Οι επόμενες μέρες
είχαν την ιδια συνήθεια
αυτήν του χθες του προηγούμενου
που μύριζε μούχλα και σάπιο κελί
χωρίς μια σταλα , ένα βήμα
του άδειου δρόμου.
Τα ιδια καρφιά,
οι ίδιοι μεγαλόστομοι σταυροί,
κουρασμένες , γερασμένες επαναλήψεις
Παράνοια δεμένη στην παράνοια .
Κενά με ρούχα σε βιτρίνες .
Κι εσυ εκεί
να κρατάς το τριαντάφυλλο στον αέρα
μη και παγώσει η ρίζα του .
Τη φωτιά σε μια καύτρα τσιγάρου
να ζεσταθεί το παγωμένο δωμάτιο .
Κι εγώ εδώ να σκέφτομαι
πως ίσως .. ίσως
κατι βρέθηκε που σε κανε να γελάς .
Εδώ να μην αντέχω
άλλη σκέψη πέρα από αυτή
Εδώ να αναρωτιέμαι
πόσα δάχτυλα εχει η αγάπη,
φτάνουν να ντύσουν φως στα ματια σου; 
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου