , γερνανε τους κατιφέδες που το χορτάρι 
τους μικρό έσκυβε μέσα στο χώμα να πιει λίγο νερό.
Ξάφνου αγροίκος ξύπνησε ουρανός κι άρχισε να πετάει 
γεμάτα σύννεφα πιοτί να ξεθυμάνει την γιορτή
που άγουρα τον ξύπνησε κι ούτε το όνειρο δεν πρόλαβε να δει. 
Βρόντηξε απ τις τσέπες του τις αστραπές 
έκαψε τις μουριές στα δυο χώρισε η μηλιά κι έκλαιγε η κερασιά .
Φύγετε έσπρωχναν τους ψίθυρους οι φωνές,είστε μικροί
κι ανίδεοι θα το παλέψουμε εμείς που χουμε σθένος και ορμή .
Τρεχαλητό με πάτημα ζωηρό μια από εδώ μια από κει τελάληδες 
που κυνηγούσαν την βροχή στη χούφτα τους για να κλειστεί .
Κουράστηκαν λαχανιασμένα να μιλούν κι έπεσαν να 
αποκοιμηθούν.Η αλαζονεία είχε ρθεί στη λάσπη για να φυτευτεί. 
Οι ψίθυροι δεν κούνησαν παρά την προσταγή βγάλαν τραγούδι
σιγανό,λάβδανο να γιάνουν τις πληγές στων δέντρων τις ουλές 
Σκάψαν αυλάκια να βρει το δρόμο το νερό για το φευγιό 
Κι ύστερα φύλλα που σέρνονταν στη γη τ αγκάλιασαν 
μη θάνατος τα βρει. Δέσανε μια νότα αψηλή ,σκεπή να γίνει 
στο χωριό και με ένα άλμα τους γεμάτο πείσμα και στανιό
γράψαν στο χώμα το μπορώ. 
Σταμάτησε ο ουρανός σαν είδε πως κάτι φωνούλες μια σταλιά 
ύψωσαν μπόι με καρδιά . Γοργά με βήματα μικρά δώσανε 
χάδια στις φωνές,ξύπνημα να χουνε γλυκό πως τίποτα περίσσεμα
δεν έχει το χωριό αυτό .
Δεν εχει μήτρα που γεννά ψυχή ,που παίρνει απόσταση από γη !

Ερμηνείες καρδιάς

Τα βότσαλα που περπατούν μέσα μου 
δεν παραδίνονται 
παρά μόνο στο κάστρο του ήλιου 
και στη φωτιά της θάλασσας 
που από βυθό κόκκινα τραγουδά !

Άτιτλο

Να φοράς την ψυχή 
τα βράδια 
τα λόγια της γίνονται πουλιά
να ζεσταίνουν 
τους γυμνούς κορμούς !

Αγαπημένε

Εκεί στο προσκεφάλι σου 
πλαγιάζω νια αγαπημένε 
και καθώς ένα σου γίνομαι 
το δέρμα σου μυρίζει στα μάτια μου 
ολόδροσο γιασεμί της άνοιξης

φιλώ τις γεύσεις των κερασιών
στα χείλη που πριν από μένα 
με το χυμό τους σ άγγιξαν 
στολίζοντας το γέλιο μου 
στο πιο γλυκό τους βυσσινί

Ξεκινώ τις βόλτες μας στο γρασίδι 
κρατώντας σε απ τα φτερά σου 
πολύχρωμη πεταλούδα μου
που άνθισε λίγο πριν το χάραμα 
μιλήσει με την γαρδένια 

κι όταν πάλι πληγώνει το δειλινό 
η απουσία σου τότε κρατώ το ρόδο 
στα φύλλα του να βάψω τα μάγουλά σου
που δυο κόσμοι μοιάζουν που ενώθηκαν 
στο δικό μου μικρό θερμοκήπιο 

Μετρώ τα αστέρια στη γέννα 
της νύχτας που ολόχρυσα 
στο ταβάνι παίζουν σαν σε περιμένω 
να μου σκεπάσεις τα βλέφαρα 
με το γυμνό κορμί των δακτύλων σου 

σε νιώθω να απαλαίνεις 
το φόρεμα της ζεστασιάς 
πλέκοντας τα μαλλιά σου στους τοίχους 
στις πιέτες τους χορεύει η μορφή σου 
γαλάζιο φως που γέννησε η καρδιά μου 

Έτσι σε γνωρίζω αγαπημένε 
είσαι δικός μου που δε σε έχω 
και που τόσο γεννιέμαι μέσα σου 
που μπορώ να σ αγαπώ δίχως λόγια 
παρά μόνο με τους χτύπους μου 

που σε ζω χωρίς να υπάρχω 
κι ανάμεσα στο φως και την ανάσα 
λαμπαδιάζει η φλόγα μου στο θέρος 
της αιώνιας γης που καρτερά 
το βροχοστάλαγμα του πρωινού 

κι αν δε το μαθες 
τόσες φορές σε φώναξα 
.. αγαπημένε !

Άτιτλο

Όταν τα φώτα σβήσουν
πίσω απ τη φλόγα να σταθείς
καίει μια ελπίδα!

Λευκή σελίδα

Ξέρεις τι βαρέθηκα φίλε 

να μου συμπεριφέρονται 

σαν να μαι μια λευκή σελίδα 

χωρίς άνθρωπο 

να μ αγαπάνε ανάλογα με το τι γράφω

να καταλαβαινουν αυτό που θέλουν 

να μου κρατούν ταμπέλες με σημειώματα 

πάνω στο κορμί πάνω στην καρδιά μου 

κι εγώ να πρέπει να τα δέχομαι 

Ένα άδειο κουστούμι που μπορούν 

να ράψουν στα μέτρα τους 

Όχι φίλε δεν με νοιαζει αν με πουν 

ποιήτρια ή όχι 

κανένας στίχος μου δεν αξίζει 

πάνω απ την ψυχή μου

κι αυτή δε θα τη βρεις 

διαλέγοντας τους στίχους μου 

ένα κομμάτι τους ειναι 

μα εγώ είμαι άνθρωπος 

με ολα τα κομμάτια μου 

Κλαίω , γελώ , τραγουδώ 

πονάω όχι σαν μαριονέτα 

αλλά άνθρωπος . 

Μη με ψάχνεις λοιπόν 

γιατί δε θα με βρεις 

να μένω στο θεαθήναι 

δε θα με δεις να δένομαι 

στο τάχα και στο πουθενά 

Τις άξιες μου τις μέτρησα στη ζωή 

κι όχι σε τοίχους .

Κουρνιάζω εκεί που μετρημένα 

η άνοιξη μιλά κι ανθίζουν 

οι πασχαλιές της καρδιάς μου!  

Δείκτες του ήλιου

Κι εχει ένα χαμόγελο η άνοιξη 

Φτάνει να ανοίξεις το παράθυρο 

που κοιτά στον ήλιο 

κι έτσι ..από τα μάτια 

γεννιούνται οι πεταλούδες 

δες τα κουκούλια σπάσαν 

λευθερες οι ψυχές τραγουδούν 

γυρνούν οι δείκτες του ρολογιού 

κι όσο να κρατήσει στο χρόνο η φωτιά 

δε σταματά το όνειρο το κελάηδημα 

Απρίλης και γιορτάζει το φιλί 

δένει στον άνεμο κλωστή 

με ένα βιολί και μια λύρα 

ανθίζει κήπος και πορφύρα !

Άτιτλο

Γυμνά να περπατάς στο φως 

 ζεστά που ανατέλλει η αγάπη !

Στο ξάγναντο

Ένας τρελός αέρας σφύριζε
δυνατά πάνω απ τη πόλη
Έσερνε το κορμί του με δύναμη στην άσφαλτο
που απορημένη κοιτούσε γύρω της
Οι μικρές χάρτινες κορδέλες 

παρασύρονταν στο βήμα του
Έτρεχε λες και ήθελε να καθαρίζει το γκρίζο
απ τις σκέψεις …άρπαξε την σκούπα του
και μάζευε στην άκρη κάθε πικρό
που έβρισκε μπροστά του
Οι γλάστρες φοβήθηκαν για τα μικρά φυντάνια 

που κουβαλούσαν πάνω τους
Μα εκείνος σαν άλλος στοργικός πατέρας
χαμήλωσε την ανάσα του και τα κράτησε αγκαλιά
Σκούπιζε τα μάτια του ουρανού απ την ομίχλη του σύννεφου
χαμογελαστός πια δίνοντας όλο τα γαλάζιο σώμα του
άφηνε τα πουλιά να αρμενίζουν στην πύλη του
Το βλέμμα έμεινε σε μια μικρούλα τριανταφυλλιά
άνοιγε τα πέταλα της πίνοντας την πνοή του αγεριού
κι άπλωνε τη γύρη της εκεί που σώζονται τα αρώματα
φυτεμένα στις αυλές ..στις ψυχές των ανθρώπων
Τύλιξα στο λαιμό τη ζεστασιά της θαλπωρής της
ρούφηξα στάλες απ το φιλί του αέρα
κι αφέθηκα να ταξιδεύω με τα φτερά των λέξεων.
Σε φτάνω εκεί που τραγουδούν οι άνοιξες ,

στις ράχες που γεννούν αθώα ρίζες 

να θηλάσουν τα παιδιά ,
στις φωλιές των πουλιών ,

στο ξάγναντο της ομορφιάς,

μήνυμα του Απρίλη 

με ένα γαρυφαλλο  στο στόμα !

Άτιτλο

Της σκιάς σου το χρώμα έχω 
κι εκείνο το μοβ του δειλινού 

κρίκος που μας κρατά ..στο φως ! 

Πλειοψηφίες

Κρεμασμένο στα χείλη ένα ..άρα
τόσο κοντά στο φως τόσο κοντά στο σκοτάδι
κι εκείνο το γιατί άγρυπνο να καρτερά 
Φθόγγος τις άγνοιας 
χορεύοντας  την ήττα του !

Φιλία

Παίζοντας πιάνο μοίραζε τα πλήκτρα κι όπως πετούσαν ψηλά σπουργίτια γεννιόταν Χόρευαν καφετιές μπαλαρίνες πέφταν κοχύλια στην άμμο λίγο αρμυρίκια λίγο σκόνη πεταλούδες κι ανέμισμα φωτιάς Γελούσε η γη φυλούσε το παρτέρι κι ανάμεσα στα μάτια του τζίτζικα ψιθύριζε της λίμνης το τραγούδι Τόσα και τόσα έδινε κι η κούπα γέμιζε κουκούλια να σπάσουν φυσαλίδες Κι αλήθεια εχει αρχή και τέλος ο ουρανός; και τούτη η θάλασσα ακόμη διψά Να δεις καμιά φορά θα βρουν οι γλάροι σ απάνεμο ταξίδι να τριγυρνά η ομορφιά !

Αναγνωστήριο

Απόλυτη σιγή 
δραπέτες τα λόγια μου
Κουδουνίσματα να ξυπνήσει ο ήλιος

στην κουπαστή του καιρού

Μια γλυκιά  τρυφεράδα  απλώνει 

τα δίχτυα της στο λιβάδι των ματιών

Στις μύτες κύκνοι σκιαγραφούν

το νόημα της αγκαλιάς

Σε βρίσκω στο αναγνωστήριο της ψυχής

Μυρίζει προζύμι έτοιμο να αναμειχθεί

με τα φτερά της παπαρούνας

Σε ένα καλάθι φράουλες τρέχει ένα φιλί  

Γελώ στον άνεμο κι αυτός 

με ένα τραγούδι απαλό μου απαντά

Γελά και παίρνει η νότα χρώμα

να ζωγραφίσει κήπους με ρόδα μες το στόμα

Πως το γέλιο από  δροσοσταλίδα  μια σταλιά

χωρά τον κόσμο μες το τσεπάκι  σου καρδιά!

Άτιτλο

Όταν ανάλαφρα βαδίζουν τα μάτια 
δε χάνεται ο ουρανός !

Άτιτλο

Μέντα του ήλιου 
σπόροι μικρού καλοκαιριού
ζεστό αεράκι 
μιλούν στις καρδιές 
γεννά γλυκιά ηλιαχτίδα η ζωή !

Υποκρισίες

Καλά που υπάρχουν 
και αυτές οι μεγάλες αρτίστες 
του ξέφρενου ρυθμού
ντυμένες μανόλιες  αγάπης 
κι έτσι ρίχνοντας το πέπλο
έμαθε ο ουρανός 
το δάκρυ του 
κι η σιωπή τη μιλιά της!

Άτιτλο

Σημαδεμένος Απρίλης

με δάκρυ πληρώνει το φως του 

γεννιούνται παπαρούνες !

Τίποτε δε μίλησα που δεν ειχε συνείδηση

Οριακά κρυμμένες συμφωνίες

στα φτερά των χελιδονιών 

να τραγουδήσουν το αδιάβαστο μονοπάτι 

Στις φούστες των γυναικών 

ζωγραφισμένες ανεμώνες

ποδιές της άνοιξης φορτωμένες παιδικά μάτια  

Στην παγωμένη βρύση ανθίζει το μέλι 

να θερίσουν γαλανά καλοκαίρια 

Ο περίγυρος γυμνασμένα πέταλα 

στο άνθος του μεσημεριού 

Ζεστές μελαγχολίες με τη φλόγα στα χείλη 

καρτερούν νιούτσικες αχτίδες 

να γεμίσουν φως τα στόματα 

Τίποτε δε μίλησα που δεν είχε συνείδηση

Κι έτσι γυμνός από μένα ζευγατίζω 

την ομορφιά του ανέμου με το τραγούδι του νερού . 

Αβόλευτος βαφτίζομαι σπόρος 

να με μαθαίνει ο ουρανός το νόημα της ψυχής του 

Κι ότι αγαπώ τελάλης των άστρων

που βυζαίνει την ψίχα του στέρνου μου !

Καρφιά και κροτίδες

Καρφιά και κροτίδες ,
τίποτε που να θυμίζει  
λίγο ένα κάτι
γυμνής ανθρωπιάς
Τόσοι σταυροί κι ο Γολγοθάς
ατέλειωτα ματώνει 
μαζεύοντας πλαστικά λουλούδια 
στους τάφους των ζωντανών !

Άτιτλο

Τυφλό το βλέμμα 

μα τούτος ο δρόμος της καρδιάς 

ξάστερα πως κοιτά 

τα ακοίμητα του νου της !

Άτιτλο

Πορευτηκαν τόσα στη μέρα 
μα να ειναι που 
τούτο το βάδισμα στη νύχτα
αλαφροίσκιωτο να γέρνει 
στους ώμους ζεστασιά 
με ένα ρόδο στο στόμα 
ξυπνά την ανατολή 
στο πιο γλυκό χαμόγελο! 

Μεγάλη Δευτέρα

Μεγάλη Δευτέρα

Ετούτη η εβδομάδα βουνό της φαινόταν 

σαν απολογισμός του κόσμου που μόνο δάκρυα
της έφερνε. Θυμόταν τα μικράτα της
κι έμπαιναν στα μάτια της τόσα πεινασμένα,
σκονισμένα παιδιά που θαρρείς ένοχη αισθανόταν 

που κείνη γελούσε κι έπαιζε με την πάνινη μπάλα
στην αυλή με τους βασιλικούς .
Πονούσε που από κεινα τα τσουρέκια της μαμάς
με το μοσχοβολιστό Χαλέπι δε μπορούσε να ταΐσει,
τα λυπημένα στόματα 

Θυμόταν τα κεριά της εκκλησιάς που τόσο μικρή
σαν ήταν καθώς άναβαν οι φλόγες τους 
ζέσταιναν θαρρείς την πλάση ολάκερη . 
Όχι πως ήταν της εκκλησίας της πίστης ήταν . 
Κείνης που προσπαθούσε να δει έναν καλύτερο άνθρωπο . 
Όχι αναβοντας μανουάλια μήτε χαρίζοντας 
χρυσά και ασημένια σκουλαρίκια ή πλουτίζοντας το παγκάρι
με πουγγιά να γεννηθεί το θάμα . 
Κείνη να από το ζυμωτό ψωμί και λίγα αυγά φρεσκοβγαλμενα
από τη φωλιά θα δωνε στην κυρα Αφροδίτη .
Μεγάλη γυναίκα και μονάχη της πως ήταν,
πάντα στο νου την είχε .

Θυμόταν τόσες χαρές στην αυλή ,γέλια σφιχταγκαλιασμένα
Τουρκοι , Έλληνες, Κούρδοι μα μια γλώσσα τους έδενε
αυτή της καρδιάς . Από ένα πιάτο ο παστουρμάς , 
κι εκείνο το τσιμενι του το στόμα του άνοιγε να κάψει
κάθε ξένο . Καθώς άκουγε στο ράδιο τις ειδήσεις ολα χωριστά.
Χωριστά άνθιζαν τα χώματα κι αυτό κινίνο στα χείλη της έπεφτε.

Θυμόταν την μάνα τον πατέρα που έφυγαν λέει,
μα κείνοι να που ακόμη και σ αυτά τα μικρά ξυλίκια
της ρίγανης ήταν που κρατούσε στα δάχτυλα ,

καρτέρι της να χυθούν στο γιαουρτ τσορμπά 
να νοστιμίζουν το λάρυγγα .

Αχάριστη δεν ήταν είχε τα παιδιά τα εγγόνια ,
κείνες τις ζεστές πεταλούδες που ακόμα 
και στην παγωνιά έφτανε μια αγκαλιά να σβήσει το μαγκάλι 
απ τη φωτιά τους . Είχε τον Νίκο που μέσα απ την ανημποριά του
τόσα χωρατά της έλεγε και πως γελούσε παναγία μου .
Όχι κανένα παράπονο απ την ζωή δεν είχε . 
Ότι πέρασε δικός της δρόμος ήταν κι αυτός σπυρί σπυρί
μεγάλωνε την ομορφιά του . 
Μα τούτη η εβδομάδα σκληρή γινόταν καθώς στο παζάρι
συναντούσε στα καλάθια λογής λογής κοπίδια . 
Πλούτο και υποκρισία , σκυμμένες ψυχές δουλικά 
προετοιμασμένες κι ανήμπορες να σηκώσουν τους σταυρούς. 
Πως γίνανε τόσοι που να πρωτο κοιτάξει κι ο ουρανός . 
Μάτωνε τούτη η βδομάδα ,μάτωνε τους συλλογισμούς της καρδιάς. 
Μα πάλι και με βρεγμένα μάτια γελούσε .
Ίσως να ταν ,τούτο το χελιδόνι που κουβαλούσε την άνοιξη,
το μωρό στο μπαλκόνι που έπαιζε με τα αυτοκινητάκι του,
η πασχαλίτσα που κοβε βόλτες στην κουρτίνα ,
το ακάλεστο αηδόνι που θρονιάστηκε στο δέντρο
ίσως η Αθηνά που την κοιτούσε και ίσως... να της έμοιαζε!  

Χορός

-Που κοιτούσαν τα μάτια σου
την ώρα της μουσικής;
-στa τάστa της κιθάρας
δεν είδες το χορό
-όχι
-λεπτές ισορροπίες
-και πως να τις δω
-διαλέγοντας
τα χρώματα που φοράς
κι εκείνες τα βήματα που θα σε βρουν

Και που δεν είσαι εδώ τραγουδάμε 

Στις κορδέλες των μαλλιών μας 

τρέχουν ζεστά τα όνειρά μας, 

τα μεγάφωνα της καρδιάς μας 

στο τέρμα της μουσικής 

Και που γελούμε σαν να μην υπάρχουμε 

μακρινά να γεννιόμαστε, 

στην πράσινη κοιλάδα  

στα λευκά πόδια των αλόγων 

Η πέτρινη βρύση κυλά αργά αργά 

το καθάριο νερό της 

μεθούν οι πασχαλιές κι ανοίγουν 

τα κουμπάκια απ το πουκάμισο της άνοιξης 

Στρατιές παιδιών βάφουν την νύχτα 

Ζούμε μάτια  μου ζούμε σε διάφανο ορίζοντα 

στις μικρές πόλεις μας βαδίζουν ξυπόλητες 

μπουμπουκιασμένες , δροσερές χαρές 

να μοιράσουν τα φύλλα τους 

στην αγκαλιά των φτωχών σπουργιτιών 

Στο καλωσόρισμα των χελιδονιών 

ζεσταίνουμε την φωλιά μας 

Και που λείπεις μαζί σου γελώ 

στην αυλή μου δεν εχει όρια η αγάπη 

Χορεύουμε; 

Άτιτλο

Κι έρχεται εκείνη η σιωπή
βουτώντας τα μάτια της
στην ψίχα της ανάσας

οργώνει
όλα τα λόγια που χύθηκαν
να ξεστομίσει!

Άτιτλο

Τόσο αλλιώς 

τόσες αποστάσεις
κύκλοι ..δρόμοι 

γέλια ,φωνές
ψίθυροι 

κι αυτό το χαμόγελο

στον καθρέφτη
εσένα δείχνει !

Άτιτλο

Κι από όλες τις ερμηνείες
που έδωσα τίποτε δεν έμαθα .
Άγουρα βαδίζω . 
Νωρίς να πω το ξέρω
αργά αργά να ακολουθώ
Μοναδικός ήλιος ο άνθρωπος!

Συνθηματα στο βλέμμα

Μετρώ
δυο τριανταφυλλιές , 

ένας ήλιος
μια αγριομηλιά
ένα μπουκέτο καρδιές
δέκα μίσχους
στο μπόι των ματιών
εφτά ουρανούς
να χτυπούν φτερά
τρία συνθήματα
στους τοίχους να μιλούν
έξι κόκκινες φορεσιές
να ανταλλάσουν αγκαλιά
εννια μελισσουλες να ποτίζουν
ζουζούνισμα γλυκολαλιάς
Τι όμορφος κόσμος!
Γελάς, γιατί γελάς
Δεν ξέρω εσύ;
Ούτε εγώ
Να για αυτό ξύπνησε η ζωή
με ένα γλυκό φιλί!

Άτιτλο

Στάζει φως το σκοτάδι

τίποτε πια δεν κρύβει το φεγγάρι 

ανέμελα ροδίζουν τα φύλλα  !

Ποδηλάτες άνοιξης

Για τούτο νικάμε 

γιατί τα λόγια μας

ανταμώνουν σε ξάστερο ουρανό .

Φύλαξαν 

την λιακάδα κάτω από ιστό ομίχλης 

γητεύουν 

το ώριμο να ξαναγεννηθεί το νιο 

απλώνουν

στους Κύκλωπες κόρες με χίλια μάτια 

στις συμπληγάδες 

το φιλί να σπά τον ίσκιο η πνοή 

ξοδεύουμε 

τον ήλιο σε φεγγαριού αυλή 

Για τούτο νικάμε 

τη ζωή κερνώντας την ψυχή!

Φωνή

'Ατιτλο

Αν ακούς τη σιωπή
δος της τη νότα να τραγουδήσει
τα χέρια της μυρίζουν γιασεμί !