Άτιτλο

Και σκέψου μάτια μου 
να μην είχαμε συναντηθεί 
πόσο θολά θα έβλεπε το φεγγάρι !

Ατιτλο

Κι αν η θάλασσα κύματα φέρνει πάντα μια ακρογιαλιά
εχει στα βράχια της του δρόσου τα φτερά 
Να καρτεράς είναι βαθύς ο ήλιος! 

Λευκός χορός

Κι αφού  ο ουρανός
ειναι αντανάκλαση της θάλασσας

εκείνα τα λευκά του κρίνα
που βάφουν τις φτερούγες του
ειναι τα βότσαλα ,ή μήπως
η ηλιοπετρα που στάζει η ψυχή σου

υπάρχουν πιο ωραία κύματα
από κεινα που τραγουδούν στη σιωπή
και χορεύουν πατώντας στις μύτες
του δαντελένιου βυθού;

ένας απέραντος ωκεανός
πως λούζει την αγάπη στο χτένι του γαλάζιου! 

Δρόμος ψυχής

Βρες μου δυο λόγια 
που να χουν άσπρα στάχυα 
μα να λυγάνε στον ήλιο
κι εγώ θα τα βαφτίσω νυχτολούλουδα 
έτσι για να χει μυρουδιά ο δρόμος !

Μήνυμα

Όσο υπάρχουν ρίζες από κόκκινες φωνές 
αργά αργά θα φωτίζει το μήνυμα  ο ήλιος !

Αντικριστά του ήλιου

Αλλόκοτη τούτη η ζεστασιά

βροχή και φλόγα την φυλά
Κόντρα στη κόντρα
απανθρωπιά και ανθρωπιά
πόλεμος και πνοή
αγάπη και μίσος
Μονάχα οι κήποι
κι η μουσική να ταξιδεύουν
ονειροπόλους μυστικούς
κόντρα στον άνεμο
και στη γιορτή
να σημαδεύουν τη οργή
η ελπίδα και η προσμονή
Κόντρα και θα ρθει ένα πρωί
που θα ακουστούν οι ψυχές
στο άγουρο και στο λυκαυγές
να στήνουν τόπο και γιορτή
μες τα πλοκάμια σου πνοή
Θα βγουν ελεύθερες
να τριγυρνούν στα κάστρα
που πότισαν ροδόσταμο
δάκρυ απ  των στρατιών τα άστρα
Κόντρα θα ρθουν περγαμηνές
από του βράχου τις σιωπές
για να λυθούν ορμήνιες
που άγραφες είχαν μνήμες
Θα ρθει εκείνη η φυλλωσιά
που θα μυρίζει ήλιο
και μέντα θα χει αναπνοή
Κόντρα λοιπόν με τον καιρό
λάβαρο στήνουν και σταυρό
κείνοι που ακόμα αποζητούν
απ της κηρήθρας τη ζωή
να στάζει μέλι στου δρόμου το σκαλί ! 

Μέσα από μένα

Επειδή
Άνοιξα τα χέρια μου

κι έτσι απλά
σου χάρισα την ζεστασιά
Έσπασα το βλέμμα μου στα δυο
κι έτσι μοίρασα το φως μου
έκοψα την ανάσα μου
κι έμαθα να αναπνέω στο βήμα σου
περπάτησα στα ποτάμια μου
αφήνοντας το πέλμα μου σε σένα
επειδή αγάπη σε βάφτισα
κράτησα το όνομα μου
να βαδίζεις σ ατέλειωτη θάλασσα
Έτσι μπορώ να σε ζω
να σ αναπνέω .. εσένα μέσα από μένα
μου μιλάς απ τα χείλη μου
μ ακούς απ τη φωνή σου
επειδή σου χαρίστηκα
δε σε ψάχνω!

Στιγμή

Από όλες τις στιγμές

διαλέγω εκείνη
που μου μιλούν
τα μάτια σου
διαβάζοντας
τις σελίδες της αγάπης
στο βιβλίο του ουρανού!

Ατιτλο

Κι όσο πιστεύεις στον ..άνθρωπο
η λέξη θα ριζώνει ένα ακόμη λουλούδι
Δεν ειναι άγγελος ο δρόμος
μα τα φτερά πετούν στον ίδιο ουρανό! 

Ανοχή

Μην πεις τίποτε

χρόνια μιλάς

φτωχύναν τα λόγια

έχουν γίνει βροχή

ηχώ στον αντίλαλο

του τίποτα

μη μιλάς 

τα έργα σου

είναι….σιωπή

.....ανοχή!

Δρόσο καλοκαιριού

Κουδουνίσματα να ξυπνήσει ο ήλιος
στην κουπαστή του καιρού
Μια γλυκιά τρυφεράδα απλώνει 
τα δίχτυα της στο λιβάδι των ματιών
Στις μύτες κύκνοι σκιαγραφούν
το νόημα της αγκαλιάς
Σε βρίσκω στο αναγνωστήριο της ψυχής
Μυρίζει προζύμι έτοιμο να αναμειχθεί
με τα φτερά της παπαρούνας
Γελώ στον άνεμο κι αυτός 
με ένα τραγούδι απαλό μου απαντά
Γελάς και παίρνει η νότα χρώμα
να ζωγραφίσει κήπους με ρόδα μες το στόμα
Πως το γέλιο από δροσοσταλίδα μια σταλιά
χωρά ολάκερο τον κόσμο 

μες το τσεπάκι σου καρδιά
Σε ένα καλάθι φράουλες τρέχει ένα φιλί!

Όνομα .. Άνθρωπος

Ανάμεσα σε τόσους πολέμους

διάλεξα την ειρήνη 

έτσι έμαθαν οι καπνοί 

να ζωγραφίζουν λουλούδια 

την ώρα που σαν τατουάζ 

το δέρμα μου 

ρουφούσε ο άνθρωπος !

Λεπτομέρειες

Ναι .. έτσι έχουμε μάθει 
να τραγουδάμε εκεί που ανασαίνουν οι γλάροι 
προδίδοντας τις χαρακιές του κορμιού .
Περπατάμε με τα χέρια αφήνοντας την ψυχή 
να χαμηλώσει το βλέμμα 
στα μικρά σπασμένα κύματα 
Μετρώντας σπιθαμή προς σπιθαμή 
το άρωμα , τη γεύση , το νήμα 
που αντικρίζει το βελούδινο .. κάτι 
Αυτό που ανεμίζει στα φτερά 
της ανυποταγής 
και κρύβει τα στέκια του παραδίνομαι 
Άγρια πουλιά που γεννήθηκαν
στα χρόνια της νηνεμίας .
Χαμόγελα που..
ράγισαν . τσάκισαν
μα πάντα αλυχτούν στα ίδια χείλη 
Ναι .. εμείς οι μικρές λεπτομέρειες 
φορτώσαμε στις πλάτες έναν μεγάλο σάκο 
που τον είπαμε ..ζωή 
κι έτσι ανθίζει  ήλιος 
κάθε .. χαραυγή !

Άτιτλο

Δύσκολο να αναμετρηθείς με το κενό
μα ευκολο να το περάσεις 
γεμάτος απο αγάπη !

Ανατολή ψυχής

Και χίλιοι κύβοι να χτιστούν 
θα μένει μια γωνιά του ουρανού
να αδραξεις τη μέρα
με ένα δεμάτι αγριολούλουδα
κομμένα απ το χωράφι της καρδιάς 
Σαν εχει φύλλα απλωτά 
τρομάζει η βροχή και ντύνεται στεγνά 
σε ηλιόλουστα σοκάκια περπατά

φύλλο και φιλί ανοίγει χρώμα η Ανατολή !

Άτιτλο

Τόσοι μικροί φεγγίτες
πως ανάμεσα τους
τα μάτια σου
καρφώνουν το βλέμμα μου
κοιτάζοντας μόνο τη θάλασσα
Tόσο γλυκά τα νερά της νύχτας!

Άραγε σπάει το κλουβί;

Μάθαμε .. μάθαμε να λέμε 
κάνε τούτο κανε το άλλο 
μίλα μου , γελα μου , νιώσε με 
κατάλαβε με όλα σε έναν άλλο τόνο . 
Αλλου και πάντα για τους άλλους 
κι αλήθεια γιατί οχι εμεις;
κι αν οι άλλοι φοβουνται αυτο που φοβόμαστε;
Μας λείπει το θάρρος για την αλήθεια
αυτό το να σου πω που κέρναγε τον ήλιο 
σε σένα κι οχι αδειες πινελιές 
προτότυπες , ιδανικές που να κερδίζουν
τα άδεια χειροκροτώντας ένα ψέμα  
Τι ειναι ο φόβος τελικά ..ενα τίποτε 
ενα κενό που κάποτε μας ορίζει 
σαν ακέφαλος εγωιστής που κραδαινει 
μονάχα το όνομά του .
Κι άραγε γιατι στο φοβο μιας ανοστης τριχιάς 
απορριψης χάνουμε ζωή 
Τι φταιει και δεν μαθαίνουμε μα μόνο κοιτάμε 
κι αμπάριζα τον δυόσμο και τ αγκάθι
βγάζουμε απ το καλάθι 
δίχως απ το ζύγι να ακουστει το βάρος του 
κι η αποκοτιά να γέρνει όπου βρεί  .
Ποιός μας πήρε τη γλώσσα και τραγουδάμε 
ποιός ήχος έκλεισε τη μουσική και ζωγραφίζουμε 
στους τοίχους αυτά που λέει η ψυχή 
Τι άραγε ζητάμε το πέπλο του ονείρου ή το όνειρο
Κι όμως μετρώντας τα σκαλιά της στιγμής 
ανθίσανε φιλίες άπλωσαν κλωνάρια και δεθηκαν 
φύλλα καρδιάς . Ποιός εισαι ποιά ειμαι μη μιλάς 
κι ολα ενα δίχτυ με μόνο αγκίστρι τον άνεμο.
Ποιός στο πρωτο βήμα θα φανεί 
κι άραγε σπάει το κλουβί; 
Μόνιμοι και περαστικοί , μουγγοί κι αθώοι ένοχοι
φλύαροι και ακτιβιστές σε γνωριμες πλαγιές 
δέσμιοι στου χρόνου μας το εκκρεμές!

 

Αμάραντο

Τι θαρρείς πως ειναι η άνοιξη 
ένας αδιάκοπος καιρός 
που μέσα του κελαηδά η αγάπη 

κι αν τη ρωτούσαν 
εχει εποχή το ρόδο;

θα αποκρινόταν με καρδιά 
πως μήτε το χιόνι φτιάχνει το χιονιά 
μήτε ο ήλιος καίει χωρίς φωτιά 

κι ειναι ζεστό να τραγουδάς 
σαν αηδόνι που κάτι εχει να πει 

και πήρε ανθρώπινη φωνή !

Άτιτλο

Βράδιασε 
Μονάχα μια ροκ μπαλάντα φλυαρεί
σκαλίζοντας στην κιθάρα 
το όνομα σου !

Άτιτλο

Κι οσες φορές 
να μέτρησα την απουσία 
ζεστά η παρουσία της 
κεντούσε το φιλί
στο τόπο που γεννήθηκες 
καρδιάς σπορά!

Κει που το μπόι γυρνά θα φτάνει

Κι είπα να αρχίσω τις συνταγές
μα πάλι τόσες σκέφτηκα 
έχει το άδειο κουτί 
Διαφημιστικές καμπάνιες 
δε με χωρούσαν 
τα παπούτσια μου μικρά 
στις κίτρινες κόπιες 
κι η βλασφήμια 
μια στυγνή πέτρα 
που σέρνει αμύρωτα κιούπια 
Το μπόι μου δεν έφτανε 
μήτε εκείνες τΙς μόρτικες γρίλιες 
μήτε στα μισοφορέματα 
που πούλαγαν ξυστές 
ναφθαλίνες άλλου θεού 
κι έτσι πήρα το καλάθι της ελιάς
με τα κόκκινα μήλα μου
τα πορτοκάλια της μυγδαλιάς μου
φόρτωσα τα σταφύλια 
στο τσεπάκι που φύλαγε 
ο μέρμηγκας της καρδιάς 
Χτύπησα δυο φορες τα χέρια 
να ξυπνήσει το βήμα 
και βρέθηκα στην κλωστή 
μιας παπαρούνας 
Απόψε θα τραγουδήσω 
μόνο για μας !

Πολυχρωμες φωνές

Όμορφα που ναι να ξέρουν 

τα λόγια σου τα αστέρια
κι έτσι απαλά σα στάλες

πολύχρωμες φωνές  

στη θάλασσα να τραγουδούν ! 

Κόντρα στους αδειους καιρους

Και τούτες οι επαναλήψεις 

σαν άδειες τσέπες 

που κουδουνίζουν φούμαρα 

εναν κόντρα καιρό γράφουν 

να μοιράσει ο ήλιος 

το κόκκινο γαρύφαλλο !

Άτιτλο

Έχει μια γλυκιά μελαγχολία ετούτο το βράδυ 
από κείνα που θαρρείς πως αν σου ξεφύγει
ένα χαμόγελο θα πέσει στη χούφτα 
κάποιου άλλου .
Κι αν πάλι κλείσεις τα μάτια 
θα είσαι εκείνος .
Και μήπως τι ; Δεν ξέρουν τα ταξίδια οι καρδιές 
Αχ βρε κόσμε μικρός που είσαι 
Μια σκέψη έστειλα και τρύπωσα στο βλέμμα σου!

Άτιτλο

Κι ειναι κάτι γράμματα
που όπως και να τα φωνάξεις 
''αγάπη ''ακούν !

Μου αρκει

Μου αρκεί 
μια ψίχα αλήθειας 
να ταΐσω ολάκερη ζωή 
μια στάλα ήλιου 
να σβήσω το σκοτάδι 
ο ψίθυρος του τζίτζικα 
να ενώσω 
τις μουσικές του κόσμου
μου αρκεί 
ετούτη η στιγμή
που παραφυλάει 
στο στέρνο μου 
να χαραχτεί 
ένα φιλί χαμόγελο 
να βυθιστεί 
στο χτύπο σου !

Όνειρα

Κι αν δεις να πετάνε 
πουλιά μες τη νύχτα .. μην τρομάξεις 
ειναι που άφησα λεύτερα τα όνειρα μου 
να βρουν το προσκεφάλι σου 
να χει ένα ήλιο το σκοτάδι !

Μουσικές

Είναι που σε συνάντησα
ολόγιομο φεγγάρι
και μάζεψα τα άστρα
στο πέτο σου

είναι που έδεναν τα παιδιά
τα κορδόνια των γέλιων
και κράτησες τη θωριά
της θάλασσας στα μάτια σου

είναι που δεν νικήθηκαν 

 οι ψυχές 

και παίζουν μουσικές !

Ατιτλο

Δυο ωκεανοί τα μάτια σου 
κι εγω περπατησα
με τα χερια ανοιχτα !

Ίσκιος

Άγρυπνο μάτι 

το ..νοιάζομαι 

τόση ζεστασιά κουβαλά
και απα στη γαλήνη 

ίσκιο δε στρώνει

Μονάχα το χάδι του

την ώρα της σιωπής

αδιάκοπα μιλά !

Βουτιά στα πέλαγα

Σάμπως να μην άκουγε
κείνος ο γλάρος 
μα έμενε στα χέρια σου 
κουβαλώντας μια θάλασσα

περπάτησες στα κοχύλια της 
να μάθεις τα μυστικά 
που κρύβουν άγρια φύκια 

ζύγιασες τα κοράλλια
μ ότι πιότερο μεθούσε 
αλμύρα και γλυκό κρασί 
παιδιά ξελογιασμένου βράχου

πως σβήνει το νερό σε ένα τραγούδι 
τούτη η φωτιά το δρόσο της 
κι ανασαιμιά λυγίζει !

Πηγή λαλιάς

Ειναι φορές που σωπαίνεις
να ακούσεις το ηλιοβασίλεμα
να χορτάσεις ψωμί ουρανού
στις κοιλάδες του μπλέ

διψάς να φιλήσεις
το στόμα της βροχής
που μεγαλώνει ανθούς

Ειναι φορές που ακροβατείς
σε ενα κλαρί ελιάς
χορευοντας στο λίκνισμα
των χρυσοκόκκινων φύλων
να ζεστάνεις φωλιά στα πουλιά

ω!!! άνθρωποι ωραία που κελαηδάτε !

Σπόρος ψυχής

Σε κείνα που δεν φωνάζουν να ακουστούν 
στις ζεστές παραλίες που παίζουν πουλιά 
στα μικρά μπουκέτα που σπέρνουν την ομορφιά 
στους τρελούς που έμαθαν να μιλούν με ψυχή 
σ συτους που λάτρεψαν το γιασεμί τους πέτο
κοιτώντας κατάματα τις στέπες της λεύκας
μεγαλώνεις. αγέννητος ,μαθαίνοντας 
τόσα που γνώρισες στη γλώσσα των παιδιών 
Μα να δεις τι όμορφα 
που κελαηδούν τα νυχτοπούλια !

Άδειο κουτί

Σταμάτησαν πια να ακούγονται

τα καπνισμένα νερά
ξεχάστηκαν
και κείνα τα σπασμένα κουπιά
γιόρτασε και η λήθη 
τη ρουφηξιά του άστεγου
και του αδειου πιάτου
χόρτασε κι η αποκοτιά 
το πισωγύρισμα 
με σάπια τα σανίδια 
κι αποκαιδια απο φτερά
Φύσηξε άραγε πλοκάμι
που ξόρκισε τα φονικά ;
αχ !! άδειο κουτί
Τυφλόμυγα παίζεις
με χρηματαποστολή
Γέμισες φανφαρόνους
που στρώνουν τη στρατηγική
σε τρύπιους κούφιους νόμους
Αγκάθινο το χάδι σου
σε άχρωμη στολή .
Κι εσύ μνήμη που ακούς;
σπάσε το το θολό γυαλί
κι αρνήσου ..την υποταγή !

Κρυφό σχολειό

Κρυφό σχολειό 
που ειναι η νύχτα 

διαβάζει 
οσα δεν είδε η μέρα 
μετρώντας 
με τα δάχτυλα 
μικρές αποσκευές 

όμορφα που ναι 
να πλέκεις δυο μίσχους 
σε ένα κλωνάρι 

και τούτη η στάλα της βροχής
τακ τακ τακ ποια μουσική καλεί!

Τόσο σε ξέρω

Τόσο που χώρεσα σε μια σπίθα 
π' άνθισαν τ άστρα του χιονιά 

Πάντα ήξερα που ήσουν 
δεν ξέρω πως αλλά το ήξερα 
ίσως τότε που κράτησα 
ένα σπόρο στα χέρια μου 
κι έπιασε βροχή 
Φύτρωσες 
ανάμεσα στα δάχτυλά μου 
κι έβγαλα τον ήλιο 
να σ αγκαλιάσει 
ίσως πάλι 
να ταν όταν σκαρφάλωνε 
κείνη η μπουκαμβίλια 
να φτάσει το φουρό του ουρανού
κι άπλωσα τα χέρια 
να νιώσω τα φύλλα της 
Ναι σε ήξερα 
πριν ακόμα μάθω για μένα 
ήταν καιρός που άκουγα 
τα καναρίνια 
κι άνοιγα τα μάτια 
να φτιάξω το δάσος 
τότε σε γνώρισα 
Eιχε ένα άρωμα η τριανταφυλλιά 
που μήναγε τον ερχομό σου 
Άλλο δεν μάθαινα 
απ το να ποτίζω τα λουλούδια 
α!! να βλεπες τα παρτέρια μου
διψούσαν το πέρασμα σου 
η μολόχα μου μιλούσε αδιάκοπα 
για κείνα τα αμάραντα 
Μα ναι έτσι σε είδα

ανθό ή γύρη
κερί ή νερό δε θυμάμαι
Σε ήξερα
όπως τα δάχτυλα που ακουμπούσα
στο τραπέζι μου
κι απ τα ίχνη τους πετάγονταν πεταλούδες
το στόμα τους μύριζε μια γαλάζια λίμνη
κι εγώ ένας μικρός ακροατής
στο τραγούδι της .
Κι αν ακόμα δε σου μιλήσω ποτέ
τόσα που έχω νιώσει
μου φτάνουν να βλέπω τον παράδεισο
κι αν δεν σε πάρω στα χέρια μου
τόση ζεστασιά σου χάρισα
που στην αγκαλιά μου κοιμάσαι
Τόσο σε ξέρω που χάραξα
στο βλέμμα σου τη ματιά μου
κι ειναι τόσο όμορφο
να σε κοιτώ
μέσα από μένα!

Μια θάλασσα προικιό

Ακόμη κι αν χώριζε η λέξη Ζωή 
τα γράμματα της ,σε διάφορους φακέλους 
θα αρμένιζαν οι πνοές της .
Να πολεμάς για την δική σου ορμήνια 
με κυνηγούς τα λούλουδα του κήπου σου 
αντρειωμένους θαυμαστές τ άρματα 
που όρισες να σου κρατούν τα βόλια και τα στάχυα 
Δικός σου ειναι ο ουρανός δικό σου το βελόνι 
Προικιό ειναι η ζέστη προικιό ειναι και το χιόνι 
Στους άδηλους καιρούς συ να σαι ο αντάρτης 
του αγέννητου οπαδός και της συνήθειας σβησμένο φως
Κι αν σε λογιάζουν γνωστικοί κι υποταγμένοι 
κι αυλικοί σαν ένα γιο μες τους τρελούς 
πες τους από τρελούς πήρα μια ελιά
και γέμισα στο πιάτο μια θάλασσα για φαμελιά 
πως γνώρισες Θεούς με ανθισμένους κεραυνούς 
μα αγάπησες μια φλογέρα του βοσκού 
με νότες μπολιασμένες που πάνω τους ζέσταναν φωτιές 
κι αντιλαλούν οι άνοιξες σ όλες τις εποχές .
Πάρε απ τον Γκάτσο Αμοργό του Ελύτη τ ατέλειωτο φυντάνι 
ρίξε στους ποιητές σπίθα να ανάψουν το μαγκάνι 
γέννημα θρέμμα το βιολί σε ανυπότακτου σεργιάνι 
Κι αν το μπορείς κι αν το μπορώ για να το πεις για να το πω
δεν θέλω να σ αλλάξω λίγο από σένα να κρατώ
κάτι από μένα να σου χαρίσω να χεις το φλάμπουρο σταυρό
τότε θα βρεις θα βρω το στοιχειωμένο μου εγώ 
να σπάζει το αδράχτι κι από την άκρη της κλωστής 
να απλώνει σπόρο ουρανού το άστεγο εμείς 
στο ασυμβίβαστο ξυπνά ο ήλιος πιο νωρίς!

Πέρα από τα μάτια

Έσπασα την ομίχλη με τα δάχτυλα
Οι φουσκαλήθρες γίνανε
μικρές πυγολαμπίδες ,
στενά σοκάκια που πότιζαν
τη ράχη της ηλιόπετρας
Άρπαξα απ το χέρι
τα μάτια και προχώρησα
Οι μικρές λαχτάρες
άπλωναν τον ήχο
φυτρωμένα στο στόμα
χρυσάνθεμα και ρόδα
Πατώ στην άσφαλτο
και γελά με τα καμώματα
της σκιάς
Κορδέλες τα χρώματα
του δειλινού στα μαλλιά
σε φτάνω
στα λόγια που τρέχουν
στην ανάσα που φυσά
στο ανεμάκι
που γυαλίζει το δρόμο
στο μουρμουρητό
που χώρεσε στη φλέβα
στο πράσινο μίλι
που φόρτωνε κλαδιά της θάλασσας
στο φως που άστρο κοιμήθηκε
και ξύπνησε φλόγα
Tόσο που έτρεξα
κι ούτε που πρόσεξα
πως ..σε φορώ!

Γυμνοί

Κάποτε θα πάμε
ίσως χωρίς φτερά 
ίσως χωρίς πόδια 
δίχως γραντζουνιές
μονάχα 
με κάτι γυμνές λακκούβες , 
γιομάτες ηλιόσπορους .. 
Ναι θα πάμε ..
θα πάμε χωρίς ονόματα
δίχως ταυτότητες 
μονάχα ΆΝΘΡΩΠΟΙ !