Άτιτλο

Κι η μόνη αλήθεια τα μάτια σου 

κι ένα φεγγάρι στο πρόσωπό σου  

να του χαρίζω την καρδιά !

Ήρωες

 

Ήρωες εκείνοι που κυνηγήθηκαν

Χτυπήθηκαν, λερώθηκαν τους δρόμους 

με βρώμικα νερά της εξουσίας

Οι ψεκασμένοι που διώχθηκαν 

γιατί αναζητούσαν δικαίωμα στη ζωή

Ήρωες εκείνοι που αντιτάχθηκαν 

στο άκουσμα των ταβλαδόρων

Εκείνοι που δε λογάριασαν το μήνυμα του αέρα

καθώς ψιθύριζε 

πως ήταν σάπια και παλιά τα κέρινα φτερά

Εκείνοι που δεν εννοούν τη μιλιά ζωή

μα τη ζωή με σάρκα , ρίζα και φωνή

Ήρωες δίχως όπλα και σφαίρες

ταγμένοι  αετοί 

στις πυριτιδαποθήκες που με χαρά στολίσατε

με λόγια λάγνα και σαθρά να μην ακούγεται η μπογιά

Γεμίσαμε αφανείς ήρωες σε άδεια έδρανα

Ναι (κύριοι) αυτοί είναι ήρωες 

και κάθε μέρα θα γεννιούνται  ήρωες

ψίχουλα να μαζεύουν από τις στάχτες που πετάτε

Ψίχουλα , σπόρους και  λίγη ρίγανη 

να ταϊστούν παιδιά

Ναι αυτοί είναι ήρωες .

Εσείς δεν έχετε το δικαίωμα 

να τους αποκαλείται ήρωες  .

Όχι (κύριοι μη λερώνετε  τη λέξη

Ήρωες και δάκρυα , μανάδων , αδελφών, παιδιών

δε θα ξεπλύνουν  το κουστούμι σας 

που χει στο πέτο τα χρυσά κουμπιά .

Η υποκρισία είναι καθρέφτης που χει βαριά σκιά

κι η μνήμη δυνατή φωνή που δύσκολα σιωπά  !

Άτιτλο

Κι αν δεις 
τη θαλασσα στα μάτια 
κύματα αγάπης γράφει!

Μικρά ξωτικά

Και γίναμε ένα με τα παραμύθια μας

μικρά ξωτικά που χτίζουν μια άγνωστη πολη

Γεμάτη λεύτερους λαγους 

και αργοπορημένες χελώνες 

Ελάφια που τρέχουν να παίξουν με το λιβάδι 

Μικρες πιρουέτες της γης και του ανέμου 

με πόδια φτερά και φτερά χέρια 

Μονομάχοι της ελιάς 

και επαναστάτες της ώριμης νιότης 

Δισύλλαβες νότες του φεγγαριού , 

αχώριστο πεντάγραμμο

γραφη να μάθουν  τα πουλιά 

να τη διαβάσουν τα παιδια 

Περαστικοί που και το δάκρυ τους γελά

Δεν εχει σίδερα μήτε κελιά 

μονάχα μπλε παράθυρα 

που βλέπει ο ήλιος και γλεντά 

Στα πεζοδρόμια καρπίζουν φράουλες

κι ανθίζουν γιασεμιά 

τρέχει η τρυφεράδα 

να βρει τη γύμνια της ανάγλυφα η καρδιά

Μια άγνωστη πόλη .. ο κόσμος μας 

Κοιτα ένα ηλιοβασίλεμα 

στα χερια μας φεγγοβολά 

κι η θαλασσα απλώνει χάδια απαλα 

πες μου που αλλου να εχεις δει πιο όμορφη 

άλλη νεραΐδα με το χτενάκι στα μαλλιά!

Να προσέχεις

Ένα είμαι εδώ , να προσέχεις

πόσο γεμάτο κήπους μοιάζει

Σαν πως στα χέρια του μοβ

κουρνιάζουν μύρια αστερια

να ξεδιπλώσουν την αγκαλια

Μικρή σταγόνα με δυνατή φωνή!

Μήνυμα

Κι αν δεις τα παιδια 

να ψάχνουν τα αστρα 

πες τους 

πόσο μικροί σταθήκαμε 

να τους κρατήσουμε ξάστερο ουρανό

Εμεις οι πωλητές των δέντρων 

οι άβουλοι των αστεγων πουλιων 

χειροκροτητες μιας τρύπιας δεκαρας

οι βουνίσιοι της εδρας 

πες τους 

μη σταματήσουν να ακουν 

του τζιτζικα την ομορφιά 

πες τους 

να πως πίσω από την οχθη

μέσα στις καλαμιές 

γεννιούνται κύκνοι 

που τραγουδούν για αυτά! 

Ψίθυρος ψυχής

Κι υστερα λες

πως δε μιλούν τα λουλούδια

Και τούτη δω η ρίζα

πως απαγγέλει ποίημα

στα φύλλα της καρδιάς!

Άτιτλο

 

Τόσοι δρόμοι 

και μοναχα ένα σοκάκι

ντυμένο στα γαλάζια του 

να φτανει το φεγγάρι 

Κι εκείνο να γυρεύει 

τους ωμους των ανθρώπων 

να ανάψει τα αστέρια 

Βλέπεις ; 

τι όμορφα κυλούν τα νερα

στα χρώματα τους 

βλέπεις 

πόσο μοιάζουμε; 

Άτιτλο

Όσο αρμένιζε η θάλασσα

πουλί γεννιόμουν

κι ανάμεσα στα φτερά μου

κελαηδούσε ο άνεμος

Όμορφα που ακούγεσαι !

Είναι και τούτες οι σιωπές

Είναι και τούτες οι σιωπές 

που τόσο ζεστά μιλούν 

ειναι που 

εκείνα τα αγκαθια σου θυμίζουν 

πως πλαϊ τους μεγαλώνουν

μικρά μπουμπούκια να ανθίσουν 

είναι και κείνα 

τα ολόγιομα φεγγάρια 

που ταξιδεύουν 

φορώντας τα ρουχα αερικών 

ειναι που τίποτα πιο φωτεινό 

από κείνους τους χτύπους 

που δε μετρούν απόσταση 

καθώς κρατούν σφιχτά 

τα φύλλα της αγκαλιάς! 

'Ατιτλο

Που να σαι; που κοιτάς;

και φέρνει ο ουρανός 

τη μυρωδιά της σιωπής σου

τα χρωματα της ματιάς σου

στην αγκαλιά μου;