Αποτύπωμα

Να υπογράφεις τη νύχτα 

με ένα χαμόγελο 

να λαχταρά 

η σελίδα της αυγής 

να γιορτάσει 

τα μάτια στο φως 

ζεσταίνοντας το θάμα 

της ονειροπαγιδας 

στην αγκαλιά του Αυγερινού 

πόση αγάπη έχει !

Άτιτλο

Πόσα λουλούδια χρειάζονται 

να φυτέψω την άνοιξη 

στα μάτια σου
κι αν γίνω κήπος 
θα δεις τις πεταλούδες 
που άγρυπνες 

το βλέμμα σου ζητούν;

Ο κήπος

Στην αυλή ο κήπος 

συνεδρίαζε άλλη μια μερα 

Ο βασιλικός ράντισε 

την αρχή της σιγής 

Καθισμένοι οι φίλοι 

λόγιαζαν την ασχήμια 

στο ζύγι 

να 'ρθει κι η άπλετη ομορφιά 

το κόκκινο φουστάνι

φόρεσε η τριανταφυλλιά 

΄΄ Δεν εχει χρόνο ο λογισμός 

ψελισσε η ελιά 

κι απλώθηκε ειρήνη 

να ακούσει τα παράπονα 

του τώρα στις γέννες του μετά ΄΄ 

Άτιτλο

Όσο αρμένιζε

η θάλασσα
πουλί γεννιόμουν
κι ανάμεσα
στα φτερά μου
κελαηδούσε
ο άνεμος
ζεστά που ακούγεσαι!

Μη μου ζητάς

Όχι μάτια μου 

Ουτε ο κόσμος μου μαύρισε ,

ουτε έπαψα να χαμογελάω

Ζω την κάθε στιγμή 

ανασαίνω στο φως του γιασεμιού 

σπουδάζω τον ήλιο 

και κρατω ολα τα χρώματα να στα χαρίσω .

Μα μη μου ζητάς 

να κλείσω τα μάτια στον πόνο των ανθρώπων 

μη μου ζητάς να μην ακούω

το κλάμα του νυχτολούλουδου

την ερημιά του νηστικού παιδιού , 

το γκρεμισμένο από όνειρα σχολειό.

Όχι καρδιά μου 

θα τα φωνάζω μέχρι να δω το γελιο τους 

το χορό των λουλουδιών 

στις πουλιες των αστρων 

τα χορτάτα παιδια 

με τα γλυφυτζούρια στο στομα ,

τα σχολειά με γκράφιτι 

λιβάδια με αλόγατα να τρέχουν 

μέχρι τότε μάτια μου 

θα σε κλεινω στην αγκαλιά μου 

κάθε που θα κουράζεσαι

απ τις πληγές που θα κοιτάς 

εγω θα είμαι εκεί , εδώ , 

παντού να σου χαμογελώ .

Θα μάθουμε καρδιά μου 

θα μάθουμε ολοι από τα πουλιά 

πως χτίζουν απ την αρχή τη φωλιά τους ! 

 

Ατιτλο

 

Πυρπολώντας 
με χιλια περιστέρια 
τον άγριο άνεμο 
άφησα την ψυχή μου 
στα μάτια τα παιδικά 
να περπάτα 
πλάι με τα χέρια σου 
στη γλώσσα της φλόγας !

Άτιτλο

 Και πάλι με ένα τριαντάφυλλο 
 σκέπασα τη νύχτα .. μη χάσεις το φως !

Άτιτλο

Έχει κόστος να μπορείς να ακους 
ζεστά τις σιωπές να ανθίζουν !

Αλληγορικό

- Όμορφα που κυλά το ποτάμι

- Μα.. δεν έχει ποτάμι
- Α !! τότε ακούω
το κελάρυσμα της λίμνης
- Μα ούτε λίμνη έχει

- Κι αυτό το τραγούδι
του γάργαρου νερού από που έρχεται
ακούς; 

Άτιτλο

Κι ολα τα λόγια γινήκαν άστρα 
στην αγκαλιά της σιωπής !

Άτιτλο

Τους ανθρώπους που αγαπώ
τους γνώρισα καλύτερα στο γέλιο μου 

είναι ευτυχισμένοι !

Αγάπη

Πέρασα να παρω 
τη θαλασσα απ' τα μάτια σου 
στο φεγγάρι αξίζει μόνο να γελά 
Ησύχασε  δε χάθηκαν τα αστρα  
στα κοράλλια σου ανθίζουν 
Σου φύτεψα  μια άνοιξη στο βλέμμα 

να χει η Ανατολή φτερά !

Γαλάζιος βυθός

Σπάζουν οι καθρέφτες 

στο καθάριο 

φως το γαλάζιου βυθού 
Στη χώρα των χρωμάτων 

κυματίζουν 

αγέρωχες  οι κόρες της αγάπης ! 

Χτύπησαν οι καμπάνες

Χτύπησαν οι καμπάνες 

Κι εκείνες οι μικρές σκεπές 
στρωμένες 

στο κιλίμι της ανθρωπιάς
στεγνώνουν 

τα πουκάμισα της θάλασσας

βρέχουν 

τα αδεια ρούχα του καπνού

μοιρα - ζουν 

το ψωμοτύρι στα δάχτυλα 

φουρνίζοντας το 

στα κομμάτια του ήλιου

Σφούγγιζε το μικρό προσωπάκι χαρά

Τίποτα δε χάθηκε  

φώναξε το περιστέρι 
Δεν ξεχνιέται η ομορφιά 

τραγούδησε το λουλούδι 
κι η μουσική έπαιξε τη νότα 

στη δύναμη της αγάπης !

Άτιτλο

 Όταν μιλάς με ψυχή τραγουδάς ψιθυριστά!

Άτιτλο

Μας φώναξαν ζήσε 
και μάθαμε να ζούμε μόνοι μας 
εμεις για μας 
Τι άλλο περιμένεις Κεμάλ; 

Βύσσινο και νεράντζι

Πως μπορεί να σου λείπει εκείνος 

που τον βλέπεις με ροδισμένα μάγουλα 

στο φως του φεγγαριού 

ένα παιδί που παίζει με τη γάτα του 

φωτογραφίζοντας 

τον κόσμο στα αληθινά του μάτια 

λείπει το άρωμα , λείπει η αγκαλιά 

μα η μυρωδιά της ζεστασιάς σε τυλίγει 

ανάλαφρο αεράκι , βύσσινο και νεράντζι 

στα  χείλη τα ποτισμένα με χαμόγελο 

περνας το άγουρο του καιρου ,

πετας στα συννεφα 

αγκαλιάζοντας το συμπαν 

κι εκείνο μικραίνει , 

μικραίνει μύριες πνοές 

στο κόκκινο φιλί του 

Αρχίζεις το πετάλι , 

στη ρόδα του κρεμασμένες 

μικρές στιγμές , δάχτυλα που είδες,

ροδα που γέννησες

τοσοδούλες σταλαγματιές 

που ζουν στην ομορφιά 

Γεμίζεις τις τσέπες και τρέχεις , τρέχεις 

να του τα δωσεις ολα .

Να μοιραστείς οτι δικό σου 

κι οτι ξένο που άγγιξε την ψυχή σου 

που φώναξε χωρίς όνομα 

Αυτό το λίγο που φτάνει να αγαπάς πολύ 

και πως ανθίζει ο ουρανός 

και φέγγει εγνοια η τρυφεράδα  

σε ένα..μάτια μου είμαι εδώ 

για σένα τραγουδώ!

Κρυπτόλεξο

Πότε ήσουν  πρόταση 
πότε ήσουν άνθρωπος
που στοίχιζε τα χρώματα 
στις θηλές των άστρων 

κάπου εκεί στη μέση 
χόρευαν
ακατάληπτες  συλλαβές 
με γλώσσα κοινού 

δεμένα σφιχτά τα χέρια μας 

κανείς δε βλέπει  τα λόγια τους
Το ρόδο διαβάζει το κρυπτόλεξο  
Δε νικιέται η αγάπη !

Λιλιπούτειος άνεμος

Μάθαινα να διαβάζω τα μικρά γραματα

Οι εφημερίδες πουλούσαν μεγάλα σκίτσα

και κάτι τεράστιες ταμπέλες, 

που με τα σκέρτσα τους 

θέλαν να να δέσουν τα μάτια κι υστερα 

να τα τραβήξουν στο κλουβί  τους. 

Ο μπαμπάς έλεγε να σηκώνεις την θαλασσα 

να δεις τι όμορφα στολίδια 

κρύβει στο βυθό της . 

Ετσι σκουντουφλούσα πάνω τους ,

αλλα ξεγλιστρούσα μικρό σποράκι 

εύκολα χωνόμουν 

κατω από την κουβέρτα των παιδιών . 

Το παιχνίδι μαζί τους είχε ένα όμορφο ισκιο . 

Κάτι μικρά κουταβάκια γαύγιζαν 

να μου χαδέψουν τα αφτιά ,

με γαργαλούσαν κι όπως έτρεχα μαζί τους 

γύρω γύρω από τα σύμφωνα 

ένα καινούργιο φωνήεν

μου έδειχνε τα φτερά του .

Γνώρισα κι ένα μικρό ποντικάκι

ετσι πως ανεβοκατέβαινε τις σκάλες 

της τελείας ,χωνόταν στα χερια μου 

τρυφερό με μια μουσούδα 

απορημένη και γελαστή . 

Δεν ήξερα τι σήμαινε . 

Σιγά σιγά αρχισα να τους μοιάζω 

Κατέβηκα κάτω εκεί στο μπαούλο της γιαγιάς

εύρισκα τις βαρκούλες μου .

Πολύχρωμες βιολέτες σκορπισμένες 

στο χαγιάτι της ανοιχτωσιάς. 

Οι φιλοι μου γελούσαν με το κρεμασμένο

σκουλαρίκι μου . 

Έβγαζα από το αυτί το μολύβι μου 

κι οσο μεγάλωνα μίκραινε η μύτη μου

σκιτσάροντας τις αθώες μπίλιες 

των ματιών τους . 

Χορτασμένα παιδιά στο ψωμοτύρι 

και στη φέτα με την αλειμμένη σάλτσα. 

Μουσούδες γεμάτες μουστάκια 

κόκκινης γραμμής

στο στόμα και του σκολειού της σοκολάτας 

που γλύκανε τα χείλη  . 

Στο δασάκι των ηρώων γεμίζαν 

οι πεταλούδες τα φτερά τους .

Κουβαλούσαν αιώνες που μύριζαν

θυμάρι και βασιλικό.

Σύντομα θα έφταναν και οι μικροί

ρομπεν των δασων να ζέψουν τις σκόνες

να καθαρίσει το τοπίο .

Λευκές ολόλευκες να ταξιδέψουν οι μαργαρίτες 

Κάποια στιγμή με σηκωμένους ώμους

ένοιωσα το χέρι του .

Ενας λιλιπούτειος ζεστός αέρας 

με κρατούσε από το χέρι .

Μάζεψα τόσο να φτάσω στο μπόι του σπόρου . 

Ξεδιπλώνοντας τα φύλλα του 

μόλις που πρόφταινα να τον γεννήσω 

ετσι πως γλυκά τον αγκάλιασα . 

Κατω από τα μικρά γράμματα 

πόσος κρυμμένος θησαυρός 

και τι πολύτιμος βυθός .

Και τούτη η θάλασσα πως στήνει φωλιές 

να ανταμωθούν οι γλάροι !

Άτιτλο

Εχει μια γεύση γλυκό κεράσι τούτο το βράδυ 

στη ράχη του σκαρφάλωσαν γέλια παιδιών 

αντάμα με τα φώτα της άνοιξης !

Για τον ποιητή Νίκο Γκάτσο

Πέρασαν τόσα χρόνια

κι εσυ νόμιζες πως ολα θα ξεχαστούν
θα περάσουν σαν ένα ορμητικό ποτάμι
που θα απλώσει τα πόδια του
να ξαποστάσει στους βράχους
Μα τα πινέλα σου δε στέγνωσαν
τα βρήκαν παιδιά κι έβαψαν τους τοίχους
άρπαξαν τα χρώματα πουλιά
και κέντησαν τους ουρανούς τιτιβίσματα
Κι εκείνο το αεράκι α! εκείνο το αεράκι
χοροπηδώντας τα σκόρπισε στα φύλλα
να γεννηθούν δροσοσταλίδες
Τα ζεστά σου όνειρα σμαραγδένιες
καρφίτσες γινήκαν στο πέτο του κόσμου
κι αστράφτουν λουσμένες στο φως .
Άσβηστη ζωγραφιά στα μανίκια της μνήμης
που κάθε μέρα ξυπνά κάπου 

στις γέφυρες της μουσικής 

πλένοντας το πρόσωπο 

στα δροσάτα δάχτυλά σου
Ακούς την υγρή φωνή σου 

πως ξεπετάγεται απ' τον ήλιο;
Όλα Κυριε Νίκο είναι εδώ 

σαν ένα μοσχοβολιστό χαμόγελο !

https://youtu.be/kVHlcRmt07w

Δρόμος

Τι χωράς 

σου είπαν 
κι εσύ απλά 
τα δέχτηκες όλα 
δίχως 
να δεις 
τον σάκο 
που σου ετοίμαζαν 

τώρα που ξέρεις 
κράτα αυτά 
τα μικρά βότσαλα 
που στραφταλίζουν 
μέσα σου 

κείνους 
τους μικρούς 
κωδωνοκρούστες 
που ζεσταίνουν
το δρόμο της μοιρασιάς 
χαρίζοντας μαργαρίτες !

Λύτρωση

Κλεισμένοι στις φυλακές μας 
οι χτύποι μας στοές 

που φυτρώνουν λουλούδια 
ετσι αγγίζουμε ο ενας τον αλλον 
σαν μόλις να γεννιόμαστε

ξανα και ξανα 
φύτρες απ το χώμα 
Μεγαλώνουμε γρήγορα 

πολύ γρήγορα 
φτάνουμε το παράθυρο 
τότε οι λαιμοί μας  φτερώνουν

τα μαλλιά μας κρόσσια 

που μυρίζουν φωτιά απομόνωσης  

τα χέρια μας ιτιές 

που λυγίζουν τα κλαριά τους

λύτρωση από το στόμα των κελιών

εργάτες λεύτερης γέφυρας  
στο φως που λαμπυρίζει το σκοτάδι
είμαστε εδώ 

κι εκεί και αλλού .. μαζί 
στην ιδια αγκαλιά .. μια αγκαλιά 
γεμάτη αστέρια αγάπης !

Η γειτονιά μου μοιράζει χρώματα

Ένας όμορφος ήλιος γεμίζει τα μάτια μου

η ησυχία του μεσημεριού φαντάζει σαν ένα καράβι

Τα μάτια μου σαγηνεύονται απ την ομορφιά των κάστρων
τείχη μιας άλλης εποχής με πολεμίστρες που ακόμα ηχούν
Τα κυκλικά τους καμώματα στεριώνουν την λάμψη τους
κι εκείνες οι κρυψώνες ακόμη μιλούν για το θάρρος
Η γειτονιά μου μοιράζει χρώματα
Tα μικρά της γλαστράκια με τις απλωμένες μολόχες
που άρχισαν να ψηλώνουν ομολογούν την άνοιξη
Καλημέρα Μαρία . Λεμονιά μου μοσχοβολάς και σήμερα
γεια σου Θανάση μικρό μου γιασεμί .. μέθη το κάθε σου φιλί
Σου στέλνω μια καρδούλα στα χέρια σου Ανθή

μη μου ταράζεσαι γλυκιά μου μπουκαμβίλια
στην κάθε ακτίνα ψηλώνεις και παίρνεις της πνοής φωνή
Σεργιανώ σαν ένας που χάθηκε στον παράδεισο
μήτε που ξέρω από πού ούτε το πώς και το γιατί
μονάχα μένω εκεί .. να ανθίζω στις ρίζες του!

Άτιτλο

Τώρα που πια 

κανείς δεν μοιάζει για σοφός
η αγάπη ίσως ξέρει .. πώς !

Κάποιο πρωινό ..

Κάποιο πρωινό 

θα ξυπνήσω κατω από μια βελανιδιά 

ο ηλιος θα χρυσίζει 

το στάρι να ψήσει ζυμωτό ψωμί 

Οι άνθρωποι θα γελούν .

Χορεύοντας θα αγκαλιάζονται 

Τα λόγια τους θα κρυφακούν 

στο στομα που θέλουν, 

Θα μπολιάζουν τον ηχο του φιλιού 

στο δέντρο που αγαπούν

θα ναι καθάριοι, σαν κρινα , 

σταλακτίτες  που αντανάκλαση κρατούν 

Χωρίς ντροπή 

θα ξεγυμνώνουν τους χτύπους , 

δίχως το φόβο του γκρεμού 

θα σκαρφαλώνουν στις κορφές 

θα ναι γενναίοι στη μυρωδιά του ερωτα 

δε θα σκορπούν

τα βέλη στο άσκοπο λυχνάρι 

μα  απ το θηκάρι της καρδιάς ,

θα δινουν του φτερωτού 

λαχτάρα να τον λούζει 

του αγοριού το ροδοπέταλο 

στο άγγιγμα μιας πλεξούδας να ανθίζει 

κι  αγάπη να γεννά σε πλάτανου σκιά 

Κάποιο πρωινό έλεγε .... εφυγε 

Τα λόγια του σκόρπια χαρτιά 

ψίχουλα να ταϊστούν πουλιά 

Κάποτε .. τσαλακωμένα γράμματα

μα ίσως τα βρουν παιδια!

Δείκτες

Κι έχει ένα χαμόγελο η άνοιξη 

Φτάνει να ανοίξεις το παράθυρο 

που κοιτά στον ήλιο 

κι έτσι ..από τα μάτια 

γεννιούνται οι πεταλούδες 

δες τα κουκούλια σπάσαν 

ελεύθερες οι ψυχές τραγουδούν 

γυρνούν οι δείκτες του ρολογιού 

κι όσο να κρατήσει στο χρόνο η φωτιά 

δε σταματά το όνειρο το κελάηδημα 

Μάης και γιορτάζει το φιλί 

δένει στον άνεμο κλωστή 

με ένα βιολί και μια λύρα 

ανθίζει κήπος και πορφύρα !

 

Άτιτλο

 

Κατω απ ' το φεγγάρι κοιμούνται πουλιά 
αγκαλιασμένα στη χούφτα μας !

Άτιτλο

Κι αφού μετατρέψαμε την αγκαλιά 
σε ένα δάχτυλο που δείχνει 
μιλήσαμε για επαίτες , για φοβισμένους 
για ερείπια ανθρώπων 
για κενούς και μισογεμισμένους καθρέφτες 
πόσος οίκτος , πόσο μικρή ανθρωπιά 
Εμεις οι τρανοί , οι δυνατοί 
κι ουτε ενα σπουργίτι 
αυτό που κρατήσαμε για μια στιγμή 
μια στιγμή της αιωνιότητας του
δε φώτισε να φτερώσει ο ουρανός 
σμήνη αγριολούλουδων 
Καημένη ανθρωπότητα 
τα μολυβένια σου στρατιωτάκια 
σκορπίστηκαν στον άνεμο 

κλεισμένα στο σύννεφο

μονολογούν  
βυζαίνοντας το χέρι της μοναξιάς  !

Αποτυπώματα //

Κι άρχισα να μετρώ

τι παίρνω μαζί μου
εσένα , εσένα , εσένα
ωραία
Αφήνω
το νου , την ψυχή
την καρδιά μου
απ τον ήλιο ,
το κρασί απ το δείλι

τα μάτια μου 

απο τα αστρα 
ένα ματσάκι ανεμώνες
να χουν προσκέφαλο
τα όνειρά σου
το άρωμα της μέντας
να ναι δροσερό το πρωινό
κι ένα ποτήρι θάλασσα
ωσότου σ ανταμώσω 

στο πέταγμα των γλάρων

γουλιά γουλιά μέχρι το χάραμα
να αρμενίζει το ταξίδι
Α!! μην ξεχάσεις
όσο λείπω
να ποτίσεις την τριανταφυλλιά
θέλει '' φιλί η αγάπη ''

Άτιτλο

Να ναι άραγε κείνο το ταξιδιάρικο

βελούδινο χάδι της γαλήνης
η μυρωδιά του βυθού που φτάνει
σαν άρωμα στο σώμα της ψυχής
ή ένα τραγούδι που φόρεσε τα λόγια
μονάχα για να κρυφτεί στην αγκαλιά
και πως ξυπνάς .. σαν νυχτολούλουδο
στα δάχτυλα της καρδιάς !

Άτιτλο

 Θεριό ο Μάης που ξυπνά του ήλιου το στεφάνι!

Άτιτλο

Πέταξαν τα πουλιά της ψυχής μου 

ροδίζει η νυχτα στο στόμα τους 

σκεπάσου με το φιλί μου !