Κι από όλα τα λουλούδια

κράτησα τυλιγμένα 

στα δάχτυλα της ψυχής 

τα πέταλα της σιωπής 

έτσι σ ακούω 

Βλέπεις χαμογελούν ζεστά 

οι όμορφες στιγμές !

Στο μπόι της καρδιάς 

τα κλαριά 

κι όπως ανοίγουν τα φύλλα της

ροδίζει ο τόπος 

άνοιξη

μεθά ο αέρας με κόκκινο κρασί!

Όχι μάτια μου

δε χάθηκαν τα φεγγάρια 

ειναι που τα χορτάρια 

κρύψαν στη γη τα μάτια τους 

ευτυχώς που ακόμη 

υπάρχουν σύμφωνα και φωνήεντα 

στο πέτο της ψυχής 

λεύτερα να μιλούν για αγάπη

φιλί!

Υπάρχουν άνθρωποι

Υπάρχουν άνθρωποι φίλε μου
που θα τους δεις να χαίρονται
γιατί άνθιζε το ζουμπούλι της γλάστρας τους
ειναι αυτοί που κοιμήθηκαν καιρό στα δύσκολα
ήπιαν στις χούφτες τα ζόρια και τη λύπη
Στα δύσκολα φίλε στα δύσκολα γεννιέσαι απ την αρχή
εκει που φωνάζει η φτώχεια , παραφυλάει η ανεργία
και στήνει καρτέρι η απελπισιά εκει που χτυπάει την πόρτα
η αρρωστια εκει που λυγίζει τα γόνατα ο θάνατος καποιου αγαπημένου τους
Υπάρχουν άνθρωποι που δεν παζάρεψαν μήτε το νου
μήτε την καρδιά τους στην αγορά της βολεψιάς
Κεινοι που ξέραν πως τα χέρια τους ειναι άδεια
μα βούταγαν με την ψυχή να βρουν τα χρώματα του κήπου τους
που ακόμη και στην θλίψη τους γέρνανε στα κύματα
να χει φιλί η θαλασσα και η ακτή παιδιά
Υπάρχουν άνθρωποι που χαράξαν την απόγνωση μη και τους βρεί η λησμονιά
Κατάρτι καναν τα όνειρά τους το πείσμα τους πανια.
Σταθήκανε στα πόδια τους δίχως ραβδι να τους κρατα
Δε γήτεψαν τον έρωτα με χάρτινο καράβι μα του δωσαν φωνή και φως
και γύρεψαν απ την αυγή το πιο γλυκό της χάδι.
Υπάρχουν άνθρωποι φίλε μου που μενουν πάντα σιωπηλοί
οταν ο χρόνος τους γελά ανοίγουν το σεντούκι της καρδιάς
χορό να χουν τα θέλω τους και η στιγμή μη πάψει να μιλά
Υπάρχουν άνθρωποι φίλε μου που βλέπουν ενα σπουργίτι να πετά
κι ανοίγουν τα φτερά τους να σπάσει η αλυσίδα απο τη γη
να αρχίσουν πάλι και ξανά νικώντας καθε εμπόδιο
που ζει στα χαμηλά . Τούτους τους τύπους αν τους δεις
μη τους ρωτήσεις αν γελούν μοιάζουν χαμόγελα ψυχής
που ξέρουν τι θα πει να βγάζει φύτρα άγονη γη.
Θα σου χαρίσουν τόπο στην καρδιά απλόχερα και δίχως
δευτερη σκέψη που την πρώτη ξεπερνά .
Μα αν σπάσει η εμπιστοσύνη τους σε πρόχειρο κλαδί
μη τους ζητήσεις να σου πουν όσα δεν είχες δει
Αστους μονάχα να γελούν γιατί ξυπνά η χαραυγή
στα μάτια με τα χρώματα και μια ανεμώνη τους μιλά
κερνώντας βράχου ομορφιά . Γιατί έχουν λιμάνι την καρδιά
κι ακούν τα αγραφα ονείρατα να πλέουν στα ανοιχτα .
Εχουν τη γη τους για ουρανό και τ αστρα τους λυχνάρι
να ξεπερνουν Σκύλλα και Χαρυβδη μαζί δωρίζοντας γλυκό φιλί
Προσπέρνα τους αν δεν ακους απ την ψυχή οτι αξίζει ναναι εκει
κι αστους να ζουν κοκκοι άνθρωπων σε ανθρώπινο σκαλί
που χει ζευγά τον ήλιο κι αγρότη σε λιβάδι που απο μικρή πορτοκαλιά
σκάβει τριανταφυλλα να χει χυμό η ζεστασιά !

Το ακατόρθωτο .. ετούτο να κυνηγάς
να θωρούν οι καιροί
πως άδεια είναι τα βόλια τους
Μπλεγμένες οι σιωπές
στο κουβάρι του ξάγναντου
κορδέλες του αγρού  που χρώματα μυρίζουν 
Ξεφλουδισμένες φωνές
μα ηλιοστεφάνωτες
στ αντίκρισμα του αηδονιού .
Ψεγάδι δεν εχει ο άνεμος
που τραγουδά φιλώντας τη βροχή! 

Περνώντας τον άνεμο

Ούτε που γνώριζα τα γράμματα των αστεριών 

Κάτι ανορθόγραφες λέξεις μιλούσαν τα πέλαγα 

Αφουγκράστηκα τον τόπο των ονείρων 

κι εκεί σε συνάντησα . Φορούσες το στέμμα 

του φεγγαριού. ίδιος με τη νύχτα .

Τα μαλλιά σου φέγγιζαν την αλμύρα 

και το γλυκό χάδι του δειλινού. 

Αποσπερίτης είπα και γέλασα με το σφύριγμα

του ανέμου που μια μελωδία κεντούσε 

- γνωρίζεις που πάνε τα όνειρα; ρώτησα 

γέμισες μια χούφτα χρυσοκόκκινες δροσοσταλίδες

και τις άφησες στα χέρια μου . 

Άφησα τα μάτια μου να τρέξουν στους ώμους σου

θωρούσες τη ζεστασιά των πολύχρωμων ήλιων 

Σε κράτησα απ τα χείλη και στόμα με στόμα 

προχωρήσαμε . Που πάμε με ρώτησες 

- παντού σου αποκρίθηκα χαμογελώντας .

Τα πουλιά ξέρουν τον δρόμο που στραφταλίζει 

το νερό της ζωής . Μάθαινες τα σύμφωνα 

και τα φωνήεντα που πατούσαν τα βήματα μου 

Άγγιζα τα χλωρά σου φύλλα ανοίγοντας

μια μια τις σκαλωσιές της άνοιξης σου

Ολόχαρο κελάηδημα έγινα να ανθίζουν οι χαραυγές σου 

Πέταξα την σκόνη απ τα κλειστά παράθυρα 

κι άνοιξα το μίλι να μπει το φως απ το ξάγναντο .

Οι παπαρούνες πήραν το χρώμα της καρδιάς 

κι έτσι κόκκινες φτερουγίζουν στο απάνεμο 

Τόσοι αιώνες πέρασαν που κάθε μέρα γεννιούνται 

κουκούλια που σκάνε πεταλούδες κι ανάβουν την φλόγα της .

Χειμώνας και πως συλλαβίζει ένα φιλί του Μάρτη το τραγούδι !

Οι άνθρωποι που κουβαλουν 

όμορφα συναισθήματα μεσα τους 

ειναι αγεννητοι δημιουργοί

Θα τα σμιλέψουν 

στο γλυπτό της ζωής 

θα ζωγραφίζουν 

στα δαχτυλά τον ήλιο τους

τραγουδουν με τις φωνές τους  

γραφουν 

στον άγραφο τόμο της γης τους

σκιτσαρουν 

νότες στο διάφανό τους

κι απλά απαγγελουν

την ομορφια στο νόημα !  

Κοιτώ αυτές τις μικρές ευαισθησίες 
που ριγώνουν το πρόσωπό σου 
θωπεύοντας τα χρόνια της άνοιξης 
στο βωμό του χειμώνα 
Κι ύστερα φτιάχνω μια μικρή παντιέρα 
να ακολουθήσει το βλέμμα σου 
εκεί που σεργιανά η παρουσία μου 
στα δύσβατα όρη της γλυκιάς χαράς 
Μάθαμε να μετράμε τα ασύνορα 
με κύματα ψυχής.
Κι εγώ που ξέρω να ακούω 
τα σιωπηλά σου δάκρυα 
κι εσύ που έμαθες να γνωρίζεις 
τα κρυφά μου λόγια 
περπατάμε σε δρόμους 
που στοιχειώνουν οι μυρωδιές των γιασεμιών 
κι αναπνέουν του δρόσου τα στασίδια 
Α!! θα κουβαλήσουμε τον ήλιο 
περιμένοντας την ώριμη ανατολή 
στα στάχυα που θα θηλάζουν 
το νόημα της ομορφιάς !

 

Διψά το φιλί της ψυχής 

κι ανάμεσα 

στα κρύσταλλα 

της ζεστασιάς γεννιέται 

Όμορφα που ποιείς .. αγάπη !

Έτσι θέλω να σου μιλώ

Σαν να ήσουν η πρώτη σκέψη μου

η λέξη που κουβαλά

στις πλάτες τον ειρμό μου

η γυμνή κηλίδα που προχωρά

στην άβυσσο της ψυχής μου

το άλφα στην αλήθεια μου

το ωμέγα της πνοής μου

Έτσι θέλω να σου μιλώ

σαν  πρωινό χάραμα

που φυτρώνει στα μάτια μου

με λυτούς τους κόμπους της γλώσσας

σαν αντανάκλαση του ουρανού

στα μάτια της θάλασσας 

το πρώτο ξεπεταρούδι της άνοιξης

το άγουρο φιλί της εφηβείας

σαν νιόφερτο παιδί χαράς

μια γέννα από κλαρί δροσιάς

Έτσι μονάχα θα θελα.. να μ ακούς !

Ναι..ποτίζει ομορφιά 

ο ψίθυρος του ήλιου

σαν παίρνει ροδοπέταλα στη ράχη

και γέρνει στα νερά 

να γητευτεί τη θάλασσα 

με ενα νεύμα να κλέψει τα φιλιά

Είναι η σκέψη της καρδιάς

που σβήνει την απόσταση

κι αγγίζει χάδι που γελά

κι έτσι μαθαίνει η αγκαλιά

τη γλώσσα των πουλιών 

σ΄άνθρωπο να μιλά

πόσο μ αρέσει το γέλιο 

να στραφταλίζει στα μάτια σου!

Αγαπώ τους ανθρωπους 

που τολμουν 

να ειναι και να φαίνονται 

ο εαυτός τους

ζεσταινουν τους ώμους 

με τα δικά τους φτερα 

ολόκληρα, μισά, σπασμένα 

αλλα οχι δανεικά  

Αγαπώ τους ανθρώπους 

που η σιωπή τους εναι 

ενα απαλό χάδι 

ο λόγος τους 

μεστός, γλυκός, σκληρός 

αλλα σίγουρος

για τα χείλη του 

Αγαπώ τους ανθρώπους 

που ξέρουν 

να γελουν , να χορευουν 

να ματώνουν στις πίστες 

να γδερνονται , να λιάζονται 

κρατώντας στα δάχτυλα 

μια φέτα ήλιου του ζω 

σκεπάζοντας το υπάρχω 

Εκεινους που απλα περπατουν 

στο πλαι σου κι αφήνουν 

τη σκιά τους για συντροφιά

Τους κουβαλάς οπου πας οπου σταθεις 

γιατι κερδισαν τη γωνιά τους 

στην καρδιά σου 

εγιναν ενα με τη φλέβα σου  

Κι εχει τόση ομορφια 

να τραγουδάς στη συννεφια 

ολάνθιστο το δρόμο !

Φιλία 

Ακόμα θυμάμαι την πρωτη μας συνάντηση 

το χαμόγελό σου ελαμπε σαν φως της πεταλούδας 

Το φέγγος εστριψε την ψυχή μου στα μάτια της δικής σου

Φτέρωναν δυο νεογνα στη φωλιά του ουρανού

Μαζί περπατήσαμε στριμώχνοντας 

τα φύλλα της ροδιάς σε ενα ποδήλατο του χρόνου

Τα δάχτυλά σου τοσο απέραντο της ομορφιάς πετούσαν

κι εγω σαν άλλος καρυοθραυστης στα κλαδιά σου

γνώριζα πως ειναι να μιλά ο ήλιος 

Πόσος καιρός πέρασε; ενας αιώνας ; μια μέρα 

ενα ατέλειωτο φεγγάρι ουτε που ξέρω . 

Απο κεινα τα ακριβά εισαι κανένα κόστος δε σε βρίσκει

Να ακόμη και σήμερα που χειμώνας ήρθε 

γυρνω το δώρο σου σελιδα σελίδα 

και δες πόσα λιβάδια μετρούν τη φορεσιά της άνοιξης 

Πετω στο δάσος σου πλαι σου ειμαι 

κι όπου γυρνάς τα μάτια μου γέρνουν 

στο φως της αγάπης .

Να μου προσέχεις το βασιλικό που χει τη μυρουδιά σου 

Θα μένω εδω κι εκει θα ειμαι .. 

Στο χθες

που μου έλειπες

σε ζούσα

στο  σήμερα

που σε έχω

πως φέγγει η απουσία

στο αύριο

που γέρνει ο Αυγερινός

πως τη γύμνια μου

σκεπάζεις

τυφλά 
δακτυλικά

αποτυπώματα ψυχής !

Να μουντζουρώνεις μάτια μου 
να σβήνεις τα γράμματα 
που σε πονάνε 
Κι ύστερα πάλι να ξεκινάς
με ένα Α ίσα με τον ήλιο
ένα Β βουτηγμένο 
στο σκάμμα της ψυχής 
κι ένα Γ αντάρτη του καιρού
κατάματα να γνέθει 

στα δάχτυλα με αγάπη
στη ρόκα του ουρανού!

Άρχισα να γράφω
Το μελάνι σκιαγραφούσε
τον χορό των δαχτυλιδιών 
στα στρόγγυλα γράμματα
κι οι γωνίες παραφυλούσαν
τον τόνο της μουσικής
Ετρεχε το μολύβι να προλάβει
σαν αλλος μαραθωνοδρόμος
που γιορταζε τα πατίνια του στο χαρτί
μια σελίδα ..μπα οχι αυτο
τσαλάκωμα ..πεταμα
ξανά απο την αρχή
Θέλω να σου πω..
πίσω παλι η μύτη της γραφής
με βηματα βαλς μια εδω μια εκει
θαρρεις και ήθελε να κερδίσει χρόνο
μεχρι την επόμενη κινηση
Σκυτάλη στα δάχτυλα
προχωράτε
δυο χιλιοστα απ το πέλαγο
μισό μίλι απ την στερια
Ανοιξε η αμπάρα των λέξεων
ποια θα περασει πρώτη
το ταξιδι γλυκό σαν νεράντζι
να σπάει το φτερό της γλώσσας
Στροβιλίζει η ανέμη
τα κουδουνίσματα φτάσαν
στην άκρη του λαιμού
κι η ανασα κομμενη απ τη λαχταρα
Περνά το κυμα σβήνει κι άλλο
γελά ενα κοραλι του βυθού
κι απλωνει τα κλαδιά του
να ρίξει χρώματα
Κοιτάζω ..γελώ
τρυφερά κρατώ στο στόμα 
το κόκκινο φύλλο
Πόσος δρόμος
για ένα τόσο δα .. μου λείπεις !

Στους χάρτες της καρδιάς
μονόδρομος
ο λόγος του χτύπου
Θάλασσα μάτια μου η αγάπη!

Κάθε στιγμή ειναι μια μπάλα ονείρου
άρπαξε την και τρέξε, χόρεψε την
φυσάει τραγούδι άνοιξης ! 

Τι όμορφη υπόσχεση
αυτό το '' αύριο πάλι .. σε φιλώ ''
πως γέμισε η αυλή νυχτολούλουδα! 

Θέλω τόσα να σου πω
να σου μιλήσω
Για κείνη τη γέφυρα
εχεις προσέξει
πόσο αρμονικά ακούει
το κάθε βήμα;
για κεινα τα γεράνια
που ακόμα κι αν απο καποιο
χώμα ξεγλιστρούν
βουιζουν τον τόπό
με την ομορφιά τους
τα μικρα χελιδόνια
που μόλις ξετσουμίσουν
στην αγκαλιά
ζητουν το γάλα της άνοιξης
είδες πως κοιτα η γραμμή
του ουρανού
να στρώσει το δρόμο
να βαδίσουν τ αστέρια
και κείνα τα χέρια
τα χέρια μας
καθώς ενώνουν τα δάχτυλα
πως γελά το ασημένιο τάσι

μικρές ιστορίες μάτια μου
μα καθε μια εχει
και το δικό της μίλημα
όπως ζωή , έρωτας
φιλί και ηλιαχτίδα
όπως αγάπη

κι ακου τίποτε δεν ειναι βουβό
μια λεπτούλα φωνή
ηχογραφει τους ηχους της καρδιάς !

Κι ότι με κράτησε πλάι σου
ένα ζεστό χαμομήλι
Κανείς δε γνώριζε τη δροσιά του
παρά τα μάτια μου
που είδανε τα φύλλα
τα χείλη μου που γεύτηκαν
του κόσμου την πνοή
σε μια τους στάλα
κι εκείνο το λιόγερμα
που βάσταγε την ουρά του ήλιου
- θα ρθεις την ώρα των πουλιών;
- θα μαι στα βλέφαρα του Μάη
- μη βγάλεις την κορδέλα απ τα μαλλιά σου
- το φουλάρι σου θα φορώ στο λαιμό μου
- μοιάζει τριαντάφυλλο που χόρτασε τον κόσμο
- οδός Αριστοτέλους μη ξεχάσεις
- θα βρω το δρόμο των περιστεριών
- έχω φτιάξει μια φωλιά απ' όνειρο
- στις πέργκολες πίσω απ τις πέργκολες θα μαι
- θα βρω τ' άρωμά σου να κυματίζει στο δρόμο
- περιμένοντας να ξες θα ανοίγω τα πέταλα
- μη φωνάξεις θέλω να σε βρω στον ίσκιο της λεύκας
- το πιο ψηλό κλωνάρι μου παντιέρα στην κορφή
- θα σε φιλήσω να με δεις
- θα γνώριζα το στόμα σου σε μύρια σκοτάδια
- το όνομά σου;
- ζωή
- το δικό σου;
- αγάπη
- αγκάλιασε με
- μικρός ο κόσμος δυο δάχτυλα πως γέμισαν τον ουρανό!

Έρωτας
κάθε μέρα..κάθε ώρα 
που σε ζητώ
κάθε στιγμή που με κρατάς 
στην αγκαλιά σου
και μου λείπεις
κάθε που λαχταρώ
να νιώσω την ανάσα σου
ακόμη και τότε που σε ψάχνω
ακούγοντας 
τους χτύπους σου 
στην καρδιά μου
τότε που κυλάς μέσα μου
σαν το αίμα της ψυχής μου
τότε που πατάω τα βήματα σου
και μαθαίνω να περπατώ
ο ήλιος ..που ανατέλλει
στο φως των ματιών σου
το ηλιοβασίλεμα 
που χάνεται στη σκιά σου
το φεγγάρι που φέγγει 
παίρνοντας τη μορφή σου
τ αστέρια που λάμπουν 
στο χαμόγελό σου 
η νύχτα που χάνεται 
μέσα στα βλέφαρα σου
το κελάηδημα των πουλιών 
ήχος ..νότες απ τη φωνή σου
η μυρωδιά των λουλουδιών 
φοράει το άρωμά σου
τ απέραντο της θάλασσας 
στη δίνη που χει το βλέμμα σου
ο ουρανός ..... η γη
ο κόσμος μου όλος ...εσύ 

''ο έρωτας δεν ειναι μια μέρα 
ειναι γιορτή ΚΑΘΕ ΜΕΡΑ''

Πάντα θα υπάρχει
ένας λόγος να πεις
λουλούδι ,τραγούδι
πουλί , κλαρί
ήλιος , αγέρι
γεύση , οσμή
θάλασσα , αρμύρα
γέλιο , φιλί
κάθε μέρα , κάθε ώρα
διάπλατα ανοίγει
τις αισθήσεις η ψυχή
φτάνει να κατοικεί..
η αγάπη αερικό κι αυγή
να είσαι εκεί..
να βρει το νόημα πνοή!

Μ αρέσουν οι άνθρωποι 

που μετρούν το μποι τους 

ίσα με τα συννεφα 

σε μια χούφτα χαμόγελου 

Ζεσταίνει το φιλί

σαν ανοιγει το ρόδο !

Θυμαμαι εκεινη τη στιγμή  

τη στιγμή που άπλωσες το χέρι σου

κι ας μην ήξερες χρώμα , υφή 

Τόσο ζεστά που ένιωσα 

που κατάλαβα πρώτη φορά

πως ειναι να κρατάς  ουρανό 

Ύστερα σου εδειξα το βιογραφικό μου 

όνομα .. άνθρωπος 

επίθετο .. σαν ολους τους άλλους

επαγγελμα ..ισόβιος μαθητής 

γλώσσα  .. ασύνορη 

γελώντας συμπλήρωσες 

''κοινά χαρακτηριστικά ''

κι άρχισες να μιλάς και να σ 'ακούω 

ή μήπως μιλούσα και άκουγες 

πάντα μπερδευομαι 

Να φευγεις απο οπου σε πνίγει 

να μένεις αυτό που εισαι 

ποιός ειπε; τι είπε 

κι έφευγα κι εμενες 

και γύριζες και σε περίμενα 

και πάντα ανταμώνουμε 

στο ίδιο σοκάκι 

αυτό .. της καρδιάς !

Τόσα πολλά κύματα 
πως μια θάλασσα αγάπης οργώσαν 
μονάχα για να ανταμώσει
τ απάνεμο φιλί !

Αθέατοι διαβάτες

Σαν παιδιά που ποτέ δε μεγάλωσαν

έφηβοι που λιάστηκαν στον ήλιο

κι έμειναν να κοιτούν

τα πολύχρωμα φανάρια της νιότης

ξεχασμένοι στη βαρκάδα

της κλεμμένης τους θάλασσας

τι κι αν βαρούν μπουνάτσες

προσκέφαλο απανέμι στα μαλλιά καρφώσαμε

κι εκείνο το δίχτυ που πάντα φιλούσε στα πόδια

μήτε ποτέ του  κλείδωσε τα φτερά μας

κάπως έτσι βαδίζουν τα μάτια μας

αθέατοι διαβάτες στο ακρογιάλι του ονείρου

στεριώσαμε τη στιγμή στο πάντα

κι απ τη βρύση της ξεδιψά η φωτιά

φτάνει τ’ άγγιγμα της πούπουλο να φορά

να στάξει ένα χάδι να μελώνει η καρδιά

κι εγώ που σε κοιτώ πως λαχταράει η ψυχή

κι εσύ πως με μια ανέγγιχτη αγκαλιά

φεγγάρι γίνεσαι που λούζει την αυλή μου

κι εχει μια γλύκα η Ανατολή στο πρώτο της φιλί!