Φύλακας ψυχής

Κι όσο και να πεις 

μια πεταλούδα άνοιξη 

σπάει το κουκούλι της 

στα στέκια των ανθρώπων 

Και πως αλλιώς

τόσες διαφορετικές μυρωδιές 

ενώνουν τα χέρια τους στον κήπο 

μοναχα για να φυλάξουν

στο στέρνο την μοσχοβολιά!

Στον κήπο της εγνοιας

Κι όταν μπορείς 

κλάδεψε λίγο το φεγγάρι 

να δεις 

πόσοι λυγούνε τη φωνή τους 

καθώς 

το βήμα του περνα στις πλάτες

Ξαγρυπνες μάτια μου 

οι ρίζες της καρδιάς ! 

Άτιτλο

Σε εκείνα τα μικρά πολύχρωμα 

γεννήθηκε η άνοιξη.

Μαθαίνοντας ανάγνωση απ τα μάτια σου!

Λιλιπούτειοι λαοί

Κι ετσι δειλά κι απόκρυφα 

κλείδωσαν τα παιδικά τους μάτια 

γεμάτα απορίες 

κοιτούσαν το στέρνο μας 

Αμίλητα τα αγκαλιασαμε 

υφαίνοντας την υπόσχεση 

της άσβεστης μνήμης 

στο ακάματο βήμα

Κουρελιασμένο 

το φόρεμα της δικαιοσύνης

κι ο μπαλωματής 

τα κλειδιά του ψάχνει 

Λιγο πιο κει 

ακουγονται πεταρίσματα 

σμήνος χελιδονιών 

λαλεί τις ζεστές φωλιές 

Λιλιπουτειοι λαοί 

παίζουν με το χαρταετό τους

γόνιμος ουρανός το γέλιο τους

γεννά θύμησης άστρα

 

φουσκώνουν 

τα στήθη τους τα λουλούδια 

ανοίγουν φωνές να κελαηδήσουν 

γεμάτα  χρώματα των παιδιών 

και ποιος σταματά την ανάσα 

που τρέχει στο φως της νιότης !

Άτιτλο

Με γεύση μέντας και καραμέλας το δειλινό 

Γλυκό πιοτή ο άνθρωπος !

Τρυφερά μονοπάτια

Και κάπου εκεί 

στα μονοπάτια γυρίζουν τα βήματα 

Το πέλμα τους 

ζεστό μελάνι που γράφει

το φως της αγκαλιάς

βαφει κεράσια  

τα χείλη του χαμόγελου

ακροβατεί 

στη μεμβράνη των φύλλων

σκιτσάρει το σώμα της φωνής 

ανάγλυφα κορμιά ηλιόπετρας 

που με εγνοια τραγουδούν!