Ας ειναι ...

Κι ας ειναι 

ενας μικρός πόντος που ξεφεύγει από σένα 

μια κλωστή από λυμένο κουβάρι 

που πλέκει δίχως να ξέρει τι 

ένα μπουμπούκι 

που προσπαθεί να ανοίξει τα φτερά του 

ή ένα λυχνάρι που ποτίζει φως 

να φέγγει τη χαραμάδα μιας πόρτας 

Ας ειναι ενα μισανοιχτο παραθύρι 

που καρτερεί να ταΐσει τα πουλιά 

Δυο σβώλοι που παίζουν στο πεζοδρόμιο 

να μην ξεχάσουν το παιχνίδι τα παιδιά 

ή ένα πιατο με ζυμωτο ψωμί κι ελιά 

που περιμένει να θρέψει στόματα ταπεινά 

ενα φιλί στο μαγουλο 

να λιώνει τοίχους να σπα την παγωνιά 

Πολλα δε θέλει ο άνθρωπος 

τα χέρια του να απλώσει 

να δέσει κάμπους και βουνά 

τη θάλασσα να πιει 

κι απ την αλμύρα να γελά 

σαν τον επαναστάτη 

που δε γνωρίζει ο δρόμος που γυρνά 

μα περπατα με ενα τραγουδι 

που χει στα στήθια  καρδια από φωτιά 

και άλμπουρο αγάπη 

αυτή το δόρυ , η ασπίδα 

και ο κήπος που αμάραντα γεννά !