Άτιτλο

 - Πως σε λένε ; .. ρώτησα
 - Άνθρωπο .. απάντησες
      ετσι 

   σε γνώρισα

      αγάπη ! 

Κι άρχισε να μετρά αντίστροφα ο χρόνος

Κι άρχισε να μετρά αντίστροφα ο χρόνος

Εκείνο το τικ τακ του ρολογιού

τον απολογισμό του έκανε

Μέτραγε άγνωστες χώρες που περπάτησε.

Τόπους που ονειρεύτηκε ,

γλάρους που σμίγουν στα βαθιά

Είδε καιρό να πλένει το γαλανό του φόρεμα

σε λίμνες που ζέσταιναν κυράδες του γιαλού.

Κυκλάμινα φορτωμένα στις ράχες των βράχων ,

να κελαηδούν σε μια σταλιά της άνοιξης .

Ειδε την μάνα των ονείρων στις λύπες να γελά ,

και να κερνά χαρές με μάτια μελαγχολικά .

Ωδίνες που δάκρυσαν στο χώμα

και λιλιπούτεια φυντάνια να εγκυμονούν καρπούς

κόκκινων μήλων ,μανταρινιές που γνέθαν

σε αργαλειό τον κήπο της γαζίας,

με αρώματα από μουσικές

και ξωτικά αγκαλιασμένα σε σκιές .

Είδε μικρούς Χριστούς να πολεμούν

με τριανταφυλλα σπαθιά

να διώξουν την μιζέρια

να σβήσουν την απανθρωπιά .

Την άυλη χαρά να σπέρνει κόκκους ζεστασιάς

μες τα στενά της μοναξιάς.

Ειδε σκισμένα ρούχα, να φορούν

στολίδια ακριβά δεμένα με κλωστες

από της γης την ανθρωπιά .

Ειδε η αγάπη να κυλά σε γάργαρα νερά

να απλώνει ασπρόρουχα χιονιά ,

στη γλώσσα της φωτιάς΄,

τα άρμενα να διπλώσουν σε πιέτες ομορφιάς.

Ανθρώπους να μιλάνε με αηδονιού φωνή

να στάζουν μέλι από κηρήθρα

που ηλιόσπορο είχε παιδί.

Φόρεσε ρούχα λήθης στο χρονοντούλαπο

να μπει κι άφησε μια χαρακιά

που οπου κι αν βλέπει να φανεί.

Στου ανθρώπου την πλάτη

ο ήλιος να χει την πνοή

κι απ τις ακτίνες του να γεννηθεί παιδί ,

που χει τον άνθρωπο ουρανό ,αέρα ,

θάλασσα και γη

μιλι που τρέφει την ψυχή

πάνω σε ρόδινο φιλί !

Δραπέτες

Περάσαμε τα κυματα

απορημένα παιδια που έψαχναν το γιατί 

δεμένοι ανάμεσα στα κλαδιά της άνοιξης 

λασπωμένοι στα φύλλα της βροχής 

με μια ελπίδα στο κατάλευκο χιόνι 

να στρώσει το συννεφο του 

να προστατέψει τις ρίζες

Αλλαξε ο καιρός , αλλάξαμε ντυθήκαμε κελιά 

μα σπαταλούσαμε τον άνεμο

Δραπέτες της στιγμής ,

περπατήσαμε με τα μάτια ,

με τις πλεξούδες των μαλλιών

χτίσαμε κάστρα να παίζουν 

κρυφτό οι πεταλούδες 

Σε ιστους αράχνης πατήσαμε

μυρίζοντας μουχλιασμένα συρτάρια ιδεών

χάρτινων χρόνων

Γλύψαμε τις πληγές μας θα περάσει είπαμε 

Ο τόνος της φωνής μας ασίγαστο ποτάμι 

μας βάφτισε στις πέτρες , 

στα κοτσύφια με κρίνα και φλόγα 

πότισε τις γαζίες των ονείρων μας 

Τα φωτα ουρλιάζουν , 

οι βιτρίνες φορούν αδειανά κουστούμια 

λίγες χούφτες ζαχαρωτά του δρόμου που γελούν 

ανάσες μπαλόνια να πετάμε στο βυθό μας 

Φεύγουμε κι ολο φεύγουμε 

κυνηγώντας το όνειρο 

ο φόβος ο φόβος μη χαθεί και χαθούμε 

Σε ένιωσα . Από παιδί έπαιζες πλαι μου 

ο επαναστάτης που μου έφερνε το τραγούδι 

σαν έπλενα τα χέρια μου στις νότες εισαι

σε κράτησα στην βαρκάδα

του μολυβένιου δέντρου 

στη χώρα που κατοικούν οι κόκκινες κλωστές 

σε έραψα στο στέρνο βελούδινο υφαντό 

στον αργαλειό της εγνοίας , δοξάρι μου ακριβό

το τίμημα και φυλαχτό κι απάνω προχωράμε . 

Ανάγλυφα .

Κωπηλάτες στο στόμα της βροχής 

με το φιλί του ήλιου .

Πίσω από τις γρίλιες ζεστά φυλά η αγάπη!

Άτιτλο

Κι αν άραγε μάθαιναν τα πουλιά να μιλούν 

θα ακούγαμε τους ψίθυρους ;

Τι πιο όμορφο

Τι πιο όμορφο , πιο ζεστό

από το να βλέπεις , να ακους

να χορταίνει ο αερας χρώματα

κι η ζεστασιά τις σπίθες

χωρίς ακοή χωρίς μιλια ,

να ακους ,να ακους χαμόγελα

Να ετσι ανθίζουν οι κήποι

και μια μπαλαρίνα

γίνεται φιλί της άνοιξης

στη μεση του χειμώνα

να ζωντανέψει

το χορό , το τραγουδι

με πολύχρωμες καρδιές ,.

μυρίζοντας μοναχα το άρωμα ,

το άγγιγμα του νιώθω !

Άτιτλο

Κι οσο διάβαζα  τη νυχτα 
πέταξες πλαι μου 
πόσες νύχτες .. ψιθύρισα 

γέλασες .. γέλασα
κι αγκάλιασα τα φτερά σου !

Απόψε λέω

Απόψε λέω 

να μοιραστούμε τα κομμάτια μας 

Να αλλάξουμε τους ρόλους μας 

χωρίς ονόματα, δίχως ντύματα  

μακριά από τις γραμμές των χειλιών μας

δίχως φωνή , 

μονάχα με το στόμα των ματιών να κοιταχτούμε  

γυμνά σαν άγνωστοι εσωτερικοί κύκλοι 

που άνοιξαν τα πανιά τους να αγκαλιαστούν 

φύλλα του αέρα 

που λαχταρούν την λεύθερη πνοή 

ερωτευμένα πουλιά που ξεδιψούν στον ήλιο 

κλαδιά που από οπου κι αν φυσάει ο άνεμος 

στους κόμπους τους κρατούν τη ζεστασιά 

Απόψε λεω να ξαναγεννηθούμε απ τη φωτιά 

σπαζοντας το κουκούλι να ανοίξουμε φτερά 

να νιώσω και να νιώσεις η αγάπη πως νικά !

Κι αν ολα μοιάζουν

Κι αν όλα μοιάζουν με σύννεφο 

κι αν όλα μοιάζουν μ 'αδράχτι 

που χύθηκε στον άνεμο 

με στάλες της βροχής 

εσυ να θυμασαι 

πως οτι γεννιέται από τη γη 

φορά στολή το θάρρος και την αντοχή 

δένοντας κόμπο τη στιγμή 

αμάραντο που εχει πιει 

τον ήλιο από το χιόνι 

ζεστό  κι ακάματο αηδόνι 

Πως οι πιο όμορφες κλωστές

το υφαντό υφαίνουν

γιορτάζοντας πολύχρωμες κλωστές ψυχής

που μαθαν ψιθυριστα 

να χρωματίζουν τη σιωπή 

και στη ρωγμή με μια φωνή 

αγάπης ρόδο να κρατούν  

απάγκιο κι αφορμή 

να χει γινάτι το φιλί 

και για φρεγάτα φλάμπουρο 

το ατελειωτο σοκάκι 

που βλάστησε στην πέτρα 

κι ανέμισε απ την γωνιά 

που εχει δει το ξέφωτο 

σε μιας σκιάς την άκρη 

με ηλιοτρόπια καρπούς 

κι απ της μηλιάς 

το κόκκινο κι ανάλαφρο της δάκρυ !

 

Άτιτλο

Τι μικρός χρόνος

και πως να χωρέσει

μια θαλασσα αγάπης !

Άτιτλο

Στον κήπο των ευχών 
γυμνά πετούν 

ξυπόλητοι άγγελοι !

Άτιτλο

Καμιά φορα και οι σιωπές σπάνε
το στόμα τους γεμίζει δάκρυα!

Άτιτλο

Πλάι μου η μελωδία μιας κιθάρας 

Πόσο γνωρίζω τη φωνή σου !

Κι όμως ολα εχουν εναν ουρανό

Κι όμως ολα εχουν ένα ουρανό 

Τόσο γαλάζιο τόσο απρόσωπο 

γεμάτο απο τα τραγουδια του αγερα

το δάκρυ του σύννεφου , 

το μικρό κι ανύποπτο αστέρι 

που δε λεει να κοπάσει 

στο απλωμα του πρωινου

Αν ρίξεις το βλέμμα σου 

κατω απ τη γη 

γεννιουνται οι φωνές των λουλουδιων

να ακουσουν τα παιδια 

να τρεξουν στο κυνηγι του ήλιου 

να παιξουν κουτσό με το χρόνο

να κοροιδέψουν 

τον τενεκεδένιο χειμώνα 

να δώσουν πνοή 

στο μολυβενιο στρατιωτάκι 

που με τα τερλίκια του χορευει 

τον κήπο των χρωμάτων

σβώλους που να μυρίζουν 

σφεντόνες που διώχνουν το δράκο 

λαμπιόνια ακροβάτες 

που καιν τα φτερα τους 

να χουχουλιάσουν πεταλούδες

ζεστα να γεμίσουν τις χούφτες 

φλούδες μανταρινιών 

καρποί να γραψουν μελωδίες 

να παιξει στο πιάνο 

μια νιούτσικη κι ασύνορη κυρά 

Κι ομως γελα η άχαρη σκιά 

μα απέναντι στο γκρίζο 

η αγάπη την φλόγα της κρατά

γράφει μια ιστορία, 

γελά, κι απ τη σιωπή μιλά 

ακούει ήχους στα σιγανά 

και ολα τα σκορπά !

Στάλες ψυχής

Τόσες κρυφές λεπτομέρειες

κι εσύ .. τις γέμισες χρώματα
έτσι που μονάχα
κει που χτυπούν να ξεχωρίζουν!

Πέρα απ' τα μάτια

Φορούν τα χρώματα του πρωινού 

του δειλινού , της νύχτας 

ξενυχτούν σ άστρωτους δρόμους 

γλυκαίνοντας τον άνεμο 

ξεστρατισμένες πετούνιες 

που  ξέφρενα χορεύουν 

στην απλωσιά της τρυφεράδας 

να γίνουν χάδι , φιλί 

ένα απαλό χτύπημα στον ώμο 

να αλλάξουν 

με τα φτερά τους την παγωνιά 

Όμορφες  ζεστές κυράδες 

πέρα απ' τα μάτια 

στον τόπο της καρδιάς 

τραγούδια αντικρινά να ψιθυρίσουν !

Να γελάς

Κείνο που δεν θέλω ειναι να βλέπω

μάτια μελαγχολικά 

Κι ετσι γίνομαι σκίουρος 

που μόλις μαζεύει τα βελανίδια του

να χτίσει το κάστρο του κόσμου . 

Καμπάνα που διαλαλεί την πραμάτεια της 

να ρθουν οι φυλακες 

μεσα από τις γρίλιες των ματιών να φανούν 

σα νυχτερινά πουλιά που κελαηδούν 

Μικρός αποσπερίτης που κομπιάζει 

στο φως της γύρης των λουλουδιών 

Ενας υπόγειος γελωτοποιός 

που γράφει  εικόνες στη χωρα που μένουν

οι κόκκινοι χτύποι. 

Παιδί που με μια χούφτα καραμέλες ξεγελά 

κι εκείνο τον πονηρό καιρό . 

Άλλοτε πάλι δένω στα δάχτυλα 

πολύχρωμες ανεμώνες να κουμαντάρουν 

το φιλί του χειμώνα με τα κόκκινα βατόμουρα 

Να γίνομαι μουσική και να σου δείχνω

πόσα σκέρτσα γνωρίζουν τα φύλλα 

κι υστερα πάλι να κυνηγω το φεγγάρι 

γυρεύοντας τα μάτια μου οπου κοιτάς . 

Να γελάς .. να γελάς .Να δες τώρα 

Σε μια χούφτα τραγούδι 

πατίνια φόρεσαν οι νότες να φθάσουν 

στο όρος της καρδιάς . 

Κι όπως σε νιώθω ,όμορφα που γελάς !

Ατιτλο

Κι από κείνη τη σιωπή

γεννήθηκαν λουλούδια

να αγκαλιάσουν την αγάπη !

Άτιτλο

Και ξύπνησα πάλι θέλοντας να γίνω ήλιος

Κι έξω βρέχει και η βροχή με πίνει 

πίνει τους δρόμους, τα σοκάκια μου 

όπως μια πόλη με σηκωμένα τα φρύδια 

κι απορημένο ανάστημα .

Σαν μια άγευστη καραμέλα που μόλις 

σκεπάστηκε με το ζουμί των μήλων .

Και θέλω να αγναντέψω φάρους 

που ανοίγουν τα μάτια γαλανά

να περάσουν οι τράτες με τα γιομάτα ψάρια .

Φουριόζα ντύθηκα κόκκινη κλωστή 

να ράψω με το βελόνι τις τρύπες 

μπαλωμένων σπιτιών .

Αχνίζει το τσουκάλι ατμούς που φορτώνουν όνειρα 

και ξεσπιτώνουν μικρές ομίχλες. 

Να τρέξω θέλω να τρέξω να προφτάσω τις σπίθες 

που αραχνούφαντα γελούν στα μάτια σου 

Ναι αυτές τις μικρές δονήσεις που θέλω να σου χαρίσω 

καθώς μεσα μου πάλλεται γυμνό το σύμπαν. 

Να κρατάς να κρατάς στον αέρα 

τους μικρούς χιτώνες που σέρνει η αγάπη , ακούς; 

κι όταν κρυώνεις να φοράς την ψυχή μου ! 

Άτιτλο

Κι όπως πέφτουν τα φύλλα της νύχτας 
σφιχτά αγκαλιάζονται ψυχές !

Άτιτλο

Ο ίσκιος σου στον ίσκιο μου 
ενας καθρέφτης 
που εμαθε να τραγουδά
την ίδια μελωδία!

Άτιτλο

Κι ετσι γρήγορα που τρέχουν 
να αλλάξουν χρώματα 
μοιάζουν μικρές πυγολαμπίδες 
που πετούν στη χούφτα μας 
και παίζουν με τα δάχτυλα
Κυράδες που πλένουν 
τα ρουχα τους 

στο φως της λιακάδας 
ανάμεσα στα κλαδιά μας 
Γυρνούν στο κουκούλι 
με τα ανοιγμένα πέταλα 
να σβήσουν την σιγαλιά 
κι εσυ το ξέρω 

θα ρθεις με το φεγγάρι
σε μια γουλιά κρασί 
να μεθύσουν τα αστρα 
μυρίζοντας αγάπη !

Βρεγμένο τσιρότο

Λες κι ήμουν ένας τοίχος έγραφες κι απάνω μου

κυλούσε η ρότα σου .
Κάθε φορά κι ένα τσιρότο 
να καλύπτει τις πληγές 

με κάτι γεμίσματα στρασατα της επιφάνειας
Ιστορία - τσιρότο , Πολιτισμός - τσιρότο
κι άλλο ένα στη χαμένη ταυτότητα ,
κι ύστερα στο χώμα των προγόνων μου ,
στα παιδιά , στα μάτια , στο στόμα
για να βυζαίνει βουβά το σιωπητήριο ,
στα βιβλία , στα κεραμίδια τα ασκέπαστα ,
παντού παντού τσιρότα .
Και ξεκολλούσαν σαν αγκάλιαζαν την βροχή ,
έπεφταν πάνω στα λουλούδια , 

στα πόδια των μικρών αγοριών , 

στις φούστες των κοριτσιών , 

στα φύλλα του χρυσάνθεμου ,
στο πιάτο με τις ελιές
Ναι , ναι μαζί τους σου ξεφευγα

γιατί ήξερα τις πληγές σου
και σε περίμενα ..σε περίμενα 

ξενυχτώντας με ένα άστρο 

γιορτάζοντας την κάθε ανατολή στο πρώτο της φιλί ,
σε ξέρω πια σε ξέρω. Δε σε φοβάμαι εξουσία .
Τα τσιρότα σου γίνανε κλακέτες 

να χορεύω με τον άνεμο,να χορταίνω 

στο μίλι της ζεστασιάς των ανθρώπων
Κι εκεί, εκεί στη θάλασσα σε βρέχω

να ξεκολλάς από πάνω μου
Βρεγμένο τσιρότο που πέφτει σε κύματα ξερολιθιάς ,
να κολυμπήσει στον ήλιο 

η αγριοτριανταφυλλια καμαρώνοντας

το αμπέλι με τις γλυκές τις ρώγες !