Μικροί ναυτίλοι

( Για τη φίλη μου Εφη )

Θα βρεθούμε κάποτε εκεί αντικριστά

σε έναν αχνιστό καφέ που θα πίνει τα χείλη μας
Τα λόγια σκαλοπάτια
να περνούν τα μάτια σ εκείνα τα ανείπωτα
που σιωπηλά ειπώθηκαν
Πόσες ανταύγειες περάσανε
μέχρι να σηκωθεί ο ήλιος
Πόσα χαράματα δεν είδαμε
τον κόσμο να ανασαίνει
Στολίσαμε ελπίδες σε χάρτινα καραβάκια
μη χάσουμε την πυξίδα
Ζαλίζοντας το νήμα γυρίζουμε την ανέμη
στη ρότα του καιρού με τρικάταρτα φτερά
Λαθρεπιβάτες που βρεξαν τα πόδια στη στεριά
και πότισε το όνειρο βάλσαμο και νεράντζι
Μικροί ναυτίλοι του ουρανού και της φωτιάς
Θα σου χαρίζω την άνοιξη θα μου μετράς το ποτάμι
έτσι θα πορευόμαστε ,ψυχή τη ψυχή .
Ακούγοντας τα βότσαλα της άμμου
να κουβεντιάζουν στο πλατύσκαλο
της αιώνιας ομορφιάς.
α! και πως τα κοράλλια λογάνε
το φόρεμα της μοιρασιάς στο δρόμο
που μοσχοβολούν τα ρόδα της αγάπης!