Το στοιχειωμένο δέντρο

Σίμωναν πάλι κείνες οι στολισμένες μέρες

που στα χέρια τους φυσούσαν
τα λαμπιόνια του χρόνου
κι ανέμιζαν οι παπαρούνες
στα φύλλα του χειμώνα
Μονάχα αυτό θα έμενε και τούτη τη  φορά
τυλιγμένο στα κλαδιά της αράχνης
με μισοτελειωμένα σχήματα καπνού .
Τα πόδια του δεμένα με συρματόπλεγμα
στο χώρισμα του σύνορο που βάφτιζε τα όρια του
Δυό βήματα πιο κει τα αδέρφια του καμάρωναν την φορεσιά τους
κόρδωναν τα κλαδιά τους να πιάσουν
τα δάχτυλα του ουρανού .
Πόση λύπη αισθανόταν .
''Το στοιχειωμένο δέντρο'' έτσι το φώναζαν
κι εκείνο ανήμπορο να μιλήσει δεχόταν
την απαξίωση των μεγάλων , την περιφρόνηση
των φορτωμένων κλαδιών , τον οίκτο
του περαστικού αέρα που απλά περιπλανώμενος
ξεχνιόταν.στο δέρμα του.
Να ...χτύπαγαν οι καμπάνες και τα κουδουνάκια
των γύρω του ξεσήκωναν ακόμη και το χώμα
παίζοντας γύρω από το δάσος .
-Να σπαγα το συρματόπλεγμα σκέφτηκε
μα πάλι πως .. τα κλαριά του ευλύγιστα γέρναν
και τα φύλλα του ζέστη κρατούσαν
πως να γενούν λεπίδια;
Άκουσε ο ουρανός τον λογισμό κι η πίκρα στάθηκε στα χείλη.
Κάλεσε τη βροχή να σβήσει το λιοπύρι
που του καιγε τα σωθικά , να στάξει το φιλί της
να δροσιστούν τα χείλη του ..χρόνια ήταν στεγνά ,
κι ύστερα πρόσταξε την αστραπή να πέσει με ορμή
το σύρμα να κοπεί . Φύσηξε και τ αγέρι
και σκόρπισε γλυκιά πνοή ζωντάνεψε η ανάσα
και τρέχει σαν  ελάφι την ομορφιά του
μ όλη τη γη να μοιραστεί .
Άνθισαν τα πνευμόνια του μικρές φωνές
στήναν γιορτή , γέλια παιδιών στόλιζαν τα κλαδιά του
πετάγονταν τα λόγια τους γιρλάντες που κύκλωναν
τις φυλλωσιές κι ανέμιζαν μικρές χαρές .
Ανέλπιστα τα αστέρια σαν χτένια μπήκαν στα μαλλιά
κι άνοιξαν περιστέρια τα φτερά κοιτώντας το να γελά 
Μονάχα τότε πρόσεξε το κόκκινο αστέρι
που ασύνορα στους ουρανούς γελά και περπατά .
Κι ήταν κείνο που του ψιθύρισε '' να χεις αγάπη στην καρδιά''
'' Ενας ουρανός ο κόσμος κι οι άνθρωποι τα αστέρια του''

Πολύχρωμες φουσκαλήθρες

Παράξενα που ναι τα αστέρια
θαρρείς κορδέλες δέθηκαν
στα μαλλιά της σελήνης
μόνο και μόνο να πέσουν
στο μαξιλάρι σου.
Πολύχρωμες φουσκαλήθρες
που σπαν στα βλέφαρα
να νανουρίσουν το χάδι
Κι εκεινο το φιλί πυγολαμπίδα
αχ!! μια στάλα περασιά της φλόγας
πως ξύπνησε το όνειρο
και τούτο το ξενάκι στον κορφο της αγάπης 
πως της νιότης τ αγεραστο πουλί καλεί
την ώρα που πετά το πέλμα 
σαν τατουάζ τη φλέβα του να βρεί !

Σκόρπιες σκέψεις

Στο χρόνο που φεύγει δίνω ένα φιλί
για κείνα τα μικρά ..στο χρόνο που έρχεται 
μια αγκαλιά να βρουν τα όνειρα φωλιά !

Φωτογράφιζε η ψυχή μου στιγμές
πόσο γρήγορα κυλά ο χρόνος
όταν ακούς τα τρεχαλητά των γέλιων
κοιτώντας τους πελεκάνους
να ερωτεύονται σε κάθε σκαλί της λίμνης
ανοίγοντας τα φτερά να σκεπάσουν την αγάπη
ακουμπώντας τα χείλη τους
σε ένα υγρό φιλί της νιότης
στο σεργιάνι της απεραντοσύνης
τα φύλλα να χουν ρίξει το στρώμα τους
να γευτούν το άρωμα της γης
τα δέντρα να καμαρώνουν
τα γυμνά κορμιά τους
στολισμένα τα χέρια κλαριά τους
με πολύχρωμες γιρλάντες
και λαμπιόνια να βλέπουν την ομορφιά τους
αφήνοντας τα βλέφαρα στις άκρες τους

βράδυ και η παρέα εδώ 
αγκαλιές πειράγματα χαμόγελα
που κυλάν κι ακούς γάργαρα νερά
τα κλικ της ψυχής ασταμάτητα
ξανά και ξανά να κλείνουν
τα δευτερόλεπτα σ απέθαντα
κελιά της μνήμης
κι αυτή να ρουφά το νέκταρ
να γεύεται την αλμύρα των φιλιών
ρίχνοντας το βλέμμα στην άμμο 
των ματιών
χορεύουν οι ψυχές το βαλς των πεθυμιών
και μια κιθάρα σιγοντάρει το σκοπό
της φιλίας το στόχο της ανασαιμιάς
αξία που δένεται στα ακροδάχτυλα
πλέκει κύκλους χρυσοκέντητης καδένας
κείνης που δεν έχει χρόνο
που ζει όπου και να σαι
αντικαθρεφτίζεται στα μάτια του άλλου

μια σκέψη πιλαλώντας χαρούμενα
με συναντά .......
΄' πόσο όμορφη ειναι η ζωή
με τόσα λίγα .. πολλά
με τόσο μικρές ... μεγάλες στιγμές
στιγμές σαν νότες ''

Άγγιγμα

Όπου βαδίζουν ζεστές οι σκέψεις
χωρά το βλέμμα

Στα ακρογιάλια κοιμούνται τα βότσαλα

Νανουρίστρα η αγέλη των κόκκινων φύλων
πλέκει υφαντό

νιώσε.. άκου τη μουσική τους

Φορά το νυχτικό της η τρυφεράδα
κλείσε τα βλέφαρα να περάσει η καρδιά ! 

Αμάραντα

Ομορφιά δεν ειναι
αυτό που δείχνεις

αλλά εκείνο που μπορείς
χωρίς ανταλλάγματα 
να δίνεις .. αδιάκοπα

να μοιράζεσαι
σκάβοντας,βγάζοντας

απ το βυθό της ψυχής!

Σαν ψίθυρος μπαλάντας

Αν βάσταξε ο δρόμος

ειναι γιατί γερά θεμέλια
χαμήλωναν τις ρίζες στο χώμα
Ασπρίσαμε σαν κύκνοι
που φτερουγούν
στη μιλιά της θάλασσας
μετρώντας την απουσία
στον κορμό του άπιαστου
Σφιχταγκαλιάσαμε
τη μυρουδιά του βασιλικού
γυμνοί από τα άψυχα
κουβαλώντας μονάχα
το λευκό κορμί της δροσιάς
Κι εσυ που μιλάς
κρατώντας στον ουρανίσκο
την άρπα του ατέλειωτου
κι εγω που χτυπώ στα χείλη
τη φωτιά του νερού
ζευγάδες που θρέψανε τα κύματα
κι οργώνουν ουρανό
Ζυμώνοντας ζεστό φιλί
στα περιβόλια της καρδιάς
σαν ψίθυρος μπαλάντας
με ένα τριαντάφυλλο στο στόμα
κι ένα κόκκινο πουλί
να κελαηδά ανατολή ! 

Φως

Δίψασε ο ήλιος 
περπάτα γυμνά 
να φέγγει αγάπη !

Νότες ψυχής

Ήταν η ώρα που ανάμεσα
στην ομίχλη και το κρύο
ανέτειλε ο κίτρινος κύκλος
που ένωνε τα χέρια τους
-θέλω να σε μάθω είπε
-θέλω να γίνεις εγώ
-μα..αν με σβήσω
τι θα χεις ν αγαπάς
γέλασαν ..

κι έφυγαν ψηλά τα πουλιά
απο το ράδιο ακουγόταν
'' να μ αγαπάς ''

Ενα τραγούδι

Πότε τα δάχτυλα αγγίζουν ουρανό πότε τα μάτια ποτίζουν γη τροχός η ζωή μα δες ο ήλιος ..γράφει ψυχή!

''Μα μην εγκαταλείπεις ''

Με καρδιές γεμάτες αγάπη , 

μάτια φορτωμένα κλαριά ειρήνης 

με τα χέρια ασύνορα

να βαδίζουν τον κόσμο

και δόρυ το βλέμμα ενός παιδιού

ας φυτέψουμε τον ήλιο

να λαμπυρίσει η άνοιξη

της ανθρωπιάς .

Μικρό θαύμα

Ξέρεις ποιο ειναι
το θαύμα
αυτό ..
που ακόμα
κι όταν λείπω
με κρατάς
στο βλέμμα
κι έτσι ανάβει
ο ήλιος

κι εγώ πάλι φορώντας σε
σου δείχνω τις κορυφές
που κελαηδούν τα φτερά
για να μπορεί κι εκείνο
το κόκκινο πουλί
στο κρύο του χιονιά
να βρίσκει την φωλιά
που κατοικεί η ζεστασιά

και τόσα δάχτυλα 

πως με ένα ριχτάρι σκεπάζουν 

τη γύμνια να ντυθεί το φως!

Σε ολα τα παιδια του κόσμου

Σου δίνω ένα φιλί ..

κι αφήνω το βλέμμα μου να σεργιανά
την ομορφιά του κόσμου
τα κλειστά σου ματάκια μοιάζουν με βαρκούλες αφημένες
στ ακρογιάλι του ήλιου πεταρίζουν τα βλέφαρα σαν μικρούλες λεύκες
λικνίζοντας το κορμί τους στην αγκαλιά του Μορφέα
θέλω τόσα να σου πω ..να μ ακούς μέσα στο όνειρο
Κοίτα τι όμορφα πετούν οι πεταλούδες πολύχρωμες με κάτι πιτσιλιές
στα φτερά που θυμίζουν αφημένες ελίτσες στο πιάτο του ουρανού
λουλούδια κρινάκια μικρά φυτεμένα
στο δάσος της παπαρούνας καρδιάς
οι πυγολαμπίδες χτυπούν ταμπούρλα χαράς κι οι φωνές τους
μοιάζουν μικρές φυσαλίδες που πετούν τριγύρω σου
τρέχεις ..τρέχεις να τις πιάσεις ..άλλες σου ξεφεύγουν
άλλες τις πιάνεις στα χέρια σου ..κρατάς ελπίδες
δες εκεί ...εκεί ψηλά μια φωλιά από πουλιά έτσι ..έτσι γεννιέται ο κόσμος
και ακούγεται μια καινούργια νότα
νεογνά τα όνειρα τα κοιτάς να μεγαλώνουν
τα προσέχεις να ναι πάντα κοντά σου να σου δίνουν τις ανάσες τους
πω.. πω πόσα κεράκια φωτίζουν το δρόμο σου
φέγγουν την αυλή της ψυχής σου
τα αστέρια ένωσαν τα πέταλα τους κάνουν ένα κύκλο
γύρω σου σαν γαϊτανάκι
κίτρινα ..μαύρα ..κόκκινα ..άσπρα
κάποια φορούν για πανωφόρι τους το χιόνι
άλλα κρατούν δυο σύννεφα αγκαλιά σαν να ταν μικροί κύκνοι
κι έχουν στις άκρες τους σταλίτσες που μοιάζουν με βροχή
κι ένα στρόγγυλο εκεί στη μέση που χει κλαδιά σαν ήλιος
όμορφος κόσμος .. τα βήματα της ζωής σου κυλούν σ ολάνθιστο αγρό
παίζουν κρυφτό με κάτι μικρά μανιταράκια .. ιδανικά.. τα φωνάζουν
κι εσύ... χτίζεις με τα τουβλάκια σου τον κόσμο σου ..
το αλογάκι της ψυχούλας σου
τρέχει αλαφροΐσκιωτο στο λιβάδι της ζωής
καρδούλες πολλές καρδούλες κάνουν τραμπάλα στο δρόμο της
ανεβαίνουν στο γύρω του κόσμου με πλεγμένες αγκαλιές
που μυρίζουν χρυσάνθεμα και γιασεμιά
αχ... καρδούλα μου ...όχι δεν σου διαβάζω παραμύθι
Τα όνειρα μου για σένα .. για όλα τα παιδιά του κόσμου ..αυτά σου λέω
ονειρεύομαι κι εγώ .. μαζί με σένα ...ονειρεύομαι ..ένα καλύτερο κόσμο

Ξημερώνει σε λίγο Χριστούγεννα . Το δεντράκι θα σε ξυπνήσει με τις φωνές

των παιδιών των φίλων σου . Άλλοι ντυμένοι μικρά σκαθαράκια ,άλλοι πολύχρωμες κηλίδες που χύθηκαν απ τον ουρανό , αγγελάκια που ήρθαν να φέρουν το φως ,

καλικαντζαράκια που γελούν και μαλώνουν φορτώνοντας στα χέρια τους κουραμπιέδες του κόσμου κι εκείνη η άσπρη σκόνη πως πετά να απλώσει το λευκό της ειρήνης άλλοι μικρά ξωτικά έτοιμη να ξεγελάσουν τα φύλλα του χειμώνα πετώντας τα πράσινα σκουφιά της ελπίδας κι εκείνο το κόκκινο αστέρι να δεις πως θα φωτίσει τη μέρα να ζεσταθεί ο τόπος απ άκρη σ άκρη με το πέπλο της αγάπης . Χριστούγεννα μικρό μου κι ανθίσανε χρυσάνθεμα να χει η γη την πιο όμορφη ευωδιά !

Αυτόφωτα αστέρια

Γιατί τα όνειρα ειναι αυτόφωτα αστέρια
που κατοικούν στο νησί της ψυχής
κι εκεί το φως δε σβήνει!

Άτιτλο

Γυμνώνουν τα χρόνια 
μα αλίμονο αν κοπούν οι άνοιξες της ψυχής !

Άγουρο φως

Και τι θαρρείς
πως ειναι ένα χαμόγελο

στην  ζωγραφιά της ανάσας
Ένα γαρύφαλλο στο στόμα
να τυπωθούν
τα λόγια της ψυχής
Μικρή μπαλαρίνα
που έμαθε να τραγουδά
σε μάτια γελαστά!

Έτσι για να θυμάσαι πως........

Περασμένες τρεις η πόλη κοιμάται

λίγα λαμπιόνια μένουν με τα μάτια ανοιχτά
για να ακούγεται η ανάσα της
χειμωνιάζει και το κρύο έχει αρχίσει
να περνά στα σωθικά σου
το άγγιγμα του βελονιάζει την καρδιά

περπατάς αμέριμνος, αμίλητος
έτσι αφημένος στη σιγαλιά του κόσμου
δίπλα απ τη γέφυρα ..την κοιτάς και οι σκέψεις τρέχουν
αλλοπαρμένες τρελές στο γύρω γύρω του νου
Αχ και να υπήρχε μια γέφυρα να ενώνει τις καρδιές
των ανθρώπων ..να τανε λέει ο κόσμος μια καδένα
στο λαιμό του ουρανού κάθε κρίκος και μια ψυχή
κάθε ψυχή μια κομμένη πνοή
που συμπληρώνει μια άλλη

Ένας κρότος περίεργος σε τρομάζει
σε βγάζει απ τα αστέρια
σκύβεις να δεις όχι ..όχι δεν είναι σκύλος
Άνθρωπος είναι .
σε ένα σπίτι χαρτόκουτο με σκεπή μουσαμά
κάνεις να του μιλήσεις και εκείνος σκεπασμένος
με μια ξεφτισμένη κουβέρτα σου γυρνά την πλάτη

Μια φωνή μέσα σου σου μιλά …. Ηλίθιε
τι τον ξυπνάς εσύ θα κοιμηθείς στη ζεστασιά σου
θα ξυπνήσεις το πρωί πλένοντας το πρόσωπο 
και πίνοντας καφέ,εκείνος θα ξυπνήσει απ τ’ αγιάζι 
που θα του τρυπά το μεδούλι της ψυχής του 
και θα πλυθεί από κείνες τις στεγνές
στάλες που θα στάζουν απ το τσούξιμο των ματιών
κάποιοι ‘’ άνθρωποι ‘’ τον έστειλαν εκεί του πέταξαν
τον μπόγο των τσακισμένων ονείρων στα πόδια
του φόρεσαν το τρύπιο αμπέχονο της απογοήτευσης
και ένα ζευγάρι κομμένα σανδάλια αντοχής
να περπατά στον ορυμαγδό της απόγνωσης 

-Πάψε.. μη μιλάς πονάς
-κι εσύ ονειροπόλε πειρατή μιλάς 

για γέφυρες σαν ακροβάτης σε σκηνή
-Πάψε σου λέω μη μιλάς
-τρέξε βάλτο στα πόδια κρύψου στη γωνιά σου
κάνε ένα τσιγάρο και στον καπνό του πέτα πινελιές
έτσι για να χρωματίσουν τα μάτια να βάψουν την μνήμη
μα να ξέρεις αυτές οι εικόνες περνάν απ το βλέμμα
κολυμπούν στο στέρνο και χτυπούν 
τους κροτάφους του νου έτσι για να θυμάσαι 
να θυμάσαι γιατί κάποιοι ‘’ άνθρωποι ‘’
πάλι θα ρθούν να σου πουν 
‘’ για καλύτερες μέρες για πλαστές θολές βεγγέρες
για σκόνες που φεύγουν με ένα φύσημα ανέμου 
και σκορπίζουν φρούδες ελπίδες στο παντού
και στο πουθενά. Για μύριες κηλίδες με άσφαλτους νόμους
που αντικρίζουν το ψέμα σε άδεια κελιά 
για παγίδες που δένουν τη δική σου
πατρίδα σ αλυσίδες θεριά ‘’

περπατάς με βήμα γοργό ..τρομάζεις .. μονολογείς 

-Μίλα μου μίλα μου και μείνε εδώ .. συνείδηση ! 

Χρωματιστές κορδέλες

Χρωματιστές κορδέλες

Είπα να γράψω ένα στίχο ..δεμένες ναχει τις ευχές
να ταξιδέψουν με της σιγής τον ήχο ..να γίνουν προσευχές

μα πώς να μπεις.. μες των ψυχών τα κάστρα να σπάσεις κλειδωνιές
να δεις μες των ονείρων τ’ άστρα ..πως βάφονται οι νυχτιές

τι άραγε να καρτερούν.. σε ποιο φεγγάρι να μιλούν
που κρύβεται η ανασαιμιά ..σε ποιο ξωκλήσι προσκυνούν

πώς να μιλήσεις στις βροχές ..με στάλες που κοιτούν θολές
αντίκρυ τους οι κυδωνιές ..στυφές μοιράζουν τις χαρές

στο παραθύρι τους μπροστά ..πέπλο κι ασπίδα η καρδιά
το βλέμμα κόκκινο φωτιά.. σαν πολεμίστρα που αγρυπνά

πετώ τα γράμματα ..στου ουρανού την όμορφη αυλή
κείνα να σχηματίσουν μίλι .. ακούγοντας κάθε ψυχή

να βρουν τα πέταλα φτερά.. να στεφανώσουν μια ελιά
γαλήνης ρίζα απ τη σπορά .ηλίανθου κι απ’ άσπρα γιασεμιά

του άπιαστου η χώρα .. να βρει τ’ απάνεμο νησί
να κατοικήσει σαν γιορτή ..στου απάτητου την κορυφή

είπα να αφήσω ένα φιλί ..στου άνεμου την άκρη ..μιας ήσυχης βραδιάς
μια ελπίδα να γελά να ψιθυρίζει σιγανά να βρεις …τον Αη της καρδιάς !

Αλλοτινοί πειρατές

Τόσα πολλά μοιραστήκαμε
που ακόμα κι εκείνα τα αστέρια
τη μυρουδιά των χεριών μας φοράν
Μετανάστες ψυχής ζητώντας μια γη
που να θυμίζει θάλασσα
κι ένα αγέρα που θα χωρά στην ανάσα μας
Εσύ, εγώ η Μαρία ο Μήνας , η Κατερίνα
σπόροι μια μικρής βελανιδιάς
που ζητά να ταΐσει το σύμπαν
με μικρά κουδουνίσματα
χτυπώντας τα κύμβαλα της ψυχής
Επαναστάτες που με μια δρασκελιά
χωρίζουν το χώμα απ τα σύννεφα
Αλλοτινοί αφισοκολλητές στο κάλεσμα
της συντροφικότητας .
Αχ και που να πήγε ο Τσε να φουρτουνιάσει
το όνειρο . Να ξυπνήσει στη γροθιά μας ο Άρης
Στολίζουν ακόμη τα μάτια μας οι φωνές
τι κι ράγισαν τα νιάτα μας
κι αν μίκραινε το μπόι ψήλωσε η καρδιά
Κείνα τα χρόνια, μας κουβαλάν στις πλάτες
κι εμείς φτερά που γεννηθήκαμε στο άγριο πέλμα
Άντε λοιπόν να φτάσουμε τα γόνατα του ήλιου
αντε να ξεκινήσουμε να τους φωνάξουμε όλους εδώ
Με ένα καράβι παλιό σαπιοκάραβο
με κάτι ναύτες τρελούς πειρατές!

Θέλει ψυχή να κρατάς απ το χέρι την αγάπη δίχως στρωμένα βήματα

Περάσανε τα χρόνια
κι όμως τίποτε δεν άλλαξε
Από τα έρημα δέντρα πέφταν πάνω τους
οι πευκοβελόνες τρυπούσαν την σάρκα
μα δεν έφτασαν ποτέ στην καρδιά.
Οι κεραυνοί έσπαζαν στο χορτάρι τους
μα το σπαρμένο τους χώμα
κυοφορούσε στο σώμα του καινούργιες γέννες
μικρές λιαχτίδες που άνοιγαν σαν νούφαρα
Ο χιονιάς πέταγε τις νιφάδες του
να σκεπάσει το σπιτικό τους
όμως οι φλόγες εκείνες οι πύρινες ανταύγειες
που βγαίναν απ τα σωθικά τους
γινόταν λιοπύρι κι έλιωνε η παγωνιά
Το κενό φορώντας το άδειο του σακάκι
χτύπαγε την πόρτα τους.. βοή από το πουθενά
δεν άκουγαν ..τραγούδια έπλεκαν σε υφαντά
Ιστούς αράχνης δέναν στα σκοτεινά
οι χρόνοι κι οι καιροί
κι ένα χαμόγελο κερί φώτιζε τη ρωγμή
μη βρουν χαραματιά και τους τυλίξουν στη σιωπή
Οι λυγμοί στήναν καρτέρι στα παράθυρα τους
κρυστάλλινες μικρές βροχούλες τρέχαν στα τζάμια
θόλωναν το τοπίο τους
προσφέροντας τις μελωδίες του ήχου τους
Ω!! διαμαντένιες μορφές γαλήνης
τόσα και τόσα πέρασαν .. μα κοίτα
χέρι με χέρι προχωρούν
στ ακρογιάλι χρυσαφένιας ακτής
τα βήματα χτύποι ζωής
τα λόγια κόκκοι σε αμμουδιά απέθαντης πηγής
Στους ώμους γέρνει ο ήλιος ζεσταίνοντας τα κορμιά τους
τα μαλλιά τους άστρα που ακουμπούν με τις άκρες τους
τα νεφελώματα
τα μάτια φορτωμένα με ωκεανούς ζωσμένους με κοράλλια
τα χείλη κόκκινα κύματα που φιλιά στάζουν σε βράχο
φιγούρες ουρανού και γης
Αερικά που φάνηκαν στη γη σε μιας ανάσας την οσμή
……………..η Αγάπη κι η Ψυχή !

Επιστολή στο κενό

Αγαπητοί (κυριοι/ες ) αθωώστε τους φονιάδες
Βγάλτε τα σκυλιά να κυνηγήσουν τα παιδιά
Υψώστε το φλάμπουρο της αντρειοσύνης
αυτής που δηλώνει απών
τον καταπέλτη της σιδηράς κυρίας δείξτε
τα κοφτερά δόντια σας βουρτσίστε
κι ύστερα βγείτε  στους δρόμους
να μοιράσετε χαμόγελα αγάπης και θρησκείας
Βολέψτε την μάσκα σας στον πάγκο της απανθρωπιάς
κι έπειτα πείτε τα κάλαντα να εξιλεωθείτε.
Τι ειρωνεία να μιλατε για γεννα και σκορπάτε το θάνατο
ζυγίζοντας τα μάτια των παιδιών στο σκοτάδι.
Μόνο ένα ερώτημα
Εσείς ( κυρία ) είστε γυναίκα;
Ξέρετε τι θα πει γυναίκα
Αγώνας , έρωτας , αγάπη, μάνα , πόνος , δύναμη , ζωή
Ποια λέξη σας χωρά;

Το νου σας στο κενό (κυριοι/ες)
ξυπνά ο νους και άοπλα παλεύει
κανείς δεν νικά τη λεύτερη ανάσα. 

Άτιτλο

Πίσω που γύρισε ο καιρός 
ακόμη και τα πουλιά κρύφτηκαν 
πίσω απ τα παράθυρα 
Τι να σου κάνει κι ο Άη Βασίλης !

Άτιτλο

Να βουτάς το πινέλο βαθιά 
αφήνοντας μια πινελιά ρίζα στον αέρα 
πόσα μάτια βάφει 
Όμορφα που γελούν τ άστρα
στο στόμα σου!

Φορά στον ήλιο

Πορεύονταν η φορά του κενού 

σαν από χρόνους παλιούς να κουβαλούσαν

την άδεια δεκάρα .

Πόσο τρόμαξα 

Σέρνοντας το δέρμα έμαθε να πιπιλά 

την θηλή της άκαιρης μνήμης 

του αρχαίου γλυπτού που άλαλο 

θα ζητούσε το γύρισμα του ήλιου.

Τόσα φεγγάρια κι ανέγγιχτος ο ουρανός 

Σμιλεύω το χορτάρι να χαράξω ουλές 

να ημερεύει κεινο τα γιγαντένιο σώμα

που άκαες σπίθες μου μέτρησε.

Γυρεύω το λιόγερμα στο σκοτάδι 

να χρωματίσω τα νερά που ακοίμητα μειναν

ατέλειωτα  να ραντίζουν το ασώματο 

διψώντας για γόνιμη γη!

Χαμόγελο στα αστέρια του στέρνου

Πες μου .. πες μου του φώναξε
γιατί γελάς ; κι άρχισε να ψάχνει
στο τραπέζι , σε κείνο το παλιό κομοδίνο,
να κοιτά  την αφίσα που πάνω απ το κεφάλι
ξεθώριαζε  σαν ένα αβάσταχτο
φορτίο  του χρόνου .
Πουθενά δεν έβρισκε ένα λαμπιόνι να τραγουδά
μήτε που έσερνε στο πάτωμα κάποιο τραγούδι χαράς
Τότε τι; τι έκανε τα μάτια του να λάμπουν
πιότερο κι απ΄τον ήλιο ,
ποιο γλυκόλαλο πουλί
του ψιθύριζε κελάηδημα και στραφτάλιζε το μέτωπό του
σαν από λιαχτίδα που μοίραζε σπόρους φωτιάς.
Πες μου πια.. εγώ δε βλέπω να άλλαξε κάτι
Σύρθηκε το βλέμμα της στο χαλί
τα ίδια χρώματα φορούσε
όπως και τα πέρσι ..οι κουρτίνες μύριζαν
απ τον καπνό της πίπας του
και  κείνο το γραφείο του πάντα στρωμένο
με ανακατεμένα χαρτιά
που σβούριζαν γύρω από λέξεις .
Εκείνος σηκώθηκε από την καρέκλα του
άνοιξε το μικρό στερεοφωνικό που στόλιζε
το χαμηλό ντουλάπι και βάζοντας ένα cd
της έπιασε το χέρι και με φωνή γεμάτη κέφι
της είπε .. χορεύουμε;
Δεν αντιστάθηκε στη γοητεία της μουσικής
και πως να αρνηθεί το μελένιο του βλέμμα.
Τα βήματα τους μικρά κύματα
που λες και σεργιανούσαν τα νερά του Δούναβη
φορώντας στιγμές ευτυχίας .
Ανάλαφρο το κορμί της δένονταν με τις ανάσες του
χοροπηδούσε στα χέρια του σαν πέταλο του Ρόδου .
Η μουσική σιώπησε κι εκείνοι σφιχταγκαλιασμένοι
μέτραγαν τους χτύπους στο πιο ζεστό φιλί .
Χαμογελώντας πια κι ίδια χωρίς να ξέρει γιατί
τον ρώτησε ακόμη μια φορά .. γιατί τόση χαρά;
Μα τι να σου λέω .. ο Δημήτρης θα αποκτήσει παιδί
κι η Δέσποινα βρήκε δουλειά .. οι φίλοι μας έχουν γιορτή.
Ήταν εκείνη τώρα που πλησίαζε το μικρό κουτί της νότας
κι απλώνοντας το χέρι του έγνεψε .. χορεύουμε;

Μετρώντας το μίλι

 Μεσημέρι .Ο ήλιος χαλάρωσε κι απλωσε 
τα φτερά του να ζεσταθούν τα γυμνά κλαδιά

Τα παιδιά ξεμύτισαν στις αυλές κι οι φωνές τους

γάργαρα νερα που τρέχουν να ποτίσουν τον κόσμο 

Τα γέλια τους σκαστα φιλιά απο κύματα 
που σπαν στο βραχο 

Η καπνιά απ τις στέγες μικρές πιρουέτες χορού

να βρουν τα τραγούδια τα πόδια τους 

στο παντελόνι  του χειμώνα χτυπώντας
τις κλακέτες στο νευμα της ομορφιάς .

Σβούρα γυρίζεις γύρω μου κοντά μου 

στο νου στην καρδιά μου και το δωμάτιο 
ενας αόρατος μικρός παραδεισος 

που χώρεσε ολάκερο τον κόσμο .

Περιστέρι που πάει κι ερχεται χτυπώντας τα φτερά μου 

στη μύτη , τα αυτιά μου στο στόμα , στα μάτια κι αφήνει 

μια γευση απο βίσσυνο στον ουρανίσκο 

Νησι που ναυαγός του εγινα περνωντας 
την κόκκινη θάλασσα .Θα μείνουμε;σε ρώτησα
Ειναι ωραιο να μετρας μίλι το μίλι  ψιθύρισες 

κι ειδα δυο γλάρους να δένουν τα φτερά τους 

Ποιός χειμώνας ; τόσο ζεστή η αγκαλιά σου !

Περιμένοντας σε με φύλλα καρδιάς

Να αργήσεις να ρθεις

ακούς;
έχω δουλειές να κάνω
Να απλώσω τα λευκά όνειρα
να μπαλώσω τις τρύπιες ώρες
του χρόνου που φεύγει
να ψήσω τα κουλουράκια
της ομορφιάς να τρατάρω τον κόσμο
να φυτέψω ένα τραγούδι στην πλατεία
να αναβοσβήνει τα φώτα του στα χαμόγελα
κι εκεί στις ρίζες του να ακούγονται
τα τρεχαλητά των παιδιών
που παίζουν το γύρω γύρω όλοι
τραβώντας τον τροχό να ανέβει πιο ψηλά
να!!! εκεί που δείχνει η φωλιά των πουλιών
Να καθυστερήσεις ..να προλάβω
να δώσω στα ροζιασμένα χέρια
τη ζεστασιά της ευγνωμοσύνης
προσκυνώντας το μύρο της αέναης στοργής
να πλουτίσω τα χωράφια των ματιών
με βότσαλα από κόκκινες παπαρούνες
Να φτιάξω το πιοτί της φιλίας
ξεδιπλώνοντας την πολύχρωμη βεντάλια
των ροδοπέταλων που δένει τις ψυχές
Να στολίσω με φλουριά
το φόρεμα της αγάπης να ακούγεται
το βήμα της απ άκρη σ άκρη
Ύστερα θα σου στρώσω στο χαλί της καρδιάς
νούφαρα να μυρίζεις το ρυθμό της ζωής
κι εκεί στην άκρη , θα ζωγραφίσω
ένα ποδήλατο να ζυγώνεις τα πέλματα
των ανθρώπων με ορθοπεταλιές
στα δύσβατα μονοπάτια της ζωής
αφήνοντας πίσω στο ρυάκι
των λυγμών τις ανοιχτές πληγές
να λούζονται απ το λάβδανο
της απρόσμενης χαράς .
Θα σου χω στο κατώφλι έτοιμα
τα νήματα του αργαλειού
να υφαίνεις φτερωτά πόδια
να χρωματίζουν τον ήλιο
Κι όταν θα ρθεις θα σου δέσω
τα μάτια να συναντήσεις το φως της αγάπης
έτσι που μόλις τα ανοίξεις
γεμάτα να ναι από ανθισμένες νιφάδες
Σε περιμένω χρόνε
Μην αργήσεις ακούς;
έχουμε δρόμο για τη μοιρασιά
τα δώρατα πρέπει να φτάσουν
να χωρέσουν στους κύκλους ψυχής!

Ακριβή μου Σαπφώ

Πως μέσα σου ζω έντονα σαν μια φλέβα σου
νεκρωμένη που ξύπνησε στα άγουρα χρόνια μου
Γεύομαι κείνες τις βαθιές σου ουλές που πάνω μου
σεργιανούν κι εγώ προσπαθώ να τις αγκαλιάσω
Πως μέσα από τις λεπτές σου χορδές περνώ 

τον ίσκιο μου και γίνομαι εσύ .

Τώρα ναι μπορώ .. μπορώ να σε δω γυμνή.

Δίχως τον κόσμο .Πέρα από τις γιορτές 

και τα λαμπερά του μανουάλια .

Αγαπημένη μου λυράρισα πόσα αγκάθινα 

στεφάνια να φόρεσες κι η μόνη κρύπτη σου

κείνη η μελλούμενη πένα που έπαιζε 

στα δάχτυλα σου τους καταρράκτες 

που λούζονταν τα μάτια του παντού.
Άραγε πόσοι να λοιδορούσαν 

το ξέχωρο που ήσουν;
Πόσοι κορόιδεψαν τις μπούκλες σου 

που ανέμιζαν για να χτενίσουν τα άστρα
Να χόρταιναν μήπως οι νιοι ποθώντας 

το άπαρτο φιλί σου;να σπάραζαν οι πόθοι 

του ανέγγιχτου που φύλαγε το κορμί σου
Και κείνες οι παρθένες που έπιναν 

τους χυμούς σου ,ζέσταναν ποτέ τον κόρφο σου;

Κι απα στου έρωτα σου το φιλί γαλήνεψε 

ποτέ το φεγγάρι να σου χαρίσει 

ένα μικρό σημάδι ευτυχίας ;

Πόσα δάκρυα για τούτον τον ανεκπλήρωτο

έρωτα να σου δωκε ο άνεμος .
Πίστεψες τόσο στην αγάπη που 

θάνατος σου χαρίστηκε
Να άκουγες τη φωνή μου θα σου μηνούσε

πως ακόμη γεννιούνται μοναχικές ρίζες .

Κι εκείνο το δάσος στη γωνιά τις βάνει 

μη μαγαρίσουν το σύνηθες του κοπαδιού .
Παντοκρατόρισσα της ομορφιάς 

έζεψες στεγνές λίμνες ντύνοντας τες με νούφαρα ,

να ταξιδεύουν στις πλάτες κείνα των μοναχών τα φύλλα .

Πλάνεψες κεινα τα αηδόνια με την μελωδία

κι ανάσες σέρνουν στον αέρα .

Α!! πόσες φορές σ ονειρεύτηκα να μιλάς

με κεινα τα μικρά αγριολούλουδα της ποίησης ,

φωνάζοντας τις γαζίες να ακούσουν 

το λάλημα της τοσούτσικης αυλής .

Και κείνα τα από πάντα θαρρείς 

μελαγχολικά σου βλέφαρα πόσες φορές 

ξετρύπωσαν το φως απ το σκοτάδι μου 

Τόσες μαχαιριές.. κύματα τις έκανες

κι άφησες το κούτσικο να γεννηθεί στην αμμουδιά

της ομορφιάς , να το βρουν μικρές πυγολαμπίδες .

Βύζεμα να χει απ τα αέναα των χρωμάτων 

στον πίνακα της ζωής 

Σαν μόλις να φύτρωσα μου μοιάζω 

στης γης το πουθενά .

Ακριβή μου Σαπφώ σχώραμε 

που είμαι άνθρωπος,κάποτε θα γίνω ψυχή!