Κι αν εγώ βγω από το τούνελ

 

Κι αν εγώ βγω από το τούνελ 

που  μου χαρίζεις, 
θα μπορέσεις να δεις πως τίποτα δεν είσαι
χωρίς εμένα;
Θα δεις πως τα σπαρτά 

που μεγάλωσαν στο δρόμο
στα λασπόνερα βούτηξαν 

και βγήκαν  με καθαρά τα πόδια

Το πέρασμα σου γράφει εξουσία
το διάβα μου φορά τον ήχο του μεσημεριού ,
το άκουσμα του όλου,το δρόσο του καλοκαιριού
 της κόρης της  μυρτιάς  που αγγίζει  γιασεμί  
μοσχοβολά η στράτα και άγνωστη γωνιά
Θα δεις πως τα τρεχούμενα
νερά στον τόπο τους γυρίζουν;
Θα αρχίσεις να βλέπεις πως τα ζουμπούλια μου
κάκτους μεγαλώνουν;
Αχ  και να μπορούσες να διαλέξεις τα κοφτερά
μαχαίρια του ήλιου κεινα που δεν σκουριάζουν
στη βροχή .
Ακόμα κι όταν βαφτίζεται η άνοιξη χειμώνας
νούφαρα ανθίζουν τρεχαλητά 

που βγαίνουν απ τη γη!

Άτιτλο

Κάτω απ τον καπνό κρυβόταν οι μάσκες 

Φυλαξου μάτια μου, θερίζει η άνοιξη 

θα μεγαλώσει σπορά γιασεμιού! 

Κι ολα φαινόταν μονοί αριθμοί

 Και ολα φαινόταν 

σαν να ταν μονοί αριθμοί 

Τα διπλασίασα 

φορώντας τα μαθηματικά της ψυχής 

κι αυτα , πλήθαιναν . 

Φορούσαν τα μωβ , τα ροζ της άνοιξης 

τα μπλε του πέλαγου . το κάτασπρο του πάγου 

σε ενα βραχιόλι 

γεμάτο χαντρες που μιλούν για κήπους , 

για δάση, για μικρά σκιουράκια 

που μοίραζαν βελανίδια . 

Κι έτσι γεννήθηκα μια σταλιά πευκόμελου 

να πλημμυρίζει κλαδιά

του δέντρου που ονειρευομαι .

Μικρές αγριοφράουλες , όμορφα που γελουν !

Άτιτλο

Κανείς μας δεν ήξερε το δρόμο 

μα κείνος 

γέμιζε μικρά πρωινά αστέρια 

μυρίζει φως και γαζία 

κρατα στη χούφτα το βουνό 

κι εκείνο σπάει .. σπάει 

στις μύτες της θάλασσας 

στην αγκαλιά του ακροβάτη

κι απλώνει νυχτολούλουδα 

να σκεπαστούν τα χέρια!

Άτιτλο

 Στην κρύπτη του φεγγαριού 

 ψίθυροι που ζεσταίνουν !

Άτιτλο

Να μιλάς 

με το στόμα του ήλιου 

χρώματα αγκαλιασμένα 

πως γελούν !

Άτιτλο

Σπασμένες αποστάσεις 
ζωγραφίζουν τον πίνακα στο κυμα 
κι ανθίζουν γυμνές ψυχές !

Άτιτλο

Από κει ψηλά έπεσε ένα αστέρι 

με χέρια μικρού παιδιού 

να αγκαλιάσει τον κόσμο 

κι εγω που τον ουρανό του κοίταγα 

ζεσταίνω τις μύτες των δακτύλων του 

να πέφτουν σπίθες 

από της γλώσσα της αγάπης 

να φωτίζουν τον δρόμο σου !

Έχτισα ένα φεγγάρι

 Ρώτησα τον έρωτα 

που κοιμάται τα βράδια 

μου δειξε δυο χελιδόνια 

αγκαλιά στη φωλιά της αγάπης 

Την αγάπη που μένει ο ερωτας 

και μου μίλησε για τον πολύχρωμο

κήπο της ζεστασιάς 

Εχτισα ενα φεγγάρι 

απέναντι απ τη θάλασσα

πλάι απ το ορος της ψυχής

κι απ το λιβαδι του ήλιου 

να ξεδιψά το χώμα 

με κυκλάμινα κι αγριοφραουλιές 

χορταινοντας την ανάσα 

φωτίζοντας το σκοτάδι 

να γεννηθει η καθε ανατολή 

κι αφήνω τα της πνοής πουλια 

να κελαηδούν στο παρτέρι 

που κατοικεί η καρδιά !

Άτιτλο

 Τον ήχο του έρωτα τον ακούν τα πουλιά 

 κι εκείνοι 

 που αγκαλιασμένοι πετούν στα φτερά τους!

Άτιτλο

Μικρός τούτος ο κόσμος

δυο φαροι μόνο
κι ανθίζει τ απέραντο αγάπη !

Βουβές ταινίες στου ολου την πατημασιά

Μας κούρασε ο εγκλεισμος ,τα τερτίπια 

της εξουσίας μας κούρασαν τόσα και τόσα .

Κι αντί να γίνουμε τρανοί στα στήθια μικραίνουμε 

Χωριζόμαστε σε ομάδες σε τίτλους 

σε καημένους (τι αδεια λέξη) και δυνατούς . 

Τώρα , τώρα που θα έπρεπε να γευτούμε 

το πικραμύγδαλο και να χτίσουμε τη ρίζα 

της ροδιάς .Τώρα ξενιτευόμαστε και στρώνουμε 

μονόκλινα δωμάτια . Κάθε που σκέφτομαι τους φίλους 

στα μάτια μου χαμογελάνε , 

φορούν πουκάμισα χρωματιστά κι αντέχουν . 

Κι ετσι γελω στη σκέψη τους . 

Κάθε που νιώθω την λυπη στα μάτια των ανθρώπων ,

γροθιά στο στέρνο που πονάει και θέλω να απλωσω 

μια αγκαλια και σαν παλιάτσος με σκέρτσα

και μονόπρακτα να φτιάξω , 

φτανει να νιώσω πως χαμογελα .

Ποτε δεν κατάφερα να δω πως γίνεται,

εμεις οι άνθρωποι να σχηματίζουμε τον άνθρωπο

σαν σκοτεινή σκιά . Κι αναρωτιέμαι υπάρχει ελευθερία 

αν μια μικρή όαση στην έρημο δε δει; 

Παραμερίζουμε την εξουσία και το γαμψό της ραβδί 

κι αναλωνόμαστε στην είδηση στο είδωλο ,

στο θάνατο και στην πληγή διώχνοντας 

την αληθινή ζωή . Βουβές ταινίες στου ολου 

την πατημασιά. Παιδιά χτυπούν τα παιδια 

ποια κοινωνία ποια εξουσία πια τρυγάμε 

και βγαίνουν σάπια τα τσαμπιά . 

Στη βια την πεινα θυματα και θυσία είναι αυτά . 

Πότε θα βρούμε τον δρόμο μπροστάρη να χει άνθρωπο

και γέννες ζουμερά κλαδιά. Μιλάμε χωρίς να ακούμε .

Χρεοκοπήσαμε από ιδανικά κι η πληρωμή 

στρασατα υλικά . Πισθαγκωνήσαμε τον άνθρωπο 

κι αναρωτιόμαστε, γιατί δεν μας ανοίγει την καρδιά . 

Μουντζουρώσαμε συναισθήματα και ψάχνουμε 

να ανεβούμε με μισοφαγωμένα τα σχοινιά . 

Ποιος αραγε ερωτεύεται το αηδόνι και ποιος 

γελά από καρδιά με τρύπιο το σεντόνι 

κι αέρα στα μαλλιά .Και το τύμπανο βαρά . 

Τα κύμβαλα ειναι κοντά . 

Η εξουσία ακονίζει τα σπαθιά κι εμεις 

που είμαστε εμεις; σιωπή και εκείνη η κραυγή 

πνίγεται δίχως να ξεσπά . Περαστικοί διαβάτες 

κατι εξωτικά πολύχρωμα πουλιά με ανθρώπινη λαλιά

που ανοίγουνε το στόμα 

για να ανασάνει η καρδιά . Μα ποιος ακούει; 

που ειναι τα ανοιχτά κλαριά ; 

Μα κι ετσι ακόμα παραίτηση θα δώσει η μιλιά;

Όχι τώρα ,  τώρα χρειάζεται να ξεχαστούμε 

στα κεράσια , γυμνά να ιδωθούμε ,

σαν κατι από καινούργια γέννα 

κι από παλιά μας γνωριμιά. Τώρα !

Ο έρωτας

Ο έρωτας 

μιλάει με ένα χαμόγελο 

αφήνει τον δικό του ήλιο 

να φωτίσει την κάμαρα 

ζεσταίνει

κάθε παγωμένη γωνιά

κόβει ροδέλες τη μοναξιά 

απ το παράθυρο 

να μπουν τα άστρα 

Απόψε λείπει το φεγγάρι  

που εισαι ;

Κολλάζ ψυχής

Θα φεύγουν θα έρχονται 

πουλιά που πετούν οι στιγμές 

διπλώνοντας τις χούφτες μας

ανοίγοντας τα δάχτυλα 

να γίνουν χελιδόνια 

κομμάτια που ενώνονται 

σε ένα κολλάζ 

από το χάδι της  φωτιάς 

που καρτερά 

την άμαξα της ζεστασιάς 

αναδύοντας 

την αγκαλιά της ψυχής !

Κάπου ακούγεται ένα φλάουτο

Κάπου ακούγεται ένα φλάουτο

μια στάλα γης 

βυζαίνει τα ξεπεταρούδια της  

ένας τεμπέλης τζίτζικας 

αναπολεί την άνοιξη 

τα μάτια της πεταλούδας αγρυπνούν 

κατω από τον ήλιο να κοπάσει η βροχή 

ένα αστέρι 

πευκόμελο σταλάζει στον αέρα

να ταιστουν κυράδες ζουμερές ροδιές 

Κρατα το χέρι μου 

να φτάσουμε τις καμπάνες !

Άτιτλο

Κέρασα τ άστρα

μέτρησες τα λουλούδια
κι εκείνοι 

οι καρποί που δώσανε
νούφαρα γίναν 

να πλέει η καρδιά
άκου της λίμνης τα νερά 

μιλούν με χτύπους !

Άτιτλο

Όμορφη που ναι η σιωπή 
στα χέρια της καρδιάς !

Άτιτλο

Έψαχνε τα ματιά  , τα χέρια ,

τη φωνή ,τη γεύση , 

τις κοπελιές των λουλουδιών

το δρόμο των ονείρων μου  
κι ουτε που σκέφτηκε να δει 
πως στην καρδιά του 

χτυπούσε η καρδιά μου !

Κι ειναι εκείνο το χαμόγελο

Κι ειναι εκείνο το χαμόγελο 

που αφήνουμε στα δέντρα ,

στα κλαδιά 

στο μικρότερο κόκκο της άμμου , 

να μεγαλώσει 

να γίνει φεγγάρι , χάραμα , 

πρωινό αστρο 

Βλέπεις ακόμη 

παιδια που πιστεύουμε μείναμε 

και με ένα αστρο 

φτιάχνουμε θησαυρό

κι είναι όμορφο να ποτίζεις νούφαρα  

ζεσταίνοντας τις ηλιόπετρες !

Άτιτλο

 Ατέλειωτα που χτυπάς αμάραντο 

  φιλί που ανασταίνει τον ήλιο!

Φωνή

Και κάπου ριγά στο στέρνο η φωνή 

εκει στα γαλάζια κύματα της θάλασσας 

που γνώριζαν τα αλογάκια του αφρού της .

Κάποιοι τα είδαν πετρώματα 

άλλοι πολύχρωμες μολόχες 

κι εκεινοι που απόμακρα σεργιανίζουν 

κρυμμένες πυγολαμπίδες 

που απλά τραγουδούν .

Μα τούτος ο δρόμος 

πως επλεκε ολάκερη την συντροφια 

σε μια σταλιά 

απ το χαράκωμα που εχει φανει 

κι ο άνεμος φιλί φιλί 

γράφει τραγούδι για ήλιο και βροχή!

Συγνώμη στα παιδιά

Δεν ελπίζω σε ανατροπές, ούτε σε κάλπικες ρωγμές

δεν περιμένω να περάσει, κάποιο τρένο φορτωμένο

που το είχαν ξεχασμένο με βαγόνια κεντημένο

τη χαρά για να μοιράσει και το δάκρυ να σωπάσει

μα να θυμάμαι , μην ξεχάσω και την ψυχή μου αφήσω

σε ποτάμι σκοτεινό και εκεί να μ αφανίσω

σε ιστούς αράχνης μη τύχει και μπλεχτώ

κι απ το γλυκό φιλί της μην πιω βρώμικο νερό

Παλεύω να κρατηθώ

για κείνα τα χαμένα ιδανικά , που κλέψαμε απ τα παιδιά

για όλα τους τα όνειρα που φυγαν σε λασπόνερα

για κείνα τα χαμόγελα που χάνονται στη μέρα

και μες τη νύχτα τριγυρνούν ,εφιάλτες και φοβέρα

δε ζω με αυταπάτες ,αυτοί που το μπορούν

πάντα θα ζουν με απάτες θα κρύβονται στους φράχτες

μα παλεύω για να δω πως αν θέλεις το μπορείς

να ξεφύγεις απ το εγώ και να μπεις μες το εμείς

παλεύω για να βρω

έναν τρόπο να ακουστώ , μια σιγή απ το βυθό

να μιλήσω στα παιδιά με απλά λόγια καθαρά

κοιτώντας τα στα μάτια ,με την καρδιά κομμάτια

μια λέξη μόνο να τους πω ,κι ύστερα να εξαφανιστώ

συγνώμη .....συγνώμη

που μπροστά μου δεν θωρούσα μα στο παρελθόν μου ζούσα

που τα χρόνια μου σαν πέρναγαν το τώρα ήταν σαν μπόρα

που αν κι ήμουνα μεγάλος , ωσαν ένας παπαγάλος

τα φτερά μου τα κουνούσα και τον κόσμο τον κοιτούσα

έκραζα και μιλούσα …..μα …ποτέ ....δεν είχα γνώμη

συγνώμη ...συγνώμη

Αφιέρωμα σε κέινο το παιδί (στο παιδι όλων μας )

 

Πες μου γιέ μου που να σε κρύψω
από πού να σκεπαστώ
πες μου να μην γεννήσω
γκρίζο του μίσους ουρανό
 
Πες μου ποιόν τοίχο να ανταμώσω
να χει θυμάρι και βασιλικό
το στρώμα σου να ράψω
με της αγάπης τον ανθό
 
Πες μου ποια στάχτη να σκορπίσω
να χει του βέλους τέρμα
το μαύρο σκηνικό
ποια δύναμη να βρω
που να χαράζει άνοιξη
με ένα χαμόγελο γλυκό
 
Πες μου γιέ μου 

ποιος κραταγε το θάνατο
κι έσερνε στα χέρια την ντροπή
ποιο λάθος να αγαπήσω
να δω του τέλους την αρχή
 
Λάβδανο να ποτίσω
στο στέρνο ένα παιδί
να μην κοιτά χορτάρι
μα νούφαρο που ανθεί
 
Πες μου να λησμονήσω
κακία κι άγρια πνοή
και στη ψυχή να αφήσω
γέλιο που αντίκρυ θα σε βρει
αστέρι μα σε ξένη γη!