Κι αν μείναμε να τραγουδάμε

Κι αν μείναμε σε ηλιόλουστους

κι ανήλιαγους καιρούς

Είναι γιατί μετρήσαμε 

σπιθαμή προς σπιθαμή 

τη φόρα του αγέρα .

Την φωνή της βροχής μαζέψαμε

σε ένα πεντάγραμμο της ακροθαλασσιάς

βγάζοντας άναρχες νότες .

Κι αν μείναμε να τραγουδάμε

είναι γιατί οι κύκνοι 

το θάρρος τους μας δίδαξαν,

σε ένα καλάμι τρυφερής φωλιάς .

Είναι γιατί ανταποδοτικά

μοιράσαμε μοναχα τις στιγμές του ρολογιού

κρατώντας στα χερια 

το δίλεπτο ερχομο του αηδονιού.

Είναι γιατί περήφανο σε είδα αετό

κι έτσι καμάρωνα την φορεσιά του ουρανού

Γιατί περήφανα που βλέπεις

την περπατησιά της πέρδικας

 χωρίς το χόρτο του εγωισμού

Είναι γιατί τις μουσικές σου 

λάτρεψα στο ανίδεο

και στου ανειδίκευτου εργάτη 

που χει το βλέμμα του παιδιού

Είναι που μέσα μου όσα χώρεσαν ,

περπάτησαν με βήματα μικρού Θεού

 με προσευχή τον άνθρωπο

στους ύμνους της βιολέτας και με φτερά

που γέννησαν τον ηχο της σιωπής

από μια νιότη που φυλά 

αδιάκοπα όνειρα παιδικά .

Είναι που μέσα μου χτυπάς 

ένας μικρός φυγάς,

που ξέρει πως σε τούτη εδώ τη γη

μια γωνιά του αντιστοιχεί 

δίχως τα πρέπει τα γιατί

μα μόνο με ανοιχτή ψυχή

που ξαποσταίνει όταν κοιτά ότι πληγώνει

κι από τα στήθη αιμορραγεί .

Νερό από πηγή αδίψαστα να πιει .

Είναι γιατί χωρίς γιατί,

η αγάπη δεν έχει όρια, χρόνο

να απαντήσει σε ότι ρωτούν για αυτή!